Brak sił walczyć o związek, ale strach o stratę syna - Netkobiety.pl

Przyszedł moment kiedy przestałem sobie już sam radzić. Jestem w związku od 4 lat, a od 2 lat mamy wspaniałego syna. Do momentu porodu wszystko było dobrze. Psuć zaczęło się po porodzie, jako że pierwszy rok był dla nas bardzo ciężki. Młody dał mocno w kość. Był bardzo wymagającym dzieckiem. Dużo płakał, mało spał, ciągle pobudki w nocy itp. To wszystko odbiło się na nas bardzo negatywnie. Dużo kłótni, prawie żadnego czasu dla siebie. Oboje daliśmy jednak radę i udało nam się przetrwać to co najgorsze. Niestety z nie wiadomego powodu moja partnerka przedstawiała swojej rodzinie obraz mnie jako tego złego. A prawda była taka, że mówiła im tylko źle o mnie. Gdzie ja dawałem z siebie wszystko, żeby jej pomóc i nam pomóc. Nie wspominała nigdy o tym jak odzywała się do mnie, jak mnie prowokowała itp. Rozmawiając z nią na ten temat pytałem dlaczego przedstawia tylko to co ja robię źle, jak w nerwach potrafiłem ją obrazić, a nie wspominała im jak ona wyzywała mnie. Twierdziła, że też im o tym mówiła. W rozmowie z jej siostrą wyszło, że nigdy nie mówiła im o dwóch stronach medalu. Tylko o mnie. Pytałem nieraz po co to robi, czemu robi ze mnie złego człowieka i ojca, kiedy prawda jest zupełnie inna. Przez to też jej mama, ciocia, siostra zaczęli postrzegać mnie jako jakiegoś tyrana. Gdzie do tego momentu zdołali poznać mnie i bardzo polubić. To zabierało mi tylko siły i popadałem w coraz gorszy nastrój. Z dnia na dzień gasłem jako człowiek. Moja pewność i wartość siebie spadła do zera. Zawsze szybko jednak się godziliśmy, dużo rozmawialiśmy i wyciągaliśmy wnioski. Ale za jakiś czas znów się to powtarzało. Jako ojciec starałem się zrobić tyle co mogłem. Karmiłem młodego, wstawałem do niego w nocy, jeździłem z nim po lekarzach, zabierałem na spacery, przebierałem, ogarnąłem jedzenie na cały dzień, bo aktualnie chodzi do żłobka, a moja partnerka pracuje po 12h zmiany, więc jej grafik jest tak dopasowany, że moje jedyne wolne dni w miesiącu czyli 2 soboty i wszystkie niedzielę zostaje z nim sam od 7-19. Mało mam tego czasu na odpoczynek, ona jako że wolne ma w tygodniu to ma taką możliwość jak syn jest w żłobku. Ale mimo to nie użalam się jej ani nikomu, bo wiem że takie jest życie rodzica i kiedyś ten okres minie. Ja pracuję do 16, wiec popołudnia kiedy syn wraca ze żłobka to jesteśmy albo we dwójkę albo jestem sam. Rzadko zdarza się, żeby to ona była sama. Od paru lat w okresie letnim wykonuje fuchy. Kiedy urodziło nam się dziecko, ograniczyłem je do minimum. Ale i tak słyszę, po co mi te fuchy. A z drugiej strony wie, że jeszcze przez pół roku muszę spłacać kredyt ,który zaciągnąłem 5 lat temu i ciężko mi jest finansowo. Płacę za błędy przeszłości, a z jej strony słyszę tylko pretensje i wyrzuty, że  nie mam pieniędzy. Tłumaczę że jest mi ciężko, mam ratę 1000 zł miesięcznie. Ale mimo to nie musi za nim za mnie płacić. Z opłatami dzielimy się na pół. Niestety nie jestem w stanie nic odłożyć, a planujemy czy planowaliśmy kupić mieszkanie. Przez pierwszy rok obrywałem za wszystko. Za to, że jadę naprawić coś w aucie, gdzie wiedziałem że mogę zrobic to sam, niż wydawać pieniądze. Że raz w tygodniu pojadę 15 min umyć auto. Że tygodniowe zakupy, które regularnie robię trwały za długo. Że auto to jakis złom, bo ciągle się psuje. Gdzie przez 5 lat byłem może z 5 razy u mechanika. Gdzie tylko raz zdarzyla mi się w nim awaria. Reszta to po prostu wymiany części, które się zużywają. Do tego przed ciążą wzięliśmy psa ze schroniska. Teraz gdyby nie ja to tego psa najchętniej by oddala. Zero uczuć czy zainteresowania. Między nami jest 8 lat różnicy. Ja mam 32, ona 24. Każda wolną chwilę wykorzystuje, żeby ogarnąć mieszkanie, posprzątać itp. Potrafię poświęcić sporo czasu, żeby przykładowo ogarnąć szufladę z lekami, żeby w razie gdyby działo się coś z młodym czy nam, szybko można było wyciągnąć potrzebny lek. Czy ogarniać tak zabawki, żeby nie było ich wszędzie po całym pokoju. Posegreguje typu kilka rodzajów puzlòw, żeby i naszemu synowi łatwiej było wiedzieć co jest co do czego. A nie że ma wysypane 5 różnych rodzajów i nie może się w tym połapać. Prosiłem, żeby starała się utrzymać ten porządek ze mną. Że jak sama już nie ma w sobie tych chęci, żeby to zrobić to niech chociaż postara się to utrzymać. Kilka dni mija i wszystko znów tak jak było, bez ładu i składu. Mniejsza już z tym że nie szanuje tego czasu, który na to poswiecam, a robię to zazwyczaj kiedy jestem z nim sam. Ale taki bałagan, który się nagromadza powoduje, że zaczyna się sajgon. To są tylko przykłady, ale takich sytuacji jest więcej. Zaznaczę też że gdyby nie pomoc mojej mamy, która ma 65 lat i zdrowie podupadłe to nie wiem jak byśmy szczególnie w tym pierwszym roku radę. Mama praktycznie co drugi dzień zabierała syna na 2-3h na spacer. W każde swoje wolne, a pracuje na pół etatu. Była zawsze i jest gdy tego potrzebujemy. Odbiera go ze żłobka, jako że pracuje do 16, a po pracy muszę jeszcze wyjść z psem. To w dni kiedy moja dziewczyna też pracuje to odbiera go moja mama i ja około tej 17 odbieram go od niej. Ostatnio usłyszałem, że to przez moją pracę trzeba ciągle kogoś prosić by go odbierał jak ona też pracuje. Ale nie widzi tego, że moja praca pozwala zwolnić mi się z godziny na godzinę jak zadzwonia ze żłobka, że jest coś nie tak. Że jak rano syn budzi się z gorączką to bez problemu biorę wolne. Gdzie ona nie ma takich możliwości, bo na zmianie jest sama. Jej mama miała go może sama raz na spacerze. Przez pierwszy rok nie było jej u nas ani razu, ba do dziś nie było jej u nas. Teraz częściej widuje się z wnukiem, bo nie jest już z nim tak ciężko. Niebo a ziemia między tym co było, a jest. Mimo to moja partnerka jest za nią bardzo, chociaż nie raz płakała przez nią. Minęły 2 lata od kiedy syn się urodził, a od drugiej babci nie dostał nawet breloczka. Oczywiście nie ma takiego obowiązku, ale tym bardziej że to jej pierwszy wnuk to jest przykre. Kiedy najbardziej potrzebna była nam pomoc to mogliśmy liczyć tylko na moją mamę. Po kłótniach przegląda oferty mieszkań na wynajem. Później znów jest dobrze, przez pewien czas. Ale za jakiś czas powtórka z rozrywki. Nie mam już sił walczyć i udowadniać, że jestem dobrym ojcem i partnerem. Nie mam w niej żadnego wsparcia, po tych wszystkich miesiącach moje uczucie prawie wygasło. Proponowałem, żebyśmy udali się na terapię, niby chciała, ale na tym koniec. Wiem, że gdybym przyszedł do niej z jakimś problemem to wsparcia bym nie uzyskał. Kiedyś chciałem zmienić pracę, pójść do wojska, już kiedyś o tym myślałem, ale w końcu zdecydowałem, że to nie dla mnie. Ale przyszedł moment w którym presją była już za duża i podjąłem decyzję dla dobra rodziny, że ok złoże podanie. Mówiąc jej o tym czułem radość i motywacje, że będzie to zmiana na lepsze dla nas. W odpowiedzi usłyszałem, że jestem chyba niepoważny, bo jak sobie wyobrażam pracę jako marynarz przy małym dziecku. Że takimi pomysłami sam zachowuje się jak dziecko. Czuje, że nic mnie już nie cieszy, ulotniło się ze mnie życie. Jestem na skraju depresji. Bardzo kocham mojego syna i nie chce go stracić. Ale nie mam już sił...