Nie pozbierałam się po rozstaniu, a minęły już 2 lata - Netkobiety.pl

Jeśli to trwa tak długo, to niestety ale konieczna może być pomoc specjalisty.

Często dzieje się tak, że po rozstaniu człowiek ma duże problemy z normalnym funkcjonowaniem, szczególnie gdy wszystko wydawało się być pozornie udane, a zostaliśmy porzuceni z dnia na dzień, lub zostaliśmy zdradzeni.

Bardzo ważne jest zaakceptowanie rzeczywistości, tj. tego, że wasza relacja to przeszłość i przyszłość będzie bez niej.

Jakkolwiek wasze rozstanie nie wyglądało, on ma prawo do związania się z nową osobą, jak bardzo by Ciebie to nie bolało.

Na początek dobrym krokiem będzie wyrzucenie wszystkich kontaktów, historii rozmów, zdjęć/pamiątek do śmietnika. Usuń i zablokuj go na facebook, skasuj numer i wszystko co o nim Ci przypomina.

Niestety tak obsesyjne zachowanie nie zostanie rozwiązane ani przez nas na forum, ani przez Ciebie samą, to trwa zbyt długo i masz zbyt silne objawy uzależnienia od niego. Na pewno możemy Ci poradzić abyś zajęła się hobby, odnowiła kontakty ze znajomymi, zajęła się sobą, własnym rozwojem, ale to jest bardzo trudne do zrealizowania kiedy pożera nas paranoja, dlatego uważam, że najlepszym i najzdrowszym dla Ciebie rozwiązaniem będzie udanie się do specjalisty. Trzymaj się cieplutko.

Może poznaj jakichś nowych facetów? Zaszalej z nimi trochę, ubierz za krótką spódniczkę. Tęsknota Ci nie przejdzie, ale nabierzesz trochę dystansu. Albo poszukaj innej miłości, która pozwoli Ci zapomnieć, ale to polecałbym mniej. Przecież nigdy nie wiemy na kogo trafimy, a życie jest zbyt krótkie.

U mnie minęło 5 lat. Były inne partnerki, były próby ułożenia sobie życia. Pojawiła się akceptacja, tęsknota czasem wraca - i nigdy nie minęła na dobre. Podejrzewam, że nigdy nie minie.

Cały ten stan sam nie minie, na czas nie licz. Trwanie "w niczym" licząc na to, że jutro obudzisz się innym człowiekiem naprawdę nie pomaga.

Nie chcesz tracić kolejnych lat, nie trać. Nie rozpamiętuj tego co było, nie wymyślaj kolejnych historii z nim w roli głównej. Nieprawdą jest, że jesteś więźniem swego umysłu. Z Twych słów wynika, że nie przyjęłaś do wiadomości jednego faktu: nie jesteś z nim w związku i nic nie wskazuje, ze ta sytuacja miałaby się zmienić.

Dlaczego tworzysz te scenariusze? Dlaczego postawiłaś sobie cel, którego nie możesz osiągnąć (starasz się zapomnieć o byłym partnerze, a przecież amnezja jest wynikiem ciężkiego wypadku/choroby)?

Z sobie wiadomych względów nie pozwalasz sobie na życie teraźniejszością.

Piszę dokładnie to, co mi się podoba, bo to jest forum, a nie kółko wzajemnej adoracji ani czcicieli jednej słusznej opinii. Jeżeli moderatorzy uznają to za spam i trolling, to mogą mnie zbanować - ich prawo. Użytkownikom już nic do tego.

Elle - serio, lubię Cię, ale daruj już sobie te psychoanalizy pośredniej jakości. Nie odpowiadam na większość bo to po prostu bzdety ludzi, którzy liznęli jakieśtam głupotki parapsychologiczne i uznali się za zdolnych do udzielania prawdy objawionej. 90% tych mądrości to truizmy, a reszta po prostu nie uwzględnia różnej głębi emocjonalnej ludzi, którzy różnym zdarzeniom przypisują różną wagę. Określenia z gimbazy i marny poziom językowy też raczej nie dodają powagi Twoim słowom. Całuski :3

Ja też mogę się pobawić w analizę (ale trochę lepszej jakości, niż Twoja) : jesteś narcystyczna do bólu. I nawet nie zaprzeczaj, bo oboje wiemy, że mam rację :3
Masz też drugą prawdę analityczną: ludziom narcystycznym wiele się wydaje, i mają rację - wydaje im się.

Albo jeszcze inaczej: osoba narcystyczna widzi siebie w totalnie zaburzonym świetle (rozdęte ego), a że praktycznie zawsze na innych patrzymy przez pryzmat siebie... to wychodzi dokładnie tak, jak Twoja aktywność na forum: spłaszczanie rzeczywistości, narzucanie własnych emocji jako właściwych i pewny brak inteligencji emocjonalnej.

Bez urazy, niedługo z mojej sympatii jeszcze CIę pokocham i zamienię miejscami z moją eks na prywatnym ołtarzyku cierpienia :3

To jest "koci uśmieszek" Lubię koty, no...

a zamiast przykładnie o małych kotkach pomyśleć...

Multimirko, rozważ kontakt z psychologiem. Jeśli mijają 2 lata, a Ty wciąż jesteś w tym samym miejscu, to samo pewnie nic się nie zmieni. Psycholog może pomóc Ci dotrzeć do korzyści, jakie czerpiesz z trwania w obecnym stanie. Zastanów się, co takiego może się wydarzyć, kiedy zamkniesz ten etap swojego życia? Co blokuje Cię przed zmianą?
Skupienie się na sobie po rozstaniu to dobra strategia. W Twoim przypadku sugerowałabym pracę nad samoświadomością (jak postrzegasz siebie? innych? świat? itp.)
Trzymam kciuki.

Multimirko, skasuj swoje konto na fejsie i wszystkich innych portalach społecznościowych, nie będziesz nawet miała możliwości podejrzenia go bez logowania. To naprawdę pomaga. Ja od dwóch tygodni nie wchodzę na profil eks i to się udaje (wczoraj miałam chwilę załamania i wlazłam, zobaczyłam kilka świeżych postów, ale szybko zamknęłam  - to mi robi tylko źle i NIC nie zmienia na lepsze, po co sobie więc to robić?!). U mnie minęło 2 miesiące i ja go wyrzuciłam ze znajomych i nie widzę jego aktualności z automatu, wiem, że przyjdzie taki dzień, że w ogóle nie będę o nim myśleć. Miałam kiedyś taką sytuację, że bardzo przeżyłam rozstanie z długoletnim partnerem, miałam tak samo jak Ty, katowałam się myślą z kim jest i co robi i po prostu skasowałam swoje konto na fejsie i wróciłam do żywych. Polecam. To jest kwestia decyzji, że chcę przestać żyć jego życiem i rozkminiać z kim jest i co robi. Zrób sobie taki komfort i wyrzuć ze swojej przestrzeni wszystko co może Ci go przypominać, a przyjaciółki wspólnej nie wypytuj i niego. Potraktuj to jako terapię, wyleczysz się i wrócisz do dawnych aktywności. Czasem tak trzeba, chociaż będziesz słyszała, że to głupie i dziecinne. Nic, co przyniesie Ci ulgę nie jest głupie i dziecinne dopóki nie wyrządzasz krzywdy drugiej osobie, a na chwilę obecna wyrządzasz ją tylko sobie. Napisz najbliższym znajomym, że mogą się z Tobą kontaktować via tel i mail.  Dwa lata to bardzo długo, nie rób sobie tego! Życzę wszystkiego dobrego.