Płacz - Netkobiety.pl

ja czasem płacze z bezsilnosci

Ciekawy temat .

Mnie samej zdarza się płakać z emocji, w tym poczucia ogromnego smutku albo wspomnianej wcześniej bezsilności. To mnie w jakiś sposób oczyszcza i pomaga wrócić do równowagi.

Mój mężczyzna nie płacze, choć czasem maluje się na jego twarzy wzruszenie, syn już także, za to zdarza się, że płaczą w moim towarzystwie bliskie mi kobiety. Co wówczas robię? Podobnie jak Wielokropek nie rozczulam się, sztucznie nie pocieszam, nie ciągnę za język, nie daję tzw. fałszywej nadziei (są nią stwierdzenia typu "nie martw się, będzie dobrze"), za to daję sygnał, że jestem do dyspozycji, w razie potrzeby gotowa wysłuchać, porozmawiać oraz służyć realną pomocą - jeśli oczywiście okoliczności tego wymagają.

Nie miewam irracjonalnego poczucia winy, winną czuję się wyłącznie wtedy, gdy wiem, że nawaliłam. Z kolei - tu z ręką na sercu - nie przypominam sobie takiej sytuacji, żebym zrobiła komuś coś takiego, by miał powód, aby przeze mnie płakać.
Na wymuszenie czegokolwiek płaczem jestem odporna, nawet własnemu dziecku nie ulegałam, a co dopiero dorosłej osobie.

Jeśli jest to szantaż emocjonalny, to ostatnie co powinnaś robić, to ulegać. Najpierw zwykle są to pojedyncze sytuacje, ale z czasem mogą pojawiać się coraz częściej i niestety dotyczyć coraz to nowych obszarów Waszego wspólnego życia.
Będąc poddawaną takim próbom manipulacji, od razu zakomunikowałabym, że doskonale zdaję sobie sprawę o co w tym chodzi i na pewno nie dam się na to nabierać, jestem za to gotowa do rozmowy - normalnej, bez prób nacisku. Postawienie wyraźnych granic powinno pomóc. Rozumiem, że czasem taka sytuacja jest trudna, czasem ciężko odmówić, ale nawet bliski nam człowiek, a może właśnie przede wszystkim bliski, nie powinien uciekać się do tego typu zachowań, bo one są zwyczajnie toksyczne.

Oczywiście, że nie wszystko jest białe albo czarne, ale niektórzy mają tendencję do tego, aby siebie wybielać, a równocześnie lwią część winy zrzucać na drugą stronę.
Wiem o czym piszesz, bo kiedyś sama pozwalałam na stosowanie wobec siebie nacisków, nierzadko odczuwając zupełnie irracjonalne poczucie winy, bo pojawiało się nawet wtedy, gdy zdawałam sobie sprawę, że nie ja zawiniłam i to uczucie powinno być mi w danej chwili obce. Dziś już się z tego wyleczyłam i jeśli wiem, że byłam w porządku, to nie ma takiej opcji, żebym miała się tym zadręczać. 

Niektórzy zresztą lubią odwracać kota ogonem, a przy tym szukają mnóstwa usprawiedliwień dla takich czy innych własnych zachowań. Jakież to przecież wygodne, kiedy za własne czyny odpowiedzialnością można obarczyć inną osobę.

Jest to kwestia sytuacji, chwili, emocji, zaskoczenia. Dzisiaj obyło się bez płaczu, ale to podobny schemat sytuacji - wybraliśmy się na rowery, miało padać więc wyprawa miała być niezbyt długa. Robiło się burzowo, w pewnym momencie zatrzymaliśmy się i mieliśmy zdecydować czy jedziemy do domu krótszą trasą, czy dłuższą. M. wybrał dłuższą trasę, a syn - krótszą, mój głos miał zadecydować. Z jednej strony miałam ochotę na rower i nie przerażała mnie perspektywa zmoknięcia, a z drugiej strony - miałam kilka rzeczy do zrobienia w domu, więc wcześniejszy powrót też było OK. Poprosiłam, by mnie przekonali do swoich racji, syn podał kilka argumentów, a M. "bo ja chcę". Pojechaliśmy krótszą drogą (w ostatniej chwili zdążyliśmy schować się na stacji benzynowej przed burzą), ale foch był i przekonywanie, że gdybyśmy pojechali dłuższą drogą...
Z mojej strony było OK, ale atmosfera się popsuła.

Nie podejmuje jego gry, nie ulegam takim emocjonalnym szantażom, ale jest mi przykro i ten klimat zostaje.

Czy możesz, jeśli oczywiście nie jest to zbyt osobiste, podać jakiś przykład sytuacji, która wywołała płacz?

Egoizm? Moim zdaniem dziwnie pojęty.

To co opisałaś bardziej przypomina mi walkę kogutów (a raczej jednego) o pozycję w kurniku.
Kiedy moi panowie toczyli ze sobą spory, zorientowałam się (nie sama, miałam przytomne dusze, którym do dzisiaj jestem wdzięczna za otworzenie oczu), że jestem jedynym widzem w teatrze a spektakl toczy się tylko ze względu na mnie. Krótko i stanowczo poinformowałam, że porzucam rolę widza i wyszłam z teatru; spektakl został przerwany, nigdy go nie wznowiono. Powiedziałam też obu, że jeśli oczekują uznania, to istnieją prostsze, na pewno nie raniące nikogo, sposoby. Pojęli naukę.
Drugi mój sposób, który szybko przyniósł efekty, to dwa słowa powiedziane za każdym razem, gdy czas utyskiwania, wylewania żali się rozpoczynał. To: 'kocham Cię'. Dlaczego? Bo zrozumiałam, że te zrzędzenia to nic innego jak brak 'dopieszczenia'. Klient prosi (nawet nie wprost), klient ma.

Ok. Potwierdziłabym swoją 'winę' i zapytała go o powody ciągłego podkreślania moich (?) błędów, o to co chce osiągnąć.

Niezależnie od odpowiedzi na te pytania, współczuję Ci. Życie na huśtawce do prostych nie należy i grozi... .

Dlaczego na jego niemiły ton masz odpowiedzieć identycznym? Ja zapytałabym z czystej ciekawości, by poznać motywy i cel.

Wolisz taki, jak opisałaś, sposób reagowania? Ok. Wstydzić się nie masz czego.

placz uwazam za bardziej intymna rzecz niz seks, dlatego trudno mi plakac przy ludziach,  ale nie mam problemu, gdy oni placza przy mnie. Potrafie ich przytulic i wysluchac, jesli maja ochote mowic... Byleby nie bylo to mazgajenie z byle glupstwa...
Mezczyzna tez ma prawo do placzu. Ale bez przesady. Musza zaistniec naprawde powazne okolicznosci.