siostra odebrała mi dziecko - Netkobiety.pl

Trochę się siostrze nie dziwię. jak można zostawić dziecko na 5 lat?
Czego się kobieto spodziewałaś. Zostawiłaś małe dziecko, które miało uczucia a nie miało matki. Nic dziwnego, że przelało je na twoją siostrę. Życie nie znosi próżni.

Ja sie tez nie dziwie
Dobra wyjechalas moze za praca,ale nie miec kontaktu 5 lat z wlasnym dzieckiem to cos nie tak jest chyba co ?

Żartujesz sobie. Dzwonienie i wizyty znajomych nie zastąpi kontaktu z matką. Masz 51 lat a myślisz jak nastolatka.

trudno napisać w kilku zdaniach . nie przyjezdzałam przez moja matke.Bylam w  Polsce u adwokata  opowiedzialam moją sytuację powiedziałam dlaczego nie przyjezdzalam .odpowiedziala  ze moja siostra traktuje moje dziecko jak swoje to jest patologia dobrze ze sie opiekowała ale to nie jest jej dziecko.   chodziłam po roznych znajomych wiem ze bylo mu mowione ze się go wyrzeklam ze go zostawiłam. gdy przyjezdzam do Polski teraz zatrzymuję sie u kolezanki i jezdzę do miasteczka gdzie jest syn  szukamgo pod szkoła lub pod blokiem.Moj syn powiedzial mi mamo kocham cie tak ze nawet sobie tego nie wyobrazasz ale nie moge z toba rozmawiac bo ciocia bedzie płakala jak sie dowie.

tak ................ az boje się sie napisac ze nie wyobrazam zycia bez syna .. bo go przeciez zostawiłam   nie wiem  co będzie ze mną nie radzę sobie z tym wszystkim...............         siostry nie chę widzieć juz nigdy   moze ma wszystko  ale sumienia spokojnego to nie ma

Straszny tu lincz wirtualny się odbywa.
Kobieta przyszła się wygadać, może po poradę, może po choć jedno dobre słowo, na które każdy człowiek zasługuje, nawet jeśli popełnił najgorsze zbrodnie.. Wszyscy tacy idealni.. Ot, nasze chrześcijańskie społeczeństwo.. a Jesus prawił, by kamieniami nie rzucać..

Pisz Autorko, wywal tutaj wszystkie swoje żale i ból, grzechy i zaniedbania, to sfera publiczna, a Tobie może będzie lżej, może uda się coś doradzić..

tak nie jestem juz jego mamą , syn mnie juz nigdy nie zobaczy  ,ma mamę  ktora zrobi dla niego wszystko i jest bardzo szczęsliwy.  Ja nie jestem godna zeby mieć dzieci

Majoka, dlaczego konflikt z matką stał się przyczyną, że nie kontaktowałaś się z synkiem?

Majoka, myślę sobie, że gdybyś była mężczyzną, to nie spotkałabyś się z aż takim potępieniem. Nikt nawet nie wspomniał słowem o ojcu... W końcu "tatuś" odzywający się po latach nieobecności nie wywołuje aż takiego szoku, prawda?

Trudna sprawa... Musisz mieć świadomość, jak wielkim przewrotem życiowym byłoby dla Twojego syna zburzenie dotychczasowego życia. Czy jedyną Twoją motywacją jest chęć uniknięcia poczucia winy? Śmiem twierdzić, że to zbyt mało, aby wyrywać dziecko z jego obecnego środowiska. Jeśli taka jest Twoja motywacja, pomocna byłaby psychoterapia. Masz większy wybór, niż odzyskanie dziecka lub samobójstwo. Może warto byłoby zaakceptować konsekwencje swoich życiowych wyborów i powiedzieć sobie: spróbuję naprawić swoje życiowe błędy, ale nie kosztem mojego syna? Jest mnóstwo możliwości, żeby nadać sens własnemu życiu.
Myślę, że świadomość porzucenia przez matkę to olbrzymi cios dla dziecka, ponieważ może żyć w przekonaniu, że to jego wina, jest nic niewarty i zasłużył na porzucenie, a w konsekwencji mieć bardzo niską samoocenę i żyć tak, aby potwierdzać to wyjściowe przekonanie.

Spróbuj wyobrazić sobie, co czuje i myśli Twoje dziecko - o sobie samym, o Tobie, o swoim obecnym życiu. Co Ty byś czuła na jego miejscu? Ja na miejscu Twojego syna wolałabym żyć w przekonaniu, że jestem OK, pełnowartościowa i godna bycia kochaną, nawet gdybym żyła w fałszywym przekonaniu, że matka umarła/jest chora itp. Dobrostan psychiczny byłby dla mnie (jako dziecka) ważniejszy, niż prawda.

Też racja.

Majoka , a z prawnikiem juz rozmawialaś w tej sprawie .

Dorosła osoba nie ma tak głupich pomysłów. Mam nadzieję....

Do Marietta.    Dziękuję za miłe słowa.  Tak byłam u prawnika .... jestem pozbawiona praw więc muszę iść do sądu.   Ale ja juz nigdzie nie pójdę ..     Wiesz.....nie wiem co to dalej będzie wiem ze gdyby mój syn był teraz ze mną   moja siostra by zwariowała.

Ale siostra jak odebrała Ci Syna,  to nie martwiła się o Ciebie . Ty tez możesz teraz zwariować i ona sie martwi tym . ?

Na początku  autorka jak chce kontynuować swoje science fiction , niech pierwsze co  ogarnie nie wypał scenariusz metodycznie

.

12 latek nie wie jak się mamcia nazywa (??!!!!)) ale w kolejnych wpisach wyznaje mamusi miłość . Mamcia incognito ,12 letni synus imienia i nazwiska  mamci nie zna
Zdecyduj się w końcu na jedną wersje czy przez te nędzne 2 lata próbowałaś nawiązać kontakt , czy przez te 5 lat w ogole się nie kontaktowałaś

Trolcia nie tylko w jednej osobie ja zwykle spalona

Jutro napiszę łzawą historię o moich 5 mężach. A co tam. Z każdym przynajmniej po dwoje dzieci. Jak się nam znudzą oddamy po rodzinie.

Dziwny ten post, może to jakaś podpucha. Autorko niespójnie przedstawiasz sytuację. Nie piszesz dlaczego zostawiłaś dziecko. Nie kontaktowałaś się, ale piszesz, że gdyby dziecko było u obcych - to bys się kontaktowała - dlaczego?

Czy to kobieta czy mężczyzna oceniam tak samo - NEGATYWNIE i nikogo głaskać i usprawiedliwiać nie będę. Dziecko to nie książka, którą możona odłożyć na półkę na kilka lat, a później po nią sięgnąć i liczyć, że nic na jej kartach się nie zapisało.

Tylko śpiączka może usprawiedliwić brak kontaktu z własnym dzieckiem przez 5 lat!!

Z punktu widzenia prawa porzuciłaś dziecko. Dlatego zostawiając dzieci pod opieką nawet rodziny powinno się sporządzić odpowiedni dokument u notariusza wskazujący osobę do opieki podczas nieobecności rodzica. Wtedy nikt by Cię nie "ruszył"..
A tak to już po wszystkim...

Za granicą?

Autorka sama napisała "zostawiłam".

Tendre, nie jest łatwo przyznać się do pobytu w zakładzie karnym, choć jak dziś czytam te posty od początku, to faktycznie dziwaczne to wszystko i kupy się nie trzyma

Faktycznie, dziwna sytuacja. Autorko, nie przedstawilas wszystkich faktow, nie opisalas, co Cie sklonilo do porzucenia dziecka i dlatego nie chce Cie potepiac. Aczkolwiek nie pojmuje, co moze sie takiego wydarzyc w zyciu matki, zeby byla w stanie na tak dlugi czas rozstac sie ze swoim dzieckiem? Wiele faktow, przez Ciebie przedstawionych, kupy sie nie trzyma. Moze zechcesz wyjasnic sytuacje? Ja z Twego postu wywnioskowalam, ze mialas jakis konflikt z matka (z siostra tez?). Jezeli tak, to dziwne, ze tak ochoczo zajely sie Twoim dzieckiem. Domyslam sie, ze wyjechalas za granice, by poprawic swoja sytuacje materialna? Jezeli, tak, to przeciez moglas sie tam jakos zorganizowac, poszukac mieszkania, porozgladac za szkola i wziac dziecko do siebie. Mialas na to kupe czasu. 5 lat to naprawde sporo zeby sobie jako tako zycie ogarnac. A siostra tak po prostu pozbawila Cie praw? Bez uprzedniego poinformowania Cie o tym? A moze ona wysylala Ci sygnaly, ze syn teskni, ze Cie potrzebuje, a Ty to olalas? Nie wierze, ze syn o Tobie zapomnial. Jak wyjechalas mial 7 lat- to juz duzy chlopiec byl. Poza tym Mortisha zwrocila uwage na jedna ciekawa rzecz: najpierw piszesz, ze syn Cie nie pamieta, ze siostra wymazala Cie z jego pamieci. A teraz napisalas, ze syn Ci powiedzial, ze bardzo Cie kocha... To jak to w koncu jest?

Cóż droga Autorko sama naważyłaś piwa to je teraz wypij.  Kobiety pozostawiają pod opiekę innym swoje dziecko, jeśli chcą mieć "problem" z głowy, wiec nie dziwne, że twoja siostra tak zrobiła. Zniknełaś, nie kontaktowałaś się z synem. A pomyślałaś o tym, że wg prawa gdy dziecku by się coś stało, twoja siostra nie mogłaby o niczym decydować? ani o operacj, transfuzji, tak naprawdę to nawet wybierając się do lekarza, moglaby mieć problem. Pomyślałaś o tym?? czy myślałaś tylko o sobie? W ten sposób syn był bezpieczny, bo Ty jako jego matka nie interesowałaś się za bardzo jego losem. To, że ponoć pytałaś wspólnej znajomej o niczym nie świadczy. Hm, może mieszkasz w małej miejscowości i boisz się żeby ludzie Ciebie nie piętnowali, bo zostawiłaś syna? Nic Ciebie nie tłumaczy, ani wiek, ani to, że wyjechałaś za granicę. Z 7-latkiem spokojnie da się porozmawiać i poradziłabyś sobie w obcym miejscu.

A ja nie widzę w tym nic dziwnego. Nie każdy marzy o smyczy i małżeństwie. Jest to tak samo dziwne, jak dziwnym jest wychodzenie za mąż 'bo tak wypada'.

Bzdura.
Fakt, są sytuacje podbramkowe i wtedy trzeba podjąć takie, a nie inne kroki, ale nie każda kobieta zostawia dziecko bo chce pozbyć się problemu.
Skoro ja zostawiam dziecko na 2 noce u mojej mamy to robię to bo chce się go pozbyć? Czy matka podstawiona pod ścianą, która jedzie np. za granicę, ale codziennie dzwoni do dziecka też chciała pozbyć się problemu? Nie sądzę. Więc to co napisałaś to bzdura jakiej dawno nie czytałam.

Oczywiście autorka to zupełnie inny przypadek, bo nic nie usprawiedliwia urwania z dzieckiem kontaktu.

Za granicą też można przebywać za kratkami . Napisała zostawiła , ale nie porzuciła . Nie bronię jej , ale nie znam przyczyny i nie będę Jej oceniać .

A co to ma za znaczenie???????? Rozbroiłaś mnie:)

Ludzie, nie oszukujmy się brak kontaktu z dzieckiem przez 5 lat. W dzisiejszych czasach. Słaba wymówka.

Ja rozumiem, że czasem się zdarzają sytuacje podbramkowe, ale żeby się X lat do dziecka nie odezwać, nawet nie zadzwonić?
Autorko, sorry, ale nie jesteś jego matką. Ty go tylko urodziłaś.

Czytalam caly watek. Jednak odnioslas sie do mojego postu, wiec odpowiedzialam. I dalej sie tego trzymam, ze niewazne, czy autorka marzy o slubie i idelanej rodzinie, czy tez nie. Fakt jest taki, ze MA JUZ dziecko i powinna sie nim zajmowac, a nie po "ptokach" namyslac sie, czy o takim zyciu marzyla, czy tez nie. Wybacz, ale mysle, ze nalezy ponosic konsekwencje swoich czynow.

Ja uważam, że ludzie zbyt wiele wagi przykładają do genów. Do tego, że nikt nie zastąpi matki i ojca biologicznych.
Tatusiowie /w tym przypadku mamusia/ uważają, że mogą pojawiać się raz na ruski rok, bo dziecko kocha, pamięta, bo krew z krwi itp...

I pozwalaja sobie na więcej. Znajomych lubimy dlatego, że są dla nam mili, dobrze nam się z nimi spędza czas. A rodzina? Dzieci, im nie musimy poświęcać czasu, bo przecież "mają obowiązek nas kochać".
A ja uważam, że tylko wspólne spędzanie czasu, wychowywanie, problemy dnia dzisiejszego, choroby, wspólna zabawa, nauka może stworzyć więź między ludzmi.

Dlaczego? Dlatego, że za błędy i bezmyślność się płaci. I płaci dorosły, a nie niewinne dziecko.
I absolutnie nikt nie był do autorki agresywny, ale doradzać jej walkę w Sądzie na której ucierpi niewinne dziecko?

Manipulacja? Siostra zajmowała się dzieckiem przez 5 lat - to tworzy więź. Gdzie tu manipulacja? Wychowywała, kochała, ubierała, karmiła, opiekowała sie w czasie choroby. Daj Boże żeby każde dziecko znalazło takiego maipulanta po tym jak biologiczny rodzic zajmuje się swoimi sprawami.

No to faktycznie przesada. Jak rozmawia z kolegami, to ciocia pewnie nie płacze. Tutaj być może czuje zagrożenie ze strony autorki.
Powinny usiąść jak dorosłe kobiety i między sobą ustalić to co jest najlepsze dla dziecka. A później porozmawiać z dzieckiem, dać mu czas na poznanie matki i ewentualną decyzję co dalej.

Właśnie o to chodzi Decyzji się nie cofnie, ale można starać się naprawiać błędy.