Co zrobić by dalej chciał być razem? - Netkobiety.pl

Cześć...
Znamy się 7 miesięcy od początku nie było za łatwo. Ja byłam po toksycznym związku, a on niestety szybko... za szybko coś do mnie poczuł.  Było między nami różnie, on się zakochał, a ja leczyłam psychikę po poprzednim związku.
Tak minęło parę miesięcy, doszły nowe problemy, inny facet... dzięki temu zrozumiałam, że też zaczynam coś do niego czuć... po pewnym czasie mogłam sama przed sobą przyznać - tak, jestem zakochana.  Cieszyłam się jak głupia,  bo czułam, że to normalne uczucie nie chore uzależnienie jak w przypadku poprzedniego związku.  Wtedy powiedziałam - spróbujmy.  Im bardziej zaczęłam się angażować tym było gorzej... wiele razy wyganiał mnie do psychologa, ale ja twierdziłam,  że wszystko jest ok i razem damy sobie rade stworzyć normalny związek mimo zrażenia do nich po ex... mieliśmy wspólne plany... wakacje razem. Poszłam do pracy z nim... działy się tam różne akcje w drodze i po pracy o których nie będę się rozpisywać, bo za długo by to trwało. Wiedziałam, że on też co raz bardziej tego nie wytrzymuje, a ja stale naciskałam, bo chciałam mieć pewność, że mnie kocha i mu na mnie zależy... po tygodniu pracy nocował jedna noc u mnie i się widzieliśmy tak jak było w planach. W sumie było ok jednak od poniedziałku coś zmieniło się w jego zachowaniu. Ja nie byłam w stanie iść do pracy ( okres) na następny dzień nie czułam już właściwie, że mu zależy bym do niej poszła i ogólnie był obojętny to też odpuściłam sobie ją. Nie wiedziałam co się stało, myślałam że ma mnie w dupie nie wiedziałam co robić.  W czwartek planowaliśmy razem obejrzeć mecz też do tego nie doszło w piątek też spotkania nie było. Dałam mu jasno do zrozumienia, że mam dosyć tej sytuacji i albo jest ze mną albo nie. Miał dwie szanse się wykazać. We wtorek razem obejrzeć mecz, a w czwartek ( jutro) miała być nasza trzymiesięcznica... w końcu wczoraj się spotkaliśmy. Niby było ok, ale ja dalej czułam się zraniona po tym co się stało w ciągu ostatniego tygodnia. Nie chciałam się żalić tylko o tym zapomnieć jednak na wieczór zebrało się tego wszystkiego za dużo we mnie i zaczęłam odstawiać akcje... w końcu musiał iść do domu i rozstawaliśmy się w takiej niefajnej atmosferze. Czułam ze chce z nim to wszystko wyjaśnić, bo już wtedy docierały do mnie powody większości naszych kłótni dlatego pobiegłam za nim. Zdążyłam wbić do autobusu w którym on już był. Usiadłam trochę od niego i nie wiedziałam co robić... w końcu zdecydowałam się podbić do niego i pogadać. Wtedy też powiedział, że chciał tamten tydzień odpocząć, ponieważ myślał o rozstaniu, ale nie chciał tego robić.  Pogadaliśmy, ja byłam w fatalnym stanie, ale nie podnosiłam głosu nic... odprowadziłam go pod jego dom przytulił mnie powiedział, że wciąż mnie kocha i odszedł. Chciałam go zatrzymać i jeszcze raz pragnęłam żeby mnie przytulił jednak gdy wołałam to zamknął drzwi i już mnie nie słyszał. Nie miałam nic przy sobie nawet telefonu, żeby dać mu inaczej znać a tak go potrzebowałam. Zabolało mnie to, że tak o mnie zostawił w tak złym stanie. Przestałam nad sobą panować  i powiedziałam, albo raczej wykrzyczałam parę słów nie na miejscu...ledwo wróciłam do domu. Gdy już w nim byłam napisałam ze już jestem zobaczyłam tylko wiadomość, że  jutro mi odda kartę, ja mu książeczkę... czyli taka wiadomość ze chce się rozstać.  Okazało się, że pobudziłam jego rodzinę i ma dosyć po tej akcji z krzykiem... wpierw ustalimy ze dzisiaj się spotkamy i pogadamy jeszcze na spokojnie. Przespaliśmy się z tym oboje, ale rano dalej był nastawiony, że to raczej koniec... stwierdziłam, że to bez sensu, żeby jutro przychodził z nastawieniem "odbiorę papiery, posłucham jej gadania i żegnam" bo to nic nie da... Chciałam żeby czuł, że razem można coś z tym wszystkim jeszcze zrobić i, że jeśli czas by miał mu w tym pomóc to walić trzymiesięcznice i wszystko... jakoś to przeżyje i poczekam jeśli czas by miał zmienić jego nastawienie i sprawić, żeby od razu nas nie skreślał. Stwierdził, że może faktycznie dłuższy odpoczynek będzie lepszy, bo wiem jak wygląda jego obecne nastawienie. Ze nie wie co będzie może minie choć trochę może nie. Miałam trochę czasu, żeby pomyśleć o tym wszystkim, bo i tak nie mogłam się na niczym skupić i doszłam do wniosku czemu odwalałam takie rzeczy. Jutro mam wizytę u psychologa w innej sprawie co prawda, ale napisałam mu, ze jeśli chce i to coś zmieni to mogę pogadać z psycholog na temat swoich lęków, obaw i złego odbierania jego zachowań co mam spaczone przez poprzedni związek. Że teraz zaczynam to dopiero zauważać jakim to jest problemem i że to jest główną przyczyną problemów w naszym związku. Że mogę z tym walczyć jeśli jeszcze wgl chce spróbować ze mną być...
Co do moich problemów... myślałam,  że jakoś się z tym uporam, ale jak widać przeszłość za bardzo się na mnie odbiła.  Po skończeniu poprzedniego związku regularnie się zastanawiałam czy dam sobie jakoś rade...ba dziwiło mnie ze tak potrafię normalnie funkcjonować, ale jak widać nie w pełni.  Mam do siebie pretensje, że nie zauważyłam przyczyn mojego zachowania i jak już to prędzej starałam się doszukiwać ich w tym, że znowu może zaczynam się uzależnia od jednego człowieka dlatego odwalałam akcje, żeby sobie samej udowodnić, przed sobą ze tak nie jest. Pokazać sobie, że jak będę chciała to mogę go w każdej chwili zostawić,  poradzić bez niego byle się znowu od kogoś nie uzależnić i tak nie cierpieć... a z drugiej strony testowałam go czy zachowa się jak były czy jednak faktycznie mnie kocha i mu zależy...cały czas cholernie się bałam. Robiłam wszystko żeby zapobiec powtórce. Chcąc być pewna dwóch rzeczy których najbardziej się obawiałam wchodząc w nowy związek odwalałam kupę gówna...niestety przeszłości nie zmienię.  Mogę teraz chodzić do psychologa, ale jeśli nie da nam drugiej szansy t,o to nic nie zmieni...wiadomo że wszystkiego od razu nie zmienię, ale jeśli się chce to można wszystko. Naprawdę zależy mi na tym człowieku.  Mówi ze jemu na mnie nadal tez, że był szczęśliwy,  ale nie jest w stanie tego znosić. Że pomyśli o tym wszystkim, ale nie wie czy chce to dalej ciągnąć.  Ze mam iść do psychologa i zobaczy się co powie, ale mam się na nic nie nastawiać, bo on nie wie co zrobi. Jak myślicie czy jest coś co mogę jeszcze zrobić?  Chce sprawić że uwierzy w to, że może być dobrze skoro teraz już wiem w czym leży problem... wiem że też ogromnie to wszystko przeżywa i źłe znosi... myślicie że czas coś da skoro się sprawdził w poprzednim tygodniu? 3/4 dnia spędzał w łóżku bo nie miał na nic sił...ja podobnie. Co zrobić żeby go odzyskać eh...