Pomimo że mężatka to jednak samotna i zdesperowana... - Netkobiety.pl

Hej widzę ze nie jestem sama mam takie same problemy jak ty ze swoim mężem,jak czytałam twój post jak bym widziała sama siebie .Doskonale ciebie rozumiem sama nie wiem co mam zrobić i jak postąpić .U mnie do tego doszło ze poszłam do prawnika i pisałam pozew o separacje a mój związek ma już 16 lat mamy syna który w tym roku kończy gimnazjum. Ciągle mam nadzieje ze coś się zmieni ale to czekanie mnie meczy.Mój mąż znalazł prace i już wydawało się ze wszystko się ułoży nasze problemy znikły ale tylko finansowe gdzieś została z boku nasza miłości, bliskość.Nie jesteś sama może wspólnie sobie pomożemy?

Czytając ten temat ciśnienie mi się podnosi. Takim jak ty się nie dogodzi. Moim zdaniem ty sie starzejesz. Stara, marudząca wymagajaca wiecej niz sama posiada, bez odwagi, leniwa i obwiniajaca wszystkich za swoj zywot ktory sama wybrala. Kto by to wytrzymał? Unikaj seksu, narzekaj, rządź, a później płacz. Nie macie pracy razem, a robisz z siebie bóstwo jakbyś robiła cokolwiek lepiej. Rezultaty jednak są te same i ty je wybrałaś. Roszczeniowosc jest dziecinada. Piszesz ze on jest wylzowany? Zawsze taki był, ty go wybrałaś. Zastanow sie co ty jemu robisz i czemu twoje zachowanie względem jego sie zmieniło. On taki byl. Czyzbys byla wyznawczynią powiedzenia "on sie zmieni, a jak nie to mu dokopie"? Takich kastrujacych kobiet sie unika. Ciesz sie ze wogole sie toba zainteresował

Puchatekk A jak wytłumaczyć fakt że kiedy stracił pracę okłamywał mnie przez kilka miesięcy że zwolnienie były grupowe. Jak się później dowiedziałam zwolnili tylko jego bo mieli powód o którym nie chcę tu pisać. Mówił że szukał pracy a się okazało że od 2 miesięcy nic nie robił w tym kierunku. Ja robiłam za niego wszystko on nie robił dosłownie NIC. Na początku był dla mnie wręcz idealny. Coś w nim się "popsuło" i to na pewno nie jest moja wina bo ja żadnej zmiany u siebie nie przyuważyłam a wręcz przeciwnie. Akceptowałam wszystkie jego wybryki jego domniemane romanse i intrygi, kłamstwa... Potrafiłam wybaczyć na prawdę dużo. I myślę że tu był mój błąd. Też mam prawo do odpoczynku, własnego zdania i do tego żeby czuć się dobrze w własnym domu, związku, rodzinie.

Maja.sam.36 znam to... Dokładnie tak samo się czuję, zero wsparcia, zero zrozumienia. Jak on stracił pracę przytuliłam, pomagałam a raczej szukałam za niego, wspierałam! A jak ja straciłam pracę płakałam a on.... Hmmm miał to po prostu gdzieś. Zero zrozumienia, zero pomocy. Kiedyś było inaczej...Wspieraliśmy się wzajemnie... Teraz nawet na głupie "będzie dobrze" nie mogę liczyć

Nigdy w życiu nie robiłam tak żeby czuł się źle. Zawsze mógł na mnie liczyć. Zakochałam się w facecie który był romantyczny, odpowiedzialny, kochający i który wg mnie nadawał się wręcz w 110% na męża, ojca i przyjaciela do końca życia. Nie wyobrażałam sobie nikogo innego u swojego boku. Do czasu aż pojawił się nasz syn. Wszystko się zmieniło. Nasze kłótnie są głównie o to że nie zgadzamy się o metody wychowawcze. Nasze relacje, jego zachowanie. Czuję się zaniedbana, nierozumiana. Przestałam być szczęśliwa. Nawet jak pracowaliśmy razem było między nami źle. To nie tylko kwestia pracy. Nikt nie jest bez winy. Po pewnym czasie zaczęło mi to przeszkadzać że nic ze swoim życiem nie robi... Pracy nie szuka, zaprasza do domu znajomych bez mojej wiedzy a ja przychodzę do domu o 22 a tam impreza w toku... Odkochałam się? Czar prysł? Człowiek po powrocie do domu chce usiąść odpocząć. Czy na prawdę nie mam do tego prawa? Czuć się jak kiedyś? Czuć dreszcz kiedy jest dotyk, czuć magię kiedy pocałunek, czuć się kochana i zrozumiana? Czy to są jakieś wielkie wymagania? Tym bardziej że wiem że on taki potrafi być! W końcu zmienił się z takiego człowieka na takiego kim jest teraz...

Oczekuje wsparcia, miłości, czułości czyli to co miałam kiedyś a nie mam tego teraz... nie widzę w tym zwiększonego wymagania.

Ja nie jestem dla niego taka sama? Nie wiem czy to ja niezrozumiale pisze czy co. Zawsze mąż mógł na mnie liczyć i liczy na mnie nadal, zawsze go wspieram. Nigdy nie odmówiłam pomocy. Często jak chciałam się do niego po prostu przytulić, pocałować to on zaraz włącza swoje aspekty seksualności. Nie patrzy się na to czy przy dziecku, przy znajomych czy w sklepie a gdzie! Odrzuca mnie takie zachowanie! Po za tym ja dość często a raczej prawie nigdy na nie go liczyć nie mogę!

Ja to wszystko co pisze beatka87 rozumiem  to są skomplikowane sprawy które narastają  przez pewien czas a nawet lata? To co pisze Puchatek może mieć znaczenie ?zastanawiam się na tym i może jest w tym trochę racji tylko czy  trudno jest zrozumieć kobietę która pracuje na zmiany i kiedy wraca do domu oczekuje od swojego partnera ze poda jej chodź gorąca herbatę?  lub zapyta chodź jak Ci minął dzień? a tu nic zero reakcji jesteś niewidzialna.Nie pisze ze nie jestem współwinna  temu ze jest źle miedzy nami tylko ze nie mogę się z tym pogodzić nie rozumiem co się stało gzie popełniłam błąd?.Nie użalam się nad sobą trwam w tym tyle lat i walczę ale jest jakaś granica...

Myślę ze tak beata ,w jakimś momencie przestałyśmy chyba się starać zajęte wychowaniem dzieci i prowadzeniem domu ,do tego praca i jeszcze jakieś obowiązki ,problemy finansowe jest wiele takich czynników które wpływają na to co się juz stało.Chciała bym mieć możliwość powrotu do tego co się popsuło  na pewno bym to naprawiał,ale mamy swoje racje same nie jesteśmy w związku do tego trzeba dwojga tak jak do kłótni wina zawsze  leży po obu stronach,jest mi tylko zwyczajnie przykro i tęsknie  za tym co było...

Ja tez! ale jestem z nim18 lat i nie da się tak tego przekreślić będziemy musiały spróbować nie będzie łatwo czasem mam tak dość ze bym się spakowała i odeszła ,no i co dalej?

Najtrudniejszy pierwszy krok albo następny? w moim przypadku chyba dobrze by było pójść do poradni małżeńskiej ale mój mąż nie chce o tym słyszeć ,mam wrażenie ze to by pomogło. Ktos z boku ma inne spojrzenie na nasze sprawy patrzy obiektywnie.

Mądrze napisane. Brak tu wojny z całym światem, co pokazuje beatka87.

Mowa była o walce.
Ta walka na czym polega? Na ględzeniu, marudzeniom i roszczeniom?
Nic nie robienie i wyrzucanie oczekiwań to nie walka. Chodzi o zmiany, by spowodować reakcje.
Rozwiązanie problemu? Znalezc sobie innego, który rozwiąże te problemy za was. Godne.

Kłótnie są winą obu stron i najczęściej wyglądają tak, że obie strony narzucają swoje racje. Niedostatek w tym słuchania i wyciągania wniosków. Zostają oczekiwania jednej strony, druga sie obraża bo też nie jest wysłuchana.

"mamy swoje racje"
Doskonałe podsumowanie. W związku nie ma swoje, ale jeśli żona skupia się na sobie i dziecku, to mąż nie ma ochoty i trzeba go zrozumieć że nie jesteście pępkami świata, a jego obrażanie nie jest dziecinne w takich sytuacjach.

Słuchaj Mai, bo widać dojrzałe podejście ale i widać że ona nie ma z kim walczyć. Walczyć w pojęciu starania się o związek.
Beatko Ty toczysz wojny. To zupełnie inna walka.

beatka87 sorry, że to powiem ale jak przeczytam twoje wątki wnioskuję, ze zwyczajnie jesteś osoba kompletnie niezaradną życiowo,
twój 3 letni syn Cie bije- już takiemu małemu dałaś żeby Ci wszedł na głowę
twój mąż ma Cię za kurę domowa i parobka a ty ciągle dajesz się wykorzystywać

http://www.netkobiety.pl/p2182081.html#p2182081 czytałam kiedyś ten twój wątek, i nawet skomentowałam. Cóż, można powiedzieć to co dla Ciebie jest szczęściem dla mnie byłoby tragedią.

Kompletnie brakuje Ci Stanowczości, sprytu, wyrachowania, i racjonalnego myślenia.
Nie wyciągasz wniosków.
Może czas zdjąć różowe okulary...

Wiesz co też mi się tak zaczyna wydawać. Całkiem możliwe że nie dorosłam dobycia matką, żoną... We mnie nadal jest dużo z dziecka ale dużo osób mówi że właśnie to jest pozytyw...

Problem rozwiązał się sam. Zaczęłam ignorować jego zachowanie, widział że nic tym nie zdziała i od kilku tyg jest spokój Wiesz co czasem śmiech daje mi po prostu siłę. Tym bardziej że mam już dość wylanych łez, dość zamartwiania się. Czasem trzeba brać życie z przymrużeniem oka...

Ja będę trzymać za Ciebie ty Trzymaj za mnie. Dziś z nim jeszcze porozmawiam. Nie można odwlekać. Na pewno opiszę co i jak. A Puchatku Dziękuję za rady. Również wyciągnę z nich wnioski.

Maja. Nie rozmawiałam z nim. Nie miałam sił na to. zresztą na nic już nie mam sił... I tak zaraz założę nowy temat bo muszę się normalnie wygadać....

Puchatku mam teraz ważniejsze sprawy na głowie... Jeśli interesuje Ciebie dlaczego Zapraszam TU http://www.netkobiety.pl/t81053.html

Nie jesteście nawet 2 lata po ślubie i już przestało się wam układać?!
To jest Twoja wina, że Twoje życie wygląda tak jak wygląda bo Ty sama sobie wybrałaś takiego faceta.
Nie dziwię się, większość kobiet jest strasznie głupich i Ty do nich należych. Mężczyźni też są głupi ale różnica między kobietą a mężczyzną jest taka, że kobieta zrobi wszystko byle tylko mieć faceta nie ważne nawet jaki by on nie był a faceci są dużo bardziej egoistyczni w tej kwestii. Dlatego są szczęśliwsi od kobiet.
Trzeba to szczerze powiedzieć, ze traktuje Cię jak obiekt do seksu i nie liczy się z Tobą.
On się nie zmienił on zawsze był taki ale Ty zaślepiona namiętnoscią do niego tego nie widziałaś albo widziałaś tylko nie chciałaś tego dopuścić do świadomości. Zrobiłaś głupi błąd jak większość kobiet trafił Ci się facet to go od razu zaciągnęłaś pod ołtarz nie sprawdzając jego charakteru dobrze.