Wizyty gości a zachowanie dzieci - Netkobiety.pl

nokia no niestety ja tez znam takie dzieci,jedno z nich bywa czesto w moim domu
ja mam dwójkę ale nigdy sie nie zachowywały jak ta jedna dziewczynka,rozumiem gdyby miała 2 lata ale ma siedem,zachowuje sie jakby była sama a wszyscy mają wokół niej skakać i podziwiać jej głupie zachowanie,nawet mój facet powiedział ostatnio że ona jest za bardzo rozpieszczona

co do twojej sytuacji to sorry ale jak ta Twoja znajoma reaguje na zachowanie swojego syna? bo pokazywanie siusiaka przez 5 letnie dziecko raczej normalne nie jest
ja rozumiem że brak mu ojca więc może stąd to zachowanie,al;e przecież tak byc nie może

nie ja Ci powiem szczerze że takie dzieci też wolę omijać z daleka,nie lubię takich
mam też druga koleżankę,jej syn ma 3 lata a zachowuje się jak rozwydrzony gówniarz,wszystko mu wolno,wolno mu bić,szarpać innych ale on jest nietylkany

nie wiem moje dzieci jak idą w gości to wiedzą co wolno a czego nie,ale takie coś trzeba wpajać dziecku od małego

Może to niepopularne co napiszę ale uważam,że powinnaś i Ty i mama dziecka nieco się nim zająć. Mnie takie zachowanie specjalnie nie dziwi, choć wiem, że może denerwować. Mnie zdenerwowałoby gdyby dziecko robiło takie rzeczy w ciągu rozmowy trwającej 15 minut. Rozumiem, że Twoja wizyta trwa dłużej.
Choć moja córka nigdy tak się nie zachowywała to znam dzieci, które właśnie tak reagują. Gdy przychodzę do kogoś kto ma właśnie takie dziecko staram się coś przynieść: jakieś puzzle, układankę, książeczkę z kolorowankami. Niech dziecko siądzie z wami z kredkami i książeczką. Nie ma możliwości takiego dziecka zostawić samego sobie i trzeba mieć tego  swiadomość. Tą świadomość powinna mieć zarówno mama jak i Ty.
Swoją drogą trochę dziwne, że mama nie zorganizuje dziecku jakiegoś zajęcia jeśli chce porozmawiać...

Rzadko kiedy są dzieci którym wystarczy usiąść obok i po cichutku rysować. Mam taką dziewczynke w rodzinie, ale to unikat. Kubuś by chyba ze sto razy przekrzyczał nas obie, a potem wylał litr soku na książeczkę(to juz widziałam dwa lata temu). Albo jak mama wyszłam do pieca, to skorzystał z jej nieobecności wspinajac się po meblach(2metry wysokosci) aby wyjac jakieś ciastka czy czekoladę. Nie wiedziałam czy łapać wtedy to co spada(kryształ, dzbanek, perfumy z avonu) czy jego ściągnąć. No ale to nie moje dziecko!

Co zatem gojka radzisz, z ksiażeczką isc w gosci i zainteresowac małego tak?
A jeżeli będzie miał w nosie ksiązeczkę, kolorowankę i będzie realizować się w "akcji"?

Ja radzę.żebyś pogadała z mamą dziecka- niech ona też wykaże inicjatywę jak chce się z Tobą spotkać.Ty też możesz dziecko zainteresować czymś,chwilę z nim pokolorować,zlecić mu jakieś zadanie- np. wybrać i pokolorować obrazek specjalnie dla mamy a potem nich mama pokoloruje dla niego.
Wiesz, gdybać co będzie zaczniesz jak pomysł nie wypali.
Jakoś nie jestem w stanie zrozumieć rodziców,którzy choć na chwilę nie mogą czymś zająć dziecka.Ja za dziećmi nie przepadam i przyznam,że moja przyjaciółka miała takiego synka jak opisujesz.I zawsze choć na chwilę udawało mi się go czymś zająć. Jak nie ja to jego mam dawała mu jakieś zadania. Nie było lekko, rozmawiałysmy tylko w krótkich przerwach gdy jej syn nas nie absorbował.Ale nikt   kto  przychodzi z wizytą do domu gdzie jest dziecko wymagające więcej uwagi nie może się spodziewać, że spokojnie sobie porozmawia.

Ja znam taką dziewuszkę, co tak właśnie paple cały czas, popisuje się i ucisza wszystkich, bo maja patrzeć na nią a nie gadać

Jej mama jest bardzo kreatywna w zajmowaniu ją czymś, ale to nie działa, bo jak jej dasz jakieś zadanie, nawet takie które wymaga ciszy i skupienia i robienia w innym pokoju ona obróci to w torturę.

Moja mama powiedziała jej surowym tonem 'ja tu nie przyszłam do ciebie tylko do twojej mamy, chcę z nią porozmawiać, a nie z tobą. jeśli później będę miała ochotę to może przyjdę i się z tobą pobawię'  To ją uciszyło.

Nie chce robic balaganu, ale mi się mała Julka przypomniała. Dużo tych "żywych sreber". Gra w piłkę, piski, krzyki. A nie wierzyłam jej matce, że musi wstać godzinę wcześniej żeby umyć głowę i zrobić kanapki, bo mała jej nie da....

Nina szkoda że mała nie ma takiej opieki co dzień, bo potem wyrośnie roszczeniowe dziecko które zdziwi się że w szkole pani nad nią nie skacze.

Poza tym nie pojmuje takiej glupkowatej mody kiedy dorosli miedzy sobą rozmawiają dzieciak wtrynia sie,przerywa  i sie popisuje zamiast zając sie sobą , czy to swoimi zabawkami , czy to u kogos w gosciach grzecznie ogladac bajke lub poprostu nie przerywac.Taki 5-6 latek moze sobie nawet na podworko wyjsc przed dom/blok jak nie chce mu sie w domu siedziec. Absorbujący sposob bycia w gosciach ,usilnie zwracanie na siebie uwagi, czujac sie w centrum zainteresowania jest niebywale irytujące.Tu wlasnie jest odniesienie do opisu nookii ,jakie cyrki  Kubunio odstawia.
Na szczęscie mam w domu dziecie co stoi na straży porządku i zadnemu dziecku nie da sie rozszalec w jej mieszkaniu,skutecznie tępi obcych malolatow samowolki ,daje jej do tego prawo,oprócz bicia.

Wiekszosc znajomych mniej wiecej moich rowiesnikow już ma nastoletnie bądz dorosle dzieci, i to co opisujesz nookia ,to żadna nowość jesli chodzi o metody wych.dzieci.Widok był czesty i powszechny(nie bede oceniac czy sluszny czy nie) ale rowniez mam w kregu osoby,ktore nie są  wiele mlodsze ode mnie,lecz zostaly troche pozno matkami, lub mają jeszcze w miare male dzieci (przedszkolne-podstawowka) i to juz jest inne wychowanie ,zupelnie inne, inne prawa, inne obowiązki, inne srodki karności,zupelnie inne podejscie jesli mam cofnąc sie z przed 20 lat.

Ja tylko czytałam, a już mnie ten mały egocentryk irytował . Nie wyobrażam sobie, żeby nie reagować i pozwalać dziecku na takie zachowania. Rozumiem, że nie zawsze jest łatwo, ale przypuszczam, że gdzieś w tym wszystkim brakuje mamie konsekwencji. Przed każdą wizytą mama powinna z nim porozmawiać, wyjaśnić jakie ma w stosunku do niego oczekiwania i wyraźnie dać do zrozumienia jakie będą konsekwencje niedostosowania się do nich. I jeśli się nie dostosuje, to - zgodnie z zapowiedzią -malca ukarać. Kara oczywiście nie powinna być bardzo dotkliwa, bo to jakby nie o to chodzi, ale za to nieuchronna.

Moje dziecko było żywe, absorbujące, ale równocześnie nie było mowy, aby w gościach lub przy gościach skupiało na sobie uwagę. Owszem - jak to dziecko - trzeba było się nim trochę zająć, czymś zainteresować, wysłuchać jeśli coś ważnego miało do powiedzenia, ale równocześnie mały wiedział, że to nie jest jego czas, więc musi się dostosować do okoliczności. Mój synek miał charakterek, ale też zauważyłam, że zachowywał się dokładnie tak, jak mu na to pozwalaliśmy. Na przykład dziadkowie, którzy od czasu do czasu zabierali go do siebie na weekend, pozwalali sobie wchodzić na głowę, więc mały chętnie z tego korzystał (nie czarujmy się - mało które dziecko nie skorzystałoby z takiej możliwości), ale też wiedział, że w domu panują zupełnie inne zasady i zaraz po powrocie niemal automatycznie się na nie przestawiał. Dziecko naprawdę potrafi być elastyczne, a to od nas zależy co z tym zrobimy. W żadnym wypadku nie może jednak nami sterować, ustalać zasad, rządzić, bo to nie my mamy się podporządkować, a maluch.

Nie czytałam wszystkich odpowiedzi, od razu zaznaczam, przeczytałam tylko Twój pierwszy post i przyszło mi na myśl rozwiązanie, które zastosowałam kiedyś w identycznej sytuacji, które teraz powiela moja koleżanka z identycznym problemem - a który to problem zniknął właściwie

Kiedy przychodzisz do Bogusi, poświęć 5-10 min. Kubie. Tylko jemu; wypytaj o różne rzeczy, zainteresuj się tym, co ma Ci do powiedzenia, pogadaj na temat tych zabawek, które tak usilnie wpycha Ci do jedzenia.
Uwierz : pomaga.

Przypnę się do tematu.
Mam podobny problem...
Mamy znajomych, którzy mają 3-letniego synka i drugie dziecko w drodze.My sami dzieci nie mamy.
Jako, że to nasi jedni z nielicznych znajomych to chcemy kontakt utrzymywać, raz my jeździmy do Nich a raz Oni do Nas...z tym, że. Jak Oni u Nas są to ich dzieciak może robić co mu się żywnie podoba.
Np. włazi na oparcie od kanapy i spodniami ( jeansy z guzikami itp) rysuje nam ścianę.
Chodzi do łazienki i wrzuca tony papieru toal. do wc, grzebie Nam w lodówce, wyjmuje różne rzeczy m.in noże, nożyczki itp.
Wsypuje wszystkim cukier do kawy, herbaty albo przelewa swój sok do czyjejś kawy bierze do ręki każdy jeden kawałek ciasta i rozdziela wszystkim mimo iż niektórzy nie chcą jeść.
Później muszę takie zgniecione ciasto wywalić, bo kto je zje?
A rodzice siedzą i udają, że nie widzą tego wyczyniania swojego dziecka. Nawet nie zwrócą Mu uwagi... o klapsie w tyłek nie wspomnę.
Przez te dziecko potem nie mamy ochoty się z nimi spotykać, bo zwyczajnie wyprowadza Nas z równowagi. I ta obojętność rodziców. Im się chyba wydaje, że jak do Nas przychodzą to ja albo mój narzeczony będziemy małego niańczyć.

No i dodam, że owi rodzice nie mają umiaru w goszczeniu się. Potrafią wypić po 3 kawy albo po kilka butelek piwa... czasem siedzą do północy albo i dłużej.

Powiedz im to. Uważam ich zachowanie za kompletny brak kultury. A wasze za głupotę.
Pewnie się miło uśmiechacie, podczas gdy powinniście powiedzieć co myślicie.
Co to za przyjaciele, że nie umiecie im zwrócić uwagi ?

No to ja bym się poważnie zastanowiła nad relacją z tymi znajomymi.

ten mały ma dopiero 3 lata, kuba ma ponad 5 i nadal mu odbija, w tym wieku dzieci już znają granice!!!

nokia
Dokładnie, zgadzam się z Tobą. W tym wieku dziecko powinno wiedzieć co Mu wolno a czego nie. Przecież są jakieś granice! Jak teraz nie zaczną rodzice tłumaczyć to dziecko będzie miało samowolkę już zawsze.

Od pewnego czasu zniżyliśmy nasze kontakty z Nimi do MINIMUM EXTRA
Na prawdę miałam dość, nie opłacało mi się sprzątać przed ich przyjazdem bo po ich wyjściu miałam 10x więcej roboty.

Ja po prostu nie rozumiem tego jak można przyjechać do kogoś w gości i się wysługiwać " gospodarzami". Oni się nie ruszają z kanapy jak on do kuchni idzie albo do łazienki, nawet jak mówię, że nożyczki są w łazience a w kuchni noże...oni dalej siedzą. A jak ja nie pójdę po gnojka i coś się stanie to będzie zapewne na mnie
Raz jak u Nas byli to mały zacząć WYDZIERAĆ się i sypał samymi przekleństwami. Aż w szoku byłam.A oni śmiać się zaczęli.
Skoro Oni nie potrafią jednego dziecka wychować to ja nie wiem co będzie jak drugie przyjdzie na świat...a to już za 3 miesiące.

P.S.
Raz im powiedziałam, że ktoś małemu za dużo swobody daje to się oboje obrazili na mnie.

Chyba nic innego nie pozostaje:P

Przykro mi, ale jest najzupełniej normalne. Taki etap rozwoju psychoseksualnego. Za jakieś 2 lata mu przejdzie.

Tak samo jak normalne jest, że dziecko pragnie uwagi i niekoniecznie oznacza to, że jest rozwydrzone, może po prostu ma jej za mało i każda wizyta każdej osoby to dla niego atrakcja jak dla Was pójście na koncert albo wielka impreza.

Ponieważ z 5-latkiem można się już wcale nieźle dogadać proponowałabym się umówić - pobawisz się z nim pół godziny w coś, co lubi, jeśli da Wam godzinę spokoju, tak przykładowo. Niestety, ale nie da się udawać, że koleżanka dziecka nie ma i ono nie istnieje, jak przychodzisz w odwiedziny i ono jest w domu, to de facto przychodzisz i do niego - przynajmniej z jego dziecięcej perspektywy. I dziecka nie można zapchać zabawką czy kolorowanką - masz, baw się, niech cię nie widzę, dzieci są na to za mądre, poza tym wcale nie chcą prezentu na odwal się, tylko towarzystwa.

Zasugerowałabym też mamie, żeby może więcej czasu spędzał z innymi dziećmi. Może jest zwyczajnie samotny.

5-10 min. poświęconej uwagi zwykle wystarczy by dziecko zajęło się sobą. Jeśli oczywiście dziecko wyjątkowo tej uwagi poszukuje, bo mnie jako dziecku żadna koleżanka mojej mamy uwagi nie poświęcała nawet przez minutę- oczywiście dostałam herbatę oraz coś do robienia- i ze mną akurat był spokój; wystarczyło dać mi szufladę pełną "skarbów" (guziki, agrafki, nici) do przejrzenia lub kilka książek i nie byłam wyczuwalna dla otoczenia

No i jeszcze jedno: jestem uczulona i zawsze zwracam uwagę dziecku, gdy non stop próbuje mnie przekrzykiwać w rozmowie z jego rodzicem. Nie wiem czemu niektórzy rodzice na to nie zwracają uwagi w obecnych czasach .

No właśnie o to mi chodzi Sandro , z tą głupotą. Że wy nie mówicie.
Jakby  moi znajomi się tak zachowywali u mnie, i nawet nie mówię o dziecku ale o tym przesadnym goszczeniu, to bym im powiedziała.
Nie przyjaźnie się i nie zapraszam do domu ludzi, którzy nie są wystarczająco dobrymi przyjaciółmi żebym nie mogła swobodnie bez ich wielkiej obrazy powiedzieć to co myślę.
Miałam taką sytuacje , że koleżanka z małym dzieckiem chciała się do mnie wprosić na tydzień.
Powiedziałam 'ty proszę bardzo, ale bez dziecka' i tyle, obraziła się na jakiś czas i jej przeszło.
Jak się obraża to jej problem.
Współczuje tego co musisz znosić jak to dziecko się tak zachowuje, bardziej musisz się skupiać na nim niż jego rodzice. I myślę, że to im się podoba.
Ja bym ich wyrzuciła za drzwi w połowie spotkania. Żadnego uśmiechu, żadnych miłych słów, żadnej rozmowy kiedy mi jakiś mały potworek maca laptopa.
Po prostu bądź szczera.

No więc ewidentny wniosek sie nasuwa ,ze nie  jestem  zdolna do takiego poświecenia.Nie mam na to,ani chęci,ani ochoty, i to sie nie zmieni.Świat dzieciecy mnie irytuje, a zarazem przeraza (mam na mysli do etapu przedszkolakow,nie szkolniakow) Nie mam podejscia podczas zabawy,gier,czy wyglupów, za powazna jestem i cholernie krytyczna.Stąd wole dziecko zignorowac, lub konkretnie oznajmic,ze "ciocia "/Pani nie bedzie z tobą malować,ani bawic sie lalakimi,ani w dom,ani nie wyjdzie na dwor na plac zabaw w piaskownicy sie pobawic ,bo Pani nie ma ochoty, i do tego rozmawia z twoją mamą i innymi goścmi ,i nie przeszkadzaj,nie marudz bo i tak zdania nie zmienie.Namolność,upierdliwosć, jeczenie ,naciskanie, wymuszanie czegos na mnie ,jeszcze bardziej mnie frustruje i wbrew swojej woli i przekonaniom nie ide na żadne ustepstwa.
Nie raz bywa i tak,ze nawet w domu z naszym dzieciem nie zawsze mam ochote  w cos pograc wspolnie,wiec odmawiam,,a przymus i miałczenie mnie jeszcze bardziej irytują.Jak powiem nie, teraz nie, dzisiaj nie, to mam prawo oczekiwac ,ze zostanie to wziete pod uwage,nie wazne czy to sie tyczy domownika ,czy zupelnie obcego dziecka

Większość znajomych dzietnych ,ma juz dorosle dzieci i nie bylo takich ceregiel ,ze pozostali musieli sie odrywac i skupiac na nich uwage zabawiając podczas wizyt.Obylo sie bez tego,i jakos dzieci potrafily bez absorbowania i wchodzenia komus na glowe zajać sie same sobą
Teraz jakos dziwna moda na to nastala, odstawiając bal murzynow dokoła dziecka ,bo ono ma takie fanaberie i nie daj cos abys mu sie przeciswtawiła,no skandal,mały żąda i tak ma być

moja mama tak sobie nie radzi że jej wnuk przesuwa nogą szklanki na stole. generalnie grzeczny chłopak...

Rodzice są sami sobie winni, jak wychowali tak mają. Jak prośby i groźby nie pomagają, to porządnego klapa na dupę przy gościach tak, żeby dobrze zapamiętało. Tylko,że to już jest oznaka tego że rodzice w ogóle sobie nie radzą, bo gdyby sobie radzili to w ogóle nie bylłoby takich bachorców.

Czasy gdy moje dzieci były małe, to już kilkuletnia przeszłość, ale jak sięgam pamięcią, nie miałam takich problemów, jeden z moich synów miał naturę"słuchacza" i koniecznie chciał wszystko wiedzieć o czym rozmawiam ze znajomymi, ale krótkie" to nie temat dla ciebie, więc idź i zobacz czy nie ma cię w waszym pokoju" poskutkowało, i potem wystarczyło, synu...a on sam kończył...idę zobaczyć czy jestem w naszym pokoju "D ale to widać inne czasy były, albo modne "bezstresowe wychowanie" niektorych rodziców przerosło

"Kiedy Bóg stwarzał mężczyznę sięgnął po garść ziemi, gdy stwarzał kobietę, sięgnął już głębiej"

Na pewno warto być konsekwentnym. I tak naprawdę.... zasady (chociażby ta, jak nieprzerywanie gdy ktoś inny mówi) to wychowywanie. Młody człowiek ich potrzebuje.