Odeszłam od męża narcyza po 19 latach związku - Netkobiety.pl

Dziękuję.  To bardzo trudne, szczególnie,  że mamy dzieci i widujemy się codziennie.

polecam: https://www.youtube.com/@autentyczni23

Droga Elu, nie spodziewałam się tak szybkiej, ale też trafnej reakcji. Tak, to wszystko prawda, nie byłam na terapii, to wszystko tak na świeżo napisane, ale wiem, że czeka mnie dużo, dużo pracy. Mogłabym opisać moją całą ckliwą historię z perspektywy ofiary, ale nie w tym rzecz. Prawda też jest w tym, że to tak świeże, że choć dobrze to i źle jednocześnie. Że cały czas czuję manipulacje z jego strony, i do tej pory w podobnych sytuacjach tworzyłam sobie miraż, że on tęskni, a teraz widzę,  że to nie była tęsknota za mną,  że byłam taka głupia?? i myślałam że prawdziwa miłość to wieczne ustępstwa i poświęcenie. Dużo mam do przerobienia. Boję się o psychikę dzieci. Jak to wszystko poukładamy. Czy uda się dogadać, skoro on czuje że nie ma kontroli. Chętnie przeczytam wszelkie uwagi...

Ogólnie to wygląda tak. Ludzie wybierają po opakowaniu, nie patrząc na zawartość. Na co marketingowcy wpadli już dawno temu.
Tu kolejna kobieta będąc po 40-tce odkryła, że kiepsko w życiu wybrała.

Jestem ciekawa jakie np zachowania przejawiał jako narcyz? Generalnie tak samo sądzę, że to się tak dobrze teraz sprzedaje, bardzo łatwo ludziom wmówić że mają do czynienia z narcyzem. Nie neguje, ale narcyz to nie jest taki duży odsetek zaburzeń. No nie wzięłabym rozwodu tylko dlatego, że zobaczyłam kilka rolek na sm. Swoją droga martwię się też o kondycję i stam zdrowia dorosłych ludzi którzy opierają swoje decyzję na ekspertach z sm.
Co do zasady jeśli było źle, to dobrze że się rozeszliscie ale diagnozę stawia specjalista.

Rzeczywiście powinnam dołożyć parę szczegółów, żeby się trochę wybielić, a nie że w wieku 40 lat, palma mi odbiła

To co polecam, to poznanie działania narcyza.

Tak naprawdę to szybko zorientowałem, że coś jest nie tak.
Bawiły mnie próby manipulacji.

.kilka lat temu mieliśmy poważny kryzys, w postaci romansu mojego męża. Rozstaliśmy się na jakiś czas,  jednak wywalczył powrót.  Były obiecane zmiany, podejścia do nas, do dzieci, do rodziny. Zaczęliśmy terapie, ale pod byle pretekstem zrezygnował, a ja nie naciskałam. Poszłam na terapie sama, ale nie potafilam już zaufać w 100%, nadal czasem sprawdzałam telefon, bałam się znów zostać oszukana Zaczęło się zwyczajne życie, amory opadły, brak czasu tylko dla nas, zbyt częsty jak dla mnie alkohol, tu jakieś pisanie do koleżanek z bylej pracy, tu jakieś porno.. Jasno komunikowalam czego potrzebuję,,co mi nie odpowiada, pytałam czego on chce, ale zawsze słyszałam,  że wszystko jest ok i wystarczy ze będe miła. Chociaz sam temat zdrady byl zamknięty, dla mnie po czymś takim jego zachowanie powinno być krystaliczne, ale nie było. Cały czas mialam wrażenie,  że potrzebował atencji innych kobiet, co dla mnie bylo przekraczaniem granic. Wiem że brzmię jak zazdrośnica,  ale kiedyś byłam ufna, nigdy nie sprawdzałam, a teraz to było silniejsze. Myślę sobie, że po prostu nie powinniśmy byli znow być ze sobą,  skoro ja nie potrafiłam zaufac, a on szukal potwierdzenia swojej męskości w oczach innych kobiet. Zawsze twierdził, że nic takiego sie nie wydarzyło, no tak, skoro fizycznie mnie nie zdradził, to przecież nic sie nie stało. Wina była zawsze po mojej stronie, pomimo, że to on zachował się nie w porządku. Podświadomie czułam, że tak nie powinno być, przecież jeśli sie kogos kocha to się go nie oszukuje. Zawsze kiedy sprawa byla już na ostrzu noża,  że chcialam odejść (a była wiele razy,) wtedy przepraszal, stawal sie potulny, kochany, miły, przytulał, rozmawial o tym,,co czuje, wtedy znów lagodnialam i przez chwile cieszylam się ułudą szczescia... do następnego razu... Ostatnio coś we mnie pękło. Jestem rozwalona na milion kawałków i jednocześnie czuję ulgę. Co do dzieci, to czasem słyszały nasze kłótnie, ale mają pretensje do mnie, bo nie chciałam nigdy oczernić taty w ich oczach, więc to mamie odwaliło.  Dlaczego toksyk? Bo czułam, że tak nie powinien wyglądać zdrowy związek,  ale nie potrafiłam odejść. Nie dlatego, że jestem słaba.  Teraz kiedy wreszcie zrobiłam ten krok, widzę jaka byłam zmanipulowana, uzależniona emocjonalnie.  Jak może zupełnie nieświadomie dawkował emocje, starał się wtedy, kiedy wiedział, że już nie ma żartów. Myślę, że nadal jest w szoku. Ale ja powoli muszę ruszać do przodu.

Dokładnie tak. Nie jestem ofiarą i zawsze bardzo starałam się,  aby nie grać biednej, skrzywdzonej żony. Przerobilam dużo,  ale widocznie za mało,  żeby nie zauważyć,  że nas już po prostu nie było. Może nam obojgu bylo wygodniej, bo mielismy "rodzinę" i potrzeba było zdecydowanego kroku, którego nikt nie potrafił  lub nie chciał wykonać, bo trzeba by było wziąć odpowiedzialność za konsekwencje, które dzieją się teraz.

Dokładnie tak. Nie jestem ofiarą i nigdy nie chcialam grać biednej, skrzywdzonej żony. Przerobilam dużo,  ale widocznie za mało,  żeby nie zauważyć,  że nas już po prostu nie było. Może nam obojgu bylo wygodniej, bo mielismy "rodzinę" i potrzeba było zdecydowanego kroku, którego nikt nie potrafił  lub nie chciał wykonać, bo trzeba by było wziąć odpowiedzialność za konsekwencje, które dzieją się teraz.

To było w formie żartu, ale emotke mi ucięło nikomu nie zamierzam sie tłumaczyć,  jedynie dzieciom wyjsnilam sytuację na tyle, aby miały świadomość,  że to nie moja fanaberia, że to kwestia nas dorosłych, czekam też na wizytę u psychologa, bo chce być pewna, że ktoś profesjonalnie pomoże im ich uczucia poukładać.

Ja się rozwiodłam jakiś czas temu, oczywiście facet się zmienił, tylko teoretycznie - aż mnie dziwiło, że jest takim przykładnym ojcem, takim zainteresowanym córką i bardzo opiekuńczym. Wytrzymał prawie rok nie w swojej skórze. Niestety, widzę że już mu się nie chce.
Ostatnio nagadał córce, że długo nie odbieram domofonu i muszą marznąć przed klatką (oddawał mi ją), a ja po prostu schodziłam po schodach bo tenże domofon był popsuty i nie dało się nim otworzyć drzwi. Moje dziecko kilka razy tego dnia powtarzało, że było jej bardzo zimno przed klatką. Było jakieś 25 stopni, to był wielkanocny poniedziałek...
Nastraszył córkę, że koty zjedzą chomika, którego miała dostać ode mnie. Słowa mojej 5letniej córki: mamo, czy ty wiesz co robisz? Ten chomik umrze
W świąteczną niedzielę przyszedł o 21, dał córce prezent - pistolet na wodę i wpadł na super pomysł, że wyjdą przed blok "przetestować". Córcia w piżamie, przygotowana do spania... wyszło, że jestem paskudna, że nie pozwalam ojcu czasu z dzieckiem spędzać... nie żeby miał na to cały dzień.
Ale moje dziecko odebrało to, że to moja wina.
I tak będzie.
Przygotuj się na to.
Ważne żebyś nie brała udziału w tych gierkach. Nie grała jego talią kart. W ogóle nie grała.
Najważniejsze w tym wszystkim jest żeby dzieci miały chociaż jednego zdrowego rodzica... Twoje dzieci pewnie już duże są skoro Wasze małżeństwo trwało 19 lat. Ale to chyba nie ma większego znaczenia - nastolatki też są bardzo podatne na manipulację, a i autorytet mamy dość mocno słabnie

Fajnie, że nie masz syndromu matki polki męczennicy która musi się spowiadać z każdego oddechu.

Pretensje o to że...? Mama nie jest po to żeby żyć dla/za dzieci, tylko żeby je dostosowac do życia. A że współcześnie małżeństwa wyglądają inaczej niż kiedyś i ludzie się rozstają to nie jest twoja fanaberia. W szkole na pewno mają kolezanki i kolegów z patchowrkowych rodzin. Pewnie psycholog tez im pomoże zrozumieć lepiej, że to nie koniec świata i przejda im "pretensje". Lepiej wyjda mając za wzorzec szczesliwą, usmiechnieta, zadbaną mame niż popychadło męża. Ważne tylko żebyś o siebie dbała i nie wpadła w dołek

Tak, nie biorę udziału w gierkach, staram się dogadywać w każdej możliwej sferze, dużo rzeczy mamy wspólnych, biznes,  i takie tam. Najważniejsza afera emocjonalno-egzystencjalna jest oddzielna. Nie, nie mamy dużych dzieci, związek 19 lat, małżeństwo 15, dzieciaki podstawówka i niestety jeszcze przedszkole... Jest wymiana codzienna, także oboje widujemy dzieci, ale siebie nie.

Fabiosa co u ciebie?

Fabiosa jesteś wielka Tyle się w twoim życiu zadzialo, a jednak potrafisz z tym wszystkim do ogarnięcia, jeszcze walczyć o swoje. Jesteś przykładem dla innych kobiet, które wciąż trwają w toksycznych związkach i mówią tylko; Nie da się.

Pisz czasami co u ciebie.

Fabiosa podziwiam Cię za siłę. Moje życie się posypało dokładnie miesiąc temu, choć w małżeństwie już wcześniej nie działo się dobrze.
Miesiąc temu też ciężko zachorowałam, a teraz w małżeństwie jest tragedia. Powinno być lepiej, a stało się gorzej, na tyle źle, że nie wiem czy wytrzymam.
Byłam u psychologa to po kilku pytaniach stwierdziła, że tu potrzebna jest terapia nie dla mnie, a dla mnie i męża. Ale to w ogóle nie wchodzi w grę, mój mąż w życiu nie pójdzie, a nawet jak pójdzie będzie podważał słowa specjalisty.
Jak Ty znalazłaś w sobie siłę? Ja nawet od mamy słyszę, że mam być cicho, bo sobie nie poradzę bez męża teraz.
Moja choroba jest z perspektywa wyleczenia, mamy dziecko szkolne i malutkie 2l.
Finansowo jestem niezależna i zabezpieczona. Jednak jak myślę o rozwodzie, łzy mi lecą jak grochy, w gardle ściska i głowa pęka.
Powiedz mi, jak Ty dałaś radę?