Czym jest miłość? - Netkobiety.pl

Hej,
postaram się krótko i zwięźle, choć temat jest złożony.
Jestem zaręczona z chłopakiem, w którym bujałam się w liceum ale on wtedy nie pociągnął tematu, dziś tłumaczy się tym, że w głowie miał inną dziewczynę a potem jego celem było dostanie się na dobre studia. Nasz kontakt odnowił się po latach za pomocą apki randkowej. Od początku był bardzo zaangażowany w znajomość, wręcz ode mnie po 3 spotkaniach wymagał wyłączności. Poszłam w to, stwierdziłam, ze chyba bardzo mu zależy. Na początku zdarzały się sytuacje, gdzie mnie kontrolował, był przesadnie zazdrosny, mówił ze w każdej chwili może mnie sprawdzić i przeczytać z kim pisze, wie jak to zrobić. Ja od początku znajomosci byłam nastawiona z dystansem, zastanawiałam się czego on ode mnie chce teraz, skoro kiedyś nie znalazł na tyle zainteresowania. Jednocześnie weszłam w ten związek bo oprócz wielu cech które w nim lubiłam i ceniłam, też po prostu bardzo chciałam z kimś być, moim największym marzeniem zawsze było i jest założyć rodzinę. Nasz związek przez prawie 5 lat wyglądał podobnie: okresy spokoju i miłości przeplatane. z wielkimi kłótniami, kończeniem związku, wysyłaniem do poszukania sobie kogoś lepszego itp. A później znów rozmowa i spokój na jakiś czas. Dodatkowo partner miał duży problem z radzeniem sobie ze złością i wszystkie frustracje wylewał na mnie, obwiniając za zło całego świata.. prosiłam długo żeby poszedł na terapię i od ponad pół roku uczęszcza i widzę poprawę. W maju, po 4 latach razem się zaręczyliśmy. Nie wiem na ile on tez tego chciał, zawsze mówił ze chce, ze on wie ze będę jego zoną. Jednocześnie przez częste kłótnie widziałam ze zwlekał z tym. Ja miałam już dość życia w zawieszeniu, czasami wydawało mi się ze to nie ma sensu innym razem chciałam tylko jego. I naciskałam na zaręczyny- szczerze mówiąc w środku chciałam oddać mu inicjatywę i odpowiedzialność za to, co dalej: czy zaręczy się czy to będzie za dużo i skończymy ten związek? Przez to, ze zaręczyny "wymęczyłam" to wiadomo ze nie było to już to samo co gdyby zrobił to sam. Ale druga kwestia jest jak to zrobił. Nie potrafię przestać myśleć dlaczego tak się to potoczyło. Otóż narzeczony stwierdził ze oświadczy się za granica, więc sporo stresu kosztowało go, żeby nie zostać nakrytym na bramkach (zostawił pierścionek w portfelu a powinien go wyjąć i wyłożyć do pudełka przy odprawie). Po przyjeździe na miejsce pierwsze co zrobil po wejściu do hotelu to powiedział " zrobię to teraz" i gorączkowo wyszukał pudełko i klęknął.... zapytał czy zostanę jego żona, ja zgodziłam się już zaczęłam się zalewać łzami, on otworzył pudełko i zaczął krzyczeć: "zobacz, zobacz! tu nic nie ma! ej, widzisz ze tu nic nie ma?" ja poczułam się jakbym dostała obuchem w twarz... jak idiotka. Stanęłam i nie wiedziałam jak się zachować.. wtedy wyjął pierścionek z portfela i włożył mi na palec.. Nie mogę pozbyć się wrażenia, ze takich rzeczy nie robi się osobie która się kocha... nie bawi się jej kosztem, uczuciami.. gdy zapytałam go dlaczego, powiedział, że nie wie, ze faktycznie to było słabe ale działał w emocjach i powinnam docenić ile strachu się najadł na bramkach. Odkąd chodzi na terapię widzie bardzo dużą poprawę w kontakcie z nim, widzę ze robi postępy, ze dorośleje i się ogarnia.. planowanie ślubu już w trakcie, za miesiąc nasze rodziny maja się poznać, częściowo się do niego wprowadziłam, ale wciąż w kłótniach padają od niego słowa: " ja już mam dość, dajmy sobie spokój z tym wszystkim, ile można". Kłótnie jak to kłótnie są sprowokowane zachowaniem obu stron, ale uważam, ze o czymś świadcza tego typu słowa, mimo ze wypowiedziane w emocjach. Wszelkie sprawy dotyczące ślubu najchętniej by odwlekał (z innymi sprawami ma podobnie, nie działa zbyt szybko w życiu, zawsze na wszystko ma czas). On mówi mi, że zobaczymy jak będzie się nam razem mieszkało, czy będzie dobrze.. i na tym opiera decyzje o ślubie, ze ma nadzieje ze będzie okej...
Teraz druga strona medalu.... naprzeciwko relacji opisanej wyżej: w moim życiu obecny jest "kolega". Facet, z którym przeżyłam najpiękniejszą randkę w życiu, ale który był w tamtym okresie kiedy zaczęliśmy się spotykać pogubiony. Sam opowiadał mi ze był bardzo zakochany w dziewczynie, która go zostawiła i ma problem żeby zacząć kolejną relację. Mimo to mieliśmy regularny kontakt, zdarzyło nam się kilka razy pocałować. Zawsze podobało mi się to jak się przy nim czuję: spokojna, nigdy na nic nie naciskał, po prostu chciał się poznawać. W tamtym czasie dążył do częstych spotkań, ale często tez bywało ze coś mu wyskakiwało i jednak nie dochodziły one do skutku. Po pewnym czasie kontakt urwał się i po 4 latach się odnowił. Od tamtego czasu znów odzywa się co jakiś czas, zwykle proponując spotkanie/ nauczenie mnie czegoś pod kątem naszej wspólnej pasji, bo zajmuje się tym dłużej/ szuka pretekstu/ wprost zaprasza na kawę. Ja ze względu na to, że byłam w związku odmawiałam wszelkich tego typu spotkań, on zdaje się nie wie, że w tym związku byłam/ jestem. W ostatnim czasie życie układa się tak, ze co jakiś czas po prostu wpadamy na siebie/ spotykamy się w najmniej oczekiwanych okolicznościach. Zawsze gdy go widzę czuję "to" uczucie, jakiego nie miałam nigdy przy nikim... On gdy mnie widzi wydaje się usztywniać, spinać, mimo, że ma już ponad 30 lat.. niestety przez te częste spotkania ostatnio coraz częściej zdarza mi się o nim myśleć, sprawia mi to przyjemność. Jednak wiem, w jakim położeniu jestem obecnie w związku i nie chcę psuć czegoś co było wypracowane przez lata... jest miedzy nami coraz lepiej, ale jest po prostu inaczej, widzę to jako "decyzję" by z nim być i zastanawiam się czy to jest właśnie miłość? Czy miłość to jednak to uczucie, że Ci przy kimś dobrze, z jakiegoś powodu bezpiecznie i spokojnie? Mimo, że nie poznałam tak naprawdę tego drugiego chłopaka. Wiem, że obawiam się decyzji o ślubie, bo traktuję to poważnie, nie uznaję rozwodu, jeśli się na to zdecyduję to po prostu chcę w tym trwać, niezależnie od okoliczności. Może uciekam przed odpowiedzialnością? Zaczęłam się zastanawiać czy dobrze wybieram, ale chyba jest to jednocześnie śmieszne bo ja żadnego wyboru nie mam. "Kolega" oprócz odżywania się co jakiś czas i inicjowania spotkań pod różna przykrywką nie wykazuje większej inicjatywy, zdarzyło się że umówił się ze mną na coś a później o tym "zapominał". Pisał i urywał rozmowę odczytując wiadomość ale zostawiając ją bez odpowiedzi. Nie mam podstaw, żeby myśleć, że tam się cokolwiek dzieje po drugiej stronie, oprócz sygnałów jakie widzę na żywo gdy na siebie wpadniemy, ale to mogą być tylko złudzenia, moje niespełnione marzenia związane z tą relacją. Patrząc wstecz widzę dwoje ludzi, miedzy którymi coś było, ale nie było komu tego pociągnąć, coś się żarzyło i zgasło. I zawsze żałowałam tej relacji,  bo czułam, że to może być "to".
No więc czym jest ta miłość? Czy to decyzja, czy to przeczucie, że to odpowiednia osoba, nawet mimo tego, że w zasadzie się nie znamy? Nie chcę ranić partnera, wiem, ze ciężko mu przychodzi zaufanie do drugiej osoby, ale czasami mam wrażenie ze on już tez w jakimś stopniu wycofał się z tej relacji i idziemy w zaparte z planami o ślubie, a ja ciągle mam w sobie obawę ze coś się zaraz wywali, niepewnośc co do jutra, czy będzie zgoda czy kłótnia. Wiem tez ze mam problem z kłótniami, bo w moim rodzinnym domu rodzice udawali ze się nie kłócą, w dobrej wierze nie chcieli tego robić przy mnie, ale ja wyniosłam przekonanie, ze kłótnia jest jakaś anomalią a nie normalną sytuacją. Wiem też, ze mogę idealizować faceta z którym nigdy nie byłam.

Co myślicie o całej tej sytuacji?

Tu wszystko jest strasznie zabałaganione.
Przede wszystkim powinnaś temu nieszcześnikowi, któremu cisniesz ze ślubem powiedzieć prawdę. I dać sobie z nim spokój.
Z tym drugim pójśc w tango. Żeby choć trochę poużywać życia. Może choć trochę się dowartościujesz.
Z tak niskim poczuciem własnej wartości, nawet nie rozmyślaj co to miłość. Nie nadajesz się na dziś do miłości i powaznego związku.

[...]skoro mimo trudności jednak to przeszliśmy to może to o czymś też świadczy?

Oboje stajemy się lepsi dzięki tej relacji, zauważamy swoje niedojrzałości, pracujemy nad tym. Zastanawiam się czy nie na tym właśnie to polega? Na uczeniu się siebie nawzajem i stawaniu lepszym człowiekiem dla siebie nawzajem i innych?

Otóż narzeczony stwierdził ze oświadczy się za granica, więc sporo stresu kosztowało go, żeby nie zostać nakrytym na bramkach (zostawił pierścionek w portfelu a powinien go wyjąć i wyłożyć do pudełka przy odprawie). Po przyjeździe na miejsce pierwsze co zrobil po wejściu do hotelu to powiedział " zrobię to teraz" i gorączkowo wyszukał pudełko i klęknął.... zapytał czy zostanę jego żona, ja zgodziłam się już zaczęłam się zalewać łzami, on otworzył pudełko i zaczął krzyczeć: "zobacz, zobacz! tu nic nie ma! ej, widzisz ze tu nic nie ma?" ja poczułam się jakbym dostała obuchem w twarz... jak idiotka. Stanęłam i nie wiedziałam jak się zachować.. wtedy wyjął pierścionek z portfela i włożył mi na palec..

Dlatego, że nie wiem czego chcę on sobie zakpił z zaręczyn?

Sceny zazdrości były na początku związku kiedy też byłam zaangażowana i nie myślałam o nikim innym.

innym razem włamał się na konto brata bo się o niego martwił, czy sobie nic nie zrobi.

Wcześniej opowiadał mi o niej i nawet przyznał, że mu się podoba

Twoje odpowiedzi brzmią, jakbym ja tu wszystkiemu była winna.

to co czuję wobec tamtego faceta to nie jest na pewno czysty pociąg seksualny.

Klara2706 napisał/a:

Dlatego, że nie wiem czego chcę on sobie zakpił z zaręczyn?

Nie zakpił.

Miało wyjść zabawnie, a wyszło jak zwykle. Takiego artystę sobie wybrałaś i takiego masz.

Sceny zazdrości były na początku związku kiedy też byłam zaangażowana i nie myślałam o nikim innym.

To tak nie działa. Dałaś temu dowód innymi wpisami o najlepszej randce w życiu itp.

innym razem włamał się na konto brata bo się o niego martwił, czy sobie nic nie zrobi.

Podając przykłady udowadniasz słuszność jego działań.

Wcześniej opowiadał mi o niej i nawet przyznał, że mu się podoba

Acha. A w tej bajce były smoki?

Twoje odpowiedzi brzmią, jakbym ja tu wszystkiemu była winna.

Boi jesteś. Weszłaś w związek z sentymentu i braku laku wzdychając za "kolegą", do którego mniej lub bardziej świadomie porównujesz swojego narzeczonego. W związek albo idziesz na 100% albo wcale. Ty poszłaś na solidne 30% i takie są efekty.

to co czuję wobec tamtego faceta to nie jest na pewno czysty pociąg seksualny.

Tia. A my jesteśmy dziećmi i nie wiemy jak to działa.

Jack... jesteś w związku?

Ty i tak wszystko przełożysz na "kobieta zła, niedobra"

123Sprawdzam napisał/a:

No ciężka sprawa ... Autorko NIE DOJRZAŁAŚ jeszcze do małżeństwa ... masz bardzo niskie poczucie własnej wartości, a od tego się zaczynają poważne problemy w dalszym dorosłym życiu.

Sama piszesz, że im większą stabilizację w życiu we dwoje wypracowujecie, tym paradoksalnie coraz gorzej się czujesz i narasta w tobie poczucie strachu ( i pewnie zaczynasz się czuć jak zamknięta w takiej "złotej klatce", że niby tracisz swoją niezależność... I to zaczyna ci coraz bardziej doskwierać i wiercić taką "dziurę w brzuchu" i uwierać tak jakbyś chodziła w "za ciasnym bucie").

Trafiłem? No pewnie, że tak

"Witam Cię "Ratowniczko",
Jeżeli twój wybranek ma dodatkowo niskie poczucie własnej wartości to wpadniesz jak śliwka w kompot. Życie z takim człowiekiem to jak spanie w łóżku, pod którym leży tykającą bomba atomowa. Nigdy nie będziesz wiedzieć kiedy odpali i rozpiży wszystko to, co z mozołem zbudujcie.
Jak dodatkowo pojawią się dzieci, to wtedy dopiero zobaczysz i się przekonasz co będzie. Bardzo często takie osoby po prostu nie umieją kochać dojrzale, bo NIKT ich takiej miłości, tak po prostu nie nauczył. Po prostu nigdy jej nie doświadczyły.
Nigdy nie będziesz wiedzieć, kiedy jakiś "schemat" , "zaszyty" w jego głowie się odpali. Może za rok, pięć, dziesięć albo dwadzieścia... A odpali się NA PEWNO.
Takie osoby mają duże skłonności do zdrad, ciągle mają poczucie, że czegoś im brakuje ...
I jak wyżej zostało już to napisane, im będzie spokojniej i normalniej, tym paradoksalnie DDA, będzie się coraz gorzej czuło, tak jak by było zamknięte w "złotej klatce". Będzie im się wydawać, że są wyimaginowanie ograniczane. Będzie im wtedy tak dziwnie nieswojo i niewygodnie, tak jak by coś coraz bardziej uwierało i piłowało, zupełnie jak w za ciasnym bucie.
A ty będziesz tego zupełnie nieświadoma. I w momencie kiedy będzie Ci się wydawać, że macie już wszystko i macie rewelacyjne i spokojne życie, super dzieciaki i wszystko się super układa ...
Wtedy dopiero osoba z DDA, DDD pokaże swoje prawdziwe oblicze i będzie to jak wybuch atomówki w Hiroszimie i Nagasaki jednocześnie.
Będziesz cierpieć. Dużo i bardzo.
Ale to Twoje życie i Twój wybór.
Decyzja należy TYLKO do Ciebie.
Obojętnie co wybierzesz, życzę Ci dużo zdrowia i wszelkiej pomyślności i trzymam kciuki za Ciebie.
Powodzenia!
Bo będzie Ci ono baaaardzo potrzebne."

Z ciekawości weszłam na Twój profil bo zawsze mnie interesuje jakie osoby myślą, że wiedzą już wszystko na temat drugiej osoby i to po kilku zdaniach. Ale widzę, że powtarzasz się jak zdarta płyta, ta sama diagnoza do wielu różnych przypadków, warto poszerzyć repertuar.
Nie, nie trafiłeś. Dobrze się czuję, jeśli wszystko się uspokaja, budujemy poczucie stabilizacji. Strach pojawia się raczej w związku z wciąż duża liczbą kłótni które trwają od dawna. Po prostu nie chcę tak żyć, właśnie chcę tego spokoju a zaczęłam się zastanawiać czy my oboje jesteśmy w stanie go zbudować. Po 5 latach "walki" o normalność zwyczajnie czuję się wypalona i zmęczona.

Nawet jeśli jestem niestabilna to nie oznacza, że cała wina jest po mojej stronie.

Nic nie poradzę na to

Wiem, że nie jest to fair i uwierz mi, że zależy mi na tym, żeby w moim związku było dobrze.

Czuję stres przed ślubem,

Którego nie ma nawet w planach poza mitycznym "może kiedyś, jak już będzie dobrze"?

Którego nie ma nawet w planach poza mitycznym "może kiedyś, jak już będzie dobrze"?

Jest w planach, właśnie ustaliliśmy termin i pomimo swoich chwilowych wątpliwości wiem, że chcę z nim być. A wątpliwości i gorsze chwile mam prawo mieć, szczególnie przed tak ważna decyzją jak ślub. Jedyną moją winą jest to, że wpadłam na starego kolegę i przez chwilę wspomniałam dawne czasy. Nie chcę i nie potrzebuję się w to zagłębiać.

Klara2706 napisał/a:

Którego nie ma nawet w planach poza mitycznym "może kiedyś, jak już będzie dobrze"?

Jest w planach, właśnie ustaliliśmy termin i pomimo swoich chwilowych wątpliwości wiem, że chcę z nim być. A wątpliwości i gorsze chwile mam prawo mieć, szczególnie przed tak ważna decyzją jak ślub. Jedyną moją winą jest to, że wpadłam na starego kolegę i przez chwilę wspomniałam dawne czasy. Nie chcę i nie potrzebuję się w to zagłębiać.

Jasne. W ciągu jednego dnia ustaliliście termin ślubu, a nawet nie mieszkacie ze sobą.

Klara2706 napisał/a:

Dziękuję za wróżenie z fusów, wydaje mi się, że parę postów wyżej prosiłam już żebyś przestał udzielać rad pod tym wątkiem. smile

Tu nie ma wróżenia z fusów. Tu jest schemat odgrywany regularnie i odmieniany przez wszystkie formy i przypadki, a kończący się zawsze tak samo.

Zabawne, że nie docierają do Ciebie fakty

Fakty są takie, że to kolejna sztampowa historia, jakich tu na pęczki, czego nie jesteś w stanie przyjąć uważając, ze twoja historia jest wyjątkowa i niepowtarzalna. Nie dostałaś rozgrzeszenia i post otwierający wątek zedytowałaś usuwając treść i teraz za wszelką cenę starasz się udowodnić, że jednak masz super związek z perspektywami i całość to jedynie trema przedślubna.

Chuja tam.

Nawet nie mieszkacie razem, a za 'kolegą' wzdychasz jak wzdychałaś, jesteś niestabilna emocjonalnie i lubisz rozwiązywać problemy na drodze awantur i emocjonalnego szantażu, a potem masz pretensje, że 'sukces' ci nie smakuje. Trudno, żeby smakowało skoro gówno owinięte w sreberko od czekolady wciąż pozostaje gównem.

Jedyną dojrzałością z twojej strony byłoby zakończenie związku z nieszczęśnikiem, a nie pchanie się przed ołtarz. Obrączka na palcu nie rozwiązuje magicznie problemów i podobnie jak dziecko to nie są gwaranty związku. Ani tym bardziej jego szczęścia.

Autorko, a jakie masz podejście do zdrady partnera? Zarówno emocjonalnej jak i fizycznej?

Czy byłabyś w stanie wybaczyć jakąkolwiek zdradę, pod warunkiem że wybranek by "bardzo żałował za grzechy" i chciał dalej być z tobą?

Tylko, że ja nie chcę zostawiać faceta, który wiele dla mnie zrobił i stara się być lepszy.

nie przekreśla to wszystkiego co jest między nami dobrze

mamy podobne oczekiwania co do przyszłości

Tylko, że ja nie chcę zostawiać faceta, który wiele dla mnie zrobił i stara się być lepszy.

A jednak co by nie robił, to ty kręcisz nosem i marudzisz, że to jednak nie tak jest.

nie przekreśla to wszystkiego co jest między nami dobrze

Nie ma niczego 'dobrze' między wami. We wszystkich swoich wcześniejszych wpisach wytykałaś wszystkie jego zachowania i przedstawiałaś je w niekorzystnym dla niego świetle, ciągle się kłócicie i kłótnie są co raz częstsze. A nawet nie mieszkacie razem, choć jesteście już niby kilka lat razem.

Jedyne pozytywne słowa jakie padły z twojej strony, to dotyczyły "kolegi".

mamy podobne oczekiwania co do przyszłości

Ty, on i twój chłoptyś na boku, za którym wzdychasz i na wspomnienie, o którym się rozpływasz?

Narracja ci się zmieniła, jak ci wytknięto, że jesteś niedojrzałą mimozą. Jeśli kilka postów wystarczy, abyś nagle coś "zrozumiała", to nie jest to dobra wróżba na przyszłość. Zwłaszcza, że reagujesz porywczo i jednak bezrefleksyjnie.

związek po zdradzie może być dużo lepszy

Klara2706 napisał/a:

związek po zdradzie może być dużo lepszy

Tak samo można też "wygrać" w totolotka. Szansa jest. Masz rację.

Zdecydowanie większą szansę masz na zdradę. Z ostatnich badań wynika, że co drugie małżeństwo boryka się z problemem zdrady, czyli 1:2

Prawdopodobieństwo wygranej w totolotka jest jakoś około 1: 2 500 000 (dwa i pół miliona)

Ludzie po prostu NIE ROZUMIEJĄ co ślubują.

Klara2706 napisał/a:

123Sprawdzam napisał/a:

Tak samo można też "wygrać" w totolotka. Szansa jest. Masz rację.

Zdecydowanie większą szansę masz na zdradę. Z ostatnich badań wynika, że co drugie małżeństwo boryka się z problemem zdrady, czyli 1:2

Prawdopodobieństwo wygranej w totolotka jest jakoś około 1: 2 500 000 (dwa i pół miliona)

Ludzie po prostu NIE ROZUMIEJĄ co ślubują.

Dlatego dużą wartość ma dla mnie to, ze mimo ze jest ciężko to nikt z nas jeszcze nie zrezygnował. Oboje mamy podejście że nie chcemy się rozwodzić i dlatego oboje się obawiamy decyzji, tu jest tak: albo zmądrzejemy i przestaniemy tak walczyć, albo się rozstaniemy bo nic się nie zmieni. Dlatego uważam, że dużo zależy ode mnie ale nie wszystko, bo jest jeszcze druga strona która też jest porywcza.

Do miłości potrzeba dwojga, a odpowiedzialni jesteśmy tylko za siebie, na tym polega ta " trudność" małżeństwa.

Nie my decydujemy, co ostatecznie zrobi ta druga połówka.

Wyjasnijcie sobie DOKŁADNIE co dla każdego z was jest zdradą, a co nie. Rozmowa może oboje was zaskoczyć.