Czy mój partner się ze sobą pieści, czy ja naprawdę jestem jędzą? - Netkobiety.pl

To nie jest normalne, żeby facet stosował takie szantaże emocjonalne...

Jak dla mnie komunikacja ze strony tego Pana jest pierwszorzędna. Powiedział jak jest i teraz trzeba przyjąć do wiadomości.
Jagodzianka tego skarbu nie jest warta. Niech go więc z powrotem zakopie, przyklepie i posadzi na tym drzewo, żeby ten "skarb" czasem nie wylazł...

Nie powiem, żebym się jakoś specjalnie przejmował tym przypadkiem bo wg mnie ta dwójka jest siebie warta. Oboje eskalują konflikt i żadne nie chce przyznać się do błędu ani wyjść drugiej osobie na wprost. Zastanawia mnie tylko z jaką łatwością i szybkością dajecie tutaj na tym forum wszyscy rady -> zostaw go/zostaw ją. Zastanawiam się czy Wy tutaj byliście w jakimś długim związku który niestety ma swoją dynamikę? Ma swoje dobre i złe momenty. Można oczywiście uciekać przed problemami ale jeśli autorka nie zmieni swojego zachowania to wcale nie jest pewne, że jej związek z innym facetem będzie lepszy. Tak samo ten gość. Rozumie, że jest rozgoryczony ale jeśli kocha autorkę to powinien z nią porozmawiać w taki sposób, żeby do niej dotarło.

To co Wy drogie panie tutaj prezentujecie to jest nieumiejętność rozwiązywania konfliktów. Preferujecie ucieczkę od złapania byka za rogi. Takie zachowanie jest typowe dla ludzi, którzy nie potrafią zbudować długotrwałej relacji. W Holandii niedługo 50% małżeństw zakończy się rozwodami no i jest ten temat dość szeroko dyskutowany. Zacytuję Wam tutaj fragment z holenderskiej gazety, który w bardzo dobry sposób opisuje zachowanie które Wy promujecie.
http://www.nrc.nl/nieuws/2016/07/11/het … 0-a1510026

Tweede huwelijken lopen een nog grotere kans op scheiding, en dat is te begrijpen. Wie in een scheiding terechtkomt, gaat niet goed om met conflicten. En je hebt een heel grote toverstaf nodig wil je dat niet meenemen naar de volgende relatie.

tzn.

Jest jeszcze bardziej prawdopodobnym, że drugie małżeństwo zakończy się rozwodem, i to można zrozumieć. Kto się rozwodzi nie potrafi rozwiązywać konfliktów. I potrzeba bardzo dużej różdżki czarodziejskiej, żeby nie zabrać tego problemu do następnego związku.

To samo odnosi się do naszej autorki i jej chłopaka. Oni mają konflikt. Ale zamiast się przeprosić to okopują się na pozycjach i szukają potwierdzenia, że to oni są fajni podczas gdy druga strona jest do niczego. Wg mnie choć oboje są zapewne całkiem fajnymi ludźmi to nie potrafią rozwiązywać konfliktów w związku. Konflikty są niestety nieuniknione i jeśli będą przed nimi uciekać to tak im minie całe życie. Nie będą w stanie zbudować trwałej relacji.

Tobie się wydaje, że Ty mu pokazujesz ale on tego tak nie odbiera. Jeszcze raz.

W ŚWIADOMEJ KOMUNIKACJI NAJWAŻNIEJSZE JEST JAK NASZE SŁOWA/GESTY ZOSTANĄ ODEBRANE A NIE TO CO CHCEMY POWIEDZIEĆ.

Ty go po prostu nie słuchasz i nie dopasowujesz swojego stylu komunikacji do tego co on oczekuje. Tkwisz uparcie w postanowieniu, że to co robisz jest dobre.

Zacznij go przytulać. Słuchaj go. Jeśli on mów, że po powrocie od Ciebie czuł się źle to zastanów się dlaczego? Porozmawiaj z nim o tym.

Wg mnie to on potrzebuje od Ciebie przytulania itp. itd. Fizycznego okazywania uczuć. Kocha Cię więc jest z Tobą ale mu tego brakuje.

Pisząc:

hiperbolizujesz. Pokazujesz, że choć Twój chłopak może i przesadza to też nie za bardzo jesteś skora do rozwiązania konfliktu. On ma jakiś deficyt w Waszym związku. Jest z Tobą bo Cię kocha ale czegoś mu brakuje. Jeśli nie zrozumiesz co to jest i nie zaczniesz mu tego dawać -> wg mnie to są właśni to przytulanie i ciepło kobiece to rzeczywiście źle się to dla Was skończy.

To prawda. Wg badań niemalże 50% ludzi nie jest w stanie stworzyć trwałego związku. Trudno jest mi powiedzieć kto w przypadku związku autorki jest bardziej winny. Może rzeczywiście jest tak, że ten facet jest toksycznym dupkiem. No ale z drugiej strony z tego co autorka pisze wynika, że nie jest ona bez winy. Chcę ich nakłonić do rozmowy i próby wyjścia drugiej stronie na przeciw.

Przykro mi że Ty trafiłaś na takiego dupka. Nie chciałem Cię urazić.

Trafiłaś na typowego desperata-któlewicza (w odroznieniu od desperata-nieudacznika). Zakladam,że jego relacje męsko-damskie nie były zbyt bogate. Wyobil w sobie przekonanie, ze jest sam,  poniewaz ma duzo do zaoferowania i duzo oczekuje, a nie dlatego, ze jego oczekiwania sa niezyciowe. Kiedy cie poznal mial  niska samoocwne I byłaś dla niego gwiazdka z nieba, Potem jego samoocena wzrosła i zaczął oczekiwać więcej, bo przecież  (w swoim mniemaniu) z niego jest taki super facet... Takiemu nigdy nie dogodzisz. Zawsze bedziesz istniec tylko po to, zeby udowadniac mu jaki to on nie jest wspanialy - a jak tylko przestaniesz to zaczna sie fochy.

To jest bardzo czesty schemat.

Ja wszystko rozumiem, ale nie wiem jak mam funkcjonować w takim związku, brakuje mi siły juz. Nigdy w żadnej sposób nie naśmiewalam się z partnera, ale on każde moje słowo rozumie na opak. Nie mogę z nikim porozmawiać przez telefon w jego obecności bo musze koniecznie zaznaczyć że ON JEST KOLO MNIE. Cały czas słyszę ze "inna dziewczyna to by tak postąpiła" "inna dziewczyna to napewno inaczej by to zrobila" widać ze nie do końca jakbym odpowiadała mu pod względem charakteru ale zakończyć związku nie chce. Usłyszałam na swój temat wiele przykrych rzeczy

Dramat.... Jak? Lać i patrzeć czy równo puchnie... Autorka nigdy chyba nie spotkała "jędzy" - i tak jest dość cierpliwa wobec fochów swojego "królewicza"...

Prosta odpowiedz. Przez ponad pół roku grał rolę. Grał kogoś kim nie jest i nigdy nie będzie, po czym zwyczajnie go to już męczyło więc pokazał prawdziwe oblicze.

To ja z kolei mam inne odczucia po przeczytaniu głównego posta. Być może chłopak ma wady (to zupełnie normalne), ale zachowanie Autorki też pozostawia wiele do życzenia. Jeśli ktoś się czymś martwi, nawet głupim egzaminem, to normalną reakcją kochającej osoby powinno być pocieszenie, a nie bagatelizowanie problemu. Zakładając oczywiście, że on wtedy miał po prostu gorszy dzień i nie użalał się na swoje studia co drugi dzień, bo wtedy to faktycznie byłaby przesada. Każdy ma prawo do chwili słabości, nawet w tak mało znaczących sprawach jak egzamin na studia. Nie można wtedy od razu histeryzować, że ktoś jest niezaradny, bo się przejął. Wiele osób przejmowało się różnymi egzaminami i nie widzę w tym niczego dziwnego.

A mnie się wydaje, że on byłby cudownym facetem, gdyby to wszystko szło po Twojej myśli. Dopóki się starał i robił, co chciałaś oraz był taki, jak chciałaś, to było cudownie. Jeśli natomiast pokaże chwilę słabości, to już jest be. Oczywiście nie bronię jego niektórych zachowań, ale uważam, że skupiłaś się zapewne na opisaniu jego niedociągnięć, natomiast nie przedstawiłaś tu wszystkich przykładów swojej "jędzowatości" wobec niego. Wtedy punkt 3 i 4 miałby sens, gdybyś była regularną jędzą. Takie stwierdzenia nie biorą się z powietrza i nie sądzę, by były reakcją na tę jedną, konkretną sytuację. Przynajmniej ja czytając pierwszy post odebrałam Cię jako osobę naburmuszoną i niemalże tupiącą nogą, że facet nie chce być tym ideałem, który sobie wymyśliłaś. Jednak jak widać to tylko mój odbiór. Żadna z nas nie zna Twojej sytuacji lepiej niż Ty sama, więc jedynie Ty możesz uczciwie sobie odpowiedzieć na tytułowe pytanie.

Owszem, doczytałam wszystko i na tej podstawie napisałam swoje zdanie. Jeśli uważasz, że potępiam Autorkę, to z kolei Ty nie doczytałaś mojego posta. Chyba po to ktoś zamieszcza temat, by chcieć szerzej zastanowić się nad problemem, a nie tylko być głaskanym po głowie. Zresztą sama napisałam, że ten post to za mało, by można było wyciągać jednoznaczne wnioski. Dziwię się, że Ty jesteś pierwsza do takich. Gdyby Autorka opisała więcej o swojej relacji, to bardzo prawdopodobne, że zmieniłabym zdanie. Natomiast z jej dotychczasowych wypowiedzi sprawiła na mnie wrażenie, że ona też zachowuje się jak rozkapryszone dziecko. Niestety, ale związek nie polega na tym, że ktoś od A do Z będzie spełniał czyjeś oczekiwania. Jak już napisałam, nie bronię zachowania tego chłopaka, bo było złe. Zastanawia mnie tylko na jakie konkretnie zachowania Autorki to była odpowiedź.

Wszystkim dziękuję za opinie. Cały czas czytam Wasze komentarze. Musze stwierdzić że bardzo ciężko żyje mi się z tym chłopakiem i rozważam rozstanie. Sama nie wiem już jaka mam dla niego być. To jest jakiś cyrk a nie związek.  Jak juz wspomniałam wcześniej na początku chłopak kreowal się na chodzący ideał.  Kiedy dawałam mu poczuć pewne wątpliwości z tego tytułu to on komentował to tak "Ty po prostu nie możesz uwierzyć że taki facet Ci się trafił,  ale z czasem zobaczysz że idealnie ludzie też mogą istnieć" teraz jednak po tym długim czasie powoli próbuje dać mi do zrozumienia ze skoro ja nie jestem kobietą taka która sobie wymarzyl to on tez nie jest ideałem. Stwierdził że nie będzie tak jak na samym początku bo to juz nie ten etap związku. Często mówi mi "obawiam się ze nie będziesz odpowiednim materiałem na żonę, inne dziewczyny w Twoim wieku to Już to robią i to... itp itd" powiedział mi nawet w oczy ze chciałby być pantoflarzem ale też nie wie czy ja na to zasługuje.  Boi się ubezwlasnowolnienia przez kobietę.
To straszny filozof. Ja powiem jedno słowo a on całą litanie. Kiedy jestem w związku stanowcza to od razu jest ze ja go ranie.  Czasem jeżeli widzę ze źle robi np jak z tym kuzynem który przyjechał na jego urodziny a on Już miał skwaszona minę to chce zwrócić mu uwagę. On od razu snuje teorie ze ten kuzyn mi się podoba i dlatego go bronie.

o mamusiu... jakbym słyszała mojego psychopatę...

codziennie musiał mi przynajmniej raz powiedzieć jaki to on jest empatyczny i że drugiego tak empatycznego człowieka to nie znajdę (że kocha i ludzi, i zwierzęta), codziennie też słyszałam, że jak to on ludziom nie pomaga (za którymś razem to już były w kółko te same historie, tak jakby sobie je stworzył i odtwarzał - niemal w identyczny sposób).

jaki to on idealny i że to ze mną jest coś nie tak, że nie potrafię uwierzyć, że taki idealny facet mi się trafił (bo inni to mnie zdradzali, krzywdzili, a on przecież taki idealny, nieba chce mi przychylić)

aaaaa i że ja nie potrafię rozpoznać idealnego faceta, bo z takimi nigdy nie miałam do czynienia
a i zdarzało mu się powiedzieć, że on dla mnie jest po prostu za dobry i że ja tego nie doceniam... brałam to za żarty... ha ha...

i że jaki to on jest inny od innych mężczyzn, bo i przytuli, i chce spędzać 24h ze mną (inni tak nie mają przecież, powinnam się cieszyć, kobiety tego pragną przecież)

brrrr, jak sobie to przypomnę, to mi się słabo robi...

A dla mnie to nie jest zaden problem z komunikacja ani niedojrzaly chlopczyk tylko rasowy psychofag. Klasyczne zagrywki w postaci pokazywania sie najpierw z jak najlepszej strony (az do przesady noszenie na rekach) a potem nagle trach i nowe oblicze. Potem juz sinusoida fundowanych nastrojow od ponownej euforii po wbijanie w totalna depreche. Umniejszanie wartosci drugiej osoby i wmawianie jej ze bez psychofaga bylaby niczym, stopniowe izolowanie od znajomych (patrz agresja bo Autorka smiala rozmawiac z kolega) wbijanie w poczucie winy jakimis bzdurnymi historiami. No bo jak zryty beret trzeba miec zeby twierdzic ze sie mialo ochote zabic bo dziewczyna była nie mila?!
A ofiara psychofaga sie w tym coraz bardziej zapetla. Czuje z jednej strony ze cos tu jest grubo nie tak ale z drugiej ...no przeciez taki kochany byl/bywa nadal incydentalnie. No i tak mowi ze go ranie, nie dbam nie kocham. Moze to rzeczywiscie moja wina, musze sie bardziej postarac,  wiecej zniesc, udowodnic mu ze kocham (czemu tak perfidnie klamalas ze mnie kochasz a teraz tak szybko rozladowuja Ci sie baterie?). No i petla na szyi sie zaciska. Brrr mnie ten post przerazil. Ja bym zwiewala.

Heh z tym ze nigdy taki nie byl to ja bym  nie wierzyla. Bo jesli mial.przed Toba bliska osobe to na bank robil to samo tylko Ci sie do tego nie przyzna. Taki czlowiek w oczach kazdej nastepnej ofiary ma wyjsc na cudownego Misia Pysia ktorego ta wlasnie "ofiara" zmienila w to kim jest teraz. To oskarzenie  ze to przez CIEBIE ma z niego zrzucic obowiazek zmiany a w Tobie wzbudzic poczucie winy ktore przywiaze Cie do niego jeszcze mocniej.

Reasumując - wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują na to ze się "zajedziecie". Jeśli nie teraz to np za 5 lat - a wtedy sytuacja może być dużo bardziej skomplikowana. Może dobrym rozwiązaniem jest napisanie do niego listu (forma pisemna - żeby uniknąć emocji pojawiających się w czasie dyskusji, która szybko przeradza się w kłótnię) gdzie na spokojnie wykładasz mu wszystko co Ci leży na sercu. No i jego reakcja, chęć do zmian, zrozumienie Twojej perspektywy będą kluczowe.
Gdy to nic nie da wtedy z czystym sumieniem możesz rozważać trudne decyzje.