Trudna decyzja - Netkobiety.pl

I co ci niby powiedzieć? Głupio zrobiłaś, że rzuciłaś dobrą pracę i fajne miejsce dla faceta. Na dodatek dzieciatego rozwodnika z bagażem w postaci toksycznej ex. Skoro on się i tak z tym dzieckiem nie widuje, to nie wiem po co macie tam siedzieć. Może się wynieście gdzieś indziej albo do twojego miasta. No chyba, że on dalej walczy o te kontakty z dzieckiem. Mówisz mu w ogóle o tym, że nie jesteś tam szczęśliwa, czy tylko milczysz? Bo milczeniem nic nie załatwisz.

Halina3.1 Bardzo dziękuję za odniesienie się.

Absolutnie nie żałuję, że podjęłam taką decyzję. Wychodzę z założenia, że póki nie spróbujesz to się nie dowiesz, więc lepiej ryzykować niż żałować.
Tak jak pisałam rozmawiamy o tym, ale w bezpiecznych granicach. Nie mówię, wprost że jestem nieszczęśliwa - to nie jest zero jedynkowe. Mam przy sobie osobę, którą kocham więc to daje mi szczęście na tej płaszczyźnie.

Masz niesatysfakcjonującą pracę, w pobliżu jest jego ex, nie masz znajomych, tęsknisz za czymś co było a nie jest...
To wszystko sprawia, że jest to poczucie dyskomfortu psychicznego.
Myślę, że to się jednak zmieni gdy zajmiecie się zakładaniem swojego nowego gniazdka z dala od tego wszystkiego.
Planujecie dzieci?

Po pierwsze gratuluje udanego związku.

Po drugie, dla mnie jest oczywiste że powinniście wrócić do Twojego miasta.
Zamieszkanie w połowie drogi albo w tej "zielonej okolicy" jest kompletnie bez sensu, bo Ty nadal będziesz nieszczęśliwa, a on będzie musiał wszystko zmieniać. Czyli razem będziecie nieszczęśliwi.

Jego ex utrudnia mu widzenie z synem, więc nie jest to rzecz która go tu trzyma. A możecie np. raz w miesiącu jeździć do jego miejscowości, żeby odwiedzić jego rodzinę, przyjaciół i jego syna. Plus oczywiście częsty kontakt telefoniczny.

Natomiast Ty przeprowadzając się z powrotem do siebie, ułatwisz swojemu ex widzenie z dzieckiem (mam nadzieję?). Biedny facet, jego dziecko wyjechało 700 km dalej. Czyli uszczęśliwiłabyś dodatkowo dziecko i swojego ex.

Gdybyś mieszkała tam tylko tydzień i płakała, to radziłabym Ci poczekać, ale 1,5 roku to dostatecznie długi czas by mieć już pewność: nie będziesz tam szczęśliwa.

Czy po powrocie masz szansę na odzyskanie swojej pracy?

No ale jesteś jednak nieszczęśliwa na innej, równie ważnej płaszczyźnie. Na dłuższą metę takie życie to mordęga. Coś mi się wydaje, że się pospieszyliście z tym rzucaniem wszystkiego i przeprowadzką, może gdzieś w połowie drogi byłoby wam lepiej. W każdym razie jak nie powiesz prosto z mostu, że dobija cię życie tam, to skąd facet ma wiedzieć jak źle ci tam jest. Trochę nie rozumiem, on mówi przecież jasno, że będzie szczęśliwy tam gdzie ty będziesz, czyli w grę wchodzi przeprowadzka. Nie wiem jak on stoi w kwestii widzeń z dzieckiem, jeżeli w ogóle nie może się z nim spotykać, to w sumie kisicie się tam na darmo. 1.5 roku to dostatecznie długo żeby wiedzieć, że jakieś miejsce ci nie służy. Przynajmniej moim zdaniem, u mnie zawsze po pierwszych kilku miesiącach jestem w stanie powiedzieć czy nowe miejsce się dla mnie nadaje czy nie. Jak ty płaczesz na myśl o powrocie tam, to ewidentnie ci tamto miejsce nie sprzyja.

No to lipa. Nie da się chyba byc dobrym partnerem na dłuższą metę dusząc w sobie cierpienie. Ja bym bardziej doceniła, że partner otwarcie ze mną rozmawia o tym co go boli czy, że jest nieszczęśliwy niż żeby to dusił. Prędzej czy później to się tak skumuluje, że albo partner wybuchnie frustracjami albo stanie się depresyjny i związek i tak będzie przez to chorować. No i też czułabym się dziwnie jakby partner/ka bała się mi powiedzieć takie rzeczy jak to, że jest nieszczęśliwa w danym miejscu, przeca kurde, po to jest związek żebyśmy oboje starali się polepszać swoje życie a nie żeby jedno poświęcało wszystko a drugie żyło w niewiedzy. No sorry ale na koniec życia nie dają medali za cierpienie w milczeniu. Ani za stawianie innych przed soba.

dobra praca<facet<rozwodnik z bagazem

nawet minute bym sie nie zastanawiala, nawet gdyby w tym samym miescie. A jesli ktos mnie zmusilby do zastanawiania, umarlabym ze smiechu.

Hakina 3.1. nie odbieraj tego zero-jedynkowo. Oczywiście, że szczerze komunikuję co czuję tylko czasami robię to w dość delikatny sposób i pewnie akurat w tym aspekcie zbyt ogólnikowym. Muszę przekroczyć granicę komfortu tej rozmowy i bez ogródek nazwać to po imieniu.
Dzięki za otrzeźwienie i postawienie do pionu.

JuliaUK33 niestety i stety nie mam własnego mieszkania - oczywistym jest, że bym go nie zostawiła. Traktowałabym go jak bezpieczny azyl - zresztą jak Ty obecnie. Na moment przeprowadzki do dużego miasta miałam naprawdę pozytywne nastawienie. Wychodzę z założenia - póki nie spróbujesz to się nie dowiesz. Wówczas uważałam to za dobrą decyzję. Nie zaryzykowałam nic, czego nie mogłabym odzyskać. Absolutnie nie brałam pod uwagę, że może mnie to tak diabelnie przytłoczyć, że z tyloma wyzwaniami przyjdzie mi się zmierzyć. Teraz po upływie ponad 1,5 roku robiąc bilans widzę, że lwią część stanowią minusy począwszy od  kondycji zdrowotnej po wewnętrzny komfort życia czyli spokój duszy.

Nie można tak negatywnie oceniać tego, że się do niego przeprowadziła. Dzieliło ich 700 km i TRZEBA BYŁO podjąć jakąś decyzję. Patrząc obiektywnie - faktycznie mniejszym złem była jej przeprowadzka (chociażby dlatego że nie ma dzieci). Swoją drogą, wyżej pisałam że ułatwisz swojemu ex widywanie się z dzieckiem, przepraszam, błędnie przeczytałam że masz dziecko Czemu mnie nie poprawiłaś?

Gdy miałam 25 lat, przeżyłam bardzo podobną historię.
Ja bezdzietna, on świeżo po rozwodzie, z 2 dzieci. Przeprowadziłam się do niego wprawdzie tylko 200 km, ale do okropnego miejsca. Nienawidziłam tam być. Gdy wracaliśmy od moich rodziców, zawsze płakałam. Mijały miesiące a ja dalej płakałam. Do tego dochodziły problemy z jego ex i tym, że utrudniała kontakty z dziećmi. Wariatka potrafiła przyjść pod nasz dom, rzucać jajkami i straszyć że obleje mi twarz kwasem. W przeciwieństwie do Ciebie - u mnie akurat sytuacja zawodowa w nowym miejscu była lepsza. Ale poza tym koszmar.
Rozstaliśmy się niecałe 2 lata później i z perspektywy czasu uważam że to był mój wielki błąd życiowy. Po co ta przeprowadzka, nerwy. Skoro potem poznałam faceta bez bagażu (mój mąż) który przeprowadził się do mojego miasta. Po prostu niebo a ziemia. W końcu odżyłam i byłam (jestem) szczęśliwa.

To w sumie dygresja, bo nie namawiam Cię do zerwania tego związku. Jeśli Wam się układa, to dobrze.
Ale poświęciłaś już i tak za dużo (bo moim zdaniem osoba bez bagażu w jakiś sposób się poświęca wiążąc się z osobą dzieciatą - zawsze trzeba oddawać część pieniędzy, trzeba dzielić swój wolny czas na dzieci itd), żeby teraz jeszcze się męczyć z miejscem zamieszkania.

Niekoniecznie gorszego ale napewno potencjalnie bardziej problematycznego. Jak u ciebie, dziecko, problem z widzeniami, toksyczna ex (tez nie wiadomo na czym ta toksycznosc polega), jakas toksyczna rodzina w tle. Slowem, ciezszy jest taki zwiazek dla kobiety ktora nie ma tego bagazu i wiele trzeba poswiecic. Czasem zbyt wiele.

Nie stracił żadnych praw. Po prostu dziecko jest tak bardzo manipulowane przez matkę i dziadków, że nie chce widywać się z ojcem. Obecnie uczęszcza do psychologa, natomiast ten twierdzi że potrzeba bardzo dużo czasu, by dziecko zmieniło swoje podejście.

Szeptuch,  dziękuję za odpowiedź. Jako jeden ze stałych i aktywnych bywalców, przyznam... w głębi liczyłam na to, że odniesiesz się do tematu.
Swoją drogą bardzo cenny jest punkt widzenia Mężczyzn.

Zdecydowanie masz rację, jeśli chodzi o egocentryczne kobiety, które w tak skrajny sposób manipulują otoczeniem i zaślepionymi sądami.

Wychodzę dokładnie z tego właśnie założenia: w życiu żałujemy tego czego nie zrobiliśmy / czego nie spróbowaliśmy / że nie zaryzykowaliśmy.

Jeśli chodzi o wspomnianą pępowinę - odcięłam ją w wieku 18 lat ( a nawet 15) , gdy rozpoczęłam pracę, poszłam na studia i wyprowadziłam się żyjąc na własny rachunek. Z rodziną mam kontakt dobry, ale nie super zażyły. Zdecydowanie bliżsi są mi przyjaciele i dobre dusze wokół, które kierują się w życiu tymi samymi wartościami. Jestem osobą dość nieufną, ( mimo, że w znacznym stopniu ekstrawertyk) dlatego potrzebuję więcej czasu na zbudowaniem relacji przyjacielskich - jak już takie posiadam to mega o nie dbam, doceniam i są dla mnie cholernie ważne.
Samej ze sobą też jest mi dobrze,  lubię siebie, lubię spędzać czas w samotności.

Widzisz....przeprowadzając się miałam ogromny zapał, pozytywne nastawienie, mnóstwo planów, które starałam się realizować ogrom chęci i motywacji.  Jednak teraz czuję się tutaj jak "uwięziony ptak w klatce". Od kilku miesięcy (pewnie z pół roku) czuję nieustające napięcie, tak jak gdyby coś ciążyło mi na duszy. Jest to tak przebrzydle okropne uczucie, które zabiera mi całą radość z życia.... Przytłacza mnie to duże miasto/ ten zgiełk, chaos, dodatkowo brakuje mi towarzyskich i aktywnych spotkań z przyjaciółmi. W końcu zrozumiałam, że nie samą MIŁOŚCIĄ CZŁOWIEK ŻYJE, CHOĆ ONA JEST DLA MNIE NAJWAŻNIEJSZA...

Jaki obraz czegos co nie istnieje, skoro ona mieszkala tam kupe lat, miala dobra prace, rodzine, znajomych i ogolnie czula sie tam dobrze. Lepiekj niz w obecnym  miejscu. Jaka ona ma pepowine skoro byla samodzielna przez te lata? Co ty za majaki wypisujesz?
Czasem miejsce komus nie pasuje i tyle. Nie warto sie meczyc jesli po 1.5 roku nadal jest lipa.

Jak dla mnie grubo dziwne i mam swoje zdanie na twoj temat. Rozmowy telefoniczne, kilka spotkan, rzucasz wszystko i jedziesz z nim mieszkac:). Po pierwsze facet ma dziecko i ono jest na pierwszym miejscu dla niego. Zakladajac ze to normalny facet. Wiec bedzie siedzial na dupie i darzyl do spotkan z synem, co uwazam za normalne. Po drugie pomysl jaka ty jestes:). Przeanalizuj swoj zwiazek z bylym. Rozumie ze nie bil cie, tylko uczucie wam wygaslo. Jesli tak jest jak pisze, to ile lat byliscie ze soba? Licz sie z tym, ze mozesz miec powtorke z rozrywki. Wielka milosc po paru latach sie konczy i jest normalne życie.  Trzeba umiec pielegnowac zwiazek, a nie szukac:)

MagdaLena1111 Hmm... moja Droga nie zgodzę się, że po omacku. Rozeznałam się w najistotniejszych kwestiach, natomiast nie wszystko jesteś w stanie przewidzieć. Niemniej swoją wypowiedzią nakierowałaś mnie na pewien trop...
aaaaa z tym jojczeniem bardzo mnie rozbawiłaś (nie jestem osłuchana z tym słowem) ale dobrze, że to napisałaś - nie sądziłam że mój post ma aż tak rażący wydźwięk marudzenia/ narzekania.

Dla mnie jednak fakty bronią się same.
Jeśli ktoś pozostawia znane dla nieznanego i po 1, 5 roku mieszkania razem nie okazało się to przelotną znajomością i widać że są skłonni się dla siebie ugiąć  w oczekiwaniach bez nacisków i pretensji czyje ma być na wierzchu to jednak było warto ,a tym impulsem pójść.
Bo na odległość poznać się nie można, tylko w codziennym życiu.
Ja akurat w związki  z rozsądku nie wierzę  ale to inny temat.
Problem nie leży w niezadowoleniu autorki że związku ale z innych aspektów życia.
I tu chyba sama ma coś do zrobienia ws pracy i życia towarzyskiego.
Ale . Skoro Ty rzuciłaś wszystko dla niego, a On jest teraz skłonny rzucić wszystko dla Ciebie to może warto spróbować.
Jak często on się widuje z dzieckiem?
Można ustalić że np co 3 tygodnie pokonujecie ten dystans 700 km i wtedy ma szansę spotkać się  synem.
Myślę,  że jeżeli on się nie podda, wszystko się poukłada z czasem