Nie wiem co o sobie myśleć - Netkobiety.pl

Uzupełnianie się w związku nie jest złe, a wręcz wskazane. Wszystko jednak ma swoje granice. W Twoim przypadku ideał mężczyzny sprowadza się do rycerza, który wyrwie Cię z Twojej wieży, a potem zapewni w życiu wszystko i to na odpowiednio wysokim poziomie.

Ideał musi mieć wszystko: idealny wygląd, charakter, status, pracę, bo tylko w takim idealnym bez wysiłku będzie można się zakochać i tylko takiemu idealnemu będzie można powierzyć swoje życie. Bo właśnie do powierzenia własnego życia to się sprowadza: ktoś musi być ekstrawertykiem, żeby zaczął rozmowę; ktoś musi tryskać dobrym humorem, żeby poprawić Twój; ktoś musi mieć interesujące życie, żeby i Tobie trochę tego interesującego życia skapnęło; ktoś musi być aktywny, żeby odspawać Cię od komputera; ktoś musi być przystojny, bo dostrzeżenie uroku w tych nieco mniej przystojnych wymagałoby wysiłku, a tego trzeba uniknąć. Wszystko powinno przebiegać gładko i bezwysiłkowo; ktoś musi być już doświadczony (pod każdym względem), bo łatwiej iść gdy ktoś trzyma za rączkę, pokazuje drogę i sam omija przeszkody.

Życia się boisz i uciekasz przed nim szukając mężczyzny, który zajmie się życiem za siebie i za Ciebie, a Ty będziesz mogła mu zaoferować miłość i wierność. Jak już Ci się trafi taki skarb, który nie zwróci uwagi na to, jak bardzo boisz się życia i odpowiedzialności, weźmie Cię z całym inwentarzem kompleksów, to nie dziwne, że pojawia się w Tobie przeczucie zaborczości. Pewnie, że będziesz zaborcza, zazdrosna itp, bo gdzie taki drugi skarb się znajdzie. 
Chcesz złożyć na czyichś barkach odpowiedzialność za Twój dobry humor, ciekawe towarzystwo i otoczenie, „pociągnięcie” Ciebie, bogate życie seksualne i bogate życie materialne itp. Materialistką nie jesteś, lecz kimś zbliżonym: ogłoszenia matrymonialne zacznij wysyłać już dziś nie zapominając się ładnie podpisać: Pasożyt. Bo do pasożytowania na czyimś życiu w istocie sprowadzasz swoje cele. I nie chodzi tu tylko o pasożytowanie materialne.
Tylko kto chciałby zamiast partnera, pasożyta? Jeżeli znajdzie się chętny to zapewniam, że do ideału będzie mu daleko. Bardzo daleko.

Klio, trafnie zauważyłaś że boję się życia. Prawdę mówiąc uważam że sobie po prostu nie poradzę.

Tylko co do wyglądu, to to akurat ma najmniejsze znaczenie dla mnie, bo nie chcę modela, tylko kogo kto mnie po prostu będzie pociągał. To chyba normalne?

Chomikowa - no cóż, ja nigdy nie spotkałam budowlańca który by był wybitnie inteligentny i po pracy czytał o fizyce jądrowej, stąd może moje spojrzenie na takich ludzi

Boisz się życia i tak czasem bywa. Rozwiązaniem tego jednak nie jest znalezienie kogoś, kto będzie żył za Ciebie.
Takim podejściem skrzywdzisz nie tylko siebie, ale i osobę w której rękach złożysz swoje życie. Nikt nie udźwignie takiego ciężaru.
Popracuj nad sobą. Tak naprawdę wiesz co robić, ale boisz się tego na razie...

Ja na twoim miejscu postawiłbym sobie jakieś cele w życiu do których kolejno bym dążył. Popracujesz nad jedną rzeczą i gdy osiągniesz sukces możesz przejść do kolejnej. Ciężko jest coś konkretnego doradzić jak cię nie znamy. Człowieka poznaje się po jego zachowaniu w danej sytuacji. Powinnaś o tym porozmawiać ze znajomymi którzy cię lepiej znają, niech oni zasugerują ci drogę. Można kogoś przez chwilę prowadzić za rękę ale na dłuższą metę to nigdy nie będzie działać. W końcu masz być partnerką życiową a nie dzieciaczkiem którego trzeba niańczyć i za niego wszystko robić. Życie owszem jest ciężkie ale taki związek się po prostu nie uda. Tak w ogóle co sądzą o tobie znajomi?

Masz w takim razie część odpowiedzi. Zastanów się nad tym z którą rzeczą będzie ci łatwiej walczyć, dodatkowo polecam poszerzyć grono znajomych. Zawsze może usłyszysz coś konstruktywnego od takiej osoby.

Gdyby zdobywanie pewności siebie, otwartości i tym podobnych cech było takie proste, to cały świat byłby przebojowy, nie sądzisz? I nie byłoby wielkiego biznesu zbudowanego na choachingowych poradnikach/spotkaniach, miliona stron z rzekomo cudownymi wskazówkami i tysięcy wypowiedzi na ten temat. Niestety bardzo często to wszystko się sprowadza do powiedzenia co się powinno zrobić, ale szczerze? Po przekopaniu tony mniej i bardziej poważnych tekstów na ten temat, a także po wizytach u psychologa, ja nadal nie wiem jak mam to zrobić, by stać się swoim przeciwieństwem.

Przerabiałam wypisywanie wad i zalet, robienie szczegółowych planów jak zmienić cechę której nie akceptuję, przypominanie sobie o pozytywnym myśleniu w ciągu dnia, wypisywanie trzech rzeczy za które jestem wdzięczna/były miłe  dziennie, pytanie znajomych (u mnie sztuk jeden) o zalety, wychodzenie z domu wbrew sobie, i.. wszystko to o kant tyłka potłuc

Do zalety znajdę wadę. Do planu znajdę przeszkodę. Na jedną pozytywną myśl przypadnie 5 negatywnych. Po pisaniu list wdzięczności/zalet/sukcesów czuję się jeszcze gorzej. A po wychodzeniu do ludzi jeszcze bardziej zamknięta, i dodatkowo potwornie zmęczona. A od znajomego usłyszałam tylko że jestem "fajna" i w zasadzie nic więcej. Sorry, ale "fajna" to dla mnie synonim "nie mam co ci powiedzieć ale nie chcę cię urazić".