Bez faceta jesteś nikim! - Netkobiety.pl

Przybijam Ci internetową piątkę

Trzymaj się swoich zasad, a One nich sobie mówią co chcą.
Ważniejsze od tego gadania powinno być Twoje szczęście.

Byłabyś nikim, gdybyś związała się z facetem z braku "laku" i ten by traktował Cię, jak ostatniego śmiecia. To wtedy byłabyś nikim, ale nikim dla takiego faceta.

Zgadzam sie z Toba
Absolutnie nie uwazam, ze wyznacznikiem szczescia czy wartosci w zyciu kobiety jest facet.

Zasadniczo zgadzam się z Tobą,  że człowiek sam w sobie jest całością i druga osoba ma być tylko miłym dodatkiem,  nie sensem istnienia. Ale za cholerę nie podoba mi się Twój sposób wypowiedzi o " bardzo dobrych koleżankach" i ich pomyśle na życie. One nie zgadzają się z Tobą, nie do.końca słusznie,  ale i Ty negujesz,  i to bardzo pogardliwie, ich zasady. O czym oczywiście " nie omieszkujesz"  ich uświadamiać. Zastanów się, może to nie odmienne teorie, a brak szacunku do siebie i swojej odmienności Was poróżnil. Co Ci w sumie szkodzi, że koleżanka poderwie tego sąsiada?  Jej życie, jej błędy, a może właśnie niekoniecznie. A nuż facet nie okaże się taki zły i niechętny. Ludziom warto życzyć dobrze, a już zwłaszcza dobrym  koleżankom. I radzić,  oczywiście,  ale taktownie i z wyczuciem. W końcu dorosłe są.

mam wrazenie, że niektóre kobiety muszą kogoś mieć, nawet na siłe, nawet jeśli to bez sensu…

Coz, nie mam faceta od lat i nie czuje sie z tego powodu nieszczesliwa. Ale gdybym nie miala dziecka nieszczesliwa bym byla.
Wiec moze nie tak calosciowo, ale raz w zyciu facet mi sie przydal i bez zaistnienia tego faktu MOJE zycie byloby niekompletne.

Facet czy dziecko - jeden pies. No może z tym pierwszym więcej problemów...
Idąc tym tropem - czy życie ludzi, którzy nie mają dzieci jest niekompletne? Oczywiście nie posiadanie dzieci pozbawia nas całej ogromnej gamy cudownych (nawet jeśli trudnych) doświadczeń ale czy brak jakiś doświadczeń czyni życie niekompletnym? Nie żyjąc na codzień z facetem również nie masz dostępu do pewnych doświadczeń i jakoś, na szczęście, w tym problemu nie widzisz. W ogóle sama idea że coś albo ktoś nadaje życiu większą wartość dla mnie jest dyskusyjna.
A kobietom, które mają wdrukowane że bez faceta są mniej wartościowe należy współczuć.

Posłużyłem się Twoją wypowiedzią jako tłem do ogólnych refleksji, faktycznie owo "MOJE" zmienia przekaz. Twoje życie jest Twoje i jako jego właścicielka możesz mieć na jego temat dowolne opinie. A jeśli chodzi o posiadanie dziec - kto doświadczył ten w zasadzie nie ma szans się nie zgodzić.

Abstrahując od fizycznej obecności i płci, ja powiedziałbym że generalnie nic tak nie ubogaca życia jak Miłość (celowo pisana przez duże M - ludzie tę miłość damsko-męska często mylą z czymś zupełnie innym). A Miłości najłatwiej doświadczyć właśnie w relacjach z dziećmi. Doświadczenie jej w stosunku do mężczyzny czy kobiety to może właśnie taki trochę level up.
W pogoni za miłością ludzie przeróżne głupoty robią, dlaczego mielibyśmy od razu krytykować związki z "rozsądku" czy z braku laku...
Ale przekonanie że bez czegoś tam jest się nikim nigdy nie będzie "zdrowe".

Odkąd stosuję w swoim życiu zasadę, jaką wpisałam do sygnaturki (nie czyń samego siebie przedmiotem kompromisu, bo jesteś wszystkim, co masz), wszelkie dylematy czy wątpliwości szybko udaje mi się rozwiewać.
Lepiej być dożywotnią starą panną niż desperatką rozpaczliwie chwytającą się spodni - bylejakich byleby były. I nie ma magicznej różdżki, która sprawi, że ktoś nagle zmieni swoją osobowość, kształtowane latami nawyki i przyzwyczajenia. Owszem, można próbować na drugą osobę wpływać, ale trzeba robić to mądrze, przy czym nigdy nie będą to kluczowe zmiany, ewentualnie jakieś wypracowane kompromisy. Niejedna naiwna istota na takim myśleniu, jakie przedstawiły Twoje koleżanki już się przejechała.

Przykre, że odmienność Waszych poglądów tak bardzo ochłodziła Wasze wzajemne relacje, ale dziewczyny być może uraziło, że wprost wytknęłaś coś, z czego podświadomie doskonale zdają sobie sprawę, za to łatwiej im udawać i wzajemnie się przekonywać, że to tak jednak nie działa. Niestety działa. 

Ależ na tym właśnie polega prawdziwa przyjaźń, żeby się wzajemnie wspierać, ale wspieranie to NIE jest bezkrytyczne popieranie czyichś pomysłów i życiowych wyborów, ale właśnie wskazywanie na istniejące zagrożenia oraz stawianie do pionu, kiedy ktoś błądzi.

P.S. Mnie sposób wypowiedzi Autorki też bardzo się podoba .

Zgadzam się z obiema paniami, chociaż sobie zaprzeczają pozornie. Autorka nazwała panie koleżankami. Dobrymi, bo dobrymi, ale koleżankami. Prawdziwi przyjaciele to wyższa półka, więc i oczekiwania są inne.

Dziękuję Wam wszystkim za wypowiedzi, wszystkie coś wnoszą i dają do myślenia.
Zasadniczo plan mam taki, by bez względu na odpowiedzi jakie tu padną, wątek pokazać dziewczynom, byśmy mogły przedyskutować kilka kwestii. Nie wiem, może się tak zafiksowałyśmy na tych naszych wspólnych spotkaniach, że zwyczajnie brakuje nam nowego spojrzenia na pewne sprawy. Jedna z Was wspomniała o skrajnościach, o których my, w tej burzliwej wymianie zdań zapomniałyśmy i w tym wszystkim było tylko białe – czarne. Może po prostu najłatwiej będzie wyznaczyć sobie pewne granice tematów, których będąc razem nie będziemy poruszać. Mam nadzieję, że temat poukładamy na tyle, by znów każda z nas czuła się komfortowo w naszej relacji. Tak jak pisałam, wzajemnie określałyśmy się jako ‘dobre kumpele’, nie jako ‘przyjaciółki’. Żadna z nas nie czuła tej specyficznej nici jaka łączy z przyjacielem, więc i używanie tego słowa byłoby nadużyciem. Niemniej jednak cenimy sobie wspólnie spędzony czas i te nasze babskie rozmowy do świtu. Wyciągałyśmy się już z niejednej opresji, więc mam nadzieję, że i tym razem się uda. Potrzebne tu było spojrzenie z zewnątrz.

Nie, nie zmieniam. Ale też nie należę do osób, które uważają, że moja racja to święta racja. Nie wykluczam też, że zwyczajnie się mylę lub nie dostrzegam wszystkiego. Może nieświadomie pomijam jakieś istotne informacje, z których to mogłabym zaczerpnąć czegoś dobrego. Sama myśląc o temacie niczego konkretnego bym nie wymyśliła, bo po weekendzie targają mną jeszcze emocje, dlatego chciałam poznać punkt widzenia innych osób. Osób z innymi przeżyciami, doświadczeniami, wartościami.

Ooo losie broń! Gdyby to był nasz jedyny temat, to wątku by nie było, bo i nie byłoby naszej znajomości. Cenimy sobie wspólne spotkania i dyskusje wszelakie. Wiadomo jak to na takich spotkaniach, przekrój tematów jest ogromny, od nowinek kosmetycznych, po politykę i infrastrukturę krajów ‘trzeciego świata’.

No i to jest właśnie kolejny przykład różnicy w podejściu do życia. Nie chcesz podejmować ryzyka, nie wierzysz w możliwość zmiany charakteru czy przynajmniej stylu innego człowieka,  we wszystkim dopatrujesz się negatywów... Ok. Masz do tego prawo. Ale pogodz się przynajmniej z tym, że ktoś może mieć odmienne standardy, zasady, postrzegać coś/ kogoś inaczej niż Ty. Bo tak właśnie prawdopodobnie mają te Twoje koleżanki. Tak jak ich prawda niekoniecznie jest jedyną słuszną,  tak i Twoja nie musi. Jeśli ona się na tego sąsiada uprze to i tak jej nie powstrzymasz. Może się sparzy,  może dostanie kosza, może jednak nie i trzasnie sobie to dziecko z nim, ale się rozstaną...jest kilka scenariuszy i nikt nie ma i nie będzie mieć  pewności, jak to się potoczy. Ale to będzie jej wybór, bo to jej życie. Ja doceniam w ludziach to, że próbują,  że ryzykują,  i nawet jeśli nie pójdzie, tak jak chcieli, to robią coś w kierunku spełnienia marzeń i zaspokojenia swoich potrzeb. Jeśli ktoś woli pozostać w swojej strefie komfortu, to też dobrze. Ale te dwa podejścia powinny się tolerować i współistniec, a nie walczyć ze sobą,  uważając wyłącznie swoje racje jako oczywiste. Bo tego co będzie nikt nie wie i nie przewidzi. A już na pewno nikt nie wie, co siedzi w głowie drugiego człowieka. Choć niektórym najwidoczniej tak się wydaje
Edit: niczego Ci nie powiem, bo ja nie dyktuje ludziom, jak mają żyć i jakie mają mieć zasady. To jest własnie ta zasadnicza różnica między nami. Ludzie błądzą,  temu się nie da zapobiec. Chcesz się bawić w kaznodzieje moralizatora,  Zbawiciela świata,  Twój wybór, ale na wielki sukces bym nie liczyła.

Ja się z Tobą więcej niż zgadzam generalnie. I też jestem z tych osob, które "za często" powiedzą swoje zdanie, ale zauważyłam, że ani to mi ani im nie pomaga. Może mamy inne doświadczenia, ale mam przeświadczenie, że jak ludzie chcą w coś wierzyć, to im nie przetlumaczysz. Więcej! Wedlug moich spostrzeżeń im bardziej ich się próbuje z tego wyciągnąć, tym bardziej się zapierają przy swoim. Może to przez to, że ten ideał miłości mimo wszystko jest gdzieś tam obecny? Więc jak psychoterapeuta, koleżanka i wszyscy wokoło mówią nie, to się im jeszcze bardziej wydaje, że jest o co walczyć?

Zasadniczo to są dorosłe panie. Dorosłe panie powinny umieć dbać o siebie. I jak całym sercem i umysłem popieram Twoje stanowisko i sposób myślenia, to jeśli one same nie zechcą dać sobie "pomóc", to jedyne co możesz osiągnąć uświadamieniem, to ich protest/niechcęć do siebie. I teraz możesz prezentować swoje poglądy, być ze swoim sumieniem, ale liczyć się z tym, że one i tak nic nie zmienią plus się na przykład obrażą albo spróbować raz niezbyt dobitnie i jeśli nie wykazują zainteresowania to po prostu nie komentować i "pozwolić" im robić ze sobą co chcą.

Taak to bywa, w przyjaźniach, czy koleżeństwie, ze nie we wszystkim się zgadzamy z innymi. To czasami denerwujące, ale jak się tak bliżej przyjrzeć, to się człowiek zastanawia, , dlaczego ja się w ogóle tak denerwuję opiniami na dany temat innych osób? Czyżby koleżanki poruszyły tu jakąs czułą strunę? Zabrzmi to złowieszczo, ale jeśli takie sytuację sie będą powtarzać, to wasze relacje mozeliwe, że się rozluźnią. Ty ich nie zrozumiesz, one nie zrozumieją Ciebie - takie dwa światy bez szansy na porozumienie w tym temacie.
NAdajecie na innych falach.

Tak to widzę. Aha i co do tematu, to mam zbliżone podejście do Twojego. Związki Twoich koleżanek - ani jeden mnie nie przekonuje. A moze ich teżnie przekonuje, ale się nie chc przyznać same przed sobą, a tym bardziej przed kimś innym.

Nie, absolutnie nie. W obecnej sytuacji, na ile dałam radę, jestem pogodzona z pewnymi faktami, które miały miejsce w moim życiu. To nie jest tak, że jestem jakąś zimną samicą gardzącą płcią przeciwną, wręcz przeciwnie. Byłam w związku, w którym to w pewnym czasie, wszystko zaczęło we mnie krzyczeć, że to nie ten. I tu nie chodziło o rozrzucone skarpetki, których to ja, jako dama czy księżniczka podnieść nie mogę. Tu chodziło o znaczące rozbieżności. Np. o namawianie mnie na posiadanie dziecka nie dlatego, że się kochamy i chcemy być rodziną, a dlatego, że koledzy zaczynają się z księciunia śmiać i insynuują jakoby nie mógł mieć dzieci. Na moje pytanie jak on sobie to wyobraża (bo nawet nie mieszkaliśmy razem) usłyszałam, że dzieckiem może zajmować się jego mama, bo jest na emeryturze i ma czas. O wyprowadzce od rodziców nawet nie chciał słyszeć (wówczas miał 31 lat), bo jak twierdził, płacenie obcym to frajerstwo, skoro u rodziców płacić nie musi... Spokojnie przerobiliśmy ze trzy miesiące długich i wyczerpujących, mniej lub bardziej burzliwych dyskusji. Zapewne moglibyśmy jeszcze tak dyskutować / negocjować przez kolejne miesiące, tylko po co? Ta sytuacja jasno pokazała mi moją „pozycję” w tej relacji, która to okazała się być dużo niżej, aniżeli pozycja kolegów, i to pozbyło mnie złudzeń.
Oczywiście słyszałam rady, że jak księciunio zobaczyłby dzieciątko, to zachciałoby mu się być mężczyzną i zakładać ze mną rodzinę. Może i nawet taką pod jednym dachem. Może tak, a może nie. Nie podjęłam wyzwania i odeszłam. Uważam, że dziecko nie może być kartą przetargową w dorosłych relacjach. To się sprawdza tak rzadko, że praktycznie nigdy. Rozstanie nie spłynęło po mnie ot tak. Mam uczucia więc swoje przeryczałam - wiadomo. Dodatkowo nie pomagały mi komentarze, że już nigdy nikogo nie znajdę (miałam wówczas 25 lat), a on przecie taki pachnący, zadbany, na stanowisku…
Każde z nas poszło w swoją stronę. Księciunio w szybkim czasie stał się ojcem trójki dzieci. Czy poczuł ojcowski instynkt i rodzinną atmosferę? Nie wiem. Trzeba byłoby o to zapytać kobiet, z którymi ma dzieciaczki.
A ja? Ja, kiedy już czas upływał w całkiem sporych miesiącach, kiedy do granic możliwości wysłuchiwałam jaką to niewdzięcznicą jestem rozchodząc się z księciuniem - spotkałam mężczyznę, zakochałam się do szaleństwa i czułam się kochana. Wiedziałam, że działamy w jednej drużynie, mamy wspólne wartości i poglądy na życie. Każde potrafiło zrobić taką reorganizację swojego życia, by móc je połączyć w jedno wspólne. Fizycznie nie ma Go przy mnie od trzech lat, ale byliśmy razem do końca.
Dziewczyny wiedzą, dlaczego nie widzę się jeszcze w nowym związku. Jeszcze nie do końca przerobiłam żałobę, a nie chcę obarczać nowego wybranka związanymi z tym humorami. Dlatego też męczą mnie wszelkie ich insynuacje, które to z niemalże każdego mojego kumpla, czyniły „materiał” na męża. No, ale przynajmniej dowiedziałam się, dlaczego tak się działo.

Problem w tym, że Ty też nie czytasz że zrozumieniem, i ludzi również tak nie traktujesz. Masz swoje ideały,  może piękne, ale mało realne, i wszystko to,  co od nich odstaje, jest według Ciebie złe.
Owszem, czepiasz się słówek. Znaczy...masz książęco- angielskie poczucie humoru Ale tu też idealizm wiedzie prym. Gdyby dzieci pochodziły wyłącznie ze szczęśliwych, trwałych związków,  mielibyśmy fajny, uporządkowany świat, tylko niezbyt gęsto zaludniony. Wręcz pusty. Więc chyba dobrze, że tak nie jest,  dzieci wychowuje często jeden rodzic, lub niekoniecznie rodzic, ale jakoś to się kręci. Dramaty dzieci zdarzają się także w przykładnych, pełnych rodzinach.
Może dla Twojej koleżanki to nie miałoby być "antidotum na związkowe rozterki ", bo przecież związku jako takiego nie ma, i bez chcenia drugiej strony może nigdy nie powstać,  tylko potrzeba zostania matką,  z racji biologii wpadająca już w lekką desperację. Sama pisałaś, że nie cieszy się ona zainteresowaniem ze strony mężczyzn. Więc i szanse na coś, co dla niej ważne,  ma nieduże. Z jakichś powodów jej wybór padł na sąsiada. Którego spośród czterech kobiet tylko Ty oceniasz negatywnie. Myślisz, że reszta równie jak koleżanka ślepa i zauroczona ?  Może to jednak Ty nie masz racji. Target, w który celujesz, o ile taki istnieje,  może nie jest ich wymarzonym.
Nie bronię sąsiada dlatego,  że to  extra towar, tylko dlatego, że Twoje kryteria oceny są dla mnie niekoniecznie słuszne. Znam miłych, eleganckich, szarmanckich abstynentow,  którzy okazali się tyranami i katami. Stąd oduczylam się oceniać ludzi po pozorach, lepiej poznać ich bliżej i dopiero wtedy wydawać sądy. Zwłaszcza,  że znam też birbantów,  którzy po wpadce się ogarnęli i są odpowiedzialnymi głowami rodziny.
Nie przekonuję Ciebie do zmiany zdania. Zdajesz się mieć wyjątkowo zatwardziałe poglądy,  które, aż sama jestem ciekawa,  do czego Ciebie doprowadzą. Ale koleżance może pozwól na własne wybory, nawet nietrafione, które ostatecznie mogą nie okazać się takie złe. A może się takie okażą, oczywiście,  ale błądzić jest rzeczą ludzką, a bywa, że i przyjemną.