Dlaczego tak postępują kobiety ? - Netkobiety.pl

Musiałeś poznać moją byłą bo ja to podzielam.

Jak mi eks kiedyś powiedziała tłumacząc się ze zdrady: "Chciałam poznać jak to jest z innym chłopakiem". Cokolwiek to znaczy(?)
Chęć przeżywania przygód silniejsza niż miłość

Dlatego coraz bardziej zaczynam popierać związki bez zobowiązań

Ciekawe co napiszą panie Z mojej strony jak sobie nawet przypomnieć małżeństwa tak z okresu 1945-1990. Często to było 2-3 tygodnie 'chodzenia' i ślub! Ano tak tak było Po czasie większość tych związków się wypaliła, najczęściej wyglądało to tak, że facet jest panem domu a kobieta mu usługuje aż do starości..Kobiety bały się sprzeciwiać, na dodatek jakby to robiły zawsze facet mógł podnieść rękę...Teraz też są związki że kobieta się boi cokolwiek zaoponować facetowi, bo wiec co on może jej zrobić - tylko czy my chcemy tacy być? Zobaczmy na islam, tam facet adoruje, a jak ma papier to żona jest jego własnością i nic nie może zrobić, w zachodniej cywilizacji taki model już nie wróci.

tak to boli..ale czy mogliśmy tego uniknąć inaczej niż zamknąć ją w pokoju bez okien?

Biologicznie patrząc cały nasz ból bierze się stąd, że nagle nie mamy do niej dostępu seksualnego..Taka prawda! Organizm karze nas, atakuje potężną dawką hormonów, chcemy ją odzyskać, nie widzimy jej wad, chcemy taką jaka była i widzimy SWOJE błędy! Generalnie jednak pod tym wszystkim siedzi pierwotny instynkt..Im bardziej walczymy o nią tym bardziej ona będzie się oddalać, nikt nie lubi jak mu się ktoś narzuca, a ona tak czuje. Nie pamięta misia, tylko widzi kolesia który jest żałosny dla niej w tych błaganiach i pewnie widzi, że po prostu chce się dostać z powrotem do jej majtek

Eh boli wiadomo, obrazy wspólnych chwil, nie myślimy o seksie z nią, z żadną...Ale podświadomie czy naprawdę nie myślimy? Czy wśród tych obrazów wspólnych chwil nie ma tych intymnych?

Dla mnie to nie jest problem kobiet, a ogólnie ludzi, którzy szukają ekscytacji. Wiadomo, że po kilku latach związku człowiek się przyzwyczaja, wchodzi rutyna, nie ma tej chemii, która była na pocżatku. Albo osoba umie docenić to co ma, mimo, że uczucie ewoluowało, albo nie. Faceci zachowują się dokładnie identycznie, panienka zakręci takiemu tyłkiem koło nosa, rzuci jakiś komplement i nagle nawet największy kapciarz staje się Adonisem i czmycha do innej, zeby potem znów przerobić z nią etap rutyny i znaleźć następną.

Wielkopolanin żal mi cię bo wiem co czujesz,tak nie postępują tylko kobiety ,mężczyźni też,to chyba nie zależy od płci tylko osobowości i zasad wyniesionych z domu .Ja też od niedawna jestem zdradzoną żoną,przez 10 lat wszystko było dobrze ,nagle okazało się że umieram ,godzina na spakowanie zamknięcie zakładu i pożegnanie się z rodziną.Było bardzo ciężko  zabiegi ,operacja ,chemie ,utrata włosów ale dałam radę dzięki mężowi który bardzo o mnie  dbał i walczył.Rok ciężkiej walki ,a potem próba powrotu do normalności.Tak minął kolejny rok i wtedy zaczęło coś się zmieniać ,chyba go to wszystko przerosło i zaczął się oddalać,Kiedyś pracowałam po 10 godzin a teraz lekka praca była nie do pokonania ,organizm był za słaby.Zaczął się oddalać  wracać późno do domu,spał z komórką ,ciągle rozmawiał przez telefon i wszystko go drażniło ,mój widok przyprawiał go o dreszcze.Rozumiałabym to gdyby tak się działo po chemii ,ale później  wyglądałam już dobrze.Na pewno nie jestem brzydka,choć to kwestia gustu ,sexu też mu nigdy nie brakowało a mimo to chciał się dowartościować i zaczął mnie zdradzać z mężatką o 5 lat  starszą ode mnie ,mąż jest starszy o 8 lat .Niby nic mu nie brakowało a jednak zapragnął komplementów  i adrenaliny.Chyba największy żal mam o to że nigdy nie próbował mi powiedzieć że coś jest nie tak nie mówił o swoich potrzebach.Przed chorobą wszystko co robiłam było dla niego ja nigdy się nie liczyłam zawsze było tak jak on chciał.Moje życie było dla niego ,byłam wstanie zrobić wszystko  by był szczęśliwy.Nie oskarżam mężczyzn że wszyscy są tacy sami bo to nie prawda ,kochanka mojego męża robiła to wszystko wiedząc o mojej chorobie ,o dzieciach i jak pisała czekała na moją śmierć mimo że jest pielęgniarką mającą męża i 2 małych dzieci.Kobiety potrafią być bardzo wyrachowane i to bardo boli.Trzymaj się mocno i pomyśl o sobie o tym co sprawia ci przyjemność .Zapomnieć nie zapomnisz nigdy ale z czasem będzie mniej boleć .Pozdrawiam.

Zgodzę sięz Tobą w 100%, jak kobieta odchodzi a my za wszelka cene chcemy zeby wrócila, zmieniamy sie , pokazujemy jacy my jestesmy teraz dobrzy a ona cóż postrzega nas juz jako zbędny material,jesli byla sama wyrusza na nowe łowy,nie pisze tutaj o zdradzie bo żadna mnie nie zdradziła i jeszcze jeden szczegół jak juz ona mowi nie to choćby  nie wiem co nigdy już do nas nie wróci a my nie potrafimy odejsc z klasa i pogrążamy się w swoim cieprpieniu.

Hmm, dlaczego ludzie, którzy mówią sobie, że kochają, odchodzą? Zgodzę się z tym, że jest to problem ogółu, wszystkich związków. Na miłość składają się fazy począwszy od zauroczenia do zakończenia związku, odsyłam do książki Wojciszke "Psychologia miłości", wszystko jest tam jasno opisane. Zanim jednak odpowiem na w/w pytanie śmie stwierdzić, że stoimy u progu wielkiej śmierci miłości, ludzie się nie szanują, zanika empatia.
Jeśli odchodzi z związku jedna z osób to żaden argument nie jest usprawiedliwieniem, to po prostu natura, niezdolność do monogamii, jesteśmy przecież zwierzętami i rządzą nami instynkty, tylko jest jeden problem posiadamy umiejętność rozumowania i każdy koniec jest dla porzucanego dramatem, bo szukamy wyjaśnienia takiej sytuacji. Umierają autorytety, moralność, etyka. To nie dzieje się przez to, że kobiety mają coraz więcej do powiedzenia, a przez to że już nie potrafimy budować trwałych związków, jak nasi rodzice, szybko rezygnujemy, żyjemy łatwo i każdy problem omijamy, idziemy na tzw. łatwiznę, czyli lepiej odejść i budować coś nietrwałego niż trwać i budować coś wzniosłego (pielęgnować miłość). Partnerzy odchodzą, bo nie chcą rozniecać ognia, który powoli gaśnie. Proszę Was o jedno, nie uogólniajcie każde rozstanie jest indywidualnym przypadkiem, jak każdy z nas jest inną jednostką.
Wszak chce mi się płakać, jak się na to spojrzy. Pozdrawiam.

Ciekawa dyskusja facetów się tutaj rozwinęła.

Nina1234 doskonale wiem co czujesz. Mimo mojego młodego wieku mam już za sobą dwie operacje usunięcia guza mózgu (dwa lata temu). Po pierwszej chłopak mnie zostawił, mimo że się mną opiekował, mówił że będziemy razem itp. Nie wytrzymał. Nie mam praktycznie żadnych powikłań. Studiuję, pracuję bez problemów.
Gdy odszedł nawet nie płakałam. Łzy pojawiły się dopiero wtedy gdy podczas porządków znalazłam jego list do mnie na walentynki. Pięknie potrafił pisać, gorzej było to wcielić w czyn.

Jeden z panów wyżej napisał, że tak naprawdę chodzi o biologię. Zgodzę się z tym. Któryś wspomniał, że brał udział w jakiejś "grze" - był porównywany. To prawda - tak działa biologia. Kobieta szuka najlepszego ojca dla swoich dzieci, czyli odpowiedzialnego, zaradnego. Ja mimo, że nadal jestem w związku ponad rocznym, czuje jak się wszystko psuje. Bo on nie chce pracować, na nic nie ma czasu, Nie widzieliśmy się już od miesiąca (mamy do siebie 30km). Nie potrafi odmówić swojemu ojcu, gdy wymyśla mu następne zajęcia związane z remontem, który trwa odkąd się spotykamy. Nigdy nie byłam u niego w domu. Nie zaprosił mnie, ja go zaprosiłam - nie przyjechał. Jak ja mam być z kimś takim? Pojawił się na horyzoncie jeden następca i badam, sprawdzam czy jest odpowiedzialny, można na nim polegać, opiekuńczy. Nie, nie sprawdzam jaki jest w łóżku, ani jak całuje. Tylko zwracam uwagę na to, czy jest w stanie zaopiekować, zatroszczyć się o rodzinę.

To nie chodzi o kwiaty o podarunki. Dla mnie nie są one istotne, ważne są cechy charakteru. Jak któraś z pań wyżej napisała - bardziej ucieszyłabym się z obiadu zrobionego przez niego niż z kolejnego kwiatka. Jakby pomógł mi coś w domu naprawić, doradzić. To jest dla mnie cenniejsze niż kwiatek, który zwiędnie.

Także panowie jak zauważyliście wszystkim rządzi biologia, nie ma co się sprzeciwiać naturze.
Wy sami zwracacie uwagę na piękne kobiety. Nie piszcie, że tylko nam jest bardzo łatwo zawrócić w głowie, bo ja także znam takich delikwentów, którzy łatwo dają się złapać
Po za tym wy idąc ulicą także porównujecie, patrzycie na inne kobiety.

Do tego co napisała Małgorzatka dodam jeszcze instrukcję radzenia sobie z żalem porzuconego
Wracając sam do pustego domu, w drodze odżyły wspomnienia..tego że to idealna miłość zabita przeze mnie, przez to że się nie słuchało, głupie błędy robiło itp rzeczy które powodują że normalnie facet może się - znowu - rozlecieć.
Pomyślałem jednak jak tą sytuację będę rozpatrywał za 50 lat...i czy wówczas nie będę żałował czasu, który poświęciłem na żal, zamiast na życie. I od razu żal zaczął zanikać..trzeba iść dalej mimo że boli, nie można się załamać, bo z perspektywy czasu, czas spędzony na żalach był po prostu bezproduktywny!

Wielkopolanin ciężko zrozumieć że można odejść tak z dnia na dzień i zapomnieć wszystko ,twoja żona chyba musi być mocno zauroczona .Żal niestety zostanie ale ciągłe myślenie o tym nie pomaga wręcz przeciwnie.Ja walczę o nasz związek chociaż mąż twierdził  że  próbowali się wcześniej rozstać gdy jej mąż się o tym dowiedział ale nie mogą bez siebie żyć.To zabolało chyba najbardziej,niestety ja nie wyobrażałam sobie życia bez niego nie chcę umierać w samotności dlatego musiałam go prosić żeby mnie nie zostawiał.Powiedział że nigdy by tego nie zrobił że dzieci i ja jesteśmy najważniejsi,tylko to mu chyba nie wystarczało bo nie przepraszał i nie proponował że ją zostawi .To ja go prosiłam by się z nią więcej nie spotykał choć wiedziałam że jeśli ją naprawdę kocha to nie będzie możliwe .Powiedział że nie będzie się spotykał i nie spotkał się z nią ale od razu kontaktu nie zerwał ,po jakimś czasie zobaczyłam że do siebie pisali ,w tedy kazałam mu zdecydować raz na zawsze ,czy mam być tą jedyną bo  skoro pisze do niej to chyba nie jest pewien.Tą walkę wygrałam teraz zaczął się starać choć jeszcze niedawno mówił ,że się nie zmieni.Teraz jest dobrze  ale na jak długo to się okaże.Choroba nauczyła mnie jednego że trzeba cieszyć się każdym dniem ,każdą chwilą  i nie planować co będzie kiedyś bo to nie zawsze od nas zależy.Więc cieszę się że dzisiaj jest dobrze i nie myślę czy zrobi to jeszcze raz bo inaczej zwariuję.Wielkopolanin widać że twoja żona była dla ciebie najważniejsza i dla tego to tak boli ,gdybyśmy ich nie kochali ponad własne życie było by dużo łatwiej .Mam nadzieję że jeszcze kiedyś będziesz choć trochę szczęśliwy ,trzymaj się i pozdrawiam.Moja cierpliwość mi się opłaciła.

Witaj
a jeżeli mogę zapytac ile trwał twój związek???

Rozstanie- to nie sprawa płci to sprawa osoby.
Piszecie o tym iż wszystko układa się fantastycznie:3, 5, 10 lat i nagle Ona mówi- że to koniec..bo brak jej..i tutaj lista wielu romantycznych uniesien..
A ja myślę iż sygnały zawsze są, być może nie tak jaskrawo widoczne jakby chcielibyście je widzieć...
Druga sprawa- często my kobiety mówimy Wam czego nam brak, ale w odpowiedzi słyszymy - znowu zanudzasz, znowu czegoś Ci brak...i ta Mina pełna zniecierpliwienia ....

Wielkopolanin jak ktoś odchodzi do innej osoby to nie bardzo  chce z nami utrzymywać kontakty a dlaczego bo tak łatwiej im chyba
ty myślisz o niej co u niej jak się czuje chociaż to ty zostałeś porzucony bo masz silną więź nie masz nikogo a ona ma, ona lepiej poradzi sobie i na pewno myśli o tobie ale nie tak jak ty byś tego chciał
osoby porzucone mają zawsze przerąbane zwłaszcza jak zostają całkiem same i pamiętaj ma to wielki wpływ na inny związek musisz się tutaj zająć swoją osobą

Swietny temat i bardzo madre wypowiedzi.  Wielkopolanin ! -wiem to boli.
Zycze ci obrony malzenstwa .
Tak ,tak kobieta to zle humory ,choroby i wlosy w umywalce.
Ale tez co nieco "damy na bialym koniu " co dostrzegaja
kochankowie ,gdy maz juz o tym zapomnial. 

Moze sprobujesz spojrzec do wewnatrz ?. Moze jeszcze da sie cos zmienic albo sie zmienic.?.
Powodzenia .

Widzę, że to co napisałam zostało potraktowane trochę ironicznie Jednak dlaczego ja mam tkwić przy kimś, komu nie zależy na spotkaniach, kto od trzech dni nie dzwoni, nie pisze? Nie widzieliśmy się już miesiąc (30km mamy do siebie). Twierdzi, że kocha, ale nie widzę tego. Mówiłam, że mogę przyjechać do niego, skoro on nie ma czasu - nie pracuje. Jednak nie podobała mu się ta propozycja. Także nie znam przyczyn jego milczenia, równie dobrze on może coś kombinować na boku. Chociaż wydaje mi się, że nie jest z tych co zdradzają. Ale można się też przejechać na takich przekonaniach.

Jest przykro gdy bliska osoba odchodzi, ja także byłam w takiej sytuacji. Z dnia na dzień związek się zakończył w momencie gdy go potrzebowałam - czekałam na operację. Chcę być z kimś już na dłużej, być może na zawsze. Z tym obecnym? to nie jest możliwe.

Powodzenia w relacjach damsko-męskich

Nuda.
Niby widziałam, że partner mnóstwo energii pakuje w zapewnienie bytu i ogarnięcie tych codziennych, powtarzalnych spraw, ale też nie widziałam, żeby skupiał się na mnie. Nie rozmawiał ze mną, albo rozmawiał dopiero zmuszony. Naobiecywał, naroztaczał ładnych wizji, a potem znów milczał. A ja popadałam w intelektualną i emocjonalną nudę. Nie czułam się ważna - byłam tylko elementem wyposażenia jego życia.
Uciekałam we flirty, bo ktoś się mną interesował - pytał, co myślę, co lubię, o czym marzę.
Wiem, na codzień nie da się rozmawiać tylko o sprawach ważnych, naczelnych i pięknych. Ale żeby chociaż czasem i żeby nie tylko z mojej inicjatywy!

Koniec nastąpił dopiero wtedy, kiedy się na partnera zamknęłam wewnętrznie. Już mnie nie obchodził, już nie wierzyłam, że będzie chciał mnie traktować jak żywą kobietę. Gdybym miała z nim zostać, musiałabym jechać na psychotropach, żeby nie czuć, nic nie czuć, a tylko wykonywać swoje obowiązki.
Można to było zatrzymać, nawet wtedy, kiedy już była nuda, która mnie wepchnęła w czyjeś inne ramiona. Małymi, ale częstymi gestami: przytuleniem, karteczką z komplementem, kwiatkiem przyniesionym ze spaceru.

I myślę, że sporo do tej całej sytuacji przyczyniło się moje niedowartościowanie - przyjemniej mi było przeglądać się w czyichś zainteresowanych i zachwyconych oczach niż przyjrzeć się samej sobie. A mój partner widocznie też nie czuł się zbyt wartościowym człowiekiem, skoro zamiast bliskości i intymnosci, stawiał na sprawowanie nade mną władzy, pouczanie i okazywanie mi swojej wyższości moralnej.

Mam pytanie... jutro zamierzam włączyć mój telefon , na sms odpowiadać nie zamierzam ale napewno do mnie będzie dzwonić moja niedoszła "miłość" , przypominam że rzuciła mnie dla innego, a teraz sie o mnie martwi. Pytanie brzmi czy mam odebrać ? czy poprostu olewać jak dzwoni, wydaje mi się że odbiore i poprostu spokojnie odpowiem na to co ją męczy i się szybko pożegnam.

Nie wiem czy chciałbym tak, czy odpowiadać jak dzwoni czy nie?,zastanawia mnie blokowanie to troche dziecinne chyba jest. I tak pozmieniałem wszystko numery i poczte. tel nie moge bo abonament jest. Chciałbym jej pokazać że znosze wszystko dobrze i że nie jest mi potrzebna do szczęścia.

Ja męczyłem się ponad miesiąc walcząc o nią, spotykała się z kimś i nie odp wogóle... kurde co chwile zmieniam zdanie

Pozwól, że odniosę się do Twojej wypowiedzi.
Jestem mężatką z okresu , który wymieniłeś ( bliżej lat 80-tych). W narzeczeństwie byliśmy przeszło dwa lata. Związek trwa nadal. Owszem, można przyjąć, że mąż jest głową ( nie panem) domu, a żona/ja tą głową kręci.
Całkiem zdrowy i powszechny podział ról, przynajmniej w moim otoczeniu.
Koleżanka przyjęła oświadczyny po trzech miesiącach znajomości i też są razem.
Zatem, nie wiem skąd masz takie wyliczenia.
Chyba, że obie jesteśmy wyjątkiem od reguły.   

Nie ma mowy o żadnym "usługiwaniu", bo każdemu dała "Bozia rączki dwie", a które w razie "gdyby co", to obronić się też potrafią. Kto ma zapędy na "damskiego boksera", to będzie na kobietę podnosił rękę i nie jest to zależnie od tego w jakich latach się urodził.
Myślę, że tak samo jest z kobietami, nie każda ma zadatki na służebnicę pańską.

Owszem, obecnie częściej zdarza się, że  związki przed małżeńskie trwają po kilka lat.
To jak przejrzały owoc, jeszcze da się zjeść, ale już nie tak smakuje.
Panowie się wahają, trudności wynajdują, a kobiety czekają...na upragnione oświadczyny.
Często wręcz same się tego domagają/oświadczają.
A jak widać z wypowiedzi tu na forum, długoletnie narzeczeństwo nie jest gwarancją na dobre małżeństwo.

Pozdrawiam.

Przeczytałem sporo o rozstaniach i ich przyczynach. Jeżeli kobieta jest szczęśliwa to nie zdradzi faceta , ale tu też zależy od charakteru. A jeżeli coś zaczyna się psuć to wtedy ona przerzuca się do innego gniazda, uczucia przekłada na innego faceta, nie prubóje tego ratować poprostu zmienia otoczenie w nadzieji ze ten nowy będzie lepszy. A ten stary normalnie w świecie przestaje ją interesować, nie chce go krzywdzić ale nie dba o to, albo staje się wspomnieniem albo problemem. Taki scenariusz powtarza się...