Rozczarowanie dzieckiem - Netkobiety.pl

Chyba mam podobnie jak luc.
I tez mysle, ze nie przestalabym kochac, tyle, ze wraz z rozczarowaniem nadszedlby smutek i bol.

I ja mogłabym podpisać się pod słowami Luc.
Dodam do tego od siebie, że czułabym ogromny żal, gdyby moje dziecko zmarnowało sobie życie. To nie jest rozczarowanie nim, ale właśnie żal i ten smutek oraz ból, o których wspomniała Benita. Co znaczy "zmarnowało sobie życie"? Gdyby na przykład odebrał mi je nałóg lub gdyby skręciło w jakąś inną drogę, która co prawda nikogo poza nim nie krzywdzi, a jednak moje dziecko uczyniałaby nieszczęśliwym.

To nie jest takie proste.
Dobrze wiesz, że na wychowanie człowieka wpływa wiele czynników. Zapewne dom rodzinny jest tym najważniejszym, ale nie jedynym.
Jakkolwiek gdyby moje dziecko zeszło na złą drogę, takie myśli (jakiś mój błąd wychowawczy)pewno by mnie nawiedzały.

Nieraz mimo najlepszych starań dziecko wchodzi na złą drogę. Z doświadczenia wiem, że dużą rolę odgrywa charakter z jakim się rodzimy i nie zawsze ten charakter da się zmienić na lepszy. Moje "dziecię" ma ponad 30 lat i bardzo ciężki charakter. Idzie teraz własną, raczej złą drogą..

Czułabym się rozczarowana gdyby moje dziecko szło przez życie po najmniejszej linii oporu. Wybierając zawsze rozwiązania najłatwiejsze, nie wymagające zaangażowania. A już na pewno poczułabym się rozczaeowana kiedy okazałoby się zwyczajnym tchórzem.

W życiu trzeba mieć jaja, nawet jeśli nie permanentne, to przynajmniej czasami i nie widzę powodu dla którego swoje dziecko miałabym traktować inaczej niż siebie albo całą resztę swiata.

A co robić gdy dziecko / małe i  duże / nie chce słuchać że robi źle, zaczyna popełniać coraz więcej błędów, z których nie wyciąga żadnych wniosków, nie stosuje się do zasad współżycia społecznego, jest nieodpowiedzialne i niczym,  ani nikim się nie przejmuje? Jako dorosłe,  pakuje się w najróżniejsze problemy i nie robi nic by z nich wyjść. A nawet jak robi by wyjść, to za jakiś czas znowu w nie wchodzi.. Ciężka jest wtedy  dola rodziców..

Rzeczywiście, w tym przypadku ojciec to facet odpowiedzialny i wręcz wzorowy jako mąż i ojciec. Syn natomiast, zupełne jego przeciwieństwo /oprócz fizycznego podobieństwa!/ . Syn to lekkoduch i bawidamek! Być może odziedziczył te cechy po jakimś innym przodku!

Ech,Przypowieść  o Marnotrawnym  Synu

przyszła mi  do  głowy.Przykład kochającego,odpowiedzialego  ojca  który  pozwolił  synowi  pójść swoją drogą .
Był  mądrym ojcem -  nie powiedział " po  tym  wszystkim  co  dla ciebie  zrobiłem ,jestem  rozczarowany.,a  matkę  to  chyba  do  grobu  chcesz  wpędzić"

Rodzice  czują  rozczarowanie kiedy  dziecko  traktują  jak  swoją  własność.Planują mu przyszłość,kierunek  studiów,co  zjeść  na  obiadek  itp

Dojrzały  rodzic  szanuje  wybory  swojego  dziecka  i  ma  wiarę w to źe w porę  zawróci  ze złej  drogi.

Na razie mam małe dzieci, ale przede wszystkim czuję rozczarowanie macierzyństwem, nie tak miało być...
I myślę, że przenosi się to na późniejsze relacje, typu: nie tak cię wychowałam....

ech... dzieci miały być słodkie, kochane... a to momentami małe potworki, które widzą tylko czubek własnego nosa. Do tego logika na poziomie dziecka jest zabójcza, nie wiem czasem jak komentować pewne sytuacje, a co dopiero wyjaśniać... czuję się bezradna, stąd moje rozczarowanie.

Mam nadzieję, że mówisz o dziecku pełnoletnim. I o wyborach, które nie szkodzą samemu dziecku, jak i jego otoczeniu.

Dorosłe  dziecko odpowiada juź  za  swoje  wybory - rola rodzica juź sie kończy.
Nie  brałam  pod  uwagę  "dzieci"  zepsute  do  szpiku kości dla  których  drugi  człowiek  nie ma źadnej wartości.

Czyli - wybacz, że tak drążę, po prostu temat mnie interesuje - jeśli 15-latka wybierze najgorsze liceum w mieście, bo idzie tam jej przyjaciółka, to mam, jako dojrzały rodzic, jej wybór uszanować? Jeśli zakocha się na zabój w starszym o dziesięć lat alkoholiku i przestępcy, który będzie ją bił - mam zaakceptować i czekać, aż sama się opamięta?

Zastanawia mnie dlaczego niektóre dzieci są takie mądre kochane spokojne a inne po prostu  rozwydrzone bachory.
Jadę tramwajem, pełno ludzi duszno tłok. I taka sytuacja chłopiec może ze 3 lata z matką było jedno miejsce ta matka chciała usiąść i wziąć go na kolana. A on się nie dał bo chciał stać i ona też w końcu musiał stać. No co za chore dziecko i matka, że sobie pozwala wejść na głowę. Ogólnie to ja tego typu sytuacje widziałam w autobusach, pociągach setki razy. I dziwi mnie, ze rodzice ustępują dzieciom. Mnie to ogólnie piekielnie drażni jak ktoś tak drze japę bez potrzeby. Rozglądając się po tramwaju były też inne dzieci, które siedziały grzecznie, cicho. Można? Można!

Ja po prostu doszłam do wniosku, że niektórych dzieci się nie da lubić. Bo są męczące, denerwujące. I rozczarowujące dla rodziców. Naprawdę wyjątki są, miłe, grzeczne, spokojne. Takie to lubię. Ale takie rozpieszczone wyjce są straszne. Ja wiem, że 2-5 lat to najgorszy okres w życiu dziecka i rodziców, wtedy dzieci naprawdę nie dadzą się lubić, no są wyjątki. Ale ogólnie widzę, że niektórzy wtedy są rozczarowani.

Byłam u znajomej, ona bawiła wnuka. Rodzice dziecka pojechali na zakupy, zostawili z nią dziecko, ale ona ma problemy z chodzeniem. Więc wykorzystali moment, że ja też jestem. Dziecko coś ok 3 lata dało tak popalić, że mi odechciało wszystkiego. Ja nie jestem przyzwyczajona do zajmowania się dziećmi. Dziecko biegało po po całym ogrodzie, nie dało się wysmarować oliwką, ok rozumiem mnie nie zna, ale swoje babci?! Nie chciało założyć nic na głowę, zjeść. Masakra. W końcu się wywróciło, w sumie nic sobie nie zrobiło, ale krzyczało tak, ze uszy bolały.
Tym na zakupach zeszło ze 3 godz. Gdybym wiedziała to bym się nie podjęła. Chociaż w sumie to babcia miała bawić a ja tylko jakby gdzieś biegło wyjrzeć. Ja myślałam, że będzie siedzieć cicho i oglądać bajkę.
Tka z daleka, czy na chwilę, to jest naprawdę miłe ładne dziecko. Ale mnie rozczarowało zachowaniem. Jednym słowem  mi popalić. A tej znajomej chyba było wstyd. Chyba też się rozczarowała.

Rozczarowanie dzieckiem często ma miejsce, gdy rodzice długo starają się o maleństwo. Najpierw obserwują przez wiele lat dzieci znajomych, aż wreszcie... upragniony i długo wyczekiwany moment następuje! Tylko problem w tym, że okazuje się potem, że wcale nie jest tak idealnie, że dziecko płacze po nocach bo ma kolki. Szkoda tylko, że odbija się to na niewinnym dziecku. Pomijając fat, że tzw. "długo wyczekiwane" nie ma zazwyczaj rodzeństwa, więc musi zaspokoić wszystkie niespełnione ambicje rodziców. Wspomniane już szkoły muzyczne itd...

Hm, mnie osobiście nie rozczarowuje mój syn, a jedynie niektóre jego zachowania.

Np. rozczarował mnie fakt, że mój syn nie chce spać sam, że nie lubi jogurtów, że nie jest jeszcze gotowy do siadania na nocnik.
To nie koniec świata być rozczarowanym.

Nigdy nie rozczaruje mnie moje dziecko. Ewentualnie jego czyny bądź postawy.

Każde dziecko jest odrębną istotą.Nie jest naszym przedłużeniem i przedmiotem do realizacji naszych aspiracji.Ma prawo do wyborów.Puki jest małe naszym obowiązkiem jest pokazać Mu co jest dobre,a co złe.Mamy pokazać Mu jak powinno żyć,ale to Ono w pewnym momencie ma wybrać,a my musimy to uszanować.Takie stwierdzenie,że dziecko mnie rozczarowało jest dowodem,że jest się egoistą i to do nie wiem której potęgi.

Ale w jakim kontekscie piszesz tutaj o ozczarowaniu? Bo są bardzo rożne rodzaje rozczarowania, a właściwie- różzne jego powody, bo jeśli ktoś jest rozczarowany np. zawodem dziecka, to jest dla mnie okropność i brak tak naprawdę serca do tego dziecka,