Czemu miłość tak trudna jest? - Netkobiety.pl

Witam, nigdy nie sądziłem, że z mojej historii i Waszych odpowiedzi ktoś może kiedyś sięgać inspiracji do tego, by rozwiązać swój problem, lecz najwidoczniej nadszedł w moim życiu etap, kiedy muszę dostać wsparcie i poradę w swojej sytuacji. Przechodząc do sedna.. jestem z dziewczyną od prawie roku. Na początku  wszystko było cudowne, mieliśmy wzloty i upadki, trochę dziwnych sytuacji, tak jak w każdym związku (prócz wyjątków oczywiście i tym ludziom pozostaje tylko zazdrościć). Niestety z upływem czasu relacja zaczęła gnić. Aktualnie mam wrażenie, że osoba, którą znam od ponad trzech lat po prostu udawała kogoś, a ja taką udawaną kobietę pokochałem. Nie jestem człowiekiem bez winy, jak każdy z resztą, miałem swoje wybuchy, czasami uzasadnione, innym razem mniej. Potrafiłem ją zostawić, powiedzieć jak bardzo jej nienawidzę, by potem po godzinie z płaczem pisać jej, jak bardzo ją kocham i przepraszam. Po tym, kiedy ja sobie uświadomiłem, że mimo mojego młodego wieku ta kobieta jest mi przeznaczona, chcę z nią dotrwać i przestałem wytykać jej błędy w miłość, którą mi daje. Niestety moja ukochana zmieniła się, stała się twarda, nic jej nie rusza, robi problem dosłownie ze wszystkiego, po tym to ja obrywam  oraz cała relacja zaczyna się najzwyczajniej walić, następnie każe mi wybierać między moją zmianą, bym stał się jej (powiem potocznie) przydupasem. Chce bym był potulny i klaskał na wszystko co zrobi. Prawie nigdy nie jest po mojej myśli, bo czuję się, że mój sprzeciw jest dla niej jak cios w policzek, co kończy się kłótnią i rozstaniem z jej strony. Można powiedzieć, że kłócimy się z takich powodów jak słona zupa, źle nałożone skarpetki (oczywiście przykłady są wymyślone, by pokazać po prostu absurdalność tych kłótni). Potrafię patrzeć na swoje ręce, lecz wiem, że w większości tych sytuacji to nie ja jestem zapalnikiem do wszystkiego, lecz właśnie ona.. Mówi o tym, że mam ją akceptować, bo taką ją wziąłem i ona po prostu taka jest, lecz zakochałem się w kobiecie, która szanowała moje zdanie, kiedy mówiłem jako przyjaciel, że ta sukienka nie pasuje do niej to brała to pod uwagę z uśmiechem, a aktualnie muszę na wszystko przytakiwać, na każdą jej myśl i rozkaz. Przy okazji każdej kłótni wrzuca mi, jak to moja miłość jest mało warta, jak bardzo mało jej daję, a ja nawet jej na to nie odpowiadam, tylko czuję jak takie słowa mnie bolą, bo staram się dla niej jak tylko mogę. Dodatkowo problemem jest jej rodzina, która jest dość zdystansowana do mnie, sam staram się również od nich odsuwać, po prostu nie czuję się dobrze w ich towarzystwie i myślę, że niejedno z Was podzieliłoby moje odczucia. Zabronili jej wyjazdu ze mną na wakacje dlatego, "że za mało mnie znają", a nawet nigdy nie wyciągnęli ręki w moim kierunku (przez co też od nich odstaję). Matka zawsze patrzy na mnie swoją kamienną twarzą z miną, jakbym wyleciał z głębokiej patologii, z uwalonym nosem od białego proszku i rozciętą głową od bójki sprzed chwili. Nie wiem co mam zrobić.. Z jednej strony ją kocham i naprawdę dałbym swoje życie za nią, lecz nie chcę być z kimś, kto ogranicza mnie we wszystkim co mówię i robię.. (chociażby przekląć w opowiadanym żarcie nie mogę)
Jaka jest wasza sugestia na to, by naprawić relacje, by po prostu uświadomić jej, że ja muszę mieć głos w tym związku i jeżeli jej powiem "Słuchaj, nie chcę do Ciebie przyjść, bo nie czuję się dobrze w towarzystwie Twoich rodziców, szczególnie po tekstach jakie rzucają" to ona nie rzuci się do mnie z nożem i nie rozpocznie kłótni tylko przyjmie to na tzw. klatę? Jak wpoić jej, że dwie osoby powinny czuć się przy sobie swobodnie? Chciałbym zapobiec rozstaniu, lecz nie potrafię już znieść tego, jak dużo się kłócimy, a samemu temu zaradzić nie umiem. Mamy za silne charaktery, które ze sobą po prostu nie kooperują, a chciałbym to zmienić i po prostu ponaprawiać. Jeśli ktoś mógłby dać mi radę, jak to naprawić to byłbym bardzo wdzięczny, bo po prostu mi na niej zależy.