Złe myśli - Netkobiety.pl

Uważam że powinnaś się udać na jakąś poradę chociażby do psychologa. Będąc w szpitalu psychiatrycznym wiesz że napewno że takie rozmowy to nic strasznego.

Jesteś bardzo młoda.......co Cie skłoniło do takiej decyzji (żeby odejść z tego świata)?

Powiem Ci że ja jak miałam około 16-17lat też miewałam takie myśli, bo czułam się samotna, niezrozumiana, że nikt mnie lubi, itd. i też chciałam to zrobić........ale mówiłam o tym moim przyjaciołom, którzy uświadimili mi że jestem bardzo wartościową osobą i musze bardziej uwierzyć w siebie, żde nie zawsze wszystko powinnam widzieć w czarnych kolorach. Teraz z perspektywy czasu wydaje mi się że to był taki wiek.
Jeśli masz jakieś problemy to spróbuj z kimś porozmawiać z najbliższego otoczenia, jeśli to nie pomoże to skontaktuj się z psychologiem, to nie boli a może dużo pomóc.

Rok temu miałem sen, czy raczej koszmar, w którym odebrałem sobie życie (długo tłumaczyć, ale w każdym razie w śnie uznałem, że lepiej zginąć).
Sen ten mną wstrząsnął mocno. Inaczej zacząłem postrzegać życie (choć nadal jest dla mnie największą wartością). Ale mimo to póki jest iskra nadziei na coś lepszego, póki można coś zrobić dla siebie bądź kogoś, warto żyć. Do życia mogą pomóc marzenia, nawet te nierealne. Napisz, o czym marzysz?
Jedne dni są gorsze a inne lepsze. Czasami wystarczy po prostu pójść spać, by kolejnego dnia poczuć się lepiej.
Ech... Trochę ciężko mi rozmawiać z Tobą, bo nie jestem w stanie postawić się na Twoim miejscu mimo prześledzenia Twoich postów, ale zauważyłem jedną rzecz. Pomagałaś, Pomogłaś. I tego się trzymaj, że możesz tu pomagać, rozwiązywać problemy innych.

Problem w tym że ja nie mam żadnych marzeń. Zupełnie nic mnie nie cieszy a do tego nie mam łatwego życia. W swoim domu dłużej nie jestem w stanie wytrzymać. Dziś podjęłam decyzję, że jutro to zrobię. Chociaż ciągle nie wiem czy starczymi odwagi. Ale chcę

agggusia242, Ty nie marzysz o skończeniu ze sobą, a o lepszym życiu. Nie potrafisz wytrzymać w domu, więc szukaj pracy i znajdź mieszkanie do wynajęcia. Masz 18 lat. Możesz decydować, na jakie tory przetoczysz swoje życie, ale nie decyduj o śmierci.
Wcześniej pisałaś, że się ludzie Ciebie boją, ale to nieprawda. Ludzie boją się o Twoje życie! Ja też się boję o nie i proszę Cię, byś nie kończyła go poprzez samobójstwo. Już poznałem Twoje marzenia... Marzysz nad zmianami, nad poznawaniem nowych przyjaciół. A ja też marzę. Poza marzeniami przyziemnymi (lepszy komputer, tablet graficzny), a także nierealnymi (latać, zmieniać się w zwierzę), marzę o przyszłości. Powiem Ci, że nie marzę tylko o swojej przyszłości, ale również o innych, Twojej. Pójdziesz na studia, może dostaniesz stypendium (socjalne, za wyniki w nauce, jakiekolwiek), znajdziesz i poznasz przyjaciół, którzy nie będą zwracać uwagę na to, czy jesteś chora, czy nie. Ja nie zwracam teraz uwagi na twoją chorobę, a w tej chwili traktuję Cię jak człowieka, na którego życiu mi zależy. Chcę byś żyła, więc nie zawiedź mnie.

EDIT: Nawet nie patrzyłem, co to jest ten borderline, bo nie muszę tego wiedzieć do rozmowy z Tobą.

Dziewczyno...całe życie przed Tobą...masz dopiero 18 lat!!!!!Czy zastanowiłaś się na co skażesz swoich bliskich?...
Konieczna jest Ci pomoc medyczna,rozmowa z psychologiem,psychiatrą...może jakaś terapia.Pozwól sobie pomóc ...a za jakiś czas przekonasz się,że było warto walczyć bo życie naprawdę jest piękne i ekscytujące.

agggusia242: dziewczyno, siedź tu i czytaj co do Ciebie ludziska piszą. jesteś tu na forum i do nas o tym piszesz. A my to czytamy i jesteśmy z Tobą. Jeśli nas olejesz to uwierz, przyjedziemy do Ciebie i zrobimy Ci taki maraton optymizmu, że się nie pozbierasz. JUTRO jest dzień kolejnych wyzwań. Słońce wstanie, tak jak Ty. Tyle przed Tobą pięknych chwil. Marzenia masz na 100% tyle, że może mało kto chciał o nich usłyszeć. My chcemy   Chcesz więcej kontaktu, dawaj, pisz a zobaczysz, że nie jesteś sama. Co 50 głów to nie jedna

Czekamy na Ciebie

Chopaki, czuję, że będzie dobrze Agusia, weź nie denerwuj facetów, bo my tu może i w mniejszości ale w grupie siła więc miej to na uwadze

A jaki jest powód twoich myśli samobójczych?? Ja też próbowałam popełnic samobójstwo i to nawet trzykrotnie i za każdym razem trafiałam do szpitała w ostatnim momencie(widocznie bóg tak chciał) i po przemyśleniach stwierdziłam,że życie jest piękne i nie ma sensu go marnowac. Przeczytaj mój wątek "Dlaczego mnie to spotkało??" i odpowiedz sobie na pytanie czy twoje problemy są naprawde aż tak duże żeby ze sobą skończyc.... Najlepiej będzie jak pójdziesz do psycho na terapie

Pirat właśnie dlatego, że nie wiesz, kto jakie ma zamiary, czy to prowokacja czy nie warto wspierać autorów takich wątków. W większości przypadków są to fałszywe alarmy spowodowane chwilowym załamaniem. Wiem, że jesli pierdoły decydują o takich pomysłach to ręce opadają ale może nawet głupi odzew na forum da komuś do myślenia.

Ponadto wypowiadasz się bo tak Ci podpowiada serce, chęć do życia i poczucie, że nigdy też nie chciałbyś zostać sam pozbawiony wsparcia.

Mam nadzieję, że agggusia się odezwie. Ona jest chora zatem jej wpis nie był kaprysem. A wspierać musimy, co nas to kosztuje?

Pozdrawiam

Właściwie to nic nas nie kosztuje wsparcie. Macie rację.
  Każdy z nas jest jedyny i niepowtarzalny. Utrata każdego to wielka strata dla innych. Nie da się tego odrobić w żaden sposób.
Tylko jak to przekazać takim co chcą z sobą skończyć ?  Za często mają odwagę żeby zabić się, a brak im odwagi żyć jeden dzień dalej żeby przekonać się o tym że mogą być kimś ważnym dla siebie samego i innych.
Echh

Dziwna logika. Jak ktoś ma depresję to pocieszanie nie pomaga? W końcu, jak myślisz, po co ludzie wchodzą na forum i piszą o swoim problemie? Właśnie liczą na to, że ktoś się zainteresuje i odpowie. Psycholog jak najbardziej musi wkroczyć do akcji, ale najważniejsze jest otoczenie chorego (bo tu mamy do czynienia z chorobą), jego bliscy i znajomi i dawanie mu wsparcia. Zawsze warto to zrobić, bo czasem nawet drobiazg, jedno słowo lub zdanie może odmienić czyjeś myśli.

gdzie jest takie miejsce?

Myślę, że narazie nie pozostaje nam nic innego jak poczekać aż coś napisze. Bo jeżeli nie napisze, to nikt nie ma z nią kontaktu za pewne innego niż na forum aby sprawdzić czy żyje.

Ale ponieważ czytam tego posta dopiero teraz, chcę powiedzieć że warto żyć chociażby dlatego że nie wiesz czy następnego dnia nie obudzisz się i wychodząc na ulice nie ujrzysz człowieka z którym będziesz szczęśliwa bez względu na to kim jesteś i jaka jesteś i on się zaopiekuje Tobą, Twoim życiem i zabierze z miejsca którego nienawidzisz.
Trzeba kochać każdy dzień - nawet ten zły. Bo warto.

Nie, słuchajcie Borderline to jest całkiem inna historia, czytałem o tym zaburzeniu - to taka huśtawka nastrojów że człowiek może przejść od skrajnej depresji do skrajnej euforii kilkukrotnie w ciągu dnia, a jedna rzecz która popycha człowieka do tak skrajnej do impulsywności jest poczucie wewnętrznej pustki i straszna drażliwość. Tego typu dobre rady które większość zazwyczaj daje nie dadzą rezultatu dlatego że min. ludzie tacy myślą w następujacy sposób:

- Tylko bliskość człowieka zapełni moją pustkę wewnętrzną
- Znajdują tego człowieka, są czarujący otwarci, ale z powodu jakiejś irytującej ich drobnostki w tej osobie potrafią go od razu znienawidzieć i zmieszać totalnie z błotem
- Potem wracają przepraszają, niby jest ok
- Potem znowu podobna akcja (może być w ciągu jednego dnia)
- Ktoś ma dość takiego traktowania i odchodzi -> Borderliner ma następny gwóźdź do swojej trumny
- Nawet jak ktoś wytrzyma to Borderline zniszczy związek albo odejdzie bo "on jest taki idealny, coś z nim musi by nie tak skoro się z kimś takim jak ja zadaje" - i robi wszystko aby odejść/zniszczyć relacje
- Borderline błędnie myśli że inni są mu potrzebni żeby wypełnić pustkę jego osobowości - to ta pustka którą chce zapełnić popycha go do kontaktów z ludźmi ale jest sprawcą że te związki potem niszczy.

I to jest takie błędne koło.

Jakiś czas temu uważano że jest to trwale nabyta cecha osobowości, mam znajomego który się psychiatrią interesuje, mówił mi że można to podobno wyleczyć, chociaż nie pamiętam czy do końca, bo podobno w parze z tym zaburzeniem są jakieś fizyczne zmiany w mózgu odpowiedzialne za poczucie własnego ja i samokontrole zachowań. Ale lepsze to przecież niż się zabić.

Może niech Twoi rodzice poszukają Ci specjalisty od tego zaburzenia, ja nie chcę wklejać linków z neta bo cholera wie czy dam dobry namiar, nie jestem w temacie niestety.

I tak na tę chwilę najważniejszy dla mnie jest fakt, że się odezwałaś Nie traciłem nadziei. No i nie porzucaj pisania tutaj bo jeszcze wiele cennych słów i wskazówek usłyszysz

Agusia 242 -  - wracaj do świata zywych , do kolorów , zapachów , radości .
Naucz sie krok po kroczku czerpać radośc i satysfakcje  z malych rzeczy  dokonywanych prez siebie i z drobiazgów ktre Cie otaczaja .
Przekonasz sie ile daje to  nieprawdopodobnej radości , odkryjesz na nowo siebie takka jakiej nie znałas . uwierzysz że można się smiac z byle czego i usmiechac się do osób nie znanych .
Spróbuj - nic nie tracisz a możesz zyskac baaaaaaaaardzo dużo .
Powodzenia - pisz , pisz  i dziel się z nami  myślami i zamierzeniami .
Jersteśmy z Toba .

witaj Agusiu, jeszcze nigdy powrót jakiegos forumowicza nie sprawił mi tyle radości
cieszę się, że do nas wróciłaś, ale powinnam cię nieźle opier...
kochana, jeśli chcesz z kimś porozmawiać o problemach, o tym, co czujesz, o swoich myślach, to pisz, nie trzymaj tego w sobie, nie próbuj uciekać od życia, bo może cię ono jeszcze nie raz pozytywnie zaskoczyć, możesz być szczęśliwa, ale jak będziesz żyć

Alenka!!!!
Musze powiedziec,ze w zasadzie nigdy nie brakuje mi jezyka w gebie,ale po przeczyteniu twojego posta wlasnie tak jest!!!!Mimo tego nie moge pozostawic tego bez odpowiedzi!Po pierwsze przeczytaj sobie moje posty,prosze!Po drugie,wiem,ze nie chcesz slyszec tych wszystkich banalow,ze raz pod wozem,raz na wozie,ale wlasnie tak jest!Zycie jest jedna wielka walka i to od nas zalezy czy ja wagramy!!!NIE PODDAWAJ SIE!!!!!!!Tyle juz osiagnelas i napewno ci sie uda przezwycierzyc ten zly okres,w ktorym teraz sie znajdujesz!Los podsuwa nam czasami bardzo nieoczekiwanie rozwiazania naszych problemow,trzeba tylko dac mu szanse!!!Nie wierze w to,ze chcesz odejsc i pozostawic swoje dzieci same,bo jestes super mama,czego przez tyle lat dowiodlas,a to,ze chwilowo sie nie uklada nie czyni z ciebie nieudacznika!!!!!Na smierc przyjdzie jeszcze czas,kazdy z nas ja spotka,ale czy trzeba jej naprawde wychodzic na przeciw??????

Alenka odezwij sie!!!!!!!!

Alenko, jak piszesz chciałabyś się podnieść, coś zrobić...ale nie masz siły.
Twoje słowa bardzo mną poruszyły...wydaje mi się, że rozumiem jak potwornie ciężko Ci samej.
Masz po co żyć Alenko, bo zawsze są istnieją powody aby żyć, czerpać z życia przyjemność i satysfakcję, których obecnie nie dostrzegasz.
Piszesz

Lęki i myśli jakie Cię nachodzą, świadczyć mogą o depresji.
Pozwól sobie pomóc...wybierz się proszę do lekarza psychiatry...albo chociaż do lekarza rodzinnego.

Jeszcze wiele możesz w życiu zmienić, Alenko-daj sobie szansę.

Jeśli będziesz chciała o cokolwiek zapytać, podzielić się tym co dla Ciebie trudne-pisz.

Sciskam Cię ciepło.

Witam jestem tu pierwszy raz.. Trochę dziwnie mi pisać bo do niedawna sama przed sobą ukrywalam ten problem.
Chodzi o mojego męża często pod wpływem alkoholu zaczyna mówić o samobójstwie,parę razy już sie ze mną żegnał twierdząc ze teraz wszystkim pokaże że przeprasza ale musi to zrobić otwierał okna przez które mial zamiar wyskoczyć raz owinął szyję kablem, ja za każdym razem przeżywam straszny horror..potem pod róznymi pretekstami  nakłaniam go do połżenia się i wtedy zasypia,,, a rano wsaje jakby nigdy nic tłumaczy ze tylko tak mówi ,śmieje sie z tego i lekcewazy problem ja juz nie mam do tego sily proszę go zeby nie pil alkoholu choc pije rzadko ale skoro takie akcje mi robi to pic nie moze ale mnie lekcewazy
. Na codzień to bardzo dobry mąż i ojciec mamy 16 miesiecznego synka który jest dla niego oczkiem w głowie,tłumaczę mu ze może sobie zrobić krzywde a nam jeszcze większą to wtedy tuli mnie i mowi ze to sie ie powtorzy ze tylko tak mowi....
ja naprawdę zyje w strachu nie wiem od czego zaczac proponowalam psychologa ale broni sie  rekami i nogami jestem z tym sama nie wiem gdzie szukać pomocy,czy ktoś na tym forum jest w stanie podać mi namiary na organizację zajmujące sie takimi problemami.tak bardzo się boję:(:(