Niepewność uczuć, pomóżcie proszę - Netkobiety.pl

Dziękuję za odpowiedź. Mój chłopak jest świadomy tego, na czym stoi. Wie, że nie szukałam związku, chciałam być sama, mimo to próbował nawiązać ze mną bliższą relację i dałam się przekonać. Wyszedł z założenia, że spróbujemy być ze sobą na spokojnie, bez przymusu, nie upierając się, że musi wyjść z tego coś trwałego. Mimo to wiem, bo często mówi, że bardzo mnie pokochał, chciałby założyć rodzinę, być ze mną na zawsze. A mnie te "zawsze" przeraża, bo sama jeszcze nie wiem, czego chcę. Chciałam dać temu związkowi czas i zobaczyć, jak nasza znajomość się rozwinie. Ale twoim zdaniem powinnam ją zakończyć? Nie mogę sobie tego wyobrazić, sama myśl o tym mnie przeraża...

Wiesz, napisałam, że boję się, że go zostawię, bo pamiętam jak nagle zakończyłam swój poprzedni związek. Działo się to jakby wbrew mnie, nie miałam na to wpływu, bo zagrały tu emocje i nerwy, nie mogłam patrzeć na tego człowieka, a co dopiero być z nim. Zerwałam siedmioletni związek w ciągu dwóch dni, bez próby rozmowy, wyjaśnień. Sama nie mogłam uwierzyć, że tak się stało. Dlatego tak strasznie się boję, że to się powtórzy, nie panuję nad swoimi myślami po prostu. A jeszcze działa na mnie fakt, że mam wrażenie, że wszyscy wokół się rozstają, nie znam ani jednej udanej pary, jestem z rodziny, w której były bardzo złe relacje między rodzicami, zdrady. Jestem teraz ostrożna i wycofana, boję się zaangażować tak w pełni i od razu zakładać, że to będzie coś na zawsze. Ale nie chcę tego kończyć... Próbuję, staram się, ale ciężko jest mi zapanować nad myślami, a jest ich milion. Nigdy czegoś takiego nie miałam, dopiero od tamtego rozstania coś nie tak z moją głową - ciągłe lęki i analizowanie, kiedyś potrafiłam po prostu żyć.

Dziękuję za odpowiedź. Myślę podobnie jak Ty, mało tego, jestem pewna, że miałabym to samo przy każdym innym mężczyźnie. Właściwie to już po tym poprzednim założyłam sobie, że nie chcę nigdy więcej żadnych związków, bo ten mnie psychicznie wymęczył. Tak jak mówiłam-chłopak mnie ograniczał, był zazdrosny, dałam się stłamsić a pod koniec czułam, wręcz że nie jestem sobą. Żyłam w takim związku wiele lat, ale pewnego dnia pękło i zerwałam, ale do tej pory odczuwam jakieś tego dziwne pozostałości, w postaci ataków nerwowych, albo nagłego płaczu bez powodu. Związek kojarzy mi się z ograniczeniem i tym, że nic nie mogę robić sama, nie mogę wychodzić itp. Nie wiem, jak mam wrócić do równowagi psychicznej?

"Jest nam cudownie, ale nie czuję, że chciałabym spędzić z nim całe życie, wiem, że pojawił się za prędko. Nie zdążyłam pobyć sama."  - czyli za mało się "zabawiałaś" na imprezkach kiedy byłaś sama? to go rzuć, cipa prędzej czy później zaswędzi, więc nie rób mu krzywdy.

"Z drugiej strony, nie wyobrażam sobie, że mogłabym tego chłopaka stracić, żyć bez niego czy skrzywdzić go." - czyli chcesz zjeść ciastko i mieć ciastko - weź odpowiedzialność za swoje czyny i jeśli chcesz jeszcze użyć młodości to rzuć go tzn. to jest opcja dla " moralnych" osób, zawsze możesz być wyrachowana i się puszczać

"Na tym, że kompletnie się pogubiłam i rozsypałam i nie wiem, czego chcę w życiu." - a ja myślę, że wiesz, ale jak ubierzesz to w słowa to Ci się nie spodoba.

"Działo się to jakby wbrew mnie, nie miałam na to wpływu, bo zagrały tu emocje i nerwy, nie mogłam patrzeć na tego człowieka, a co dopiero być z nim." - WEŹ ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA TO CO ROBISZ, TO NIE DZIAŁO SIĘ WBREW TOBIE, TO TY PODJĘŁAŚ TO DECYZJĘ, NIE ZRZUCAJ WINY NA JAKIEŚ FATALIZMY I INNE KLĄTWY EDYPA

"(...) jestem pewna, że miałabym to samo przy każdym innym mężczyźnie. " - no to ładnie XD nie zazdroszczę temu panu

Dzięki za odpowiedź. Spodziewałam się hejtów, więc w porządku, masz prawo do takiej opinii. Nie zależy mi na szwendaniu się po klubach i "cipa" mnie nie swędzi, jak to nazwałeś. Nie rozwaliłabym takiego fajnego związku dla takich prymitywnych rzeczy, bo nie jestem taka i nigdy nie byłam. Nie zdradziłam nikogo, a na pewno nie zdradziłabym mojego chłopaka, bo nie mogłabym po tym spojrzeć sobie w oczy. Z resztą w byciu samą nie chodzi mi o jakiś przelotny seks, tylko o to, żeby pobyć w końcu sama, mieć czas dla siebie i wiedzieć, czego chcę dalej od życia (od 14 roku życia byłam w związkach!).

cichyfacet Mój chłopak wie o wszystkim od początku tzn. o tym jak wyglądał mój związek i jak się skończył. Wie, jak obecnie wygląda moja psychika, a jest w ruinie. Często mam doły, płaczę, dziwne nerwy się pojawiają nie wiadomo skąd. Zdarza mi się na kilka dni o tym zapomnieć i być bardzo szczęśliwa, ale potem te lęki wracają i znowu czuję sie fatalnie. Mój chłopak pomaga mi jakoś to ogarnąć i jest przy mnie mimo to. Nie trzyma mnie też na siłę. Wiem, że jeśli będę chciała, to w każdej chwili mogę odejść, ale ja tego nie chcę.

To opis toksycznego związku, w którym człowiek traci swą wolność i możliwość decydowania o sobie. Zapewniam Cię jednak, że nie każdy dąży do ubezwłasnowolnienia TŻ. Odrębną sprawą jest to, że nie ma obowiązku ulegania toksycznym żądaniom i spełniania oczekiwań toksyka. To, że toksycznym był Twój poprzedni TŻ (bo w tym kontekście partnerem nie nazwę go), nie oznacza, że obecny ma takie same cechy i dążyć będzie do zamknięcia Cię w klatce.

Zobaczyć rzeczywistość. Zobaczyć swego obecnego TŻ i zaprzestać nakładania mu maski poprzedniego. Odpłakać zawiedzione nadzieje związane z poprzednim związkiem, odzłoscić się na poprzedniego TŻ i nie przenosić tych uczuć na obecnego chłopaka. Możesz zrobić to sama, możesz - przy pomocy specjalisty. Ważnym jest też, byś nie zwalniała siebie z odpowiedzialności za własne zachowanie. To od Ciebie zależy, jak traktujesz innych (w tym obecnego chłopaka), co myślisz i czy snujesz wyobrażenia z negatywnym zakończeniem. Niepokojącym jest to, że "wiesz", jaki bedzie ciąg dalszym obecnego związku. Masz wystawione czułki na znajdywanie potwierdzenia swej tezy, że każdy związek musi się rozpaść, ze w każdym następuje utrata wolności i samostanowienia. Gdybyś była przytomna, zobaczyłabyś również te pary, które i szanują siebie wzajemnie, i są ze sobą długi czas, a ich związek nie jest więzieniem dla nikogo.

Swojego obecnego chłopaka nie okłamuję, bo to bez sensu, a poza tym nie potrafię. Mam to do siebie, że wszystko widać po mnie jak na dłoni, więc nawet nie umiem się na siłę uśmiechnąć jak coś nie gra. Mój chłopak od samego początku wie, że mam problemy. Nasz związek przypomina sinusoidę. Jest cudownie, mamy cudowne chwile, potem u mnie nadchodzi kryzys, nerwy, lęki i wydaje mi się, że jest "za dobrze", że to się i tak nie uda, wszystko się popsuje, bo szczęśliwe związki wg mnie nie istnieją. Potem wychodzę z dołka, i tak w kółko. Można zdurnieć. Męczy mnie to wszystko, ale nie umiem kontrolować natrętnych myśli. Wręcz czasem się dziwię, co "myślę", bo w gruncie rzeczy to nie jest moja myśl, tylko jakieś głupie podszepty. Nie wiem, czy jasno napisałam.

Musisz mieć jedną podstawową świadomość, którą myślę, że masz. A mianowicie - to, że masz problemy nie usprawiedliwia Cię przed niczym. Nie możesz krzywdzić tym swojego chłopaka, nie jest temu winny. Jeżeli zależy Ci na tym, żeby z tego wyjść, dla siebie, dla Was, to pomyśl o tym, żeby pójść do psychologa.

Wiem, że macie rację. Wiem, że powinnam odrzucać negatywne myśli, ale niestety, mam tendencję do nakręcania się i panikowania. Bardzo wszystko przeżywam.

cichyfacet Nie wiem, czy go krzywdzę, on twierdzi, że nie. Że chce być ze mną mimo tych problemów, nawet jeśli ostatecznie nam nie wyjdzie. On jest naprawdę cudowny, kochany, uwielbiam go po prostu i jest mi bardzo źle z tym, jaka jestem

Myślę, że właśnie zdefiniowałaś źródło problemu, w tym zadniu:

"wydaje mi się, że jest "za dobrze", że to się i tak nie uda, wszystko się popsuje, bo szczęśliwe związki wg mnie nie istnieją"

Skoro nie wierzysz, w szczęśliwe związki, to oczywiste, że czekasz tylko aż obecny zakończy się katastrofą - przecież nie ma innej możliwości. A skoro prędzej czy później będzie źle, to czy nie lepiej zakończyć sprawę już teraz, póki jeszcze nie jest tragicznie? Z tej perspektywy samotność jest bezpieczną przystanią, do której tęsknisz. Bo tam nie wisi ci nad głową groźba zakończenia związku i wszystkich poprzedzających to zakończenie cierpień.

To, że od 14 roku życia byłaś w związku, więc nie doświadczyłaś samotności i brakuje ci takiego przeżycia - to tylko twoja racjonalizacja. Ale nie jest to prawdziwy powód twoich lęków i obaw.

Możesz samodzielnie poszukać w sobie źródła tak fatalistycznego podejścia do związków - możesz się udać po pomoc do psychologa. Ale póki nie przepracujesz tego poczucia, że "szczęśliwe związki nie istnieją" to nie poczujesz spokoju, szczęścia i stabilizacji w żadnym związku. Zawsze będziesz się bała, że za następnym zakrętem czeka katastrofa. I zawsze będzie cię ciągnęło, by związek zakończyć, zanim ta katastrofa nadejdzie.

Też mi się kiedyś tak kojarzył związek. Przeszło mniej więcej po roku, przez ten rok unikałem budowania normalnych relacji jak ognia

Zatem wystarczy wyeliminować problemy, które Ci tutaj wskazaliśmy, a których jesteś świadoma.
Spróbuj o nich ze sobą porozmawiać, teraz wiesz trochę więcej. Pisz i pytaj jeżeli bedziesz miała problem.
Pamiętaj, psycholog to nic strasznego.

Skoro z tym obecnym chłopakiem jest Ci aż tak "cudownie" nie rezygnuj z niego, uważam, że spotkałaś go w zupełnie odpowiednim dla Ciebie momencie,przynajmniej szybciej zapomnisz o poprzednim związku. Ale skoro uważasz, że to za wcześnie - powiedz mu o tym i nie zwódź niepotrzebnie, niech on wie czego może od Ciebie oczekiwać i czy ma myśleć o Tobie poważnie,czy też nie. Ale przemyśl to wszystko,abyś potem niczego nie żałowała, bo zakochanego chłopaka też jest łatwo zranić, straci do Ciebie zaufanie, a odzyskać je potem będzie Ci bardzo trudno. Nie niszcz tego, zastanów się dwa razy nad ostatecznym krokiem zanim popełnisz niewybaczalny błąd.

To ja już się niczemu nie dziwię.

Moi rodzice też na dłuższą metę nie byli ze sobą szczęśliwi i momentami ja byłam w samym centrum ich konfliktu - a potem się rozstali i w sumie dużo lepiej wcale nie było. Też długo byłam przekonana, że udanych związków nie ma. Musiałam to wszystko przepracować i przede wszystkim uświadomić sobie, że mam kontrolę - tak jak mieli ją moi rodzice. Ich nieudany związek, to była kwestia fatalnych wyborów - ale jedyne, co to oznacza dla mnie, to materiał do analizy i wyciągnięcia wniosków. Nie muszę popełniać tych samych błędów, nie jestem skazana na katastrofę - niemal wszystko zależy tu ode mnie i mojej postawy (a reszta to przypadek, którego nigdy nie skontroluję).

Wybrałam dobrego mężczyznę, który mnie nigdy nie zawiódł i nie mam żadnych podstaw podejrzewać, że zawiedzie mnie w przyszłości. Staram się być wobec niego w porządku, nie krzywdzę go, nie podkopuję naszego związku, dbam o niego codziennie - i on robi dokładnie to samo. I więcej nie da się zrobić, po prostu. Pracujemy nad sobą i nad naszym uczuciem, ale nikt nam nie da gwarancji, że będziemy żyć "długo i szczęśliwie". Z drugiej strony, jeśli ludzie dbają o relację, to ona wcale nie musi zakończyć się katastrofą - to nie jest żadne prawo natury

Jeśli ty masz podobnie, to zaakceptuj po prostu rzeczywistość. Oczywiście, że w każdy związek wpisane jest ryzyko. Ale masz mnóstwo możliwości, by to ryzyko ograniczać, a pracować na szczęście twoje i twojego faceta. Tak, jak ci pisała Wielokropek - naprawdę wiele zależy od ciebie i twoich wyborów. Nie jesteś skazana na katastrofę. Ale jeśli nadal będziesz przeżywała takie dramaty i dylematy, jakie opisujesz, to ta katastrofa, której się obawiasz, może się okazać samospełniającą się przepowiednią.

Dziękuję wszystkim za pomoc. Daliście mi do myślenia. Zastanowię się nad skorzystaniem z pomocy specjalisty...

Chłopak nr 1:

Chłopak nr 2:

Albo to nie ci, albo jeszcze nie dojrzałaś do związków. Tyko po co im głowy zawracałaś?

Dodam jeszcze, że poprzedni związek, jak sama piszesz, zakończyłaś wbrew sobie, nie miałaś na to wpływu. W kolejny weszłaś też wbrew sobie (bo niby nie chciałaś związku). Też nie miałaś na to wpływu? Byłaś kiedyś u psychologa? A jeśli nie, to skąd wiesz, że dopadła Cię akurat nerwica, a nie coś innego (np. zaburzenie osobowości)?

Cześć wszystkim. Minęły dwa miesiące odkąd pisałam, sporo się pozmieniało. Ostatecznie tak jak radziła mi większość osob - zerwałam z moim chłopakiem. W praktyce wyglądało to tak, że płakałam, przeżywałam, stresowałam sie bardzo, tuliłam się do niego i powiedziałam, że spróbujemy raz jeszcze jak będę gotowa. Poczułam się szczęśliwa, że jestem wolna, nie muszę być w związku. Minęło kilka dni, a my nadal się spotykaliśmy i sypialiśmy ze sobą. To paradoksalne, ale po "rozstaniu" przeżyłam z nim najlepszy miesiąc w życiu, robiliśmy romantyczne wypady a każda chwila była dla mnie magiczna. Aż serce bolało mnie na myśl o tym, jak bardzo go kocham! Potem wyjechałam z koleżanką nad morze, we dwie, żeby złapać oddech i pomyśleć. Uświadomiłam sobie, że strasznie za nim tęsknię, brakuje mi go, że nawet nie mogę patrzeć na innych facetów, a na imprezach wręcz denerwują mnie swoim gadaniem. Chciałam tylko jego! Wróciłam, on też bardzo tęsknił, było cudownie. Powiedziałam, że chcę spróbować ponownie, zaproponowałam wspólne mieszkanie. W międzyczasie podejrzewałam, że jestem w ciąży i ucieszyłam się! Fałszywy alarm, ale to dobrze ze względu na moje rozchwiania psychiczne. Po początkowej euforii znowu jest źle - czuję się stłamszona, taka malutka, jakbym była w jakiejś klatce. Znowu jestem w związku i to mnie przytłacza, pojawiają się natrętne myśli nerwicowe. Doradźcie mi, proszę, co jest ze mną nie tak? I jak mam to przepracować? Chcę tylko żyć normalnie i być szczęśliwa... Znalazłam nawet numer do psychiatry, tylko ciągle nie mam odwagi, żeby zadzwonić... Łatwiej anonimowo napisać niż pójść do lekarza.

Dzięki za podpowiedź. Masz na myśli terapię u psychologa?
Psychiatrę doradzono mi ze względu na natrętne myśli, które zaczęły się pojawiać dużo wcześniej przed poznaniem mojego chłopaka, ale teraz dotyczą głównie jego. Są to natręctwa w stylu: Nie mogę z nim być, on nie jest dla mnie, chcę uciec, na pewno się rozstaniemy itp. Towarzyszą temu lęki i nerwobóle. Próbuję je racjonalizować, tłumacząc sobie, że chyba sama wiem lepiej, co dla mnie dobre, a to tylko natręctwa, ale są bardzo dokuczliwe. Przez te "gadanie" w mojej głowie z pewnej siebie dziewczyny stałam się przerażoną, bojącą się własnego cienia osobą. Dodam, że towarzyszy mi ono non stop, całymi dniami, budzi w nocy, a kiedy jesteśmy razem wtedy zapominam "myśleć" i czuję się szczęśliwa. Przepraszam za długość tekstu, ale może pomoże komuś nakierować mnie, co mam robić, żeby normalnie żyć?