SKUTKI NARCYZMU - Netkobiety.pl

Brak autentyczności, szczerości powoduje płytkie relacje z innymi, co w konsekwencji objawia się tym, że np. osoby bliskie odchodzą i zostaje się samemu .

Chyba nie rozumiesz na czym polega narcyzm.
To bardzo płytkie postrzeganie tego zaburzenia.

Też pamiętam Kalejdoskopkę z tego wątku o narcyzie. Polecam Ci książkę "Narcyzm - zaklęte ja", napisał ją facet, który sam jest narcyzm wg psychologii. Tak sympatycznie to opisał, bez demonizowania. Może to Ci pozwoli zrozumieć, co on czuje. Ale powiem Ci, że na tyle co udało mi się zgłębić temat, to narcyz jak najbardziej odczuwa samotność, tylko zależy od stopnia zaburzenia. Jak ma lekkie, to wie o tym, a jak żyje w głębokim zaprzeczeniu, to zabija pustkę seksem/pracą/alkoholem i nie umiałby nawet powiedzieć, czego mu brakuje.
Poza tym zwróć uwagę, że to jest tylko łatka, a każdy człowiek jest inny... To ułatwia takie powierzchowne zrozumienie, a na głębszym poziomie może to wyglądać inaczej.

Ósemko, haha - nie zapomniałam, ale już nie tęsknię ani nie mam kontaktu, jeśli o to ci chodzi. Po prostu słyszę o nim czasem, i widzę że narcyz ma się świetnie
Zastanawiam się więc jakie są skutki takiego funkcjonowania, bo ja żadnych nie widzę, ani nie piszą o tym w książkach. Każda choroba czy zaburzenie ma jakieś skutki, inaczej nie byłoby to zaburzeniem, a jednak - skutków w tym wypadku nie widać. Szukam więc odpowiedzi, niejako po to żeby domknąć ten temat.

Witaj CB W tym wypadku, to jest przypadek nr 2: " zabija pustkę seksem/pracą/alkoholem" - myślisz że nie umie powiedzieć czego mu brakuje?

Czasami nie ma żadnych skutków, a czasami są jakieś chwilowe "niedogodności", bo np. wykończony partner odchodzi zmęczony tym, że wciąż tylko dawał a nic nie otrzymywał w związku. Jednak narcyzi szybko potrafią tę chwilową "niedogodność" zniwelować, bo posiadają walory, które pozwalają im na szybką teleportację do nowego związku i nowego żywiciela.

Bycie narcyzem to życiowy dramat.
Nie chcielibyście się znaleźć w skórze tych osób.
Zmęczeni, wycieńczeni często wpadają w rozpacz.

Te wasze opisy są opisami z zewnątrz, są próbą racjonalnego wytłumaczenia sobie ich postępowania i motywacji.
Można i tak .

To prawda. A czy myslisz, ze jemu to doskwiera, ze sie tym przejmuje?

No wlasnie! I o to mi chodzi! Bliskie relacje z innymi ludzmi nie sa na ich liscie priorytetow, wiec nie odczuwaja ich braku. Dla nich wazny jest podziw, uznanie, slawa, wladza itp.
I zawsze znajdzie sie ktos nowy, kto ulegnie ich czarowi, obdarzy ich podziwem, uznaniem, a oni znowu poczuja sie wyjatkowi - na jakis czas. Sukcesy zdobywaja, bo praca jest jednym z ich samouspokajaczy - wiec sila rzeczy - wypracowuja sobie pozycje.

Czy kiedykolwiek dochodzi u nich do przewartosciowania priorytrtow w zyciu? Jakos w to watpie - wiec nigdy nieudane relacje nie sa dla nich negatywnym skutkiem.

Przeciez twierdzilas wczesniej, ze niewiele wiem o narcyzach. To teraz wiem za duzo?

Nie rozumiem po co pytasz? To moja sprawa po co zadalam to pytanie.
Zadalam pytanie I temat do dyskusji, wiec jesli masz cos konkretnego do powiedzenia, to powiedz
ale nie zmieniaj tematu.

Widziałam jak narcyzm wpadał w rozpacz niszcząc życie innej osobie bo ta odważyła się odejść.  Także tak - wpadają w rozpacz z niemocy ze tracą zywiciela.
Ale spoko, są coraz sprytniejsi i następny tak łatwo nie ucieknie.

Cierpi najczęściej wtedy, jeśli nic się wokół niego nie dzieje, potwornie się wtedy nudzi lub gdy coś z jego precyzyjnie budowanej fasady zaczyna pękać, coś się w życiu zaczyna psuć, np. traci stanowisko, zdrowie lub ma trudność z osiągnięciem swoich celów.
Jest wtedy nie do zniesienia i lepiej trzymać się od niego z daleka - arogancki, cyniczny wręcz chamski,  jak widzi cierpienie innego człowieka, nie tylko nie ma dla niego współczucia, ale doznaje, z powodu cudzego cierpienia czy zadawania bólu innemu człowiekowi, przyjemności.
W kwestii dotyczących relacji, samotności czy braku bliskości z innymi ludźmi cierpienia raczej nie odczuwa, gdyż ich części mózgu odpowiedzialne za empatię po prostu nie funkcjonują.

To w końcu czują coś czy nie czują? .
Potrafią coś ze sobą zrobić czy nie? .

Z jednym się zgodzę: są różne stopnie zaburzenia.

Niesamowite .
Summer, rozumiesz, że zgłębiłaś jakoś temat, ale twoje wypowiedzi są po prostu niespójne.
Wystarczy kilka podstawowych pytań i gubisz ciąg logiczny w opisywanym zagadnieniu.
Przeczytaj sobie jeszcze raz swoje wypowiedzi, raz stawiasz tezę, później ją podważasz (czują, nie czują, uciekają od bólu, nie uciekają itp.).
Rozumiem też, że miałaś do czynienia z narcyzem, ale czy byłaś przy terapii z nim, masz perspektywę terapeutyczną?
Brakuje mi tego tutaj, dlatego próbuję zwrócić na pewne kwestię uwagę (szersze i bardziej elastyczne rozumienie), co szalenie się nie podoba?
Ciekawe dlaczego? .

Zatem powodzenia we współżyciu z narcyzem, mówię serio, wiem jakie to trudne.
Ja widzę u ciebie braki, również emocje, ty u mnie i jest ok.
Trzymaj się.

Żłośliwa jesteś okropnie, jeszcze na koniec szpilkę wetkniesz a niby miło chciałabyś zakończyć.
Poczytam później twoje inne wątki/wypowiedzi to sobie szerszą perspektywę wyrobię, bo na razie widzę proste złośliwe komentarze, które faktycznie wywołują we mnie emocje: wesołość i politowanie. Trzymaj się <też protekcjonalne>

Tak, znam. Potwierdzam. Czytałam też Wolfa i Kohuta, na których powołuje się autor. A na pracownia4 jest jeszcze kilka ciekawych opracowań dotyczących narcyzmu.

Znam. Żyłam z kimś takim 5 lat. Zdiagnozowanym, choć nie z taką patologią, np. seks, kochanki .
Wszystko co piszesz jest mi bardzo dobrze znane, znam ten mechanizm.
Jeśli wydaje się mało merytoryczna, jasne przyznaję się do błędu, nie będę się już wypowiadać. Niech robią to bardziej profesjonalne osoby.
Ja kiedyś żyłam i myślałam o tym zaburzeniu (przez pryzmat edukacji, terapii, warsztatów) dokładnie z takiej perspektywy, jak to tutaj opisujecie. Ale kiedy zajęłam się tak naprawdę sobą i w międzyczasie widziałam upadek narcyza (łącznie z "wysiadaniem" organizmu - fizycznie, bo nie mógł już dowiezc wszystkich swoich "wizerunków", ciało się fizycznie przepaliło, i zaczął się totalny upadek), dopiero wtedy zrozumiałam jak on cierpi. I widziałam też wtedy jego walkę o życie. Dosłownie. I zrozumiałam też, dlaczego weszłam w taki związek (to nie jest przypadkowe).

Jedyne co chcę powiedzieć na zakończenie od siebie w tej dyskusji, to żeby rozumieć dramaty tych osób.
Łatwo jest operować twierdzeniami, że to okropni ludzie bez emocji i manipulanci, totalni egoiści.
Pod tym jest człowiek, totalna pustka, ogromny lęk i przerażenie.
Rozumienie pozwala wybaczyć.
My też decydujemy, czy chcemy żyć z takimi ludźmi czy nie.
Ja raczej mu teraz współczuję, niż wieszam na nim psy.

Może już jestem papieżem .

Przepraszam @pannapanna - ale jestem już na innym etapie.

watpie, zebym ja weszla na etap wspolczucia dla psychopatow.

Dzięki, sammerka88, literatury nt. narcyzmu przerobiłam przez ostatnie 10 lat o wiele więcej niż proponuje internet, dlatego zainteresował mnie indywidualny przypadek Lilki_15.

Kurcze, mnie też. Czytam Twoje posty Lilka i na ogól się z nimi zgadzam, ale tych wokół narcyzów/psychopatów -  nie kumam.
Rozwiń proszę - co to za wiązek, skąd ta empatia?
Może masz syna narcyza bo takiej lojalności wobec partnera nie ogarniam...

Summerka, ale jak możesz popierać Lilkę??
Słyszysz news o gwałcie na dziecku - wiesz że musi chodzić o psychopatę/narcyza.
Słyszysz o jakiś mega odrażających zbrodniach - wiesz że musi chodzić o psychopatę/narcyza.
Słyszysz o handlu kobietami - wiesz że musi chodzić o psychopatę/narcyza.
To tylko przykłady!
Normalnie człowiek nie może bezinteresownie robić zła i zadawać bólu, bo czuje część tego bólu - dlatego w ogóle ludzkość przetrwała!
Normalny człowiek ma EMPATĘ - psychopata/narcyz nie ma tego modułu w mózgu - może robić rzecz które w normalnym człowieku wywołują skrę jelit!

Nie ma skutku bez przyczyny. Uważam, że trudno zrozumieć skutki narcyzmu nie rozumiejąc jego przyczyn, dlatego powyższa sugestia wydaje mi się niewłaściwa w tych okolicznościach.

Przede wszystkim powinniśmy rozdzielić narcyzm od psychopatii. Zgodnie z literaturą na skali zaburzeń osobowości jako najmniej "szkodliwe" są zaburzenia narcystyczne (N), następnie zaburzenia borderline (B), a za najbardziej rujnujące uważa się zaburzenia psychopatyczne (P).
Ja i wydaje mi się, że Lillka również (głowy nie daję) pisałyśmy o narcyzach, którzy czynią spustoszenie emocjonalne i nie tylko u swoich ofiar, ale nie są sprawcami czynów, o których piszesz powyżej.

Edit: narcyzi mają poważne braki w empatii, ale nie są okrutni i nie czerpią satysfakcji z krzywdzenia ludzi, jak to ma miejsce w przypadku psychopatów/socjopatów.

Edit2: empatii nie posiadają także chorzy na autyzm i zespół aspergera, ale przeważnie nie potępiamy ich za to. Chociaż oni nieświadomie także często krzywdzą innych. Ostatnio czytałam jak pewien profesor jechał ze swoim autystycznym synkiem windą, w której jechała również matka z niemowlęciem. W pewnym momencie, gdy niemowlę zaczęło płakać, autystyczny chłopiec uderzył niemowlę z pięści w twarz... Słowem kluczem może być tutaj PREMEDYTACJA.

Cóż, wątku nie czytałam, ale zdaje się, że związek kalejdoskopki został zakończony a ona próbuje zrozumieć zachowania swojego byłego partnera, być może licząc na jego "nawrócenie". Mylę się?

Lilka - i o to mi właśnie m.in. chodziło, żeby zobaczyć to z ich strony, i dowiedzieć się, czy jednak coś czują. Czy taki system obronny jest czymś co trwa wiecznie, czy też kiedyś się rozsypuje. I chodzi mi tu o bezstronne przykłady, argumenty oraz opinie. Dzięki
Nie zgodzę się jednak z tym, że wszystko i każdemu trzeba wybaczać - a wręcz pewnych rzeczy się nie powinno. Owszem, iść dalej w swoim życiu - tak, ale wybaczać wszystko jest głupotą, a winni nie odczują wtedy już żadnych konsekwencji, a powinni.

Summerko,

Absolutnie nie mam zamiaru wracać do Narcyza, ani absolutnie nie liczę na jego nawrócenie! Gdyby tak było, mój wątek poruszałby przyczyny narcyzmu.
Nie próbuję zrozumieć jego zachowania - bo już je rozumiem.
Słowem kluczem w moim przypadku jest: SPRAWIEDLIWOŚĆ. Jak już pisałam wcześniej, widzę że narcyz ma się dobrze, a ja patrząc wstecz widzę jak trudny był to rok dla mnie i że jeszcze nie pozbierałam się w całość. Oczywiście to, że byłam z kimś takim wynika głównie z moich osobistych problemów, które nadal leczę poprzez terapię, choć przecież również zdrowe i normalne kobiety mogą ulec manipulacjom i urokowi narcyza. Tak czy owak, bez względu na moją podatność - faktem są jego świadome i przeprowadzone z zimną krwią manipulacje - na mnie oraz na wielu innych kobietach.
Oprócz tego, cała ta historia wyzwoliła we mnie zainteresowania psychologią w ogóle. Więc moje pytania i drążenie tematu wynika również z tych zainteresowań. Badając to zaburzenie i zgłębiając temat zauważyłam po prostu, że o skutkach narcyzmu DLA narcyza praktycznie nie ma nic.

Kalejdoskopka,
to my postrzegamy takie osoby jako bardzo pewne siebie, mające wysokie poczucie własnej wartości, zadowolone z życia, bo na zewnątrz pięknie się prezentują a tak naprawdę żyją w ciągłym strachu i wszechobecnej paranoi, podejrzewają wszystkich o wszystko a ma to ogromny wpływ na ich zdrowie psychiczne.
Nie mogą zaznać spokoju, bo cały czas muszą sobie i innym udowadniać swoją wyższość, inwestując w to całą swoją energię, każdego dnia się spalając i wyniszczając.
Dla nich każdy dzień to walka i chociaż usilnie dążą do osiągnięcia spokoju nie są w stanie tego osiągnąć, bo zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie od niego lepszy, bogatszy, młodszy.
Taki człowiek nigdy nie przerwie tego wyścigu bo zdobywanie akceptacji otoczenia działa jak narkotyk - uzależnia, ale nie zaspokaja.

A na starość.. jak w opisie Swanen.

Uważam, że to dla nich jest tragedia, kiedyś usłyszałam od narcyza, że on sam dla siebie jest największym wrogiem i coś w tym jest.

"Pożegnanie się z pragnieniem wyrównania, uznanie, że dostało się tylko tyle, ile ten człowiek mógł dać, bywa jedną z najtrudniejszych rzeczy do przyjęcia".

Każda z Was ma rację.
Narcyz rzeczywiście aż się prosi, żeby pocierpiał i zobaczył jak to wygląda z innej strony niż jego własne ego.
Ale czy on to zrozumie?
Przecież on jak nikt inny potrafi sam przed sobą wszystko sobie wytłumaczyć.

A my? Jeśli pielęgnujemy urazy, to w nich tkwimy i tylko wtedy, gdy uda nam się przebaczyć, uwalniamy się od nich.
Mamy poczucie, że nosimy z sobą coś, co nie jest załatwione do końca.
Uraza, krzywda, zranienie, głębokie rozczarowanie, żal, które pozostają w nas i od których nie możemy się uwolnić, dają o sobie co jakiś czas znać i nie pozwalają, by nasze życie mogło osiągnąć harmonię.
Jeśli związane z nimi emocje - złość i chęć zemsty nie osłabną, pojawia się głęboki uraz.

Jednak trwając w takiej postawie, ułatwiamy złym uczuciom zagnieżdżenie się na stałe w naszej psychice i dopóki będą one istnieć w nas, nie będzie w nim miejsca na prawdziwe szczęście.
Takie negatywne emocje zabierają mnóstwo psychicznej energii.

Kalejdoskopko zostaw  w końcu przeszłość w spokoju. Nie musisz lubić swojego wroga, ale nie powinnaś już więcej o nim myśleć. Spróbuj odciąć się od tego człowieka, który przestał cię interesować. Zrezygnuj z wyobrażenia o zadośćuczynieniu, rewanżu albo o tym, że to ty masz rację.
Świat nie jest sprawiedliwy i życie ma swoją cenę. Czasu nie da się cofnąć. Ale możesz zatroszczyć się o to, by Twoje życie nie wyrzuciło cię ze swych torów.
Czesto tak jest, że jak zapomnimy o krzywdzie jaką nam wyrządzono to wlasnie wtedy przychodzi sprawiedliwość ale nam wtedy  jest to zupełnie obojętne i współczujemy,  o czym pisze Lilka-15.

Summer.

Narcyzm to wybór, mimo wszystko.
Tak, chcę sprawiedliwości, i uważam, że mam do tego prawo, więc nie rozumiem twojego zbulwersowania. Czy tak samo potępiłabyś zgwałconą kobietę, która
żądałaby kary dla swojego napastnika?? To, że nie ma paragrafów dla narcyzów (Jeszcze!) to nie znaczy, że to jest w porządku. Taki przykład: w XIX wieku kobieta nie istniała jako podmiot prawny, albo Czarni w USA, którzy nie byli uznawani za pełnoprawnych obywateli, więc można by się wtedy również bulwersować, że żądali sprawiedliwości, prawda? Teraz jest to dla wszystkich proste i oczywiste, ale wtedy takie nie było.

Jeśli chodzi o to, w jakim jestem teraz miejscu, to zgadzam się z wami wszystkimi, że najlepiej zająć się sobą i ruszyć ze swoim życiem dalej.
Ale zrozumcie, że teraz taki akurat przechodzę etap, i mimo waszych najszczerszych chęci, to jest proces, który nie zakończy się z dnia na dzień. Ale nawet wtedy, kiedy będzie mi on już zupełnie obojętny, to i tak nigdy nie będę mu życzyć szczęścia, ani nie będzie mi obojętny żaden narcyz oraz to, co oni robią z ludźmi, tak jak nigdy nie będą mi obojętne inne niesprawiedliwości tego świata, sorry.
I nie zgadzam się z tobą Summer do końca, to nie jest tylko chęć zemsty z mojej strony, to jest również chęć zrozumienia tego zaburzenia dogłębnie i do końca, m.in. po to, żeby ruszyć dalej.

Nie wiem dlaczego ja się tu ciągle muszę tłumaczyć ? Dlaczego każdy czuje tu potrzebę pomagania mi na siłę i krytykowania, nie znając całego obrazu. Tylko nieliczne wypowiedzi są właściwie na ten temat, o który pytałam na samym początku - za te nieliczne wypowiedzi na temat - dziękuję.

Przytulam Cię wirtualnie, bo doskonale Cię rozumiem
Na pocieszenie dodam, że mój były mąż złamał sobie mostek i dwa żebra w dzień, w którym - jak się później okazało - chciał mnie pozwać do sądu, bo coś niby mu zrobiłam
Pozdrawiam

i ja się dołączam do wirtualnego tulenia, bo dobrze Was rozumiem

aczkolwiek ja nie nienawidzę "mojego" psychopaty, chciałabym tylko, żeby dał mi spokój.

i żeby nie kreowal się na ofiarę złej kobiety, która go wykorzystała (ja), bo to on stosował przemoc fizyczną, psychiczną, zdradzal, kłamał i oszukiwał.

wiem jednak,że na to nie ma szans. on chyba autentycznie wierzy, że to ja mu zrobiłam krzywdę, bo UWAGA nie dotrzymalam słowa i się z nim rozstalam.

tak więc nie nienawidzę,ale litości nie mam żadnej. i mieć nie będę. a jak kiedyś coś mu się stanie, to odetchne z ulgą, że już nigdy w moim życiu się nie pojawi.