jak poradzić sobie po takim rozstaniu? - Netkobiety.pl

postanowiłam napisać tutaj, ponieważ nic mi już nie pomaga...ani rozmowa z psychologiem, ani przyjaciele, nic. minął miesiąc a ja nadal płaczę codziennie, a dodatkowo jestem w trakcie matur. Swego wybranka poznałam w pierwszej klasie liceum. Byłam po jakiejś wakacyjnej miłoścy, przy której serce mi zabiło mocniej po raz pierwszy, ale zosawił mnie po miesiącu, więc też nie byłam skora do nawiązywania znajomości. Aczkolwiek do niego cały czas mnie coś ciągnęło i zaczęliśmy coraz więcej pisać i częściej spotykać. Aż w wyjątkowych okolicznościach zaczęliśmy być razem. To co nas połączyło było czymś niesamowitym i niepowtarzalnym, zarówno dla mnie, jak i dla niego. było super w sumie cały czas. codziennie spędzaliśmy razem czas. Mamy tyle wspomnień, zdjęć, piosenek, wierszy......każdy kto nas znał, zawsze nam zazdrościł i mówił że nigdy nie wiedział aby jakieś osoby mogły się tak bardzo kochać. Ja niestety byłam osobą zamkniętą po wydarzeniach z gimnazjum i nie miałam przyjaciół. On natomiast był bardzo otwarty i po roku zaczęliśmy razem wychodzić z jego znajomymi, ale faceci też potrzebują pójść gdzieś tylko w męskim gronie. na początku było mi ciężko, ale po jego słowach i po jakimś czasie przestałam w ogóle do niego pisać jak gdzieś był. jedynie do czego się przyczepiałam to, to że nie pisał mi że wrócił do domu. W związku z tym że nie miałam nikogo bliskiego oprócz niego, wszystkie moje problemy spadały na niego....a że dodatkowo jestem osobą która bardzo się przejmuje wszystkim niepotrzebnie zupełnie, to było mu jeszcze ciężej. Też nie potrafiłam jeszcze panować nad "kobiecymi emocjami" i wybuchałam tylko gdy mnie coś naszło i mówiłam rzeczy, których nie chciałam. Teraz po rozstaniu mogę powiedzieć że nauczyłam się nad nimi panować, tylko...szkoda że tak późno. Oczywiście to są już moje przemyślenia po rozmowe z psychologiem i ocenie na chłodno wszystkiego. Było w porządku do czasu aż nie poszedł na studia, a ja do klasy maturalnej...przestaliśmy się widywać. rosła cały czas frustracja i nie mogliśmy się dogadać pisząc, codziennie był jakieś sprzeczki i nieporozumienia. to wszystko zaczęło się nawarstwiać, a my już nie potrafiliśmy na spokojnie podejść do problemów, bo było ich całe mnóstwo i codziennie, przynajmniej tak nam się wydawało. po ponad 2 latach, on zamiast mnie wspierać zaczął mówić że jestem beznadziejna i z niczym sobie nie radzę. Teraz potrafię na to spojrzeć obiektywnie i powiedzieć, że on po prostu już był wyczerpany tym wszystkim, ciągłym wsparciem na wszystkie problemy jakie tylko istniały i on sam musiał to dźwigać. pod koniec tak naprawdę zaczęło być ze mną lepiej i zaczęłam cześciej rozmawiać z ludzmi z klasy, ale już było za późno. po 2 latach i 4 miesiącach zerwał ze mną. A ja nie potrafię się z tym pogdzić że tak łatwo się poddał, ja pod koniec próbowałam wprowadzić trochę radości, ale jego to tylko denerwowało i uważał że tylko próbuję udawać że jest wszystko dobrze. Przy rozstaniu jeszcze powiedział że nie chce abym myślała że mnie nie kocha, tylko on czuje się wypruty ze wszystkiego, wyczerpany. Nie chciał mnie zostawiać, powiedział że nie wie co ma zrobić i nie chce tego robić, ale tak będzie dla nas obojga lepiej, bo przestał wierzyć że coś się zmieni. Oczywiście ja pod koniec też już nie mogłam znieść tego napięcia ciągłego, ale nie chciałam zrywać. owszem chciałam odpocząć, ale nie się rozstawać. Za dużo w to oboje włożyliśmy, a ja zrozumiałam swój błąd i chciałam go naprawić. Jego przyjaciółka też mnie pocieszała i mówiła że dla niego też nie jest to łatwe i mnie bardzo kocha. Tylko ciężko się z tym pogodzić, bo naprawdę oddałam mu wszystko co tylko miałam. Mówiłam mu że on musi najpierw mieć jakieś inne dziewczyny, pobyć w związkach które nie wymagają zaangażowania, ale on powiedział że nigdy takiego czegoś nie chciał i czekał na mnie 17 lat. oczywiście był zakochany, ale dopiero ze mną mu się udało być. Dlatego tak ciężko mi się z tym wszystkim pogodzić i z jego słowami które usłyszałam po 2 tyg. które powiedział w złości, bo tak naprawdę naszłam go i był kompletnie zaskoczony i nie chciał mnie widzieć. powiedział że pomału wyrzuca mnie z głowy i że znajdzie dziewczynę która lepiej rozumie pewne sytuacje. A ja poczułam się jak potwór....który go tylko zniszczył....Oczywiście nie uważam go za ideał miał również wady, jak każdy człowiek przez które i ja nie czułam się dobrze czasami ze sobą, czy też dobrze w tej relacji. Najbardziej boli to że on odczuwa teraz wielka ulgę i cieszy się wolnością, gdy ja ryczę codziennie. wiem że faceci mają strasznego świra na tym pukncie. Niełatwo się tego słucha po ponad 2 latach związku, który był bardzo obiecujący, ponieważ poznaliśmy oboje swoje rodziny. był ze mną u rodziny na święta...wspólny pierwszy wyjazd do innego miasta i tak dalej....Wiem że każdy powie że będzie lepiej, że będzie lepszy i tak dalej i tak dalej. Nie jestem jedyną osobą która takie coś przeżywa, czy przeżyła. Tylko, ja nie chcę z nikim innym układać sobie życia. To nie jest tak że sobie tego nie wyobrażam, ale wiem że już z nikim nie będzie tak samo. A moje serce będzie bić jeszcze długo dla niego i modlę się tylko o drugą szansę.