mam dość rodziny. czy jestem egoistką ? - Netkobiety.pl

Wychowałaś się w czasach gdzie "dzieci i ryby głosu nie mają". W latach 90 i wcześniej, nikt za bardzo nie przejmował się dziećmi. Tym co czują itd. Dopiero z czasem dotarło do ludzi, że problemy dorosłych mają swoje źródło w dzieciństwie. Choć wielu dzisiejszych dorosłych koło 50tki myślę, że do tej pory nie jest tego świadom.

Dlatego nikt Ci nie tłumaczył niczego. Nikt Cię nie wspierał w czasie gdzie rodzice byli pokłóceni, bo rodzice byli skupieni na sobie i swoich emocjach. Im po prostu nie przeszło przez myśl, że dziecko też przeżywa ich kłótnie i wypadało by mu pewne rzeczy wyjaśnić. A nie doprowadzać do tego, że po kłótni matka wyprowadza się z dzieckiem, zmienia mu otoczenie bez żadnych tłumaczeń, a potem wielki powrót i dziecko tylko się domyśla, że rodzice się pogodzili - czyli wie tyle ile samo się domyśli i sobie wydedukuje.

Jestem przekonana, ze do tej pory, ani Twoi rodzice, ani tym bardziej babcia nie pomyśleli, że kłótnie rodziców miały wpływ również na Ciebie i brata. Na Twoim miejscu przy pierwszej możliwej sytuacji powiedziałabym im, że są dorośli i sprawy między sobą niech załatwiają sami. Też bym zaznaczyła, że masz po prostu dość tych kłótni i miałaś ich dość jako dziecko i nie masz już siły ani ochoty znosić kolejnych. To jest relacja Twoich rodziców, więc jako dorośli niech sobie układają relacje między sobą jak chcą. Raczej wiele się nie zmieni, bo skoro tyle lat zachowują się w ten sam sposób to nie liczyłabym na cuda. W każdym razie, powiedziałabym im, że obarczali się w dzieciństwie swoimi kłótniami, nikt z nich nie zastanowił się nawet jak to na Ciebie wpłynęło, a wpłynęło źle i nie masz ochoty w dalszym ciągu być tym obarczana. Są dorośli więc niech swoje sprawy załatwiają sami. Jak chcą się kłócić i wyprowadzać to niech to robią. Ty się od tych sytuacji odetnij. Nie ucinałabym z nimi kontaktu, ale jakby w rozmowie chcieli ci się żalić, że znowu są pokłóceni to bym ucinała temat. Wszystko co dotyczy kłótni ma być od Ciebie z daleka. Dla Twojego zdrowia psychicznego myślę, że to ważne.

Następnym razem nie jedź i nie sprzątaj. To nie są Twoje obowiązki dbać o czyjegoś męża, żeby nie zarósł brudem. Po pierwsze to on ma rączki, i powinien sam o siebie zadbać, a po drugie skoro go żona nauczyła w domu nic nie robić, to niech się nie dziwi, że w sytuacji gdy tego męża zostawia samego, to on tym brudem zarośnie. I tak bym matce następnym razem odpowiedziała - nauczyłaś go nic nie robić i wyręczać to się nie dziw, że jest syf w domu jak Cię tam nie ma. Ty masz swoje sprawy i nie będziesz ponosiła konsekwencji ich bezsensownych kłótni. Możesz też matce powiedzieć, że jej wyprowadzka nic nie daje, gdyby została w domu to też pewnie prędzej czy później by się pogodzili, ale jak ona woli w tak bezsensowny sposób rozwiązywać konflikty z mężem to konsekwencje tego ( syf w domu podczas jej nieobecności ) niech ponoszą oni sami, a nie Ty.

ps. co do pasków na świadectwie to ja np. jak przynosiłam co roku świadectwo z paskiem to słyszałam od matki, żebym się tak nie cieszyła, bo kolejna klasa będzie trudniejsza i mogę jej nie zaliczyć. Taki tekst słyszałam co roku.
O zajęciach dodatkowych też mogłam tylko pomarzyć, bo wg matki, opuszczę się w nauce jak będę traciła czas na duperele zamiast się uczyć.

Jakbym czytała o sobie... moje dzieciństwo wyglądało bardzo podobnie, relacje z ojcem również.
Nie jesteś egoistką. Masz pełne prawo czuć się pokrzywdzona. Ja również czułam wyrzuty sumienia, że myślę to, co myślę o swojej rodzinie, ale już mi przeszło. Pomagam tam, gdzie trzeba, ale ustalam granice. Mogę sobie na to pozwolić- jestem już w takim wieku, że mam gdzieś zdanie innych o mnie. Ale to nie przyszło łatwo - lata terapii i zmiana myślenia o sobie samej. Tobie również się to uda, w końcu. Naprawdę polecam terapię.

Ludzi się traktuje z wzajemności.
Twoja babcia nie pomogła Ci gdy cierpiałaś, nie wsparła, nie otoczyła opieką, miała Cie w dupie.
Potrzebowałaś pomocy,a ona sie od ciebie odwróciła.
nie jesteś jej nic winna, niech siedzi sama w ramach konsekwencji swojego zachowania.

Ja bym ci doradzała na jakiś czas (wstępnie) całkowicie zerwać kontakt.
Poblokowac gdzie sie da, i nie nawiązywać żadnej znajomości.
Zobaczysz jak sie będziesz w tedy czuła.

Dziękuję za wszystkie Wasze odpowiedzi.

123qwerty123 - przykro mi, że tak miałaś, zwłaszcza, że wiem, jak to jest. Ja też to słyszałam, na każde zakończenie roku i czerwony pasek: "teraz skończy się laba i nicnierobienie, trzeba się w końcu wziąć do roboty". Raz, w 6 klasie podstawówki, brakowało mi do paska 1/10 w średniej i usłyszałam, że nie pojadę nigdzie na wakacje, bo nie zasłużyłam. Ostatecznie pojechałam na planowany wcześniej obóz, ale jak pewnie się domyślasz, w poczuciu, że spotkała mnie wielka łaska, bo nie przynoszę w domu powodu do dumy.

Farmer, I'm Blue - tak, rozważałam terapię, byłam u jednego psychologa, ale nie umiałam się "otworzyć" i zbywałam na rozmowie jakimiś mniej istotnymi problemami. Będę szukać znów, bo wiem, że trafić na obcą osobę, która zyska zaufanie, żeby tak się bez wstydu otworzyć, też nie jest tak prosto.

Ewę 131 - rozumiem. Wiem, że babcia i ja to dwa światy. Ona miała ciężko, ja mam lżej, bo żyję w "lepszych czasach". Ale czy to znaczy, że każde zachowanie, zarówno jej, jak i ojca, wynikające z "traum z przeszłości", ma być nimi usprawiedliwiane? I mam je rozumieć? to w ten sposób babcia powinna zrozumieć moje milczenie, bo przecież ja też mam traumy. Ja rozumiem to, co napisałaś, wiem, że to tak wygląda, ale pytanie, czy nie mogę/nie powinnam mieć negatywnych odczuć wobec takiego zachowania?

Szeptuch - myślę, że moja głowa dosłownie by odżyła. Po prostu są momenty, że marzę o wyjeździe na inny kontynent, bez telefonu, żeby nawet nie wiedzieli, gdzie jestem i żebym ja nie wiedziała, co tu się dzieje. Mogłabym wrócić za 10 lat i zastać sytuację taką, jaka by była. Ominęłoby mnie wiele stresu.

Karminowa Róża - bardzo dziękuję za Twój komentarz i nad nim przysiądę dłużej. Bo mój problem polega na tym, że czytając to, co napisałaś, od razu uruchomiły się we mnie wyrzuty sumienia. Bo przecież JA NIE MIAŁAM TAK ŹLE. Mam na myśli, że w domu nie było biedy, to picie ojca to też nie takie, że zaniedbywał rodzinę albo że ja go notorycznie widziałam w takich sytuacjach czy zbierałam z podłogi. Były to "pewne incydenty", ale dość mocno zapadające mi w pamięć. Jednak wiadomo, bywają rodziny, gdzie dzieje się dużo gorzej. Jeździłam na wakacje, miałam kasę na wyjście z koleżankami, potem na studia. Więc teoretycznie zapewnili mi wszystko (i tak też oni to postrzegają), czego potrzebowałam, by dobrze się wykształcić i zawojować cały świat. Tylko niestety nie zostałam lekarzem ani prawnikiem (wielki zawód dla ojca, od którego nigdy nie usłyszałam, że jest w jakikolwiek sposób ze mnie dumny). Z perspektywy czasu myślę, że już w liceum miałam stany depresyjne i nie umiałam się uczyć. Tuż przed maturą moi rodzice "rozwodzili się" setny raz, matka zadzwoniła do mnie w sylwestra z histerią(kiedy byłam ze znajomymi z klasy), że ojciec nie wpuścił jej do domu. Jechałam tam z duszą na ramieniu, okazało się, że zasnął na kanapie bo nigdzie nie wychodził, a klucz był w zamku. Ale do dziś pamietam, jak wychodziłam z tej imprezy nie wiedząc, co czeka mnie w domu. Dzień przed maturą z polskiego przyszedł do nich znajomy, zrobili mała imprezę, a jak poszedł, do 4 rano się kłócili, nie mogłam spać, wyszłam z pokoju powiedziałam, że wstaję za 3 godziny na egzamin, a następnego dnia po maturze jak na pytanie jak mi poszło odpowiedziałam "może byłoby lepiej gdybym się wyspała" usłyszałam, żebym się nie ważyła zwalać winy na nich za swoje nieuctwo. Ogólnie z tą nauką dziwna sprawa, bo oboje nie są geniuszami ani nie osiągnęli nie wiadomo czego, a ode mnie oczekiwali najlepszego. Nikt nie pytał, co chcę robić, nigdy nie słyszałam "rób tak, żebyś była szczęśliwa". Wiem, że wtedy tak było i dużo ludzi tak miało w domu, więc nie chcę zgrywać ofiary. Ale nie da się ukryć, że te sytuacje wpłynęły na mnie niesamowicie. Ojciec oczekiwał najlepszych ocen, jak była 5 to dlaczego nie 6, nauka z matką była koszmarem, bo jak nie rozumiałam, byłam wyzywana i szarpana. Całe moje życie szkolne spędziłam w poczuciu zazdrości koleżankom, które z przedmiotów ścisłych miały 5, bo dla moich rodziców 4, a potem w wyższej klasie, 3 była oceną karygodną. Mam o to żal i złość, bo wiem, że gdybym była odpowiednio motywowana, mogłabym wiele więcej osiągnąć, inaczej spędzić lata studiów, na których usłyszałam od kolegi, że lubi ze mną rozmawiać przed prezentacją, bo zawsze czuje się podbudowany tym, że pewnie zrobił coś lepiej ode mnie, bo nikt nie jest tak zdołowany swoimi działaniami, jak ja. Wiem, że to wpłynęło negatywnie, ale jednocześnie oglądając jakieś zdjęcia z dzieciństwa czy nawet nagrania, widać, że nie byłam dzieckiem zaniedbanym czy niekochanym. Co do babci - mieszkałam u niej przez jakiś czas przed pójściem do szkoły podstawowej, bo moi rodzice "nie dorośli" do bycia rodzicami, jak to sam powiedział mi ojciec (matka urodziła mnie w trakcie studiów i oczywiście byłam wpadką). Wspominam ten czas super, choć to dziadek był wobec mnie bardziej "uczuciowy", babcia potrafiła być czasem obcesowa, ale nie chcę jej krzywdzić stwierdzeniem, że mnie nie kochała czy nie okazywała żadnych uczuć. Po prostu to nie była taka typowa babcia przytulająca wnuczkę. Ale ten czas był dla mnie świetny, hulaj dusza, całymi dniami latałam umorusana po podwórku (babcia nie przywiązywała wielkiej wagi do czystości czy do gotowania np.) po czym nagle z dnia na dzień wróciłam do rodziców, gdzie matka pedantka nałożyła na mnie rygor nauki, wyzywając od debili, jak nie umiałam poradzić sobie z równaniem. Do babci, a właściwie do dziadka, dzwoniłam wtedy codziennie, a później kilka razy w tygodniu i kontakt był. Dziadek też dzwonił do mnie, babcia niezbyt. No a jak dziadek już zachorował i rozmowa nie była możliwa, babcia nie dzwoniła, a jak dzwoniłam ja, dążyła do zakończenia rozmowy. Ale tak to jest, że pamiętam też dużo dobrego, no i teraz też same stosunki z matką nie były złe (ojciec powiedziałby, że z nim świetne, bo on też zapewne cierpi na deficyty emocji i nie zgłębia za bardzo swoich błędów w relacjach), bo mam wrażenie, że "nadrabia tamten czas", cały czas mnie chwaląc, podkreślając (nad wyrost) jaka jestem zdolna i wspaniała - na co akurat jest za późno, bo jako dorosła osoba umiem już jako tako ocenić, co np. w pracy jest moją zaletą oraz że nie jestem omnibusem, ale dla niej jestem piękna cudowna wspaniała. Jako dziecko nigdy tego nie słyszałam, a przynajmniej nie pamiętam. Pamiętam bicie po głowie i szarpanie oraz kary za względnie dobre oceny. Ale czuję się jak człowiek niewdzięczny, bo mimo wszystko przecież dużo mi dali. Dlatego nie chciałabym przedstawić się jak ofiara, która była niechciana, niekochana. Tylko mam poczucie, że więcej dostałam materialnie, a zostawiono mnie z deficytem poczucia własnej wartości, pewności siebie  i umiejętności wyrażania uczuć, bo kocham też nie słyszałam. Źle mi z tym, czuję się niewdzięczna, ale to, że teraz, jako osoba dorosła ja nadal nie wiem, czego i jakiego humoru mam się spodziewać po tych ludziach i ich wzajemnych relacjach, po prostu mnie dobija. Zastanawiam się po prostu, czy "mam prawo" tak się czuć, czy jednak mam spaczone myślenie, wynikające z egoizmu.

Po prostu - WIEM, że ich działania nie były powodowane złośliwością, brakiem miłości. Tylko swoimi traumami, "takimi czasami i formą wychowania" itd., wiem, że chcieli dla mnie najlepiej, oczekując dobrych stopni. I że myśleli, że nie słyszę ani nie widzę kłótni. I chciałabym zostawić tę przeszłość za sobą, nie chcę tego rozpamiętywać czy hodować w sobie żalu. Ale męczą mnie swoim zachowaniem, swoimi relacjami, pewnie tym bardziej, że te relacje ciągną się za mną od dzieciństwa.