On chce wyjechać - czy to koniec ? - Netkobiety.pl

No właśnie. Związek na odległość... Nigdy w nie nie wierzyłam a teraz ta wizja stoi przede mną.  Mysli o USA albo Szwajcarii

Z boku nie wygląda to ciekawie. Nawet Szwajcaria to pewnie spotkania raz na miesiąc, dwa miesiące (?). Ze Stanami byłoby jeszcze gorzej. Z tego co Teój facet powiedział wyraźnie widać, że on zdaje sobie sprawę z tego i już zdecydował.

Jak dla mnie krótka i brutalna piłka - jedziecie razem (lub zostajecie razem), albo się rozstajecie. Bo teraz każdy będzie ciągnąć w swoją stronę i układać sobie argumenty dlaczego druga strona powinna pojechać/zostać, a to nie doprowadzi do absolutnie niczego dobrego.

Spotkajcie się, porozmawiajcie dokładnie na ten temat, rozważcie za i przeciw - i albo przyjmijcie któryś wariant, albo dajcie sobie spokój, bo macie masywny, ideologiczny zgrzyt w waszym związku.

Kochana, związki na odległość mają szanse przetrwać ale tylko wtedy, gdy obydwie strony sa odpowiednio silne psychicznie i jeżeli oboje sobie wzajemnie ufacie. Byłam w związku z facetem, który przez rok pracował w Bahrajnie. Do Polski wracal co 3 miesiące na 2 tygodniowe urlopy. Oczywiście był wierny i ja też ale po powrocie na stałe nie mógł się odnaleźć i dlatego nasz związek się rozpadł. Tak więc właściwie cały etap "na odległość" przetrwaliśmy, jednak powrotu już nie udało się przetrwać.
Tak więc moja rada... Jeśli Cię kocha to zostanie i będzie próbował rozwijać się w Polsce, ewentualnie zostanie do momentu sformalizowania waszego związku. Popatrz jak to wygląda z boku:
- Kochasz go tak bardzo, że zastanawiasz się, czy nie rzucić wszystkiego co do tej pory osiągnęłaś ciężką pracą przez wiele lat,
W tym czasie On:
- Nie dość że stawia ponad waszym związkiem karierę i możliwość rozwoju to jeszcze Ciebie zmusza do pojęcia decyzji, gdy sam tej decyzji nie podejmuje bo wie, że zrobi co zechce. On się nie zastanawia.

Zdecydowanie masz rację, Walt.
Dla niego ważna jest tylko kariera a nie budowanie związku czy coś tam.

Być może tak. Ale to on dla rozwoju swojej kariery chce zburzyć status quo.
Czyli doprowadzić do zmiany istniejącego stanu rzeczy.

Zanim zaczniesz "bzdurować" naucz się czytać. On chce wyjechać, bo nie widzi w Polsce dla siebie przyszłości (cytat: "w Polsce jak twierdzi nie ma przyszłosci"). Ona nie chce wyjechać, bo nie widzi dla siebie przyszłości poza Polską ("wyjazd za granice byly dla mnie tragicznym wyborem bo musiałabym poswiecic lata studiów i pracy"). Owszem, niby ona pisze, że może mogłaby się poświecić i wyjechać, ale "czy warto". A wahania stąd, że rzekomo za późno jej powiedział, że chce wyjechać. Za późno? Przecież sama pisze, że to dopiero etap jego "luźnych planów". To kiedy miał powiedzieć - zanim "luźny plan" się narodził?

I jeszcze jedno - widzę, że wariant "wyjechać razem" ona niby rozważa, ale nie widzę jego reakcji na to. To rozważa sama, bez rozmowy z nim?

elektryczna owca
Ale o jakim status quo u 26-latków piszesz? To jeszcze etap szukania swojego miejsca w życiu. Zresztą teraz życie potrafi się "przekręcić" w każdym wieku. To nie XIX stulecie, że łojce jej zapisali morgę, łojce jego zapisali morgę i se żyli długo i szczęśliwie z tych dwóch morgów.

Fajnie, że kolega nabył tą eksluzywną umiejętność jaką jest czytanie, ale z logiką i rozumieniem tekstu czytanego już słabo. To on powinien rozpocząć rozmowę na ten temat ze swoją partnerką, przedstawić jej swoją wizję, jak widzi ich dalsze bycie razem itd. Tak robi człowiek, któremu zależy na drugiej osobie. On zaś skazuje ją na domysły, sprawia wrażenie egoisty, który łaskawie poinformuje petentkę o swojej decyzji. A ona niech sobie robi z tym co chce. Co do statusu quo też się zgadzam z elektryczna owca. Jeśli jest singlem to niech sobie szuka swojego miejsca nawet na Księżycu, ale w jego sytuacji powinien myśleć także o drugiej osobie.
Co do samej sprawy sądzę, że najnaturalniejsze będzie rozstanie. Niewspółgrające wizje przyszłości są nie do pokonania, zawsze ktoś będzie cierpiał.

Nie zależy mu na Tobie, jak już tutaj zauważono, on nie uwzględnia Ciebie w swoich planach. To Ty kombinujesz "co by było gdyby...", on tymczasem  po cichu zmierza ku swojemu celowi. W tej sytuacji rozważania na temat związku na odległość nie mają sensu, bo Wasz związek nie ma raczej szansy na przetrwanie. On wycofuje się rakiem z wcześniejszych obietnic wspólnego życia, nie rozmawia z Tobą na temat planowanego wyjazdu, krótko mówiąc, cichcem  przygotowuje ewakuację.
Bądź raczej przygotowana na to, że pewnego dnia usłyszysz: "za tydzień wyjeżdżam, a ty rób co chcesz", ewentualnie zdobędzie się na odwagę i postawi Cię przed faktem dokonanym, kończąc Wasz związek.
Tymczasem daje Ci do zrozumienia, że nie widzi Was razem w przyszłości, może brakuje mu odwagi i czeka, aż sama to zakończysz.
Niefajne zachowanie z jego strony, a już zupełnie nie świadczące o uczuciu. Póki co, jest z Tobą z wygody i przyzwyczajenia.

Może nie chodzi mu o zarobki? Nie każdemu odpowiada Polska per se. To nie jest najfajniejsze na świecie miejsce do życia, obiektywnie patrząc.

Chyba, ze właśnie o zarobki mu chodzi, bo za tą samą pracę dostanie kilkukrotnie mniej tutaj niż 500km dalej, co może denerwować (nie bez powodu).

Ciężko stwierdzić - warto by było podpytać, o co właściwie chodzi. No i wziąć pod uwagę, że to może być równie dobrze kretyńska wymówka, wymyślona na potrzeby przygotowywanego rozstania.

Moim zdaniem to ten związek nie przetrwa. Mogę się mylic ale on jasno ci powiedział ze mu przeszkadzasz.

Oj ja pierdzielę, teraz nagle o Twoim szczęściu pomyślał?
Weź Go olej. Nie zasługuje na Ciebie i tyle.
Dasz radę!!!

Z całym szacunkiem, ale kupę bzdur Ci naopowiadał. No, ale zrobił najsensowniej jak mógł (oczywiście dla siebie).

Ja kochając mojego partnera, nie pozwoliłabym na rozstanie. Zabrałabym go ze sobą jeśli by tego chciał oczywiście. Jak dla mnie to on po prostu chciał zerwać i tyle, bo nie wyobrażam sobie chcieć czyjegoś szczęścia więc go zostawić teraz będziecie się kochać i cierpieć niczym bohaterowie romansideł.. tragiczny finał.. litości.

Czyli wychodzi na to że szuka pretekstu bo ma mnie zwyczajnie dosyć/ nie kocha/ dopisz inny powód. A tego już zupełnie nie rozumiem. Wydawało mi się że bardzo wiele z siebie dałam i nie potrafię znaleźć powodu dla którego przestał kochać. Ale pewnie macie racje. Po prostu jestem w szoku przez to co dzieje się w ciągu ostatnich dni. To wszystko zaczeło się kilka dni temu - w dniu moich urodzin. A powiem Wam coś co Was rozbawi do łez - byłam przekonana że oświadczy mi się właśnie w urodziny. Moi bliscy chyba równiez. Tymczasem stało się co się stało. Bywały chwile że dałabym sobie rękę uciąć że nigdy nie dopuści do tego żeby mnie stracić. A teraz... Zaczynam już łapać się na tym że szukam winy w sobie. Bo może to właśnie we mnie jest problem że mnie nie pokochał

Dorotkaaa

to nie Twoja wina, byłaś dla księcia zbyt dobra.... niech jedzie do USA i robi furorę krzyżyk na drogę

wiem, że to bolesne, sam od 19 dni jestem porzucony ale musisz być dzielna....

ps ile masz lat 26?

Tak, mam 26 lat

wiadomo, że on tak wcześniej czy później pozna jakąś kobietę....
to jest pewne - młody facet ma swoje potrzeby....

więc musisz się z tym też liczyć, Ty też na miejscu możesz na kogoś trafić...

Josz ma diablo dużo racji.

Byłam swego czasu na miejscu Twojego chłopaka, z tym że zamiast doktoratu i pracy studia. I chociaż był plan jak zmniejszyć odległość po roku, to i tak jakoś prawdę mówiąc nie angażowałam się w to planowanie za mocno. I faktycznie szlag nas trafił po trzech miesiącach, a zaczął już po jednym chociaż wcześniej byłyśmy czasem daleko od siebie. Ale nie dlatego, że odległosć, tylko dlatego, że ja chyba podświadomie czułam, że nie zostaniemy ze sobą do konca życia, bo uczucia uczuciami, ale nie pasujemy do siebie.

Teraz jestem równiez na odległość, krótko, bo ciut ponad dwa miechy, ale jednak i jak na razie sprawa wygląda wręcz kwitnąco, ale też planowanie inaczej wyglądało. Osobowościowo też inaczej to wygląda. We wczesniejszym związku ja byłam silniejszym charakterem i a ona potrzebowała mnie by się sobą zająć, co mnie zaczęło doprowadzać do szewskiej pasji, gdy byłam daleko, bo o mało czym mogłyśmy gadać niż o jej smutach niestety.
Teraz sytuacja sporo inna, bo oboje jesteśmy dość niezależni. Ten może sobie robić nadgodziny i nie czuje się, że mnie zaniedbuje, ja dostałam mega produktywności i jestem przeszczęsliwa, bo mogę zasuwać z projektami i nie kusi mnie, by wracać do domu wcześniej. Dzięki temu jak już się spotkamy, to wraca coś z dreszczyka, który był na początku. Jest jakaś taka świeżość, odkrywamy razem nowe miejsce w którym mieszka, ten jest też szczesliwszy w nowej robocie.

Znam masę związków na odległość, sporo udanych. Odległości rożne, jedno na przykład hiszpania-rosja przez jakiś rok, ostatnio się pobrali i zamieszkali razem, dobry kolega natomiast był rok w niemczech, potem w norwegii, z lubą w Polsce przetrwali, kolege znam dobrze, więc wiem, że nic nie odwalał i chociaż mieli jakies komplikcje, to wyszli z tego zwycięsko.
Na pewno dystans robi róznicę, ale znam chyba wiecej ludzi w związkach na odległosć (chociaż przez jakiś czas) niż klasycznych i sporo się udaje.
Ale oni chcą.
I planują razem.
I nie ma "ja sobie pojadę, Ty ze sobą coś zrób"

Edit.
A serio to młodzi jesteście, wyzwanie przed wami. Czy to sensowne się zawijać teraz w małżeństwa? Może ja mam małą wiare w tę instytucje, ale jak się na spieprzyć, to małżeństwo nie zmieni niczego, oprócz zwiększenia wam obu problemow. Ty też możesz po roku związku na odległosć stwierdzić, że wolisz kogoś na miejscu i znaleźć nowego partnera. A jesli oboje będziecie zaangazowani i nic sie nie rypnie, to przecież nic wam nie szkodzi się wtedy związać węzłem małżeńskim. No chyba, że jedzie do USA, to może się przyda po wizę.

No własnie nie, też ten problem poruszyłam.

Niemniej jak się chce to można wiele.

Pan się ze ślubu wycofuje, co jest słabe, ale może wynikać z wielu rzeczy. Na przykład, że jak miał 24 lata to mlął ozorem, że za dwa lata, bo mu się wydawało, że będzie dojrzalszy i dotarło do niego, że jednak nie. Niemniej przyzwoitość by nakazywała to przedyskutować z partnerką, a nie jej rzucać informacje, że wybywa na lat cztery. To jest dość duża przesłanka, że Twoje potrzeby nie są dla niego zbyt ważne.

Acz ślub teraz z drugiej strony to nie jest, wydaje mi się najrozsądniejsze. Jakby mi na dziewczynie zależało, a jej pomachałabym przed oczami slubem, wiedząc, że jej na tym zależy, ale potem dotarło do mnie, że chce wyjechać hen daleko, to bym najpierw delikatnie pogadała co sądzi na temat pomysłu, zaproponowała rozwiązania potencjalnych problemów, przedstawiła plan dla nas po wyjeździe i spróbowała delikatnie sprawić, by rozumiała dlaczego slub teraz nie ma sensu i że jest mi przykro, że dałam ciała mówiąc jedno, a teraz starając się to odkręcić.
A jakby mi tak bardzo nie zależało, to prawdopodobnie zrobiłabym jak chłopak autorki.