Rozczarowanie podczas spotkania - Netkobiety.pl

Wiesz co ja sama poznałam kilka osób w ten sposób oraz swojego męża, na takich portalach jest trochę jak gra w rurelkę a z drugiej strony jak to w zyciu bywa-różnie. Nawet w realu może ktoś wydawać się fajny i miły a chwilę potem wychodzi prawdziwy on.
Nie możesz mówić tu o zakochaniu skoro widzieliście się tylko raz, jedynie jakieś początki zauroczenia gdzie jedynie pisaliście ze sobą. Masz swojje lata więc już powinnaś odróżniać prawdziwe uczucie od czegoś przeltnego. Napisałaś że skoro byliście z 2 miast z końca Polski to musieliście spać w tym samym łóżku. Sorry ale jakie to dla mnie głupie tłumaczenie. Bierzecie 2 pokoje, 2 osobne łóżka.
Może być tak że byłaś dla niego atrakcyjan ale straciłaś w jego oczach wiele jak poszłaś z nim na pierwszej randce do łóżka. Albo może być też tak, co się często zdarza, że podobałaś mu się na zdjęciu a w realu coś nie pyknęło. I koniec

Bierzecie pokój 2 osobowy na noc, masz 30+ lat i piszesz o wykorzystaniu seksualnym? Trzeba było warcaby zabrać.

Spójrz na to z innej strony,  było fajnie?  Było.  Ciesz się z dobrych chwil a facet...  Będzie inny,  lepszy

Prawda jest taka,  że dostał to co chciał,  lub uznał Cię za nieodpowiednia partnerkę  i tyle

Nie myśl o Nim,  zajmij się sobą,  żyj dalej

Powodzenia

Foggy, naprawdę uważasz, że kobiety można podzielić wyłącznie na dwie tak skrajne grupy? To zbyt duże uproszczenie i bardzo odbiega od rzeczywistości. Mój poprzedni partner musiał się długo starać, a mężem nie został. W życiu tworzą się różne scenariusze i seks po kilku tygodniach nie musi oznaczać końca relacji i na odwrót. Byłoby nam łatwiej, gdybyśmy mogli tak łatwo podzielić świat i ludzi na kategorie. Chociaż oczywiście nie wykluczam takiej opcji, wspominałam już o tym. Zdecydowanie nie uważam, że tylko ta kobieta, która jest zdobywana przez wiele miesięcy, nadaje się na żonę i tylko taki związek będzie trwały. Osobiście wyróżniłabym przynajmniej 4 możliwe warianty takich historii. Ale dziękuję za odpowiedź, każda wnosi coś istotnego. Prosiłabym tylko, by jednak nie wrzucać mnie do ściśle określonej kategorii, ponieważ może być to bardzo mylące.

Istotko, dziękuję za miłe słowa! Oczywiście mam swoje życie, nie zapominam o sobie, dużo pracuję i wiem, że każda sytuacja ma swoje dobre i złe strony. Na początku tych dobrych stron dostrzega się mniej, ale na pewno z czasem będzie więcej

Osobiście  nie uważam,  że jeśli kobieta poszła  na pierwszej randce  do łóżka to już wyklucza  ją jako potencjalną partnerkę. Znam wiele par co tak zaczęło i co,  fajnie,  są nadal,  niektórzy po ślubie.  Wszystko  zależy na kogo się trafi,  czy jest ta więź dusz i ciał,  jak tak to korzystać  i tyle.  Mój długoletni związek co trwa w najlepsze zaczął się podobnie.  Do łóżka  nie poszliśmy na pierwszej,  aczkolwiek  było bardzo gorąco... A zrobiliśmy to na 3,  ale od początku  czuliśmy jakbyśmy byli parą  kilka lat

A dlaczego Ty uważasz że to Ty zostałaś wykorzystana? Dlaczego kobieta zawsze kiedy idzie do łóżka z facetem oczekuje od razu związku? Dlaczego nie patrzysz na to w kategorii : spędziliśmy razem super noc i oboje siebie "wykorzystywalismy" w fajny sposób. Po drugie jeśli facetowi zależy na kobiecie to ona może po 20 minutach iść z nim do łóżka i to nic nie zmieni. Jeśli traktujesz seks w kategoriach waluty i wykorzystywania jednej strony przez druga to najlepiej poczekaj do ślubu i wtedy będziesz pewna że coś z tego zostanie.

Uważam, że Bagiennik i Winter mają rację. Ja sama musiałam kiedyś przepracować, o co w tym wszystkim chodzi.
A więc chodzi o to... O co chodzi nam samym, a nie innym!
Czego chciałaś sama Ty? Za jego oczekiwania nie odpowiadasz.
Jeśli nie życzyłaś sobie przygodnego seksu, trzeba było w to nie iść. Jeśli chcialaś - zrobić to, na co miałaś ochotę i pieprzyć, za przeproszeniem, cudzą opinię. Nie liczyć na to, że ktoś odgadnie, co nam się marzy.
Nam, kobietom, ciągle się wmawia, co powinnyśmy, a czego nie i wpaja się jakieś durne poddaństwo

Oj nie tylko kobietom

W tym wątku padło wszystko co mogło i powinno paść.

Tyż prawda

Nie wyszlo to nie, lepiej to chyba skonczyc na takim etapie niz ciagnąć. Za ktoryms razem wyjdzie.

W dziesiątkę!

W każdej z Waszych wypowiedzi jest sporo prawdy. Oczywiście jego intencji już nie poznam, dla mnie negatywna odpowiedź jest zawsze ostateczna i nawet bym nie pomyślała, żeby jeszcze przeprowadzić z nim ankietę na mój temat... Jego sposób zachowania świadczy najprawdopodobniej o tym, że moja aparycja go rozczarowała, chociaż nie uważam się za nieładną kobietę. Ale miał do tego prawo, bardziej chodzi o to, jak zachował się wobec mnie podczas dwudniowego spotkania, okazując na koniec niechęć i trzymając dystans. Można było po prostu powiedzieć, że to nie to i przecież nie padłabym przed nim na kolana. Łatwiej jest się z czymś rozprawić, jeśli wiemy, dlaczego tak się stało, a w tej relacji było dużo sprzeczności - ja nie potrafiłabym mieć seksu z kimś, kto mi się nie podoba, a jeśli ktoś mi się podoba, nie zadowalam się jednym razem... I gdyby seks z nim nie był przyjemny, to byłoby mi na pewno mniej przykro. Był to dopiero mój drugi partner seksualny, ale przy nim zupełnie się otworzyłam i byłam gotowa na to, o czym wcześniej nie pomyślałam, że mogę to zrobić. Od początku oboje zakładaliśmy, że będzie tego rodzaju bliskość, więc oczywiście siłą mnie nie wziął, ale skoro nie podzielił się ze mną swoimi zamiarami, to raczej jest to nieczysta gra. Tak jak pisałam, nie byłoby seksu, gdyby od początku był szczery.
Nie traktuję nigdy seksu jako karty przetargowej, zwyczajnie uważam, że takie zachowanie jest nie w porządku. Szczególnie, że pan z racji zawodu bardzo dobrze znał psychikę kobiet. Zdaję sobie też sprawę, że nikt nie musi spełniać moich oczekiwań i każdy ma prawo wycofać się ze znajomości, ale trzeba to zrobić w odpowiedni sposób.

Nie czuję się rozczarowana jestem zaskoczona i jest to dla mnie przykre. Gwałtowna zmiana zachowania drugiej osoby bez konkretnego powodu zawsze zaskakuje. I oczywiście to nie był związek, ale liczyłam na coś nieprzelotnego. W naturze jest tak, że jeśli coś jest przyjemne, ma się ochotę to powtarzać. Inne podejście jest jakiegoś rodzaju zaburzeniem...

W tym wieku już nie zmienia się osobowości zawsze będę wrażliwa, będę mieć kontakt z moimi emocjami, potrzebę bliskości w każdej postaci, więc twarde serce raczej nie, tylko więcej czujności i lepszy zmysł obserwacji by się przydał.

Nie dowiem się już niczego o tej znajomości, ważne jest teraz zbudowanie odpowiedniego podejścia do takich relacji i spojrzenie na swoje błędy. Czy ktokolwiek z Was (może poza jedną osobą tutaj) ma pozytywne doświadczenia ze znajomościami z internetu, czy rzeczywiście jest tak, że jest to zawsze pewnego rodzaju iluzja? Może korzystaliście kiedyś z terapii, żeby zmienić swoje podejście? Zastanawiam się nad tym po zrobieniu kroku do przodu i dwóch do tyłu.

Strefa Czytacza na youtubie poznali sie przez internet i komentarze na blogu i teraz sa malzenstwem.

Nie bardzo rozumiem po co tutaj jest terapia? Z jedna osoba bedzie iluzja, a z inna nie.
Ja zakochalam sie od pierwszego wejrzenia, zanim jaka kolwiek rozmowa nawet sie zaczela. I zwiazek byl bardzo udany.
Z kolei rozmawiajac z kims przez internet mozna albo kogos poznac dobrze jesli mowi szczerze, albo wcale jezeli udaje.
Roznica miedzy prawdziwym zyciem jest taka, ze latwiej udaje sie przez internet. Co nie znaczy, ze w prawdziwym zyciu nie mozna udawac i oszukac kogos co do tego kim sie jest.

Temat rzeka.

Jednak zwróciłbym uwagę na dwa aspekty, moim zdaniem ważne - choć od siebie całkowicie niezależne.

Jedno - rozczarowania po znajomościach wirtualnych. Poznając ludzi przez net - mamy skłonność do ich idealizowania. Z przyczyn oczywistych - poznajemy w nich tylko te cechy, które te osoby pozwalają nam poznać. Z reguły są to więc głównie zalety. Najczęściej na tyle duże, że przesłaniają nam te cechy, które w okolicznościach spotkań w realu mogą przesądzić o tym, że w ogóle dalszy ciąg nie następuje. M.in. kwestie urody. Przesyłane zdjęcia niczego tu nie zmieniają, bo te również wybieramy przecież bardzo uważnie. Im dłużej trwa taka zdalna znajomość - tym fajniejszy może być ten nasz zdalny znajomy i tym większe może być rozczarowanie po przejściu na kontakt rzeczywisty. Często przyczyną tego rozczarowania jest coś, co zdawało się kompletnie nie mieć znaczenia w żadnej dotychczasowej relacji. Może się nagle okazać np. że ten ktoś ma żółte zęby, potwornie niski głos albo np. zeza. Niby coś co nie określa wartości człowieka, ale jednak decyduje (często będąc dla nas samych zaskoczeniem) o atrakcyjności danej osoby, lub jej braku. Reasumując - niektóre znajomości muszą zostać zdalnymi - inaczej zwyczajnie się skończą.

Druga sprawa - ten seks. Generalnie zgadzam się z przedmówcami co do jego skutku (bądź braku skutku). Zwróciłbym jednak uwagę jeszcze na jedną rzecz. Mam nadzieję, że nikt mnie nie zlinczuje, ale jestem zdania że kobiety często wykorzystują seks jako swego rodzaju narzędzie, mające spowodować zwiększenie przywiązania faceta. Mam wrażenie że czasem w umysłach kobiet rodzi się taka myśl, że jeśli facet nie jest jeszcze "kupiony", to jak się go wpuści do łóżka, to się go "kupi" już na pewniaka. A prawda jest taka, że czasem tak, ale czasem wręcz odwrotnie.

Trochę ten sam mechanizm, tylko oglądany z perspektywy "po" zamiast "przed".
Całkowita zgoda.

Mnie interesuje skąd to rozczarowanie Twoją osobą.
Czy ten facet mógł poczuć się oszukany ?
Czy twoje zdjęcia były aktualne , uczciwie skadrowane prezentujące realny wizerunek , wykonane bez manipulacji i ingerencji programów graficznych?
Skoro rozmawialiście na skype to chyba on widział cię na kamerce ?
Jeśli wszystko było ok , to bardzo  dziwne zachowanie . Normalny facet nie jedzie przez pół Polski do panny która mu się nie podoba i nie dąży do intymności  .. Możliwe że to nie o wygląd chodzi tylko sposób bycia , cechy charakteru .
----------
Moje pierwsze wrażenie ze spotkania z internetu było takie , że czułem się oszukany , bo panna miała zdjęcie kompletnie niezgodne z rzeczywistością.

Mnie też dziwi to rozczarowanie, ponieważ widział mnie też na kamerce, widział dużo moich zdjęć, które nie były retuszowane i są aktualne, chociaż na przykład zawsze jest tak, że skóra jednak wygląda ładniej. Moja nie jest tak gładka jak u dziecka, ale nic nie powinno go zaskoczyć. Retuszu oczywiście nie robiłam, widział mnie też bez makijażu, choć dużo rzadziej. Dziwne było jednak to, że dystans u niego pojawił się dość szybko i tak naprawdę nie zdążyłam jeszcze pokazać cech charakteru, a one też nie zmieniły się z dnia na dzień. Z natury jestem radosna, miła, rozmowna, otwarta... Nie wykonywałam dziwnych gestów, nie powiedziałam niczego niestosownego. Dlatego może tak trudno mi to pozostawić za sobą. Oczywiście mogłam go o to zapytać, ale teraz już na to za późno. Było dużo sprzeczności w jego zachowaniu. Pod koniec spotkania miałam wrażenie, że usilnie próbuje mnie do siebie zniechęcić niepotrzebnymi komentarzami i spojrzeniami na inne dziewczyny, jakby nie można było powiedzieć wszystkiego wprost. A zwykle był bardzo szczery i jako osoba zajmująca się psychoterapią często wiedział, co czuję, zanim zdałam sobie z tego sprawę. I nagle ten sam człowiek zaczyna prowadzić dziwną grę i traktuje mnie jak zło konieczne Oczywiście mógł zrezygnować w każdej chwili, bo nie był to związek, ale trudno mi zrozumieć taki brak szczerości i próbę upokorzenia drugiej osoby. Przecież nadal byłam tym samym człowiekiem. Z drugiej strony z każdym dniem uświadamiam sobie pewne jego zachowania i słowa, które świadczyły na niekorzyść tej znajomości, na przykład jego ogólne nastawienie do kobiet, więc mogłam się po nim spodziewać wszystkiego. Mam jednak przeczucie, że po prostu nie wpasowałam się w jego wyobrażenie o mnie po obejrzeniu zdjęć, choć nie wiem dlaczego. Ogólnie dochodzę do wniosku, że zdecydowanie lepiej jest poznać kogoś na żywo - od początku unika się rozczarowania i nie tworzy się żadna iluzja. Ale wtedy mamy mniejszy obszar poszukiwań i w małym mieście, wykonując pracę raczej w kobiecym gronie i do tego dużo pracując, szanse na poznanie kogoś w cztery oczy są dość małe. Nie każdy mężczyzna ma też tyle pewności siebie, aby podejść do kobiety.

Pojawiły się komentarze, że to nieistotne, czy będzie się samemu, czy z kimś... Ja zdecydowaną większość swojego życia byłam sama, obecnie też jestem, dużo pracuję, jestem aktywna i mam swoje życie, zainteresowania, więc nie czuję się zdesperowana w poszukiwaniach. To jest zwyczajna, naturalna potrzeba bycia w relacji, rozwijania jej, czerpania z niej radości i dlatego prawie każdy do tego dąży. Pisząc o takich potrzebach, przypomina mi się, jak ten pan dziwił się, że lubię bliski kontakt fizyczny (poza seksem). W ostatniej wiadomości napisał kilka zdań, w tym: "nie czuję tego, co powinienem". Cokolwiek to znaczy

Po moim ostatnim związku powiedziałam sobie, że po każdym człowieku trzeba się spodziewać wszystkiego, bez względu na to, jaki jest na początku... Ale zauroczona straciłam czujność i mi się za to dostało. A w rzeczywistości każda relacja jest inna i wydaje nam się, że tym razem będzie inaczej. Co ciekawe, po sobie wiem, że nie jest tak naprawdę ważny czas trwania relacji - niektórzy z Was o tym wspominali. Pierwszy i jedyny do tej pory związek zakończyłam po 4 latach i już w dniu rozstania byłam z tym pogodzona, teraz po kilku tygodniach znajomości z prawie obcym facetem uczucie przykrości nie przechodzi ...

Lovelynn, jutro dokładniej opiszę całą historię, aby miała początek i koniec.

Jeśli chodzi o terapię, to jednak z niej skorzystam dla siebie, żeby poznać te mechanizmy, które być może budują niewidzialny mur między mną a drugą stroną. Jak zawsze dziękuję Wam za komentarze, sama rozmowa pomaga i otwiera szerzej oczy

Dobry wieczór! Pierwszą moją myślą obecnie jest to, jak bardzo nie chciałam zauważyć pewnych kwestii, które niemal od początku spotkania przekreślały tę relację. Nie zauważyłam ich, pozwoliłam na zbyt dużo, zbyt szybko i to jest to, co muszę stopniowo przepracować, żeby znów poczuć się tą osobą, która byłam.

Moje spotkanie z nim trwało 2 dni - spotkaliśmy się w hotelu po południu, był bardzo miły, dość szybko doszło do kontaktu fizycznego (z obecnej perspektywy wiem, że zdecydowanie zbyt szybko), ale normalnie rozmawialiśmy, był nawet względnie troskliwy. Jednak po bardzo krótkim czasie i już przez cały czas trwania spotkania uderzała mnie jego niechęć do kontaktu fizycznego - żadnego przytulania, dystans także w nocy stwierdził, że nie zaśnie przytulony do kogoś, żadnego pocałunku. W seksie był jednak bardzo namiętny, mówił, że go podniecam. Bardzo się przed nim otworzyłam, więc pozwoliliśmy sobie na dużo i co nam obojgu się podobało. Od początku nie było żadnych komplementów, był dość szorstki, chociaż taki miał ogólnie sposób bycia, tylko na żywo było to bardziej widoczne.
Poniżające i śmieszne zarazem było jego zachowanie po seksie za każdym razem niemal od razu szedł się wykąpać, a mi przypominał, w obawie przed ciążą, o umyciu rąk. Jego czułość była bardzo ograniczona.

Miałam coraz większe wrażenie, że dąży do poniżenia mnie w jakiś sposób. Gdy byliśmy poza hotelem, bez przerwy przyglądał się innym kobietom, był złośliwy, hoć taki też był z natury i może dlatego na początku nie zrobiło to na mnie wrażenia. Zapytał na przykład, czy chcę mieć dzieci, odpowiedziałam, że tak, spytał o powód, więc powiedziałam, że wynika to z natury i mogłabym wtedy przekazywać im swoje wartości, na co on stwierdził , że to samo mogłabym mieć z psem.
Jeśli mu coś nie odpowiadało w moim zachowaniu, zawsze mógł się do tego odnieść, ale naprawdę nie było dużo czasu na to, żeby zobaczyć jakiekolwiek nawyki w moim zachowaniu, a ja jestem bardzo stabilna w swoim charakterze.

Oczywiście myślałam również o tym, czy moja otwartość w seksie z nim mogła być powodem jego nastawienia, ale oboje wiedzieliśmy, że podczas tego spotkania dojdzie do zbliżenia, sam je zainicjował i po pierwszym razie chciał kolejnych. Poza tym znał moje nastawienie do seksu i uczuć, dużo rozmawialiśmy o tych sprawach przed spotkaniem, więc nie jest to coś, co go zaskoczyło… Mając już nieco bardziej obiektywny obraz tej sytuacji, nigdy bym nie dopuściła do seksu. Pozytywne nastawienie do tej dziedziny życia ma dla mnie zbyt dużą wartość, aby pozwolić komuś to zmienić. A jednak pozwoliłam, czując przecież, że coś jest nie tak. Nie było tak, że w ten sposób chciałam go przy sobie zatrzymać, po prostu chciałam tej bliskości jako początku czegoś pięknego, nowej relacji, nie wiedząc, że druga strona ma inne zamiary.
Po 2 godzinach od pożegnania się na peronie dostałam wiadomość sms, że było przyjemnie, ale nic więcej, że przeprasza, ale nie czuje tego, co powinien i żebym nie dzwoniła do niego (jakbym w ogóle planowała…). Ostatnie godziny przed pożegnaniem były jego oczekiwaniem na upragniony pociąg

Znajomość pełna sprzeczności, która się oczywiście definitywnie skończyła, ale i tak jest jeszcze sporo do przerobienia.

Ja, na Twoim miejscu autorko, nastawiłabym się jedynie na coś przelotnego. Chwila przyjemności. I nie byłabym potem rozczarowana, tylko zadowolona że z fajnym facetem przeżyłam super przygodę.
Kto to widział nastawiać się na coś więcej, skoro nie znasz człowieka.
Pewnie wyczuł to i się ulotnił, nikt nie lubi czuć się osaczonym.

Sprawa dość prosta i banalna - ty się zauroczyłaś, chciałaś czegoś więcej.....a jemu zależało tylko na seksie.
A do tego samolubny dupek. No można chcieć tylko seksu, można się potem rozstać......ale kurcze można to zrobić z klasą. Trafiłaś na chamskiego prostaka. I tyle.

A tak na marginesie sama znajomość internetowa ...nawet zdjęcia, rozmowy telefoniczne nie  gwarantują udanego związku w realu. Potrzebna jest "chemia".....czyli wiele ulotnych, trudnych do określenia czynników...mimika, gesty, sposób poruszania się, barwa głosu, zapach, uśmiech....

Wg mnie internet nie jest dobrym miejscem na poznawanie partnera do intymnej relacji, czego ten wątek jest świetnym przykładem. Bo mam wrażenie, że autorka padła ofiarą zwyczajnego wykorzystania przez faceta, który może poprawia sobie samoocenę i podnosi ego internetowymi podbojami. A jak jeszcze autorka umieściła w jakimś opisie informacje na swój temat, swoje oczekiwania i priorytety, to przedstawiła tak naprawdę instrukcję obsługi swojej osoby, co łatwo może wykorzystać ktoś, kto poszuka słabego punktu, żeby dotrzeć do danej osoby.
Moim zdaniem od początku do końca scenariusz tej znajomości miał wyglądać tak, jak wyglądał.
Oczywiście, nie usprawiedliwiam autorki, bo to dorosła kobieta i odpowiada za swoje zachowanie. Zresztą wcale nie szuka winy na zewnątrz i wie, że zbyt szybko zadziały się pewne rzeczy.

Cóż, może to jest autorko Twoja lekcja do przerobienia i wyciągnięcia wniosków. Bo jedyną osobą która powinna o Ciebie dbać jesteś Ty sama. Miej oczy otwarte i nie łap się jak rybka na idiotyczne haczyki. Z takim podejściem jesteś idealną "ofiarą" dla wszelkiego rodzaju bajerantów, bo bardziej lub mniej świadomie przesuwasz na nich odpowiedzialność za siebie, że Ci już zadbają o Ciebie... No nie, tak to nie działa.

Dziękuję Wam za komentarze! Pomogliście mi nabrać dużego dystansu do tej sytuacji i uświadomić sobie, jak mogło być naprawdę

Teraz, gdy mam o wiele bardziej obiektywne spojrzenie na tę sytuację, zupełnie nie rozumiem, dlaczego tego nie przerwałam. Przede wszystkim większość wniosków wyciągnęłam dopiero po spotkaniu - w trakcie jego trwania pewne rzeczy nie dochodziły do mnie, jakbym była na nie zamknięta. Myślę, że przyczyny tego są takie, że po pierwsze wszystko stało się zbyt szybko, w zbyt krótkim czasie, a zmiana w jego zachowaniu była bardzo gwałtowna, więc żyłam jeszcze myślami o tym, jaki był wcześniej oraz sam seks, podczas którego druga strona raczej nie udawała podniecenia, więc przez cały ten czas otrzymywałam od niego sprzeczne sygnały... Oprócz tego moja wrodzona ufność i silmy pociąg fizyczny do niego - to wszystko dało taką sytuację, jaka miała miejsce.
Z mojej strony zgoda na seks miała być zapoczątkowaniem czegoś więcej, nawet nie związku, a przynajmniej nie od razu, ale chciałam jedynie trwania tej relacji. W takiej sytuacji kobieta pozostaje z uczuciem upokorzenia i bycia potraktowaną jak przedmiot. Po przemyśleniu jego zachowań trudno byłoby mi się doszukać czułości czy szacunku. Wyjątkiem był tylko pierwszy raz, który był taki, jak powinien być i  to też na pewno miało duży wpływ na to, że na tyle mu pozwoliłam. I teraz wiem, że na wiele rzeczy nie powinnam była się zgodzić i na pewno bym tego nie powtórzyła, ale nie ma opcji cofnięcia czasu, więc można tylko iść dalej.

Patrząc na to, w jaki sposób znajomość się zakończyła, to nawet z samego seksu nie potrafiłabym się cieszyć i uznawać go za coś pozytywnego w tym wszystkim - u mnie niestety nie istnieje seks bez nastawienia na coś więcej, oderwany od uczuć, mechaniczny... Ten pan dobrze o tym wiedział Ale nie mam wpływu na zachowania innych, tym bardziej powinnam mieć na swoje. Trochę zabrakło instynktu samozachowawczego. Należało przerwać wszystko, gdy tylko pojawiło się uczucie, że coś jest nie tak. Przykro mi, że pozostałam z uczuciem bycia potraktowaną jak dziewczyna z filmu porno,  gdyż nigdy nie chciałam doświadczyć przygodnego seksu.

I chociaż relacji nie ma, to ta sytuacja pokazała mi, że jest nad czym pracować. Może czasem bywa tak, że nieświadomie mamy już dość pewnych schematów, w które wpadamy i w końcu podświadomie doprowadzamy do czegoś, co może jest bolesne, ale staje się początkiem zmian, bez czego nie zauważylibyśmy, że w naszym zachowaniu są błędy. Nie można się podnieść bez upadku. To oczywiście dość mocne słowa, ale chyba można je odnieść do wielu różnych życiowych wydarzeń. Wydaje mi się, że nic nie dzieje się bez przyczyny. A do tej pory nawet najgorsze wydarzenia w moim życiu okazały się niezwykle kształtujące charakter i wytrwałość bez zatracenia ufności i wiary. Myślę, że każda strata coś nam daje i coś zabiera. Po doświadczeniu takiej poważnej straty pomyślałam, że teraz los musi się odwrócić, że tyle wystarczy na jedną osobę i zaufałam. I straciłam ponownie, tylko coś innego - poczucie podmiotowości, pozytywny obraz seksu (w tym wszystkim fizyczna utrata tej relacji to najmniejsze zło). Trochę to taka drwina z losu, który pokazuje, że zawsze można stracić więcej. I nie ma tu znaczenia, czy się zasłużyło i jak bardzo się ktoś stara, tak się po prostu dzieje.

Moja natura nie pozwala mi też być obojętną wobec relacji. Według mnie nic nam tego nie zastąpi. Sama dużo pracuję w zawodzie, czuję się niesamowicie spełniona w pracy, doceniana, również finansowo, mam wspierających rodziców, znajomych, przytulne mieszkanie, dzień mam wypełniony pracą i zainteresowaniami, jestem bardzo aktywna... I gdybym poznała kogoś fajnego z drugiego końca Polski, zostawiłabym to wszystko Nie jesteśmy stworzeni do samotnego życia, czasem tylko blokujemy potrzebę bycia blisko kogoś. Facet nie powinien być centrum życia kobiety, ale to dzięki takiej relacji czujemy, że możemy i chcemy zrobić w życiu więcej i możemy dzielić się wszystkim, co mamy i co nas spotyka. Przyjemnie jest mieć o kim myśleć i o kogo dbać, opowiedzieć o sukcesach czy obawach, mieć dobry seks i spędzać cały dzień w pracy, wiedząc, że wieczorem głos drugiej osoby ukoi nasze zmęczone ciało i zmęczony umysł. I zupełnie nie mam natury romantyka, ale tak to odczuwam. Jeśli ktoś stwierdza, że nie potrzebuje tego wszystkiego i do tego nie dąży, to kłamie

Muszę też dodać, że ogólnie jestem zawsze bardzo ostrożna, jeśli chodzi o takie znajomości -to był pierwszy facet z internetu,  z którym spotkałam się na żywo po pół roku posiadania konta na portalu Ale on wiedział, co zrobić, żeby się udało.

Ciężko chyba tak dobrze poznać kogoś, nie weryfikując szybko znajomości w realu. Spotkanie na żywo to jednak zawsze co innego niż wypisywanie do siebie czy oglądanie swojego zdjęcia w kamerce. Dzisiaj być może tak, jest że niektóre osoby zacierają sobie sami granicę między dwoma sposobami kontaktu i utożsamiają pisanie w sieci z tworzeniem związku. Wiadomo, że człowiek po coś na ten portal się zapisał, ale jak tak przeciąga w nieskończoność tą pisaninę, to potem buduje sobie trochę inne wyobrażenie o tej osobie, niż to, jak ona wygląda w rzeczywistości.

Całkiem niedawno miałam okazję spotkać się po raz pierwszy z kimś, kogo dotąd "znałam" z pisania. Dodam, że rozpoczynając relację w necie nie sądziłam, że kiedykolwiek dojdzie do spotkania. Było tylko pisanie, tak na spokojnie, czasem, bez spiny.
Zanim doszło do spotkania, wiedzieliśmy z tego pisania o sobie bardzo dużo. I ta wiedza bardzo rzutowała podczas widzenia na żywo. Był stres, początkowa sztywność i wiele tematów poruszanych wcześniej w Internecie nie zostało nawet dotkniętych, ale czułam się super z tym co już wiem o tym człowieku. Gdybym tego wszystkiego nie wiedziała, byłoby mi trudno z nim przebywać, zaufać mu.
Mam wrażenie pozytywne. Wiedziałam, że związku nie będzie, ale było mi strasznie miło tego wieczoru. Nie żałuję pisania przez tyle czasu.

Magdalena1111, podkreślone powyżej zdania tylko pozornie się wykluczają. Poświęcenie ważnych spraw dla partnera dotyczy przede wszystkim sytuacji, kiedy czujemy, że jest to ta właściwa osoba, a po ewentualnym przeniesieniu się do partnera nasze życie nie skupia się tylko na nim, ale na ułożeniu sobie też naszego własnego życia, na przykład znalezienie pracy, rozwijanie swoich zainteresowań, a więc wszystko to, co robiliśmy wcześniej, tylko w nowym miejscu. Mój pierwszy i jedyny związek też był na odległość. Przez pierwsze 2 lata widywaliśmy się tylko co pewien czas, potem przyszedł moment na decyzję o wspólnym zamieszkaniu i moim wyjeździe za granicę. Zostawiłam pracę na uczelni w Polsce, rodzinę, znajomych i ulubione miejsca, żeby dać szansę związkowi, choć partner nadal nie był centrum mojego życia. Szybko zapisałam się na intensywny kurs języka, poznałam wiele osób, z którymi regularnie się spotykałam, znalazłam pracę, kupiłam psa, który stał się moją pasją i któremu poświęcałam kilka godzin dziennie - wszystko to robiłam sama, bez partnera. Dlatego może się wydawać, że to się wyklucza, ale nie musi tak być. A po rozstaniu wszystko od nowa, przeprowadzka, nowa praca, nowi znajomi, utrata psa, strata miłości, zmiana miejsca... I udało się przez to przejść i ułożyć wszystko na nowo. Chodzi o to, że łatwiej jest znaleźć nową pracę i obudzić w sobie nowe pasje niż znaleźć odpowiedniego, poważnego mężczyznę. O facecie z drugiego końca Polski napisałam w nawiązaniu do ostatniej, przelotnej znajomości, facet był z Południa, ja z Północy. Chciałam jedynie podkreślić, że tego rodzaju poświęcenia nie są niczym złym, oczywiście pod warunkiem, że naprawdę chcemy spróbować. Obecnie nie jestem nastawiona na znajomości na odległość, gdyż zawsze jest to jakiegoś rodzaju iluzja i przekłamanie rzeczywistości. W okolicy na pewno są wolni mężczyźni, ale miasto jest małe, a ja dość zapracowana i dopiero od kilku miesięcy w nim mieszkam, a do tego pojawiła się sytuacja z wirusem... I stąd decyzja o internetowych poszukiwaniach Nie jestem pewna, jakiego rodzaju zachętę masz na myśli - założony temat i wypowiedzi na pewno nie mają na celu zachęcić przebywających tu mężczyzn do kontaktu ze mną, nie potrzebuję już relacji na odległość, choć wiadomości z ich strony związane z tematem są bardzo mile widziane, bardzo ważny jest tu również męski punkt widzenia
Gary, dziękuję za podnoszącą na duchu wypowiedź i całkiem nowe spojrzenie na tę sytuację >( Całkowicie się zgadzam ze wszystkim, szczególnie budujące było nawiązanie do manipulacji, nie pomyślałam wcześniej w ten sposób.

Aby w przyszłości się nie rozczarować, powinno się przyjąć zasadę, że po każdym człowieku należy spodziewać się wszystkiego. I choć próbowałam trzymać się tej zasady, to właśnie taka wrodzona ufność, otwartość i potrzeba bliskości mi na to nie pozwoliły.
Osobiście jestem też przeciwna temu, aby wprowadzać w takiej relacji grę polegającą na byciu niedostępnym. Jeśli mam obawiać się okazywania partnerowi zainteresowania i zastanawiać się, czy nie okazałam mu go zbyt dużo, to wolę przekierować wewnętrzną energię na coś innego Dobrze, że z reguły matka wobec dziecka nie ma takiego podejścia w myśl zasady: przez kilka godzin nie będę na nie zwracać uwagi, niech płacze - po co ma się bardziej przywiązać. Bliskość i otwartość rozwija uczucie, a niedostępność i element gry buduje mur między ludźmi. Naprawdę trudno mi wyobrazić sobie sytuację, w której poznaję kogoś świetnego, kto ma podobne życiowe plany i poglądy, podoba mi się fizycznie, pociąga mnie ze względu na cechy charakteru, ale jednak rezygnuję z tej osoby, ponieważ zauważam, że jej zależy i że angażuje się w relację ze mną... Nienaturalne i nielogiczne podejście. Nie potrafię zrozumieć, dlaczego jest tak popularne.

Czytając ten wątek przestaję się dziwić, dlaczego pewien ktoś kiedyś tak zareagował, jak zareagował, gdy w naszej rozmowie wyszło, że zgodnie z moimi przekonaniami seks ma miejsce dopiero w związku. On miał skrajnie inne podejście, podobne do tego prezentowanego w niektórych wypowiedziach powyżej. Wtedy tego nie rozumiałam i byłam zaskoczona, teraz widzę, że on ze swoimi przekonaniami należy do większości, a ja jestem/byłam nieco niedoinformowana w temacie. Ta błoga nieświadomość była fajna.... A teraz mi źle, bo zdecydowanie nie mam już szans na odwzajemnione zakochanie się. Żeby nie było, będąc mocno zauroczona próbowałam przełamać swoje podejście, ale skończyło się to tak, że do dziś się nie pozbierałam... Pociechą jest dla mnie to, że być może to był po prostu cham, jak ten facet z wątku w interpretacji Garego. A może zwyczajnie stwierdził, że skoro złamałam swoje zasady, to nie zasługuję na szacunek. Tak czy inaczej, moim zdaniem nie warto, nawet choćby nie wiem dla jakich obłędnych chwil w łóżku. Co mi po tych chwilach, skoro są bez obustronnego zakochania i kończą się pożegnaniem, pustką. A nawet, jak w moim przypadku, wyrzuceniem za drzwi...
Dobrze mieć świadomość, jakie prawa rządzą dziś w relacjach. Przynajmniej nie będzie zaskoczenia i rozczarowań.

Mówisz? Byłoby fajnie, gdyby się okazało, że jego zachowanie było normalne i niepotrzebnie teraz źle się czuję z tym wszystkim. Póki co jednak nie jestem w stanie nawet anonimowo opisać tego, co się wydarzyło. A szkoda, bo może byście mnie tu wszyscy wysmiali, że przesadzam i nic takiego się nie stało Ech...

Umajona, myślę, że szkoda czasu i energii na analizowanie tego faceta. On jest, jaki jest i Ty jesteś, jaka jesteś. Okazało się, że nie po drodze Wam ze sobą i tyle.
Bardzo mi przypominasz jeszcze niedawną mnie. Wyrosłam trochę pod kloszem, nie zdobyłam we "właściwym"czasie pewnych doświadczeń, zwłaszcza tych pozytywnych i pewne lekcje odebrałam z opóźnieniem, już jako mocno dorosła kobieta.
Bardzo pomogło mi w układaniu sobie tego całego bałaganu forum. Zajrzyj na mój wątek: "Taki dziwoląg jak ja", tam dziewczyny napisały mi wiele wartościowych rzeczy. Aż mi czasem głupio za mój ekshibicjonizm, bo po kilku latach już niezbyt anonimowo czuję się na forum, ale warto było.
Gary też mi kiedyś fajnie napisał: "Rób swoje i nie przejmuj się facetami". Gary, wbrew pozorom pisze konkretnie  rozsądnie, choć czasem brzmi nieco szaleńczo

Takie kobiety jak my, mają ten problem, że brak im pewności siebie, mają głowy nabite teorią i różnymi "powinnam - nie powinnam", bazują bardziej na wyobrażeniach niż na doświadczeniu. I zamiast polegać na sobie, szukają na zewnątrz potwierdzenia swoich racji.
Poczytaj tego mojego "dziwoląga", to, co napisały mi Marajka, Wielokropek i jeszcze parę osób.