Proszę, pomóż mi, nie mam siły żyć... - Netkobiety.pl

Witaj,
Jak przeczytalem co napisalas to mam ochote wziac adres Twojego eksa i mu ....
Wiem co czujesz i wiem, ze to cholernie ciezkie. Hobby, praca itd to banaly.
Prawda jest taka, ze to tchorz i pajac. Takie rzeczy wracaja do ludzi i do niego karma kiedys zajrzy. Zakochalas sie w zlym czlowieku. Utknelas w specyficznym stanie, ktory jest zapewne cholernie ciezki. Skad brac energie? Jak oporowo pojsc do przodu i sie wybic? Pewnie wszedzie, w kazdej sytuacji sie to za Toba ciagnie. Strasznie Ci wspolczuje i wiedz, ze jestem z Toba. Jestes bardzo dzielna!
Nie daj sie i szukaj. Moze pojscie do specjalisty jest jakims sposobem?
Jestes mloda i na pewno sobie ulozyzsz zycie, ale musisz zaczac od rdzenia w swoim umysle. Tutaj trzeba zresetowac system i zapomniec o tym *****
Trzymam kciuki i na pewno bedzie dobrze!
Jak bedziesz potrzebowac wsparcia bede tutaj zagladal

Trudno coś więcej powiedzieć nie użalaj się nad sobą.
Obroniłaś prace,masz prace.
Ciekawa i fajna z Ciebie kobieta nie porównuj się do tej drugiej bo po co?.
Gościu to zero i tylko Ciebie wykorzystywał.Szkoda tylko że tak długo.
Myślę że na wybaczenie on nie zasługuje...To on powinien przyjść i przepraszać za wszystko.
Myśl o sobie ,zainwestuj w siebie .Dobry okres kogoś poznać kto wzniesie Ciebie na wyżyny.

Co za bydlak... Jeszcze kiedys za to zaplaci! Wierze w karme, oj wierze bardzo, tym bardziej, kiedy czytam takie historie.
Powinnas pojsc na terapie. To pomoze Ci uporac sie z przeszloscia i pojsc wreszcie do przodu. Uwierzysz w siebie i bedzie tylko lepiej. Wierze, ze z tego wyjdziesz. Trzymaj sie i pisz, tutaj zawsze mozna znalezc wsparcie

witaj
Wiem,a bynajmniej domyślam się co czujesz moja "historia" była inna ale podobna,też byłam wykorzystana przez wtedy jeszcze chłopaka,ale moją terapią był odwet na facetach-bawiłam się trochę nimi,a gdy widziałam że już coś do mnie czują itd ja uciekałam niby żeby pokazać im jak czuje się kobieta porzucona,żeby odczuli to na własnej skórze jak boli gdy to oni się nami bawią-a,ale w końcu przez przypadek poznałam mojego męża,on mnie zmienił,potrafiłam pokochać i czułam i nadal tak jest że jestem kochana,mam nadzieję że i ty niebawem trafisz na kogoś kto pokaże Ci jak żyć od nowa.
Podziwiam Cię za to że potrafiłaś się pozbierać,takim zachowaniem już pokazałaś że trudno Cię złamać,pamiętaj nie porównuj się do nikogo,Ty jesteś ta najlepsza,najładniejsza,najfajniejsza i wgle. cała naj.... a jeśli komuś będzie zależało to zauważy u Ciebie te wszystkie naj... wierzę że rady "allama" są skuteczne i pomogą Ci pokochać się od nowa.
WSZYSCY TU WIERZYMY W CIEBIE
P.S. Z okazji urodzin życzę Ci poznania kogoś komu bedziesz potrafiła zaufać i kto będzie twoim dobrym duszkiem-prawdziwego przyjaciela/ciółkę,a może już znasz kogoś takiego tylko tego jeszcze nie zauważyłaś. Rozejrzyj się dokładnie, a no i idzie wiosna załóż "różowe okulary";)

Czesc

Vinniga dobrze napisala-musisz  swoje postepowanie w zwiazku zaakceptowac,podejsc do tego jak do lekcji zycia.Jest wiele kobiet ,ktore zostaly wykorzystane,bo kochaly.Trzeba wyciagnac wnioski,powiedziec sobie-tak wykorzystal mnie ,ale drugi raz juz sie nie dam.To co sie stalo nie jest Twoja wina-bylas mloda,zakochalas sie,teraz jestes o kolejne doswiadczenie bogatsza.Nie masz powodu czuc sie gorsza-trafilas na bydlaka,ktory Cie wykorzystal na maksa -to on nie ma poczucia przyzwoitosci.Glowa do gory,pogodz sie z tym i urzadzaj sobie zycie dalej.To jak Ciebie krzywdzil  (pewnie innych tez),wroci do niego w dwojnasob-Pan Bog nierychliwy,ale sprawiedliwy.
Zaczyna sie lato,sloneczko itp.-ciesz sie tym i staraj sie po prostu zyc-czego zycze z calego serca

Dziękuję Wam, za wszystkie odpowiedzi i słowa wsparcia. Przyznam szczerze, że obawiałam się krytyki za ten romans, że "jestem sama sobie winna i dobrze mi tak".
Jak już pisałam to prawda - nie mogę powiedzieć, że sobie na to nie zasłużyłam aczkolwiek chciałabym już zamknąć ten rozdział, jednak nie jest to łatwe.
Zablokowała go na portalach społecznościowych (jego "lewe" profile też), od roku gdy zaczęłam koncentrować się na życiu zawodowych (skoro osobiste mi się nie udało) nie szukam informacji o nim, nie sprawdzam co może robić czy gdzie być.. Ale.. Ostatnio prowadziłam warsztaty dla grupy w której była jego córka, tak podobna do niego... Często widuję też jego nową wybrankę, widzę jak wygląda, jaka jest pewna siebie i to nie wpływa na mnie dobrze. Ostatnio widuję też naszego kolegę (który jest jego przyjacielem i sprzedaje w moim osiedlowym sklepie), który często mnie zagaduje co słychać, co robię, gdzie mieszkam... Przyznam że przez pierwsze lata po "zniknięciu" byłam zła także na niego, bo z pewnością wiedział do czego dąży mój były i że ma już kolejną na oku i mnie nie ostrzegł, mimo że (jak mi się wydawało) lubi mnie. No ale - logicznie myśląc, skoro są przyjaciółmi to był lojalny wobec byłego a nie wobec mnie. To już sobie ułożyłam i nie mam pretensji aczkolwiek zawsze niezręcznie mi z nim rozmawiać, toteż ograniczam to do minimum, czyli zwykłego "cześć"/ "wszystko dobrze, dziękuję", nie chcę wdawać się w żadne szczegóły i udawać zbyt radosnej czy zbyt zdołowanej..
Wiem, że to być może nudne użalanie, ale ja naprawdę toczę wewnętrzną walkę i każda taka sytuacja przywołuje wspomnienia, lawinę retorycznych pytań, dlaczego były nie chciał się z mną choć przyjaźnić, dlaczego tak postąpił, czy ma w ogóle jakieś sumienie.. Dlaczego nie pozwolił się pożegnać? Co ja mu takiego zrobiłam?
Skoro się zakochał mógł mi to zwyczajnie powiedzieć, zresztą rozmawialiśmy o tym i OBIECAŁ, że gdyby coś się w naszej relacji zmieniło, gdyby chciał wrócić do byłej lub poznał kogoś to mi zwyczajnie powie i zastanowimy się jak i czy wogle będziemy kontynuować znajomość.. Obiecał, że "choćby ze względu na tyle lat które się znamy PIERWSZA się dowiem".. Więc byłam o to spokojna, nigdy nie sprawdziłam mu telefonu czy komputera bo OBIECAŁ.
Gdybym była bardziej czujna może zapobiegłabym np. analowi...
Dlatego ten proces godzenia się z tym wszystkim jest taki zawiły... Zupełnie nie mogę zrozumieć jego postępowania, a jeśli sobie to brutalnie tłumaczę (np. że chodziło mu tylko o seks) to nie mogę darować sobie tej naiwności , tego że ta cała relacja tak naprawdę do niczego nie prowadziła...
Gdy się poznaliśmy (i w ciągu tych wielu lat) czułam się przy nim tak cudownie swobodnie i bezpiecznie. Traktował mnie jak kobietę. Czułam, że kocha mnie bez względu na to jakie mam ubrania czy włosy są świeże czy nie, czy mam make-up czy nie.. Wyzbyłam się przy nim praktycznie wszystkich kompleksów bo dawał mi odczuć że jestem idealna taka jaka jestem.. Gdy doświadczałam jakichś niepowodzeń, mogłam choć myślą "przytulić" się do niego (boże jak to brzmi okropnie ckliwie)ze świadomością, ze jest na tym świecie ktoś kto mnie kocha. Że jest to możliwe by ktoś mnie kochał. Żenujące to co piszę, ale tak było. Dawał mi siłę, nawet jak nie było go obok. I mimo, że nigdy sama pierwsza się nie odzywałam wiedziałam ze niebawem się spotkamy i opowiem mu wszystko, on przytuli, pocieszy. Dlatego byłam w takim szoku gdy wszystko się odwróciło o 180 stopni i to w momencie gdy był wolny i teoretycznie mógł być ze mną. A on nagle nie chciał, nagle wszystko mu przeszkadzało. Nagle zaczęłam zdawać sobie sprawę z tego do czego właściwe byłam mu potrzebna.. I było już za późno na reakcję, bo te lata już minęły.. A on? Widział jak bardzo spadam w dół i zamiast podać mi rękę to spychał jeszcze niżej. I do tego miał tak absurdalne pretensje jak np. że ubieram się jak na pogrzeb czy jestem wiecznie smutna i jego to denerwuje. Może to śmieszne i ja naprawdę nie wiem jakim cudem miał taką władzę nade mną ale wyobraźcie sobie że dopiero pół roku temu pierwszy raz (po ponad 2 latach!) byłam w stanie kupić sobie czarny sweter bez poczucia winy.
Traktował mnie źle a ja starałam się go rozumieć (!), składając te wybuchy i poniżania na karby jego jakichś frustracji i niepowodzeń - wiedziałam że była zostawiła go po prawie 8 latach, ze ma utrudniony kontakt z dzieckiem, nie widziałam wokół niego ani znajomych ani przyjaciół, dlatego chciałam mu pokazać że jestem przy nim, że kocham go i może na mnie liczyć nie tylko wtedy gdy jest dobrze. Naiwne, prawda?
Czasem myślę o tym, że gdyby wtedy pokazała charakter, na przekór wszystkiemu była wesoła a nie taka zdołowana może zobaczyłby we mnie tą partnerkę.. Bo ta jego obecna właśnie taka jest - lubi się bawić, często gdzieś wychodzą a jednocześnie podjęła studia, czyta, kształci się.

Przeczytałam te etapy żałoby i fakt - zatrzymałam się na 4. I to nie jest tak, ze nie chcę z niego wyjść i wreszcie zaakceptować sytuacji. Chcę, ale brakuje mi siły, nie wiem jak mam to zrobić, jak skasować to poczucie upokorzenia, żal że mogłam zrobić coś inaczej, zachować się inaczej... Że gdybym postąpiła inaczej, może wszystko inaczej by się ułożyło. Nie chodzi mi o to, że mnie nie kochał, ale o to ze zostawił bez słowa. Po tylu latach, a ja przecież nic złego mu nie zrobiłam..
Dlaczego chciałabym wybaczyć sobie? Żeby już tego nie roztrząsać. Żeby pogodzić się z tym że postąpiłam tak jak postąpiłam i już tego nie zmienię. Żeby to zaakceptować. I nie potrafię. Pozornie mogę powiedzieć - dobra było minęło a dusza wciąż boli, że może gdybym coś zrobiła tak czy siak,  nie skończyłoby się to wszystko tak tragicznie dla mnie..
Dlaczego chciałabym wybaczyć jemu? Wydaje mi się, ze to jedyna droga by wreszcie zamknąć ten rozdział. Nie chcę go obwiniać (jaki on zły a jaka ja biedna), bo zakochując się w "dzieciatym" facecie od którego nie żądałam żadnych deklaracji mogłam przewidzieć jak to się skończy. Nie chodzi tez o to, ze chciałabym doprowadzić do rozmowy bo to i tak się nie uda.. Chciałabym, tak jak i sobie, wybaczyć mu gdzies tak w środku, w sercu, ze było jak było. I nie umiem, bo cały czas mam to poczucie upokorzenia..
Praca bardzo mi pomaga, pracuję z dziećmi co jest jej dodatkowym atutem, udzielam się też w wolontariacie byle coś robić, gdzies pójść, MUSIEĆ z kims zamienić choć słowo.
Wiem, ze to była dobra decyzja by odłożyć życie osobiste na bok. Bardzo mi to pomogło, czuję, że jestem dalej niż rok temu. Chcę zrobić kolejny. Tak jak piszecie - może powinnam zacząć bardziej koncentrować się na swojej pewności siebie. Dzięki pracy trochę mi się polepszyło. Spróbuję nagradzać się sama za swoje sukcesy, choćby małe, jakąś choćby pyszną kawą z lodami To jest do zrobienia.
Kurczę, dziękuje, ze mnie nie "zjechaliście" za ten romans. Ja naprawdę dużo się nauczyłam, nie chcę wracac do tego co było, chciałabym się z tego wreszcie wygrzebać! Poznać kogoś, zakochać się, urodzić dzieci... Jednak to mnie przerasta, wciąż dominują u mnie dni smutku i totalnego przygnębienie, samotności.. W pracy oczywiście pełen profesjonalizm zero prywaty, choćbym miała ochotę płakać, nie mogę ale tam nie ma przyjaciół. Ciężko mi tak samej walczyć, naprawdę.. I bardzo często przestaję dostrzegać jakikolwiek sens w tej walce, bo i tak jestem sama.

Widzisz - umiesz być wsparciem dla innych, czemu więc nie miałabyś być wsparciem dla siebie? Przytul się, pokiwaj nad sobą głową i na koniec sieknij się po przyjacielsku w plecy i powiedz sobie, pełna energii, że będzie dobrze

Dokładnie to co napisała allama. Potraktuj siebie tak, jakbyś potraktowała przyjaciółkę, która przeżyła to co ty. Co byś jej powiedziała? Co byś dla niej zrobiła? Mówiłabyś jej "jesteś też trochę sobie winna" czy raczej "facet wykorzystał twoje uczucie i twoją naiwność"? Czy mówiłabyś jej to samo, co mówisz o sobie "powinnaś mu wybaczyć to upokorzenie, mimo że nie przeprosił i nie czuje się winny"?

Ja widzę w tym co piszesz masę dobrej pracy nad sobą, dużo zrozumienia tego co się stało. Niepokoi mnie tylko to co piszesz o sobie - "jestem trochę winna", "usprawiedliwiałam go", "gdybym wtedy zrobiła coś"...
Czyli raz - nadal go usprawiedliwiasz, szukasz wyjaśnienia dla jego zachowania. A dla mnie to brzmi, jakby po prostu on nie miał wyjaśnienia. Przewróciło mu się w głowie (może z zakochania), nie chciał czy nie umiał zachować się jak dorosły, więc zaczął cię strasznie traktować, tak żebyś to ty skończyła ten związek. Podeptał wszelkie twoje granice, zachował się jak skończony łajdak, znał cię dobrze i wykorzystał to, żeby trafić w twoje czułe miejsca. Jak ja to czytam, to czuję gniew. Myślę, że tobie też by się przydał gniew. Zdrową reakcją na naruszanie granic jest gniew - jak mi ktoś coś niszczy, to się bronię, krzyczę, oddaję. A nie tulę uszy po sobie. Tego brakuje nam, polskim kobietom.
I dwa. Obwiniasz siebie. Nadal, po tym całym czasie, mimo że masz przed sobą cały spis jego przewinień, piszesz o tym, że ty mogłaś zrobić coś innego, a jemu chciałabyś przebaczyć. Masz wyrzuty wobec siebie. Nie mnie oceniać, czy słuszne czy nie, trudno się tego pozbyć. Ale jakie właściwie były twoje przewinienia? Że go kochałaś, że mu wierzyłaś, że byłaś szczera, wierna i naiwna. Dupek to wykorzystał i nie zasługiwał na takie oddanie. Nie mogłaś zrobić nic innego - gdybyś mogła, to przecież bym to zrobiła, nie? Nie robiłaś tego z jakiejś nienawiści do siebie czy specjalnie.
Pomyśl, co byś powiedziała przyjaciółce, która coś takiego przechodzi. I teraz powiedz to sobie.
Kochaj siebie taką, jaką jesteś. Piszesz o fajnych rzeczach, które robisz. Daj sobie jeszcze trochę czasu - twój umysł i serce wiedzą, czy jeszcze ci go potrzeba. Doceń siebie za to, co robisz i za to, jaka jesteś. Bo te twoje cechy niestety spowodowały, że byłaś podatna na zranienie... ale to nie są złe cechy, prawda? Więc życzę ci naprawdę takiej wyrozumiałości dla siebie - robiłaś tyle ile mogłaś. Dbałaś o siebie na tyle, na ile byłaś wtedy w stanie. A teraz dbasz o siebie lepiej. Poklep się za to po plecach czasem, bo dużo osiągnęłaś. Bądź też cierpliwa, wtedy, gdy dopada cię smutek - najwyraźniej jeszcze tego nie przeszłaś, ale ze smutkiem jest tak, że będzie wracał coraz rzadziej.

Przez wiele lat żyłaś wyobrażeniami o tym facecie i, niestety, dalej to robisz. Wtedy tłumaczyłaś jego zachowanie, zadowalałaś się ochłapkami uczuć i czekałaś na coś, czego on Ci nigdy nie obiecał (ale Ty sobie wymyśliłaś, że nastapi - że będziecie razem długo i szczęśliwie). Teraz robisz w sumie to samo - zamęczasz się myślami co zrobiłaś nie tak i co powinnaś była zrobić, żeby wszystko było tak, jak sobie wymarzyłaś.
Prawda jest brutalna - nigdy nie byłoby tak jak sobie wymarzyłaś, bo to były Twoje marzenia, nie jego! On miał swoją wizję waszej relacji i ją realizował.
Wymyśliłąś sobie świetlaną przyszłość z człowiekiem, który, obiektywnie patrząc, do żadnej przyszłości się nie nadaje. Żonaty, dzieciaty, kłamca i chamidło. Do tego puszczalski. Na jakich podstawach Ty utworzyłąś teorię, ze możecie być szczęśliwą parą? Bo ON tak mówił? Bo prawił słodkie słówka i dawał złudzenia uczuć?

W wieku 19 lat mogłaś tego nie wiedzieć, ale w końcu trzeba się nauczyć - nie wszystko, co ludzie mówią, jest prawdą. No pomyśl sama - co ma mówić i robić facet, który chce mieć kochankę? Ma jej powiedzieć, że szuka tylko nowego ezgemplarza do bzykania, bo poprzedniu mu się nieco znudził? Faceci też mają mózg i nawet czasem z niego korzystają... Jeśli facet widzi więc młodą, uczuciową dziewczynę to wie jak należy z nią postąpić, żeby jak najlepiej służyła do jego celów... Szukasz wytłumaczeń dla jego zachowań, zadajesz sobie milion pytań: "dlaczego?". A odpowiedź jest banalnie prosta: ponieważ ten facet to niedojrzały emocjonalnie dupek. W jego naturze leżą zdrady, brak szacunku do kobiet, kłamstwa, nieumiejętność stworzenia sensownego związku (zwróć uwagę na pewien schemat - żona pewnie też kiedyś była najwspanialsza, po latach spowszedniała, więc znalazł Ciebie. Ty po latach spowszedniałaś - znalazł kolejną). On ma ten uroczy zestaw cech, a Ty uparcie szukasz w sobie czegoś, czego Ci zabrakło, żeby stworzyć z nim związek. Uświadom sobie, ze nie masz wpływu na zachowania i na uczucia innych ludzi, więc nie ma sensu dociekania "dlaczego on zachował się tak i tak". Zachował się, bo taki ma charakter. I tyle. Jak napisała Oliwia - pełniłaś tylko funkcję użytkową, on Cię w innej roli nie widział, wiec choćbyś na uszach stanęła i nimi tupała to by Cię inaczej nie zaczął postrzegać. Być może DLA NIEGO nie byłaś odpowiednią kobieta na partnerkę - i trudno, nie będziesz przecież pasowała do każdego faceta na tym świecie. Dobrze byłoby jednak nauczyc się to nieco wcześniej wyłapywać, żeby nie marnować na każdego chybionego 6 lat... Pomyśl, ilu facetów, z którymi mogłaś stworzyc PRAWDZIWY związek przeszło sobie niezauważenie obok przez te lata, kiedy Ty zadowalałaś się ochłapkami od tego pana i własnymi wyobrażeniami o jego wspaniałości...

Oczywiście, myślałam o tym. Ale nie bardzo wierzę, że jakiś specjalista mógłby mi pomóc, bo czy powie mi coś innego niż sama wiem ? Wygadać się mogę tutaj, dzięki Waszym wypowiedziom mam szansę spojrzeć na problem z innego punktu niż mój własny. Nie chciałabym też stosować leków bo w mojej sytuacji jeszcze tylko uzależnienia mi "brakuje".. Boję się, że jak zacznę to nie będę potrafiła żyć bez leków więc nie chcę nawet tego rozważyć, zwłaszcza że trudno o dobrego lekarza. Choć czasem jak moja nerwica szaleje to już naprawdę nie mam siły tego znosić... Ale jak można to wyleczyć? Chyba tylko lekami, prawda?

Wiem o tym i tak jak pisałam w pierwszym poście - nie potrafię darować sobie tej naiwności.

Ja skończyłam dwa kierunki. A ona - tu Was zaskoczę, ponieważ ona nie ma 19 lat, jest ode mnie 3 lata starsza (więc obecnie 31). Fizycznie jesteśmy do siebie dość podobne (jeśli chodzi o figurę, wzrost). Ma dwoje dzieci, a z moim byłym związała się gdy jej młodszy synek miał niewiele ponad pół roku (starszą córkę wychowuje babcia a ona niby tam o nią walczy ale ile w tym prawdy, nie wiem). Nie wiem na co poleciała, czy wcześniej się znali czy może mają wspólnych znajomych. Nie wiem. Wiem tylko, że ona ma inny charakter, jest pozytywna, ma pełno znajomych, często wychodzi gdzieś, pisze wiersze i jest bardziej... No zna swoją wartość (może to zasługa wieku i poprzednich jakichś jej doświadczeń) i to bardziej on za nią biegał niż ona za nim. Ona nawet często wychodziła bez niego a on siedział z dzieckiem (jej!). Gdzieś tam jeździli razem na sylwestra czy wakacje.. Moim zdaniem była spełnieniem jego marzeń - bo mimo że ma dzieci nie jest "typową żonką" wiec on miał i rodzinę i wolność... Piszę "miał" ponieważ ona pół roku temu go rzuciła i związała z kimś innym. Nie wiem co się właściwe stało bo to był moment gdy ja już walczyłam o siebie i nie chciałam dociekać co i jak dokładnie, choć dało mi to trochę siły, nie ukrywam (że jest jakaś sprawiedliwość) ale podobno zostali przyjaciółmi i on bardzo starał się o nią. Czy się udało, nie wiem. Dziwne jest to, że ja wciąż się do niej porównuje (!) Nie wiem, może dlatego że to ją pokochał, że to o nią się stara i że jest w stanie się postarać o kogoś.. I to jest ta zazdrość, to porównywanie się..

Nieee, nie mam zamiaru "sączyć jadu" wobec kogokolwiek! Widuję ją bardzo często, ale co ona mi zawiniła? Pewnie nawet nie wiedziała i nie wie o moim istnieniu! Więc dlaczego miałabym sprawić by źle się czuła, tylko dlatego że ja czuje się źle? Gdyby to była moja bliska koleżanka to bym ją ostrzegła a tak - mam zająć się zbawieniem świata? I ostrzegać każdą kobietę przed nim? Nie chcę. Taką podjęli decyzję, chcieli być razem, nic mi do tego. Mieszanie się i snucie intryg byłoby co najmniej dziecinne. A ten kolega był lojalny wobec przyjaciela a nie wobec jego kochanki, rozgrzeszyłam go

Też, tak myślę - że poznał tą kobietę a relację ze mną chciał zakończyć. Może obawiał się mojej reakcji więc specjalnie tak się zachowywał bym to ja miała dość.. Bardzo to możliwe.. Co do moich przewinień - chodzi mi o jego byłą (matkę jego dziecka). Wiedziałam że były jest w związku i nie przejmowałam się tą kobietą. W "nagrodę" mam okazję poczuć się jak ona (zdradzona/opuszczona) zdaję sobie z tego sprawę. To on ją ranił ale ja wiedziałam o jej istnieniu. Mogłam z nim nie sypiać czy nawet powiedzieć jej z kim wychowuje dziecko a jednak miałam to "gdzieś" i nie myślałam o tym co ta kobieta poczuje jak to np. się wyda, jak może runąć jej świat czy pewność siebie (tak jak mi teraz). Oczywiście, i tak pewnie by ja zdradził, nie ze mną to z kimś innym ale ja miałabym czyste sumienie. Z tej "wielkiej miłości" do mnie mógł przecież zmienić swoje życie i odejść, a ja mogłabym poczekać. Ale nie zachowałam się uczciwe.
Ja zdaję sobie sprawę z tych schematów, ja nie chciałabym by do mnie wrócił(naszczęście tą myśl już pożegnałam raz na zawsze) ja chciałabym wreszcie o tym nie myśleć i nie mieć żalu. Tymczasem jak on np. uciekał przede mną na przejściu dla pieszych to wciąż mnie to "rusza", choć wiem że to taki człowiek... Nie licze już na jego przeprosiny ale chciałabym to sobie samej ułożyć, nauczyć się tej cudownej obojętności wobec niego. By nawet jak się gdzieś spotkamy by to nie rozwalało mnie na kolejne tygodnie. Ja nie życzę mu źle, ale nie życzę też dobrze, na co dzień staram się nie koncentrować na nim. Ale to wciąż gdzies we mnie jest. Wciąż się porównuję, wciąż nie lubie siebie..
To że nikt się mną nie interesuje zapewne wynika z mojej postawy - jestem nieufna, nie lubię ludzi i mężczyzn... Pewnie to widać. Jak idę ulicą nie wyglądam na osobę pewną siebie, czy kobiecą tylko przytłoczoną życiem, bez energii. W klubie czy na koncercie nigdy nie tańczę (choć umiem ale boję się krytyki, boje się puścić "hamulce" i wyluzować) zawsze siedzę gdzies z boku samotnie. Kiedyś taka nie byłam.
Chcę to zmienić. Chodzę na koncerty, wystawy nawet sama. Chodzę na zajęcia baletowe i bębnowe, może nie jestem w tym dobra ale robię wszystko czego zawsze chciałam spróbować. Mimo to, ludzie ( w tym faceci) jakoś się do mnie nie garną. Wiem, że chodzi o wyżej wspomnianą aurę cierpiętnicy którą wokół siebie roztaczam (nawet jak się staram tego nie robić). Bo ja muszę odnaleźć spokój i radość w sobie samej, udawanie jest dobre w pracy kiedy mam zadania które po prostu robię. I tu właśnie cały ten problem.
Co bym doradziła przyjaciółce w takiej sytuacji? Nie wiem... Dziękuję, pomyślę o tym..
PS. Dziękuję poprzednikom za życzenia ) Bardzo mi miło.

Pomyłka. Wykasowałam post.

Cześć

Jak to w zyciu bywa najwazniejsze jest chyba to zeby sie szanowac. Trafilas na strasznego sukinsyna to nie twoja wina. Wszyscy walczymy sami ze soba teraz wiesz jak omijac kogos takiego z daleka. Mezczyzna zaden nie bedzie szanowal swojej kochanki. Ja jestem samotny i mam do siebie zal o to ze jestem sam lzy same mi leca. I doszedlem do wniosku ze uzalanie sie bad soba to sa urojenia to nie jest prawda. Sam szukam takuej co mnie pokocha takuego jakim jestem. I tobie tez tego zycze.

Oboje jeszcze macie przed sobą właściwie wszystko. Choć nikt nie da wam gwarancji, że na pewno znajdziecie kogoś, z kim będzie wam dobrze. Lecz warto dążyć do tego, na czym nam zależy... z motywacją, z energią, ze wszystkimi emocjami, które się z tym wiążą... I pamiętając, że mnóstwo ludzi ma podobne problemy i warto zwracać się o pomoc czy o radę.

Podoba mi się bardzo, że myślisz, zaglądasz wgłąb siebie. Tak trzymać! Z małą poprawką: nie gnoić (przepraszam za niezbyt eleganckie określenie) samej siebie. Bądź swoją przyjaciółką.
Pytaj siebie, czego pragniesz, czego Ci trzeba, na co masz ochotę. Dawaj sobie to wszystko w miarę możliwości. Nie przeglądaj się w oczach innych. Jesteś jedyna, niepowtarzalna, drugiej takiej nie ma. Widać zresztą, że inteligentna z Ciebie dziewczyna. Pitol z góry na dół tamtą, rzekomo ciekawszą i bardziej zwariowaną kobietę. A może gdzieś czeka na Ciebie ktoś, kto potrzebuje kobiety wrażliwej i spokojnej, przy której mógłby odetchnąć? Rózne są gusta, kto powiedział, że tylko jeden typ może się podobać?
Kiedyś wyczytałam fajne zdanie, które bardzo mi pomogło. Jakoś tak brzmiało, że osoba o niskim poczuciu wartości zastanawia się, czy się spodoba komuś, natomiast osoba o zdrowej samoocenie ma nadzieję, że ten ktoś JEJ się spodoba.
Co Ty na to?

Tak, tylko że ja naprawdę tego nie chciałam.. Naprawdę.
W łóżku nigdy do niczego nie byłam przez niego zmuszona, nie cierpię z powodu seksu ogólnie i skłamałabym gdybym napisała że nie chciałam wogle się z nim kochać, albo że żałuję że wogle go spotkałam czy poszłam do łóżka. Jasne, postąpiłabym zupełnie inaczej niż kiedyś. Wszystko co intymnie działo się między nami do tego analu, było z moją zgodą, bo też tego chciałam, uprawiałam z nim seks bo chciałam tego. Ale analu nie chciałam.
Byłam na 100% pewna że nie chcę.. Nie bałam się go, że zrobi to wbrew mi a jednak się pomyliłam. Mam żal do siebie, że stworzyłam sytuację do tego...
Oczywiście, że miliony ludzi uprawiają seks a później np. kończą związki. Tylko, że ten seks jest częścią związku, uprawianego za zgodą obydwu stron. My mieliśmy dość bogate życie seksualne (wiadomo, na darmo by nie zdradzał stałej partnerki) a mam żal tylko do tego analu, bo zwyczajnie tego nie chciałam. I dosłownie chwilę przed powiedziałam by "nie wchodził", a on to zaakceptował po czym zrobił swoje... Bo mu się już śpieszyło do tej drugiej i nie miał czasu czekac na moją zgodę...
Przeżywam to, bo nie chciałam dać mu tej satysfakcji i NIE wiem jak mogłam do tego dopuścić, jak mogło to się stać..