uzaleznienie od partnera - Netkobiety.pl

arinmango, moze nie za wiele ci pomoge, ale przynajmniej sprobuje...
moja sytuacja nie jest identyczna, ale jest troche podobienstw- jestem w obcym dla siebie miejscu ze wzgledu na narzeczonego, bardzo nam razem dobrze, ale wlasciwie nikogo nie znam poza nim w tym miescie. mamy oboje wolne zawody [przy czym to raczej on utrzymuje nas] i wiekszosc czasu spedzamy razem w domu, czasem on wyjezdza na kilka dni. ja jestem niesmiala, poza tym zyjemy bardzo skromnie i jakos tak wyszlo, ze do tej pory nie podjelam prob poznania jakichs nowych ludzi. te dni, kiedy on wyjezdza, sa najgorsze rzecz jasna, bo pozostaje mi gadanie z naszym psem... ale uwierz mi, w pozostale dni, kiedy jestesmy razem, tez bywa zle. nie jestem co prawda chorobliwie zazdrosna o niego, ale czepiam sie go straszliwie, o mnostwo rzeczy. zdarza sie tez, ze od utarczki o jakis drobiazg przechodze do wrzeszczenia o tym, jak to wszystko dla niego zmienilam, jak to nie mam przyjaciol tu zadnych i czuje sie jak jego przedmiot. to wszystko nie jest oczywiscie jego wina i nawet wrzeszczac to, zdaje sobie z tego sprawe, co z kolei skutkuje tym, ze czuje sie okropnie... przeciez nikt nie zabrania mi poznania jakichs ludzi, wyjscia dokads, zmiany stylu zycia- to ja sama siebie ograniczam. ja to wiem i z tego co piszesz zdaje mi sie ze i ty to wiesz. ja mojemu facetowi to powiedzialam wprost w spokojniejszym momencie, ze jest mi zle, czuje sie samotna, brak mi tu przyjaciol ale ze to nie jest jego wina i ze nawet jesli poniosa mnie nerwy i bede tak twierdzic, to ma o tym pamietac. i powtarzam mu to czesto, bo wiesz, oni duzo wiadomosci zapominaja, ci faceci. to mi troche pomaga- po pierwsze powstrzymywac sie od robienia mu ciaglych wyrzutow, a po drugie od ciaglego strachu, ze go strace jesli bede mu tak zatruwac zycie.
druga rzecz to bycie emigrantem- ten etap tez przeszlam, mieszkalam za granica ponad 4 lata, bylam nawet przekonana, ze wyemigrowalam na stale, ale w zyciu wiele sie zmienia... poczatki byly straszne, nie znalam nikogo, czulam sie obco, czulam sie gorsza, wszystko mnie przerazalo- ze nie dam rady kupic biletu, albo nie bede wiedziala jak go skasowac... takie bzdury, chociaz jezyk znalam naprawde niezle, a strach i tak byl. troche to trwalo, zanim sie oswoilam, odnalazlam. ale w koncu sie udalo, z obecnej perspektywy to mialam niesamowicie bujne zycie towarzyskie nawet, chociaz na poczatku nie znalam zupelnie nikogo.
moze sprobuj zaczac od drobiazgow- wychodzic gdzies na spacer, poznac najblizsza okolice? albo- jesli to mozliwe- zapisac sie na jakies zajecia? na joge, tniec, czy lepienie garnkow, cokolwiek, byle miec jakikolwiek czas w tygodniu, ktory poswiecasz sama sobie. wiesz, twoj maz, chocby cie kochal najwieksza miloscia, nie moze zyc twojego zycia za ciebie... i ja wiem, ze latwo mowic, w sumie to troche przygadal kociol garnkowi... ale kiedy mysle o tym, jak udalo mi sie odnalezc w takiej samotnej sytuacji kiedys, to mysle ze i tobie sie uda. ba, nawet pomyslalam ze i mnie sie w koncu uda ruszyc z domu na podboj swiata. nie ma co czekac, az ten biedny facet wymieknie do konca pod naporem zycia i naszego marudzenia.
pozdrawiam

Skoro wiesz, że Twoje myślenie jest niemądre, zrezygnuj z niego.

W ramach "terapii" przeczytaj  c a ł y  wątek: http://www.netkobiety.pl/t17705.html
Tam znajdziesz mnóstwo rad dotyczących pozbycia się takiego sposobu funkcjonowania oraz opis skutków takiego traktowania męża i siebie.

Poszukaj jakiegokolwiek zajęcia dla siebie, bo inaczej opleciesz się wokół męża jak bluszcz i udusisz go lub on, by się od Ciebie uwolnić, będzie musiał Cię znienawidzić.

Moje drogie,
Bardzo Wam dziekuje za te rady. Musze przyznac, ze obiektywna ocena drugiej osoby, a przez to spojrzenie na siebie oczami kogos innego chocby wirtualnie jest pomocna. Milo tez wiedziec, ze nie jest sie samemu w takiej sytuacji, ze nie jestem jedyna taka slaba kobieta, ktorej ciezko samej cos ze soba zrobic. Ostatnio znow chcialam sie dasac na meza, o malo nie zrobilabym mu kolejnych wyzutow, ale powstrzymalam sie. Bylo cholernie ciezko i z tych emocji, ktore musialam zatrzymac w sobie doslownie odczuwalam fizyczny bol. Jednak ze wszystkich sil staralam sie sobie przetlumaczyc, ze tak nie mozna. Nie mam zadnych innych uzaleznien, ale mysle ze wszystkie sa podobne. To jest cos takiego, ze na poczatku bardzo dlugo uwazasz, ze robisz dobrze, az nagle zdajesz sobie sprawe, ze krzywdzisz siebie i kogos. Pozniej dlugo nie mozesz w to uwierzyc i rozpoczyna sie walka z samym soba. To jest najgorsze, bo musisz przekonac sama siebie, ze masz problem, i niby o tym wiesz, ale sa chwile i to czeste, ze smiejesz sie sama z siebie. Problem? Jaki problem? To nie ja mam problem tylko On, to On nie poswieca mi tyle czasu co bym chciala, to On sie spoznia, to On nie dzwoni setki razy dziennie i tak w kolko.... i znow kiedy dostajesz wiadrem zimnej wody na glowe zaczynasz walczyc od nowa. To forum jest potrzebne, potrzebne takim kobietom jak ja. Ktore potrzebuja wiadra zimnej wody w kazdej chwili slabosci, by w koncu sie wyleczyc.