1. Kościół Katolicki jest największą wspólnotą chrześcijańską na świecie — liczy ponad 1,3 miliarda wiernych, co stanowi około połowy wszystkich chrześcijan.
2. Watykan, siedziba papieża i centrum Kościoła Katolickiego, jest najmniejszym państwem na świecie
3.Kościół Katolicki uznaje siedem sakramentów – są to: chrzest, bierzmowanie, Eucharystia, pokuta, namaszczenie chorych, kapłaństwo i małżeństwo.
4. Papież jest nieomylny tylko w określonych warunkach – dogmat o nieomylności papieża (ogłoszony w 1870 r.) dotyczy tylko wypowiedzi ex cathedra w sprawach wiary i moralności.
5. Kościół Katolicki odgrywał kluczową rolę w rozwoju edukacji w Europie – zakładał uniwersytety, szkoły i klasztory, które przez wieki były centrami nauki i kultury.
6. Biblia używana w Kościele Katolickim zawiera 73 księgi – 46 w Starym Testamencie i 27 w Nowym, co różni się od kanonu protestanckiego.
7. Kościół Katolicki prowadzi jedną z największych sieci charytatywnych na świecie – organizacje takie jak Caritas pomagają milionom ludzi niezależnie od wyznania czy pochodzenia
8. Celibat kapłański jest obowiązkowy w Kościele łacińskim – księża rzymskokatoliccy zazwyczaj nie mogą zawierać małżeństw, choć w katolickich obrządkach wschodnich duchowni mogą być żonaci (jeśli zawrą małżeństwo przed święceniami).
9. Największą katolicką świątynią świata jest Bazylika św. Piotra w Watykanie – może pomieścić ponad 60 tysięcy wiernych i uważana jest za centrum duchowe katolicyzmu
10. Katolicka nauka społeczna kładzie duży nacisk na godność osoby ludzkiej i sprawiedliwość społeczną – encykliki papieskie często dotyczą tematów takich jak prawa pracowników, ubóstwo i pokój na świecie.
11. Katolicy wierzą w istnienie czyśćca – to stan oczyszczenia duszy przed wejściem do nieba
12. Kościół Katolicki ma własne prawo – Kodeks Prawa Kanonicznego – reguluje on m.in. zasady życia duchownych, małżeństw oraz działania instytucji kościelnych
13. Każda diecezja ma swojego biskupa – biskup to duchowny odpowiedzialny za nadzór nad lokalnym Kościołem; może udzielać sakramentu bierzmowania i święceń.
14. W Kościele Katolickim istnieje podział na Kościoły obrządku łacińskiego i wschodniego – oba są w pełnej jedności z papieżem, ale różnią się liturgią i tradycjami
15. Święta Bożego Narodzenia i Wielkanocy mają oktawy – to osiem dni liturgicznego świętowania jednej uroczystości, z których pierwszy i ostatni dzień są szczególnie ważne
16. Katolicy modlą się na różańcu, który zawiera 59 paciorków – służy on do medytacji nad tzw. tajemnicami różańcowymi z życia Jezusa i Maryi
17. Papież nie musi być kardynałem ani nawet biskupem przed wyborem – choć w praktyce zawsze jest wybierany spośród kardynałów, prawo nie wyklucza innego kandydata (musi jednak przyjąć święcenia biskupie)
18. Post eucharystyczny trwa godzinę przed przyjęciem Komunii Świętej – dotyczy jedzenia i picia (z wyjątkiem wody i lekarstw).
19. Kościół obchodzi Rok Liturgiczny, który rozpoczyna się w Adwencie – nie pokrywa się on z rokiem kalendarzowym i oparty jest na obchodach wydarzeń z życia Chrystusa.
20. Papież nosi pierścień Rybaka – symbolizuje on jego władzę duchową jako następcy św. Piotra, który był rybakiem.
21. Kościół Katolicki uznaje objawienia maryjne, ale nie wszystkie są obowiązkowe do wierzenia – np. Fatima i Lourdes są uznane, ale nie stanowią dogmatu.
22. Symbolem Kościoła Katolickiego jest krzyż z ukrzyżowanym Jezusem (krucyfiks) – różni się od krzyża protestanckiego, który zazwyczaj nie zawiera postaci Chrystusa.
23. Kościół Katolicki uznaje czterech wielkich ewangelistów – to św. Mateusz, św. Marek, św. Łukasz i św. Jan, autorzy czterech Ewangelii w Nowym Testamencie.
24. W czasie Wielkiego Postu katolicy są zachęcani do trzech praktyk: modlitwy, postu i jałmużny – mają one przygotować duchowo na Zmartwychwstanie.
25. Święta Trójca to centralna tajemnica wiary katolickiej – Bóg jest jeden w trzech Osobach: Ojcu, Synu i Duchu Świętym
26. Katolickie krzyżmo to specjalny olej używany przy udzielaniu sakramentów – stosuje się go przy chrzcie, bierzmowaniu, święceniach i konsekracji ołtarza.
27. Kościół Katolicki ma własny hymn – „Hymn do Ducha Świętego” – odmawiany lub śpiewany podczas ważnych uroczystości i święceń.
- Julia life in UK
- Przyjaciółka Forum
- Nieaktywny
- Julia life in UK.
- Wkręcam się coraz bardziej
- Nieaktywny
Francisco Pizarro (ur. 1474, 1475 lub 1478 w Trujillo, zm. 26 czerwca 1541 w Limie) – hiszpański konkwistador, który podbił imperium Inków, a także założył miasto Lima, współczesną stolicę Peru.
Urodził się w Trujillo. Nie jest znana jego dokładna data urodzenia. W źródłach pojawiają się daty: 1474, 1475 lub 1478. Francisco Pizarro był nieślubnym dzieckiem ze związku hiszpańskiej wieśniaczki, Franciski González, z Gonzalo Pizarro, kapitanem hiszpańskiej armii. Większość swojego życia spędził w domu swoich dziadków. Był dalekim kuzynem Hernána Cortésa, zdobywcy Meksyku. Zafascynowany doniesieniami o bogactwach znalezionych w Nowym Świecie i sukcesach kuzyna sam zapragnął zostać konkwistadorem[4]. Według legendy, zanim został żołnierzem pracował jako świniopas. Informację tę przekazał nieprzychylny mu sekretarz Cortesa. Prawdopodobnie do końca życia pozostał analfabetą
Francisco już jako dorosły człowiek poznał swych przyrodnich braci, z których najstarszy Hernando (jedyny ślubny syn ich ojca) był młodszy od niego o ponad 20 lat. Pozostali bracia to Juan i Gonzalo. Wszyscy brali udział w podboju Peru[potrzebny przypis].
W 1502 roku brał udział w wyprawie na Hispaniolę. W 1510 roku dołączył do ekspedycji Alonso de Ojedy, która miała za zadanie założyć osadę na wybrzeżu Ameryki Południowej. W 1513 roku towarzyszył Vasco Núñezowi de Balboa w ekspedycji, podczas której przekroczono Przesmyk Panamski. W ten sposób Balboa i jego ludzie są pierwszymi Europejczykami, którzy zobaczyli Ocean Spokojny. Kiedy rok później gubernatorem „Złotej Kastylii”, jak nazywano tereny dzisiejszej Panamy, został Pedro Arias de Ávila, Pizarro szybko stał się jego bliskim współpracownikiem. Wówczas dokonał aresztowania Balboi, a następnie zeznawał przeciwko niemu na procesie, w wyniku którego Balboa został ścięty
Pierwsza wyprawa:
Na przełomie 1523 i 1524 roku nawiązał współpracę z żołnierzem Diego de Almagrem i księdzem Hernando de Luque. Pizarro rozpoczął przygotowania do wyprawy, mającej na celu zbadanie i podbój zachodniego wybrzeża Ameryki Południowej. Pierwsza wyprawa wzdłuż wybrzeża Kolumbii w latach 1524–1525 skończyła się niepowodzeniem[
Druga wyprawa:
Druga wyprawa do zachodniego wybrzeża Ameryki Południowej miała miejsce w latach 1526–1528. Do Pizarra i Almagro dołączył Bartolomé Ruiz. Przekroczył on równik i dotarł do Peru. Pizarro pozostał przy przybrzeżnych wyspach w północnej części Ameryki Południowej, podczas gdy Almagro został odesłany do Panamy po posiłki. Na miejscu otrzymał rozkaz natychmiastowego przerwania ekspedycji, aby nikt więcej nie zginął. Według legendy po przekazaniu odpowiedzi Pizarro miał narysować mieczem linię na ziemi, zapraszając tych, którzy żądali bogactwa i chwały, do jej przekroczenia. Do Pizarra przyłączyło się trzynastu ludzi. Tzw. słynna trzynastka kontynuowała badanie wybrzeża. Dotarła do 9° równoleżnika. Tam Pizarro uzyskał relacje o bogactwie państwa Inków. Nowo odkryte ziemie otrzymały nazwę Peru (prawdopodobnie w wyniku zniekształcenia nazwy rzeki Virú[.
Trzecia wyprawa do Peru:
Wiedząc, że nie uzyska zgody gubernatora Panamy, wiosną 1528 roku Pizarro wyruszył do Hiszpanii. Tam uzyskał audiencję u króla Karola I. Monarcha przekonał się do pomysłu zajęcia Peru. Za dotychczasowe zasługi odznaczył Pizarra i nadał mu herb. Nowe stanowiska objęli Almagro i Luque. „Słynna trzynastka” otrzymała zaś znaczne prawa i przywileje na nowo odkrytych terenach. Pizzaro został dowódcą nowej wyprawy. W wyprawie wzięło udział 180 ludzi
W styczniu 1530 roku załoga Pizarra wyruszyła do Ameryki Południowej. W 1532 roku wyprawa dotarła do państwa Inków. 16 listopada 1532 roku dotarli do Cajamarki. Tam na spotkanie z Atahualpą wyszedł ojciec Vicente de Valverde i tłumacz. Władca Inków otrzymał od księdza brewiarz, który następnie rzucił na ziemię. Wkrótce po tym Pizarro wydał swoim żołnierzom rozkaz ataku. Podczas bitwy pod Cajamrca Hiszpanie porwali Atahualpę. Za uwolnienie go Hiszpanie zażądali wielkich ilości złota. Po otrzymaniu okupu 26 lipca 1533 roku udusili Atahualpę z obawy, że po wypuszczeniu mógłby przygotować zemstę na konkwistadorach (według innego źródła Atahualpa został spalony.) Zwycięstwo Hiszpanów pod Cajamarcą powszechnie, lecz błędnie, uważa się za symboliczny koniec istnienia państwa Inków. Faktycznie po śmierci Atahualpy Hiszpanie poprzez krwawe podboje i negocjacje z lokalnymi przywódcami stopniowo opanowali państwo Inków. Zamordowanie Atahualpy zostało negatywnie odebrane przez Karola I oraz innych konkwistadorów.
Pod koniec 1533 roku Hiszpanie zajęli stolicę Imperium, Cuzco, co było zwieńczeniem podboju Peru. 18 stycznia 1535 r. nad brzegiem Oceanu Spokojnego założono miasto Ciudad de los Reyes (znane dziś jako Lima), które zostało stolicą Wicekrólestwa Peru
Konflikt z Diego de Almagro i śmierć
Pomnik Pizarra w Trujillo (Hiszpania)
W 1537 r. Diego de Almagro wrócił do Cuzco po nieudanej wyprawie do Chile. Chcąc zagarnąć bogactwa Cuzco dla siebie, zajął miasto, korzystając z nieobecności wojska Hernanda Pizarra, brata Francisco, które wyruszyło w Andy celem stłumienia buntu Manco Inki. Kiedy Hernando wrócił z wojskiem, został pokonany i, wraz z innym bratem Gonzalem – aresztowany. Pizarro wysłał armię pod dowództwem Alonso de Alvarado celem odbicia miasta, ale została pokonana. Alvarado został wzięty do niewoli. Później Gonzalo i de Alvarado uciekli z niewoli. Pizarro postanowił uwolnić brata Hernando, obiecując Almagro kontrolę nad Cuzco. Pizarro jednak nie zamierzał oddawać miasta swojemu dawnemu towarzyszowi, a negocjacje wykorzystał do zebrania sił. Almagro został pokonany w bitwie pod Las Salinas 6 kwietnia 1538 roku. Z rozkazu Hernanda Pizzarra został pojmany i zgładzony dnia 8 lipca 1538 roku
Francisco Pizarro zmarł 26 czerwca 1541 roku z rąk zamachowców, dowodzonych przez Diego Almagro Juniora.
Pizarro był ojcem czwórki dzieci, pochodzących z jego nieformalnych związków z miejscowymi kobietami (jedną z nich była krewna Atahualpy)
- Julia life in UK
- Przyjaciółka Forum
- Nieaktywny
Francisco Pizarro (ur. 1474, 1475 lub 1478 w Trujillo, zm. 26 czerwca 1541 w Limie) – hiszpański konkwistador, który podbił imperium Inków, a także założył miasto Lima, współczesną stolicę Peru.
Urodził się w Trujillo. Nie jest znana jego dokładna data urodzenia. W źródłach pojawiają się daty: 1474, 1475 lub 1478. Francisco Pizarro był nieślubnym dzieckiem ze związku hiszpańskiej wieśniaczki, Franciski González, z Gonzalo Pizarro, kapitanem hiszpańskiej armii. Większość swojego życia spędził w domu swoich dziadków. Był dalekim kuzynem Hernána Cortésa, zdobywcy Meksyku. Zafascynowany doniesieniami o bogactwach znalezionych w Nowym Świecie i sukcesach kuzyna sam zapragnął zostać konkwistadorem[4]. Według legendy, zanim został żołnierzem pracował jako świniopas. Informację tę przekazał nieprzychylny mu sekretarz Cortesa. Prawdopodobnie do końca życia pozostał analfabetąFrancisco już jako dorosły człowiek poznał swych przyrodnich braci, z których najstarszy Hernando (jedyny ślubny syn ich ojca) był młodszy od niego o ponad 20 lat. Pozostali bracia to Juan i Gonzalo. Wszyscy brali udział w podboju Peru[potrzebny przypis].
W 1502 roku brał udział w wyprawie na Hispaniolę. W 1510 roku dołączył do ekspedycji Alonso de Ojedy, która miała za zadanie założyć osadę na wybrzeżu Ameryki Południowej. W 1513 roku towarzyszył Vasco Núñezowi de Balboa w ekspedycji, podczas której przekroczono Przesmyk Panamski. W ten sposób Balboa i jego ludzie są pierwszymi Europejczykami, którzy zobaczyli Ocean Spokojny. Kiedy rok później gubernatorem „Złotej Kastylii”, jak nazywano tereny dzisiejszej Panamy, został Pedro Arias de Ávila, Pizarro szybko stał się jego bliskim współpracownikiem. Wówczas dokonał aresztowania Balboi, a następnie zeznawał przeciwko niemu na procesie, w wyniku którego Balboa został ścięty
Pierwsza wyprawa:
Na przełomie 1523 i 1524 roku nawiązał współpracę z żołnierzem Diego de Almagrem i księdzem Hernando de Luque. Pizarro rozpoczął przygotowania do wyprawy, mającej na celu zbadanie i podbój zachodniego wybrzeża Ameryki Południowej. Pierwsza wyprawa wzdłuż wybrzeża Kolumbii w latach 1524–1525 skończyła się niepowodzeniem[
Druga wyprawa:
Druga wyprawa do zachodniego wybrzeża Ameryki Południowej miała miejsce w latach 1526–1528. Do Pizarra i Almagro dołączył Bartolomé Ruiz. Przekroczył on równik i dotarł do Peru. Pizarro pozostał przy przybrzeżnych wyspach w północnej części Ameryki Południowej, podczas gdy Almagro został odesłany do Panamy po posiłki. Na miejscu otrzymał rozkaz natychmiastowego przerwania ekspedycji, aby nikt więcej nie zginął. Według legendy po przekazaniu odpowiedzi Pizarro miał narysować mieczem linię na ziemi, zapraszając tych, którzy żądali bogactwa i chwały, do jej przekroczenia. Do Pizarra przyłączyło się trzynastu ludzi. Tzw. słynna trzynastka kontynuowała badanie wybrzeża. Dotarła do 9° równoleżnika. Tam Pizarro uzyskał relacje o bogactwie państwa Inków. Nowo odkryte ziemie otrzymały nazwę Peru (prawdopodobnie w wyniku zniekształcenia nazwy rzeki Virú[.
Trzecia wyprawa do Peru:
Wiedząc, że nie uzyska zgody gubernatora Panamy, wiosną 1528 roku Pizarro wyruszył do Hiszpanii. Tam uzyskał audiencję u króla Karola I. Monarcha przekonał się do pomysłu zajęcia Peru. Za dotychczasowe zasługi odznaczył Pizarra i nadał mu herb. Nowe stanowiska objęli Almagro i Luque. „Słynna trzynastka” otrzymała zaś znaczne prawa i przywileje na nowo odkrytych terenach. Pizzaro został dowódcą nowej wyprawy. W wyprawie wzięło udział 180 ludziW styczniu 1530 roku załoga Pizarra wyruszyła do Ameryki Południowej. W 1532 roku wyprawa dotarła do państwa Inków. 16 listopada 1532 roku dotarli do Cajamarki. Tam na spotkanie z Atahualpą wyszedł ojciec Vicente de Valverde i tłumacz. Władca Inków otrzymał od księdza brewiarz, który następnie rzucił na ziemię. Wkrótce po tym Pizarro wydał swoim żołnierzom rozkaz ataku. Podczas bitwy pod Cajamrca Hiszpanie porwali Atahualpę. Za uwolnienie go Hiszpanie zażądali wielkich ilości złota. Po otrzymaniu okupu 26 lipca 1533 roku udusili Atahualpę z obawy, że po wypuszczeniu mógłby przygotować zemstę na konkwistadorach (według innego źródła Atahualpa został spalony.) Zwycięstwo Hiszpanów pod Cajamarcą powszechnie, lecz błędnie, uważa się za symboliczny koniec istnienia państwa Inków. Faktycznie po śmierci Atahualpy Hiszpanie poprzez krwawe podboje i negocjacje z lokalnymi przywódcami stopniowo opanowali państwo Inków. Zamordowanie Atahualpy zostało negatywnie odebrane przez Karola I oraz innych konkwistadorów.
Pod koniec 1533 roku Hiszpanie zajęli stolicę Imperium, Cuzco, co było zwieńczeniem podboju Peru. 18 stycznia 1535 r. nad brzegiem Oceanu Spokojnego założono miasto Ciudad de los Reyes (znane dziś jako Lima), które zostało stolicą Wicekrólestwa Peru
Konflikt z Diego de Almagro i śmierć
Pomnik Pizarra w Trujillo (Hiszpania)W 1537 r. Diego de Almagro wrócił do Cuzco po nieudanej wyprawie do Chile. Chcąc zagarnąć bogactwa Cuzco dla siebie, zajął miasto, korzystając z nieobecności wojska Hernanda Pizarra, brata Francisco, które wyruszyło w Andy celem stłumienia buntu Manco Inki. Kiedy Hernando wrócił z wojskiem, został pokonany i, wraz z innym bratem Gonzalem – aresztowany. Pizarro wysłał armię pod dowództwem Alonso de Alvarado celem odbicia miasta, ale została pokonana. Alvarado został wzięty do niewoli. Później Gonzalo i de Alvarado uciekli z niewoli. Pizarro postanowił uwolnić brata Hernando, obiecując Almagro kontrolę nad Cuzco. Pizarro jednak nie zamierzał oddawać miasta swojemu dawnemu towarzyszowi, a negocjacje wykorzystał do zebrania sił. Almagro został pokonany w bitwie pod Las Salinas 6 kwietnia 1538 roku. Z rozkazu Hernanda Pizzarra został pojmany i zgładzony dnia 8 lipca 1538 roku
Francisco Pizarro zmarł 26 czerwca 1541 roku z rąk zamachowców, dowodzonych przez Diego Almagro Juniora.
Pizarro był ojcem czwórki dzieci, pochodzących z jego nieformalnych związków z miejscowymi kobietami (jedną z nich była krewna Atahualpy)
Wiesz podszywie, że doprowadzisz to forum do ruiny, bo ile razy mi zrobisz syfu w temacie tyle razy ja założę nowy temat. A wszyscy później pretensje nie do mnie tylko do podszywa 
4 2025-04-23 19:22:17 Ostatnio edytowany przez Julia life in UK (2025-04-23 19:27:08)
- Julia life in UK
- Przyjaciółka Forum
- Nieaktywny
Wiecie,ze ja wogole nie czuje smutku, ani rozpaczy po smierci papieza Franiszka, mam tak zawsze, gdy umiera dobry,religijny człowiek,ktory kochal Boga i ludzi to śmierć jest szczęśliwym dniem dla takiego czlowieka, bo koncza sie wszystkie ziemskie problemy, a zaczyna sie wieczna radosc. Ciekawe co teraz w Niebie robi papiez Franiszek? Pewnie jest na etapie rozmawiania z biblinymi swietymi i z innymi papiezami. Moze sobie teraz z naszym papieżem chodzq po pieknych polanach szczesliwosci, gdzie sa piekne kwiaty. A ludzie na ziemii tu nad nim becza jakby Niebo to bylo jakies nieszczescie . Moim zdaniem to egoisci bo by chcieli pewnie,żeby papierz nadal sie meczyl na tym nedznym ziemskim grajdolku... ja też kiedys pojde do Nieba to nie zycze sobie, zeby ktos nade mna wyl, tylko sobie bede zyczyc radości z tego,ze jestem w Niebie
5 2025-04-23 20:28:07 Ostatnio edytowany przez Julia life in UK (2025-04-23 20:29:51)
- Julia life in UK
- Przyjaciółka Forum
- Nieaktywny
Wlasnie czytalam Pismo Swiete - dwie piekne prawdziwe historie.
1. Jak apostolowie Piotr i Jan uzdrowili człowieka, ktory nie mogl chodzić i on byl bardzo szczesliwy ,ze go uzdrowili
2. Jak Pan Jezus po zmartwychwstaniu szedl z dwoma uczniami do miasta i go dopiero poznali przy lamaniu chleba, ze to On
Wy czytacie Biblie? Ja czytam kazdego dnia
