Chora Zazdrość - Netkobiety.pl

1. Potraktować go z szacunkiem i przestać tłumaczyć mu rzeczywistość.
2. Potraktować siebie z szacunkiem i przestać tłumaczyć się z tego, gdzie byłaś, co robiłaś i dlaczego tak, a nie inaczej.
3. Uświadomić sobie, że nie jesteś terapeutą i nie Twoim zadaniem jest podnoszenie jego samooceny.
4. Zaproponować, by podjął psychoterapię, będzie mógł w bezpiecznych warunkach pozbyć się choć części trudnych emocji, które zbierał przez lata.
5. Przestać... walczyć.
6. Na kolejne jego stwierdzenie typu "Ciekawe, z kim tam jesteś?", odkryć jego grę i odpowiedzieć jedynie: "Rozumiem, że jesteś zazdrosny."

Niezły manipulator z niego. Lubi fochy, niech je strzela. Twoja reakcja na nie, to woda na jego młyn. Chcesz grać w to, co on proponuje? Chcesz myśleć, że jesteś winną jego sposobowi myślenia o sobie?

Do tanga trzeba dwojga. On Ciebie nie wciągnąłby do gry, gdybyś na to się nie zgodziła. Zgadzasz się, tak to rozumiem, dla 'świętego spokoju', tylko, że to co osiągasz nie jest żadnym spokojem, to tylko dawanie przyzwolenia na podobne zachowania wobec siebie. Sposobem jest stwierdzenie "Nie życzę sobie takiego mnie traktowania." i... opuszczenie pomieszczenia, w którym on się znajduje.

Na manipulację najlepsza demaskacja .
Jeśli mówi te swoje brednie mówisz: "Kochanie, nie jestem twoim niewolnikiem, masz problem z CHOROBLIWĄ zazdrością, idź coś z tym zrobić, i nie obciążaj mnie tym". Po czym wyjść z pomieszczenia i robić swoje. Powtarzać to trzeba jak zdarta płyta. Nie wdawaj się w takie dyskusje z nim, bo sama wiesz, że wszystko jest ok, a on BREDZI .

Foch, to foch. Należy go... ignorować.

Partnera krótko, niezwykle zwięźle poinformować, że córka nie jest odpowiednią osobą (tak naprawdę to nikt nią nie jest, chyba że wyrazi na to zgodę) do wyładowania złości; jest sporo różnych sposobów, by złość wyłądować bez urażania kogokolwiek. Powiedzieć też mu (też krótko, bo to jedynie informacja), że kolacje i wyjazdy są (także) elementem Twej pracy. I powtórzyć propozycję psychoterapii (póki on nie rozwiąże swojego problemu, wspólna terapia nie ma żadnego sensu). Powiedzieć też mu, że zakończyłaś udowadnianie mu, że nie jesteś wielbłądem.

Jeśli te środki (czytaj: Twoja stanowcza i konsekwentna postawa) nie pomogą, to będąc na Twoim miejscu zastanowiłabym się, czy decyduję się na bycie i życie z człowiekiem, który ani mi wierzy, ani ufa.

A gdybyś... .

Zanim się rozzłościsz, zanim dasz mu (wątpliwą, ale jednak) satysfakcję, popatrzyła na niego przytomnie? Pewnie zobaczyłabyś wtedy (przeczytaj uważnie uwagi p. Andrzeja Wiśniewskiego - wkleiłam je wyżej) biednego człowieka, który wszelkimi możliwymi dla siebie sposobami (bo nie zna innych) usiłuje wsadzić Cię do klatki. Usiłuje, bo boj się, że mu zwiejesz. I zanim się zdecydujesz urządzić drakę, zobacz, czy mu nie współczujesz. Jeśli tak, to powiedz mu to i wyjaśnij, skąd to współczucie się wzięło.

No dokładnie tak jest - taka bezradność i strach w jego oczach - czasami naprawdę graniczą z obłędem... Raz mi go szkoda, raz mnie to śmieszy a innym razem wkur... pytanie ile jeszcze uda mi się wytrzymać? Warto dodać, że moje wcześniejsze małżeństwo rozpadło się między innymi z tych samych powodów, a elementem który najbardziej pociągał mnie w moim aktualnym opartnerze było zaufanie i zrozumienie których teraz bardzo mi brakuje...

Związek nie jest po to, by w nim wytrzymywać.

To pytanie, co jemu się stało, że zmienił swe zachowanie wobec Ciebie. Być może nie zmienił, być może przestał się ukrywać.

Edycja:
Przepraszam za post pod postem.

WoW mocne słowa... Tylko to nie do końca tak - większość czasu spędzamy naprawde radośnie i w miłej atmosferze - moja córka nie ogląda naszych kłótni, a przynajmniej staram się żeby tak było - i ... dlatego często odpuszczam, a wtedy problem jak ręką odjął aż do kolejnej jego próby "kontroli/więzienia" - kurde uwierzcie, że wiem kiedy jest sytuacja beznadzieja - mój były mąż, i stety/niestety mam dziwne przeczucie że tym razem warto walczyć... Tylko cholera potrzebuję tych waszych rad i wsparcia tak jak dzisiaj - żeby mieć siłę do walki i nie poddawać się i nie wybuchać - tylko wygrać te wszystkie "rozgrywki"...

To idz na kilka sesji z terapeutą.
Dokop się do mechanizmu, który pcha cię w takie łapska.
To nie jest tak, że oni sami napatoczyli się w twoim życiu...  .
Ty ich przyjęłaś! Dopuściłaś do siebie.
Musisz mieć w sobie jakiś rodzaj podatności/uzależnienia.
Zamiast skupiać się teraz na zazdrośniku i zajmować się jego problemami, rozwiąż swoją zagadkę wyboru partnera.
Jest o co postarać się, skoro masz córkę.

To jest chore! On jest chory. Ty, kobieto, nie tlumacz mu sie za każdym razem! Opanuj siłę. Pozdrawiam

Hej! Wracam po weekendzie :-) czytam jeszcze raz wszystkie wasze rady i na pewno wezmę je sobie do serca - skończyłam z tłumaczeniem się i unikaniem tematów lub zachowań "żeby się nie zaczęło" ;-) Będę uparcie robić to co lubię i na co mam ochotę - albo zaakceptuje albo... NIE. Ale tak jak piszecie to nie mój problem. Dałam ostatnio jasno (naprawdę dobitnie) do zrozumienia, że jak się nie podoba to ja go nie zatrzymuje - mieszkamy w moim domu więc zaznaczyłam, że wystarczy się spakować i będzie miał z głowy wszystkie zmartwienia - ja natomiast mam 29 lat i nie zamierzam pytać nikogo o zgodę co mi wolno a czego nie, a tłumaczenie się już mi bokami wychodzi. To jest dla mnie ostatni dzwonek, żeby zacząć żyć "po swojemu".

CatLady w ostatnim wybuchu złości tak też powiedziałam ;-) że może najwyższa pora żeby zrobić skok w bok skoro i tak muszę tego wysłuchiwać ;-)

Anyway - dodałyście mi sił i stanowczości - mam nadzieję, że coś z tego wyjdzie - zdam relację jeśli coś się poprawi lub pogorszy ;-)

W międzyczasie jeśli macie kolejne pomysły chętnie poczytam :-)