Problem z poczuciem własnej wartości po gwałcie - Netkobiety.pl

Mając pięć lat padłam ofiarą pedofila, który przez kolejne osiem lat wykorzystywał mnie i powtarzał ciągle, że jesteś nikim, nikomu na mnie nie zależy, rodzice się nie liczą bo tylko On mnie tak naprawdę rozumie i kocha. Przez wiele lat wmawiane mi było, że jestem beznadziejna, że nadaje się tylko do tego, żeby mnie krzywdzić i powinnam być mu wdzięczna, że tak beznadziejna istota jak ja zajmuje mu czas. Z biegiem lat dotykanie przerodziło się w szarpanie, bicie. Widać było, że sprawiało mu przyjemność kiedy byłam przed nim na kolanach a ten szarpał mnie za włosy. Nie wyobrażałam sobie powiedzieć o tym rodzicom, myśląc, że mi i tak nie uwierzą, w końcu to był brat ojca a ja dla nikogo się nie liczyłam. W trakcie tych lat popadałam w coraz większą depresję. Nigdy nie miałam przyjaciół, zawsze byłam sama, unikałam każdego kontaktu z człowiekiem. Zaczęłam odnajdywać przyjemność w sprawianiu sobie bólu, codzienną rutyną stały się pocięte nogi i ręce. Wtedy mama zauważyła, że dzieje się coś niedobrego. Zaczęły się kłótnie, nie potrafiłam powiedzieć mamie co się dzieje i byłam na nią zła, że tego nie widzi. Na złość potrafiłam pociąć łydkę, gdzie takich nacięć wychodziło z 30 jak nie więcej. Nie czułam bólu ani żadnych emocji, nie widziałam sensu życia aż w końcu postanowiłam z tym skończyć, jedna próba samobójcza ale nie udana bo stchórzyłam. Kolejny dzień i awantura w domu jak mogłam coś takiego zrobić. Mając trzynaście lat wujek pod nieobecność rodziców w domu mnie zgwałcił. Minęło parę dni i w końcu zebrałam się na odwagę i powiedziałam mamie prawdę. Od razu zgłosiła sprawę na policję, ja w tym czasie zdążyłam przejść badania ginekologiczne potrzebne do sądu, gdzie stwierdzono gwałt z użyciem siły przez siniaki i otarcia. Zaczęto mnie ciągać po prokuraturze i sądach, każdemu musiałam opowiadać wszystko. Szkoda tylko, że nikt nigdy nie spytał się mnie czy jestem na to gotowa i tego chcę. Rodzice wysłali mnie na terapię, znaleźli dobrych psychologów i psychiatrę. Zaczęła się moja 4 letnia terapia, w trakcie której stwierdzono zespół stresu pourazowego i depresję. Nikt nie wiedział czy nie zrobię sobie w każdej chwili krzywdy, byłam pilnowana dzień i noc, zawsze ktoś był.
Teraz mam 17 lat, nie biorę już antydepresantów, zaczynam żyć powoli normalnie jednak nie mogę o tym zapomnieć mimo terapii. Często w nocy mam koszmary, w różnych sytuacjach przypominają mi się przeżycia i mam napady strachu, płaczę bez powodu. Po terapii parę tygodni, miesięcy jest dobrze ale zawsze to wraca. Powracają myśli, że jestem beznadziejna, nic nie warta. Zawsze mnie kusi wrócić do cięcia się, myślę czy może rzeczywiście ze sobą nie skończyć, skoro już zawsze będę o tym pamiętać. Czuje się niepotrzebna i mam wrażenie, że to by rozwiązało wszystkie moje problemy. Boję się ludzi, boję się zaufać, mam wrażenie, że nie potrafię. Nie wiem czy jest szansa to zmienić? Czy może wybrać się do innego lekarza porozmawiać i poszukać pomocy? Nie wiem co mam robić dalej, czuje się bezsilna.