Jak wytłumaczyć dlaczego jestem dziwaczką? - Netkobiety.pl

Sama sobie odpowiedziałaś na pytania:

Wiedza o przyczynach Twych nieadekwatnych reakcji nie jest, w moim rozumieniu, równoznaczna z kontrowaniem przez znajomego jakichkolwiek sytuacji. To tylko informacja o tym, jak najpewniej się zachowasz, gdy podobna sytuacja będzie miała miejsce.

Jak o tym powiedzieć? Szczerze. Prosto. Bez użalania się nad sobą, i bez prób manipulowania nim.

Ja bym wyłożyła kawę na ławę.

''Słuchaj, b. Cię lubię i szanuję, chcę, żebyś wiedział, że jest tak i tak'' - prosto i na temat, tak jest najlepiej.

P.S Wcale NIE JESTEŚ dziwaczką. ;-)

Czy jesteś pewna, że tej Osobie zależy na znajomości z Tobą?

Coż, on sam tę znajomość określił jako "dlugoterminową" więc raczej tak. Nie jest to romans, nie ma powodów mnie oszukiwać, nie ma w jaki sposób wykorzystać - rozmawiamy od prawie 3 miesiecy, to jest mój native speaker, siłą rzeczy rozmawiamy dużo i rozmawia nam się dobrze  póki ja z czyms nie wyskocze.
Ostatnim razem po prostu byl zbyt zmeczony i zapomnial mi odpisac a ja od razu uznałam, że  mu się odwidziało, znudziło czy tam cokolwiek i wywalilam kontakt do niego zeby mnie nie denerwował. On sie nie odzywal, bo byl zmeczony i sądził ze ja nie mam czasu na pogaduszki. W koncu w weekend wyslal mi wiadomosc w momencie kiedy ja juz niemal na 100% bylam pewna, ze to koniec znajomosci.

Najsmieszniejsze w tym wszystkim jest to, ze takie tygodniowe przerwy nam sie zdarzaly wielokrotnie, bo zazwyczaj rozmawialismy w weekendy i nigdy sie tak nie nakrecilam jak wtedy. Moglam przeciez wyslac mu wiadomosc ale nie, moj "racjonalny umysl" uznal, ze mnie olał,  siedzialam cicho i go przeklinalam.

Tym razem ześwirowałam bo sobie chwile gadalismy tak na luzie, po czym wysłałam mu tekst do sprawdzenia i pare zdan do przetlumaczenia. Po chwili sprawdzilam czy wiadomość doszła i widzę, ze tak, że  on jest online wiec sobie spokojnie czekam.
Po chyba 15 minutach chcialam napisac do kogos innego, poniewaz ta osoba byla niedostepna chcialam dopisac to pytanie jemu - Widze, ze gada dalej, mysle sobie - ok, poczekam dłużej. Po kolejnych kilku minutach zagladam i sie zastanawiam dlaczego nie napisal nic. On juz jest offline, odpowiedzi nie ma. I w tym momencie włącza mi sie panika - dlaczego mnie zignorowal? dlaczego nawet nie napisal, ze jest zajety? I sie zaczyna moje glupie myslenie - moze za duzo ostatnio pisalismy i poczul sie zmeczony, moze napisalam cos nie tak, moze czyms go urazilam, moze to, moze tamto....

No i w koncu kiedy sie odezwal bylam juz tak nakrecona że rozmawialam z nim jakby mi jakas krzywdę zrobil a nie kazal czekac pół godziny.

To też się zdarzało wielokrotnie (tzn to, ze xzekalam na odpowiedz), nie mam problemu z tym żeby zaczekać aż  skończy rozmawiac z kims inmym - wytracilo mnie z rownowaginie jedynie to, ze mi nie odpisal, chociaz mogl. Wzbudzilo to we mnie irracjonalne lęki.

________

Dzieki za wszystkie rady postaram sie jakos ochlonac i wytlumaczyc

A ja juz go oczywiscie przeprosilam chwile po tymjak mi przeszlo i zaczelam myśleć logicznie. Tyle że właśnie zastanawiam się, czy nie będzie rozsądnej wytłumaczyć mu w czym jest mój problem. Żeby wiedział, że to jest mój problwm, a nie że ja oczekuję od niego Bóg wie czego.

Bo tu nie chodzi o to, że ja oczekuję, że  on bedzie rzucał wszystko i będzie na kazde moje skinienie - ja moge czekac jak wiem, ze mam poczekac. Wtedy mogę spokojnie czekac i dwa dni albo i tydzien. Jezeli mi napisze, że jest zajety to problem nie wystepuje. Problem sie pojawia kiedy cos takiego ma miejsce niespodziewanie i ja się czuję - nie wiem jak to dokladnie okreslic - zignorowana? porzucona? w jednej chwili.

Wtedy zaczyna sie moje myslenie, że  zrobilam cos nieodpowiedniego , glupiego itp.

Na forum tego nie widac, bo tu sie takie sytuacje nie zdarzaja

I w sumie to prawda, powinnam to jakos przepracowac, tyle, że  wlasnie sytuacje wywolujace to zdarzaja sie rzadko.

Ale mogę go chyba poprosić by starał się unikać takich sytuacji? Tzn żeby nie zostawial mnie tak w połowie rozmowy bez słowa, tylko żeby napisał że jest zajęty i kiedy bedzieniej wiecej wolny?

Czy to już za dużo?

____

Jeszcze jedno: ja sie nie boję, że  będę mu robiła jakieś  "jazdy" bardziej się boję, ze w prrzyplywie takiej paniki sama zakończę tę znajomość by tej paniki nie czuć.  W zasadzie tak wlasnie się stało za pierwszym razem - ja bez slowa ostrzezenia ani wytlumaczenia wyrzucilam z telefonu kontakt do niego. On wtedy się  nawet o tym nie dowiedzkal, wyszlo to dopiero potem jak juz zaczelismy z powrotem rozmawiac.

Tym razem też resztkami siły woli powstrzymywalam sie by nie zakonczyc tej znajomosci (!) i to jest w tym najbardziej absurdalne myslenie, bo przeciez tym sposobem to ja siebie ukarzę, a nie jego.

I TERAZ ja moge myslec o tym logicznie a przez tamte 30 minut bylam jak niespelna rozumu. Mi sie w takiej chwili rece trzesa i serce mi kolacze  i nie potrafie myslec logicznie.

Nie prościej (a na pewno skuteczniej) zająć się zrobieniem porządków z trudnymi przeżyciami, które do dziś negatywnie wpływają na Twoje (ale nie tylko) życie?
Jak długo masz zamiar hodować swą czarną stronę?

Warto walczyć z sobą samą o siebie. Trzymam kciuki.

Iceni, jajako typ aspoleczny dodatkowo wyposażony w zerową empatie, w momencie gdy wchodzę z kimś w głębsza znajomość po prostu mówię jak jest i proszę o wyrozumiałość i cierpliwość - jak mi się nie wyłoży jak krowie na rowie to nie zrozumiem.
Większość osób nie ma problemu z zaakceptowaniem takiej prośby - więc może i Ty spróbuj? Powiedz jakie rzeczy powodując jakie reakcje i poproś druga stronę o konkretne działania w takim przypadku.

Anyway podpowiem - w czasie tych 30 minut idź posprzątać. Pomaga

Sorry za prywatę - masz może stwierdzony zespół Aspergera?

Tego nie, choc nigdy nic nie wiadomo jestem DDA i w konsekwencji mam delikatny analfabetyzm uczuciowy.

Dzięki za odpowiedź ;-) Pytałam, bo u mojego dziecka stwierdzono ZA i są właśnie podobne objawy.
Już zaprzestaję off-topu.

Kobietko pamiętaj, żeby to nie było dzieło dramatyczne, ale informujące.
Powodzenia w natchnieniu!!!

Strach, zwykle, kiepskim jest doradcą, a wyobraźnia pracuje tyle, na ile jej pozwolimy

Wiem, że sprawa już rozwiązana, ale pozwolę sobie odnieść się do tematu, bo zdarzyło mi się jakiś czas temu znaleźć po tej drugiej stronie. Relacja w gruncie rzeczy była luźna, bliżej nieokreślona, bo słowo 'znajomość' to za mało, 'przyjaźń' za dużo. Rozmowy początkowo mailowe, potem przeszły na komunikator, dosyć częste, coraz głębiej sięgające (naprawdę je lubiłam), po czym - ku mojemu zdumieniu - im dłużej to trwało, tym coraz wyraźniej zaczęły pojawiać się zupełnie nieuzasadnione pretensje. Pretensje o to, że w danym momencie mnie nie było, choć zwykle bywałam, że byłam czymś zajęta, że szybko nie odpowiedziałam, że odpowiedziałam nie tak, jak mój rozmówca tego oczekiwał, że czegoś zabrakło, przy czym jeśli już następowała rozmowa, to musząc od komputera odejść, absolutnie zawsze o tym uprzedzałam i nigdy nie znikałam bez zwyczajowego "do zobaczenia". Z czasem pretensje stały się coraz bardziej nieprzyjemne, w końcu pojawiło się jakieś dziwne ironizowanie, a nawet nieudolne próby obrażania mnie. Bywało, że czasem byłam zła, a czasem było mi naprawdę przykro, dlatego ostatecznie kontakt ten drastycznie ograniczyłam, aż w końcu relacja zupełnie się rozsypała, a mój rozmówca zniknął bez słowa. Po pół roku pojawiły się za to przeprosiny oraz wyjaśnienie przyczyn zachowania.

Nie ukrywam, że dosyć długo zastawiałam się motywami takiego postępowania, a kiedy już je poznałam, to - wbrew obawom - poczułam się z tą wiedzą znacznie lepiej. Mało tego, nie tylko naprawdę doceniłam szczerość (zapewne zdobyć się na nią nie było łatwo), ale też pomyślałam, że będąc wcześniej uprzedzoną, mogłabym temu w jakiś sposób zapobiec.

Niestety słowa są suche, dlatego kiedy nie słyszymy głosu, nie widzimy grymasu twarzy, nie mamy możliwości obserwować mowy ciała, nie wiemy co dana osoba w danej chwili robi ani dlaczego się nie odzywa, to będąc przewrażliwoną/nym lub coś sobie dopowiadając - można nieźle popłynąć.

Iceni, nam opisałaś dwie sytuacje związane z jedną osobą - było takich osób więcej? I jeśli tak, to czy potrafisz znaleźć między nimi jakieś punkty styczne?

]A nie możesz w takich sytuacjach po prostu powiedzieć to tej osobie, że  nie lubisz niedokończonej rozmowy czy nagle urwanego kontaktu? Pewnie druga strona nawet nie zauważa, że coś jest nie tak , a Ty się męczysz.

Iceni, skoro ta fobia dotyczny tylko nowych znajomości, to teoretycznie istnieje stuprocentowy skuteczny sposób pozwalający unikać takich sytuacji.
A jest nim ograniczenie się do kontaktów face to face, lub rozmów telefonicznych do momentu, aż będziesz "pewna" takiej osoby (do czasu, aż nie przejdziesz terapii).

No dlatego wytłuściłem to "teoretycznie". W każdym razie można taką ekstremalną (w dzisiejszych czasach) radę brać pod uwagę szukając ewentualnego nowego NS-era, księgowego itp gdzieś blizej ;)

Moim zdaniem Twoje motywy są całkiem wytłumaczalne, problemem jest reakcja. Na tym etapie najważniejsze, że udało Wam się dojść do porozumienia, a świadomość problemu w przyszłości powinna pomóc nad sobą panować. O ile Ty możesz to sobie jakoś wytłumaczyć, wyjść na spacer, zająć czymś myśli, o tyle zanim nie ochłoniesz, nie dotykaj klawiatury .

Mechanizm unikania stresogennych sytuacji, w tym przypadku poczucia odrzucenia, jest zresztą dosyć częsty. Weźmy na przykład pod uwagę osoby wielokrotnie odrzucane w związkach - kolejnym razem chcąc sobie tego zaoszczędzić, to one pierwsze ranią. Chyba jedyne co możesz zrobić, to pracować nad sobą, swoimi myślami i wynikającymi z nich reakcjami. Wiem, że niektóre osoby taka rada irytuje, ale może jednak warto skorzystać z pomocy specjalisty, który pomoże Ci temat przepracować, bo podłoże - jak sama zauważyłaś - wydaje się znacznie głębsze.