Koleżanka partnera - Netkobiety.pl

Albo popracujesz nad tym (samodzielnie lub przy pomocy psychoterapeuty) zbudowaniem adekwatnej samooceny, albo zrobisz piekło na Ziemi sobie, i swym bliskim (w tym chłopakowi).
Wybór należy do Ciebie.

O rany... okropnie się poniżasz takimi słowami. Sama siebie.
Rozmawiałaś o tym wszystkim z chłopakiem?
Jak on widzi znajomość z tą koleżanką? Odczuwa ją w taki sam sposób, w jaki ty ją widzisz?

Porozmawiaj z nim

majamacierzak, czy masz swoje pasje, grono swoich znajomych z którymi spotykasz się i czujesz w ich towarzystwie  jak ryba w wodzie?
Wydaje mi się, że w Twojej sytuacji to podstawa. Chyba za bardzo skupiasz się na swoim partnerze. Fakt, że nie interesujesz się polityką nie świadczy o tym, że jesteś mniej inteligentna od jego przyjaciółki (czy w ogóle). Być może ona niewiele miałaby do powiedzenia w tematach w których Ty jesteś dobra.
Problem w tym, że Twój chłopak stawia Cię w trudnym położeniu, zabierając na spotkania znajomych, którzy w kółko wałkują jeden, obcy dla Ciebie temat.
Trudno się dziwić, że tamta dziewczyna jest pewna siebie, gdy jest wśród swoich i porusza się w tematach którymi żyje.
Postawa Twojego chłopaka jest dość niepokojąca (i nie mam tutaj na myśli jego układu z przyjaciółką). W złości mówi Ci, że jesteś głupia, a komplementy dotyczą Twojego wyglądu zewnętrznego, do tego nie liczy się z Tobą za bardzo, jeśli często doprowadza do sytuacji w których czujesz się mniej inteligentna, gdy tymczasem jesteś wyobcowana wśród jego znajomych.
" Nie jestem glupia, skonczylam studia z dobrymi wynikami, ale jednoczesnie nie dorownuje srodowisku w ktorym sie obracam."
Jakie środowisko masz na myśli, jego towarzystwo?
Zapraszaj go do swojego, gdzie wszyscy będą bezustannie rozmawiać o np. wpływie wojny secesyjnej na literaturę amerykańską, albo o migracjach ptaków, trasach ich przelotu i okresach wędrówek...itp.
majamacierzak, zamiast płakać po nocach z lęku o utratę chłopaka, zainwestuj w siebie, rób rzeczy, które będą sprawiały Ci satysfakcję, rozwijaj się, otocz życzliwymi ludźmi, dla siebie samej, a nie na pokaz, czy dla niego...i przestań się porównywać, ona też ma wady, tyle, że Ty o swoich mówisz, a nawet sama je tworzysz.
Zastanów się też nad Waszym związkiem, co tak naprawdę Was łączy, Twoja uroda, to chyba trochę mało, czy on spełnia Twoje oczekiwania (nie tylko Ty jego), czy czujesz się z nim szczęśliwa?

josz, tak, wsrod swoich znajomych czuje sie pewna siebie i nie mam zadnego problemu z samopoczuciem wsrod nich, jednak nie mam tak szczegolowo zakreslonych zainteresowan jak partner i interesuje sie wszystkim po trochu, dlatego nie ma dyscypliny w ktorej bylabym naprawde dobra. Ze swoimi znajomymi widuje sie jednak najczesciej bez partnera. Ze wzgledu na prace on nie ma duzo czasu i gdy juz sie z kims spotyka sa to jego znajomi. Wiem ze kiedy on zabiera mnie na swoje spotkania nie chce dla mnie zle, wrecz przeciwnie, chce zebysmy spedzali czas razem i zebym nie czula sie zepchnieta na bok. Ma bardzo silna psychike i mysle ze gdy negatywnie komentuje moja inteligencje w jego przekonaniu te slowa nie maja az takiej mocy jak ja to odczuwam, jako osoba wrazliwa. Zdarzalo sie ze tlumaczyl mi, ze naprawde tak nie mysli, tylko mowiac tak chcial mi uswiadomic ze zle postapilam w danej sytuacji...
W zwiazku jakis czas temu przechodzilismy kryzys i myslalam ze nie uda sie nam juz tego naprawic, wygladalo na to ze wszystko nas dzieli, jednak jakos to przetrwalismy i jest miedzy nami dobrze. On bardzo sie o mnie troszczy i widze ze chce dla mnie jak najlepiej. Mimo obaw o kolezanke i swojej niskiej samooceny jestem szczesliwa, poza dzialalnoscia polityczna mam podobne zainteresowania jak partner. Rozni nas kwestia podejscia, bo on we wszystko bardzo mocno sie angazuje, gdy rozmawiamy na jakis temat spedza potem wiele godzin czytajac i konczy sie tak ze ja wiem o wszystkim mniej, to chyba kwestia ambicji. Nie chce jednak traktowac zwiazku jako rywalizacji wiedzy i na sile probowac mu dorownac.
Piszac o srodowisku, ktoremu nie dorownuje myslalam o jego srodowisku, to sa naprawde blyskotliwi ludzie, ktorzy maja sprecyzowane zdanie na niemal kazdy temat. Myslac o nich czuje presje by im dorownac, jednak jednoczesnie wiem ze jestem inna i nie chce robic czegos na sile, zmuszac sie do interesowania rzeczami ktore nie sa dla mnie ciekawe. Z poczuciem bycia gorsza od innych zawsze mialam problem i staram sie z tym walczyc, ostatnio coraz wiecej czasu spedzam ze swoimi przyjaciolmi badz doksztalcajac sie.

Wielokropek dziekuje Ci za ten komentarz, sklania do myslenia. Mysle ze moim problemem nie jest jednak brak zaufania, a strach przed porzuceniem... Szukalam kiedys pomocy psychologicznej by poprawic samoakceptacje, niestety terapeuta z nfz jedynie pogarszal sytuacje, a na odplatna terapie mnie nie stac. Tak jak moge probuje robic wszystko by czuc sie wartosciowa osoba, staram sie rozwijac, podejmowac nowe wyzwania i pokonywac swoje bariery. Na co dzien raczej nie mam z tym problemow, niestety czasem wystarczy jedna sytuacja czy nawet komentarz rzucony w moja strone bym cala sie rozsypala i miala ochote schowac sie przed ludzmi ze wstydu.

Mysle, ze rozsypanie nie jest zbyt wyszukana metafora i nie swiadczy o wyobrazni:-)
Dziekuje za motywacje, jednak dla mnie nie jest to takie proste jak piszesz. Nie jest tak, ze powiem sobie "jestem taka i owaka" i zaraz w to uwierze. Staram sie, ale tak jak pisalam czesto wystarczy drobnostka i trace cala wiare w siebie i musze zaczynac od nowa... Nawet jesli powtarzam sobie, ze cos co sie stalo nie ma znaczenia i nikt zaraz o tym nie bedzie pamietal podswiadomie to analizuje, mysle jak powinnam sie zachowac, zadreczam sie i krytykuje, nawet gdy chce cos wyrzucic z pamieci to do mnie wraca. Co do roli ofiary, mysle ze fakt iz moj partner ma twarda psychike i sklonnosci do narzucania swojego zdania sprawia ze latwo w nia wpadam. Walcze z tym, za co partner mnie kilkakrotnie chwalil, dawniej gdy sie sprzeczalismy czy mial do mnie pretensje nie potrafilam mu sie postawic i reagowalam placzem, nie powiem teraz tez mi sie to zdarza ale mam o wiele wiecej sily do rozmowy, nawet jesli przybiera postac klotni i zawsze probuje bronic swojego zdania gdy czuje, ze on nie ma racji lub tlumacze sytuacje i szczerze przyznaje sie do bledu gdy jego uwagi sa sluszne.

majamacierzak, Twoja niska samoocena z pewnością jest dla Ciebie problemem i możesz nad nią popracować.
Twoje kompleksy, to jedno, jednak nie mogę oprzeć się wrażeniu, że to właśnie Twój partner jest ich siłą napędową. Sama napisałaś, że w towarzystwie swoich znajomych czujesz się dobrze i nie masz problemów z samooceną. Dziwnym trafem, Twój chłopak nie chce (nie może?) w nich uczestniczyć, jednak...

Przecież on doskonale wie, że nie czujesz się dobrze w towarzystwie jego znajomych, że właśnie jesteś zepchnięta na bok, po za tym, tak naprawdę nie spędza z Tobą czasu, tylko z nimi, bo przecież Ty na tych spotkaniach jesteś obecna tylko ciałem. Jesteś miłym, milczącym dodatkiem do niego, kwiatkiem do kożucha?
On chce dla Ciebie dobrze? A co w tym dobrego? Być może ma nadzieję, że wreszcie "staniesz na wysokości zadania" i zaczniesz interesować się polityką włączając aktywnie w rozmowę, a wtedy będzie mógł Cię pochwalić.
W ogóle odnoszę wrażenie, że jest on dla Ciebie bardziej mentorem niż partnerem.

Dobrze, że walczysz ze swoimi słabościami, ale on Ci tego nie ułatwia. Nie odnosisz wrażenia, że jego "troska" o Ciebie wyrządza Ci więcej szkody niż pożytku?

To tak jakbyś pisała o swoich rodzicach, to na ogół rodzic chce dla dziecka jak najlepiej, a Twój partner próbuje Cię urabiać, bo po prostu nie akceptuje Cię taką jaka jesteś.
Krytykuje Cię, strofuje, poddaje w wątpliwość poziom Twojej inteligencji (okropne), sprytnie dozuje pochwały, żeby za chwile znowu Cię pogrążyć, choćby "wspólnym" spędzaniem czasu z jego znajomymi.
On Cię wychowuje prawie jak rodzic, do tego toksyczny.
majamacierzak, są na tym forum, a nawet w tym dziele, wątki o osobowościach narcystycznych. Poczytaj, myślę, że zdziwisz się ile znajdziesz podobieństw do swojej sytuacji. Piszesz, że mimo wszystko jesteś (może raczej; bywasz) szczęśliwa, ale tak to właśnie bywa w związkach  z narcyzem; raz szczęście, raz totalny dół. Nawet silne kobiety padają ofiarą tych "wspaniałych mężczyzn", a potem długo dochodzą do siebie.
Nie sugeruję, że sprawcą Twoich kompleksów jest Twój partner, jednak jako osoba wrażliwa, niepewna siebie, jesteś szczególnie narażona stresogenne sytuacje.
Nie oszukuj się, on Ci nie pomaga, on Cię kształtuje wedle własnego wyobrażenia, a jeśli faktycznie jest narcyzem (nie stawiam diagnozy), to nigdy nie będziesz wystarczająco dobra.
Poczytaj, przemyśl i może zrezygnuj tymczasem z tych "wspólnych" spotkań z jego rozpolitykowanym towarzystwem, na rzecz spędzania czasu we dwoje, lub z Twoimi znajomymi.

Masz rację, nabierz dystansu i przestań drżeć o ten związek, bo zawsze będziesz na przegranej pozycji. Nie przepraszaj go też w sytuacjach, gdy on Cię obraża.
W którymś momencie napisałaś o nim, że jest dobrym człowiekiem. Mam wątpliwości czytając wszystko to, co o nim napisałaś.
...i jeszcze jedno; miłość i brak szacunku nijak do siebie nie pasują.

majamacierzak, cóż jeszcze można Ci doradzić ? Może zacznij od tego, żeby nie zwierzać się chłopakowi ze swoich kompleksów, lęków, zrezygnuj z jego porad, opieki itd.
Jesteś dorosła, musisz radzić sobie sama, w ostateczności, szukaj wsparcia gdzie indziej.
Rozumiem, że tego wszystkiego szuka się u bliskiej osoby, że kochający się ludzie powinni się wspierać, ale być może on jest zmęczony Twoimi problemami, a być może wykorzystuje je, żeby Cię zdominować. Nie daj mu więc okazji ku temu.
Jednak wyzwiska i poniżanie w żaden sposób go nie usprawiedliwiają i rzucają się ogromnym cieniem na te przejawy "dobroci" jakie od niego otrzymujesz.

Wow, kupuje cię żebyś była bardziej zależna.  Gratulacje dla ciebie - bardzo jesteś samodzielną jak widać.
A więc jesteś małą,  niesamodzielnią i zakompleksioną dziewczynką,  która sama sobie by nie dała rady.
Gdyby zdradził albo zdradzał cię z tą imponującą mu prawdziwa kobietą to ci byś zrobiła?  Popłakała się w poduszkę?