Zerwanie i spotkanie z ex - Netkobiety.pl

To już zależy od tego jakie będziecie utrzymywać ze sobą kontakty. Jeśli się pogodzicie z rozstaniem i nie będzie Was to boleć, to nie stoi nic na przeszkodzie, byście poszli sobie na kawę, piwo, cokolwiek tam lubicie. Najważniejsze, żebyście robili wszystko w zgodzie ze sobą i oszczędzili sobie niepotrzebnych przykrości, bo chyba nie są Wam do niczego potrzebne.
Ja przeżyłam dwa razy odbieranie rzeczy, w obu przypadkach odbyło się to w ciągu max minuty. Jak dilerzy

Do do Twojego pierwszego pytania: nie każdy jest w stanie związać się z osobą chorą na depresję. Pisałam już w jakimś temacie, że w moim najbliższym otoczeniu mam dwie takie osoby - ojca i dobrego kolegę (kilka koleżanek ma też zdiagnozowaną depresję, ale w ich przypadku jakoś mi to nie przeszkadza). Ojca mam czasami ochotę udusić, a przy koledze często mi ręce opadają. Dlatego nie dziwię się, że Twoja dziewczyna próbowała, ale jej nie wyszło. To naprawdę frustrujące, gdy nie możesz pomóc ukochanej osobie. Ty ze swojej strony powinieneś pracować nad sobą i poszukać pomocy u specjalisty, jeśli chcesz być szczęśliwy. Albo chociaż mniej zrezygnowany. Rozpad związku to wina nie Twoja, tylko choroby, jednak jeśli dasz jej się ponieść, to już umarł w butach.

Dzięki wielkie za odpowiedzi, właśnie takie rzeczy chce się czytać.

Jeśli chodzi o moją depresję, to chyba odbiegam od stereotypu. U mnie ona objawiała się raczej tym, że straciłem sporo ze starej przebojowości, nieco przestałem mieć chęć na robienie czegokolwiek czy jakiekolwiek wyjścia ze znajomymi (do czego oczywiście się nie przyznałem, jak pisałem - zawsze to ja wychodziłem z inicjatywą), czy po prostu przestałem być wiecznie żartującym i uśmiechniętym optymistą w którym ona zawsze miała wsparcie i chyba tutaj leży pies pogrzebany, a czytając wasze odpowiedzi zrozumiałem, że w sumie dobrze się stało, przynajmniej do tego będę się przekonywał.

Bo to też nie jest tak, że przez ten rok związku ona musiała wytrzymywać z moją depresją. Wcześniej byłem kimś, kogo zupełnie nie można było o nią posądzić, teraz, na oko kilka tygodni temu, nieco zaczęła wychodzić na wierzch, ale też nie opowiadałem na lewo i prawo jak mi źle, ani nic z tych rzeczy. Ot po prostu tym razem, po raz pierwszy, to ja potrzebowałem nieco wsparcia od niej i chyba ta sytuacja jej nie pasowała - ja wcześniej zawsze byłem przy niej, a też przeszła przez wieeeele dołów i to, że ja angażowałem się emocjonalnie i nie tylko w jej problemy jej odpowiadało, niemniej sytuacja chyba się zmieniła kiedy trzeba było dać coś od siebie. Jak zacząłem nad tym myśleć to może i to wieczne słuchanie o tym jak jej źle z powodu byle głupoty, czy jak przeżywa jakąś drobnostkę na którą nie ma wpływu mogło doprowadzić mnie do stanu, w którym jestem teraz. Czas pokaże czy to jej obecność miała na to wpływ.

Jeszcze chwilowo kontynuując temat depresji - nie leczę się, ponieważ fatalnie znoszę odstawienie antydepresantów, nawet po krótkotrwałym zażywaniu. Po prostu wiem, że leczenie farmakologiczne tylko pogarsza mój stan, a podobno bez wsparcia lekami to mija się z celem. Chyba najwyższy moment rozeznać się w tym, czy rzeczywiście tak jest.

A co do spotkania to zerwała ze mną kontakt w chłodny sposób, ja go też nie będę odnawiał, więc myślę pozostanie tak jak jest teraz, czyli całkiem chłodne pożegnanie. Mamy umówiony dzień i w tym momencie widzę to właśnie tak, jakbyśmy musieli udawać obce sobie osoby, przekazać sobie rzeczy i rozejść się wymieniając może dwa słowa. Fakt, pretensji warto uniknąć i nawet jeśli mamy trochę niezakończonych spraw, to jak pisała lafille, postaram się do tego nie wracać.

Nieleczona depresja sie poglebia.
Na razie masz mniej energii, jestes przygaszony.
Pozniej moze byc gorzej, lacznie z myslami samobojczymi, agresja wobec siebie i innych.
Jesli Ci na niej zalezy i podjales decyzje o nieleczeniu sie, to dla jej dobra sam powinienes ja zostawic.

@walton porównanie nieadekwatne.
Co innego ukrywać depresję a co innego mieć spalone włosy....

Kurcze, porównanie Waltona wydaje mi się dużo bardziej adekwatne aniżeli kogoś z depresją czy anoreksją do alkoholika bądź psychopaty. Przepraszam, ale zwyczajnie wydaje mi się, że nie wiesz o czym mówisz, a o tym wszystkim przeczytałaś w internecie, bądź znasz kogoś, kto zna kogoś. Moi rodzice od zawsze mają spory problem z alkoholem i jednak rozmiary problemu to zupełnie inna skala. No i też niefajne jest określenie ukrywania depresji.  To niezbyt da się ukryć, ale jakby zacząć lawirować między określeniami typu dystymia, która objawia się okresowo, to wyjdzie coś jak u mnie.

Co do samej depresji i jej leczenia, to uznałem, że jednak spróbuję. Nie zależy mi już na niej, więc oczywiście zrobię to dla siebie, nawet jeśli w tym momencie jestem przerażony myśląc o tym co się będzie działo ze mną po odstawieniu leków. Co ma być to będzie.

WaltonSimons, zostawiła mnie w zasadzie tak, jak piszesz. Ja ogólnie jestem dość niedomyślny jeśli chodzi o sugestie, jak to facet, ale jedyny znak jaki mógłbym teraz sobie przypomnieć, to unikanie spotkań ze mną, co miało efekt odwrotny i czułem się jeszcze gorzej. Zresztą, mimo wszystko dziwne byłoby sugerowanie podjęcia leczenia poprzez mówienie, że nie chce się ze mną widzieć. Niemniej, takiej rozmowy na temat leczenia nigdy nie było, jedynie na zakończenie dała mi jasno powiedziała o co chodziło. I może faktycznie lepiej, że tak się stało i nie mam czego żałować, związek wymaga zaangażowania dwóch stron, a tutaj chyba tylko ja to robiłem.