brak sił - Netkobiety.pl

Ja mam tak czasami, jak i moi rodzice, i myślę że "dwubiegunówka" nie musi być błędną diagnozą, tylko do tego dochodzą i inne miłe rzeczy u siebie dopatruję się osobowości typu borderline może.
W każdym razie sama diagnoza nie pomoże, lepiej doradzić sposoby radzenia sobie. Najlepiej jest unikać stresu, jak najwięcej się relaksować. Np iść do parku w piękny dzień, karmić gołębie żóltym serem (no może czymś bardziej odpowiednim dla gołębi ), słuchać jazzu, dobrej muzyki klasycznej, ciepła kąpiel z bąbelkami, sporo jeść (głodni ludzie są bardzo marudni), grać w coś fajnego. To co prawda nie polepsza sytuacji wprost, ale na dłuższą metę ma się jednak lepsze samopoczucie, a lepsze samopoczucie to lepsza odpornośc na stres => lepiej radzimy sobie z obowiązkami => więcej sukcesów => lepsze samopoczucie. Mam nadzieję, że to trochę pomoże

w sumie to już się pogubiłem co mi jest, lekarze też co inny to inna diagnoza... a zmieniłem ich sporo po dłuższych okresach bez zmian a co raz większych dawkach leków... rozumiem że stwierdzono u mnie dwubiegunówkę lecz to były zaledwie dwie wizyty u lekarza, i półtora miesiąca w szpitalu gdzie miałem zaledwie jedną rozmowę z psychologiem... więc uważam że to może być również bledną diagnoza... nie przechodzę w życiu żadnych mani, bynajmniej ich nie zauważam w żadnym stopniu. fakt że są okresy że jest lepiej ale to trwa kilka dni... wtedy czuje się normalnie i chce osiągnąć to co zawsze planowałem, np. zakup czegoś ale to szybko mija zaś nie mam sił tak jak dziś. Chciałbym gdzieś wyjść tak jak dziś byłem nad stawem lecz to mi w niczym nie pomaga, wróciłem z tego miejsca tak rozwalony że natychmiast musiałem się położyć, przespać się by po tym po czuć się troszkę lepiej.
Bordelaine już też padła u mnie taka możliwość.
stwierdzono u mnie alkoholizm, nie piłem 5 miesięcy aż do zeszłego tygodnia gdzie już nie dałem rady psychicznie i sięgnąłem po niego powrotem, to co się ze mną działo przez następny tydzień było katastrofą, nawet nie pomyślałem żeby pójść po niego ponownie do sklepu. moje objawy które przeżywam na co dzień spotęgowały się, już wiem że nie chce tego więcej przeżywać... może kiedyś wypije, ale póki co to nie chce nawet tego w sobie

To  jakiej pomocy  oczekujesz?

potrzebuje bardziej wskazówek gdzie i co jak z sobą robić aby to minęło nie chcę tak żyć... szukam osób które przechodzą, przechodziły coś podobnego...

powiem szczerze że czuję się momentami tak źle psychicznie że gdy przychodzi weekend potrafię go spędzić w domu, gdy już gdzieś wyjdę czuję ochotę wrócenia do domu ponieważ jestem bardzo zdenerwowany i zmęczony przebywaniem gdzieś indziej niż po za nim.. w domu mam spokój więc wtedy najczęściej kładę się spać

jestem samotny tak to można określić, niby mam rodzinę ale to tak jakby jej nie było, z ojcem nie żyje najlepiej jeżeli coś do mnie powie to najczęściej jest to krytykowanie, matka myśli że jak przestałem pić to już jest ok i mam się nie użalać, dziewczyny nie miałem od dawna już zapomniałem jak to jest z kimś być, pomimo że miałem kiedyś kilku letni związek później 2inne ale na chwilę obecną to tylko istnieje, nie ma lekko z takimi stanami jak przechodzę to zapowiada się na to że już tak będzie do końca

Jeśli o to Ci chodzi, to niestety nikt nie machnie czarodziejską różdżką i nie rozwiąże Twoich problemów za Ciebie. Nie ważne, czy to miłość Twojego życia, czy psychiatra, żadne z nich nie jest w stanie zmienić Ciebie w środku, wymienić kół zębatych czy czegoś, żebyś się lepiej czuł. Niestety tylko Ty możesz o siebie walczyć, inni mogą Cię co najwyżej wspierać, coś doradzić. Na leki ani inne substancje też nie ma co liczyć, długoterminowo mogą wyrządzić więcej szkód niż pożytku.