Jestem matką samotnie wychowującą prawie 3-letnią córkę. Od jakiegoś czasu nie chce się ubierać oraz wrzeszczy o byle co.. Np. jak ktoś zadzwoni do drzwi to ja idę otworzyć drzwi, a ona za mną z płaczem i mówi, że mam jej dać rączkę. Jest również duży problem jeżeli chodzi o toaletę. Potrafi zdjąć spodnie, majtki, itd. ale nie robi tego i w rezultacie albo siusia w majtki albo wstrzymuje i boli ją później brzuch. Boi się siedzieć na ubikacji. Zachowuje się cały czas jakby ktoś ją miał zabrać odemnie. Widuje się z ojcem raz na 2-3 miesiące na niecałą godzinę. Ja nie pracuje i jestem z nią w domu, mieszkam z rodzicami. A jak wiadomo dziadkowie na wszystko pozwalają i nie zawsze mi to ułatwia. Jak płacze to odrazę mi mówią, że mam zrobić wszystko aby nie płakała. A gdy przyjeżdża siostra to mówi mi, że mam zacząć z nią coś robić, bo ona się non stop drze. Ja rozumiem, że ona płacze prawie o wszystko, ale ja nie wiem już czy jej płacz i brak chęci ubrania się wynika z rozpieszczenia czy z tego, że czegoś się non stop boi.. Pomóżcie!!
1 2016-02-10 22:56:02 Ostatnio edytowany przez agusia5555524 (2016-02-10 23:03:47)
- agusia5555524
- Tajemnicza Lady
- Nieaktywny
Może potrzeba zapisać dziecko do przedszkola , by choć przez chwilę uwolniła się od nadopiekuńczej mamy i dziadków , którzy traktują swą córką , jak dziecko. Potrzeba Ci trochę spokoju , a jej odcięcia pępowiny. Takie wyjście z sytuacji poprawi atmosferę w domu. Dziecku potrzeba więcej samodzielności .
Nie sądzę by posłanie dziecka do przedszkola było najwłaściwszym rozwiązaniem, być może jest najprostszym wyjściem, ale jednak nie rozwiąże problemu, a może go tylko pogłębić.
Podejrzewam, zgodnie z tym, co piszesz, że Twoja córka najprawdopodobniej boi się rozłąki. To naturalny etap w rozwoju i w tym momencie córka najbardziej potrzebuje Twojego wsparcia, zrozumienia i rozsądnie wyznaczonych zasad, których przestrzegania konsekwentnie musisz od niej wymagać. To ważne by zasady były stałe i niezmienne, zawsze egzekwowane, w tym celu będziesz musiała porozmawiać również ze swoimi rodzicami. Wspominałaś również o problemie z toaletą i tu chciałabym zapytać czy mała korzysta jeszcze z nocnika czy sadzasz ją na sedes? Jak sobie radziła dotychczas? Jeżeli chcesz by samodzielnie załatwiała swoje potrzeby na sedes, to spróbuj postawić obok niewielki stołeczek a na toaletę nałożyć specjalną nakładkę – to pozwoli Twojej córce poczuć się bezpieczniej i powinno złagodzić jej lęk. Musisz też pamiętać, że potrzebuje byś była obok, Twoich zapewnień i pochwał.
Podobnie w kwestii ubierania - tę umiejętność również już opanowała, więc nie wyręczaj jej. Możesz spróbować by samodzielnie wybierała te ubrania, które danego dnia chciałaby założyć (na zasadzie wyboru spośród dwóch rzeczy) i poprosić by je włożyła. Być może warto wprowadzić zasadę, według której pierwszy posiłek będzie jadła już będąc w ubraniu, tak by miała motywację do samodzielności i czas, który będzie jej na to potrzebny.
Wspominałaś, że większość czasu spędzasz z córką w domu i gdziekolwiek chciałabyś wyjść ona reaguje płaczem. Jednak taki moment rozłąki jest jej potrzebny, by nauczyła się radzić sobie z lękiem oraz by wiedziała, że jej nie zostawisz i za jakiś czas (po obejrzeniu bajki, po zjedzeniu obiadu, po drzemce) znów będziesz w domu.
Myślę, że warto gdybyś sięgnęła po książkę „Zrozumieć dziecko” Justyny Dąbrowskiej i przeczytała rozdział 6, to pozwoli Ci lepiej zrozumieć emocje przeżywane przez Twoją córkę i sposób, w jaki postrzega relacje z Tobą oraz otaczający świat.
