Choroba z związek - Netkobiety.pl

Jak długo jesteście razem?
W jej rodzinie są przypadki schizofrenii ?

Ile ona ma lat? Mogła mieć wcześniej lżejsze objawy tej choroby, długi okres remisji i teraz tapnęło.

Bardzo Ci współczuję, potrzebujesz czasu na jakąkolwiek decyzję, musisz zapoznać się z tą chorobą, żeby znać jej przebieg i skutki.

Jak dawno wyszła ze szpitala?

Dawno tutaj, nie czytałem tak skrajnie egoistycznego posta.
W mojej nomenklaturze, narzeczona to praktycznie zona, skoro się jej oświadczyłeś, to chciałeś ja na żonę.
Tej kobiecie przytrafiła sie straszna rzecz, nie chodzi tylko o epizod, ale o piętno choroby, traumę, skrajny szok i niedowierzanie.
A ty myślisz tylko o sobie, jakiś TY biedy, bo TY musisz ogarniać dom, bo TY nie masz sexu.
Nie wiem czy nawet teraz zdajesz sobie sprawę, że życie jest przewrotne, i okrutne, tak po prostu jest, a nam nie pozostaje nic innego, jak isc do przodu z tymi wszystkimi bliznami, dopóki do końca nas nie zmiażdży.
Twoim obowiązkiem jest ja wspierać, pomagać wyjść na prosto, tak jest chora, ale to nie jest tak, że będzie  mieć objawy choroby cały czas.
Nie będzie sexu rok czy dwa? Trudno, nie wynika to z jej chcenia czy nie chcenia, ale z choroby i okoliczności w jakie ja choroba wpakowała.
Uważam ze masz pewne obowiązki i powinności względem niej, to nie jest tak, ze przez chorobę to jest jakaś inna osoba, to jest ta sama kobieta której sie oświadczyłeś, trzeba po prostu wykopać ja na powieszanie, bo zakrywa ja bagno szoku/traumy/smutku i nieszczęścia.

Źle odebrałeś autora, przecież on właśnie rozważa taka opcję, choć przez to zniszczy sobie życie, to zawsze ma prawo wyboru i nikt nie ma prawa oceniać jego decyzji, jaka by nie była.

To nie chodzi o seks, czy ogarnianie domu, to weszło w skład wygadania się, gorzej co go czeka, jak z nią zostanie, psychicznie może tego nie udźwignać i to zależy o naszej psychiki, nie chcenia
On nic nie musi, nie na żadanych obowiązków, poza tymi  które będzie uważał za stosowne. Już dostał rykoszetem do wiwatu.

Nie, forum jest też po to, żeby się wygadać, to pomaga...

Tak każdy może mieć swoje zdanie, ja się z Tobą nie zgadzam i vice versa, ale uważam, że jesteś niby młody, a zabetonowany na swoje racje. Piszesz błędnie też to sławetne słowo "kobietom" i nic Cię nie rusza, żeby pisać poprawnie... sorry, ale to tak przy okazji  tego betonu.

Wyniszczony, poczytaj inne tematy o związkach z osobą chorującą na schizofrenię, np. ten https://www.netkobiety.pl/t131095.html
To nie jest choroba taka, że po wyjściu ze szpitala człowiek chory funkcjonuje identycznie wysoko, jak przed rzutem choroby. Ale wiedz, że remisja jest możliwa i może trwać nawet dekadę albo dłużej. Niestety, to  nie grypa, że łykiesz lek i po tygodniu wszystko przechodzi. Schizofrenia to całkowity rozpad osobowości, Twoja narzeczona musi ja zbudować od nowa, to może być długi proces.
Natomiast są osoby chore w remisji wysoko funkcjonujące, pracujące zawodowo, nawet w takich zawodach jak prawnik, księgowy, itd. kończące studia, ogólnie rzecz biorąc radzące sobie w życiu. Po osobie w pełnej remisji może nie być widać, że jest chora, wygląda zupełnie jak zdrowa osoba i tak się zachowuje. To też nieprawda, że leki zmieniają osobowość czy uzależniają. Może narzeczona przeżyła jakiś silny stres, który wywołał chorobą (np. utratę pracy czy odwrotnie - nagły wysoki awans).
Zważ, że Twoja partnerka jeszcze jest na tyle chora, że leczy się nadal w szpitalu, a nie ambulatoryjnie, w poradni. Zważ, że leki najprawdopodobniej będzie musiała przyjmować do końca życia.
Trzeba jednak wiedzieć, że mimo brania leków może zdarzyć się epizod, chora osoba musi nauczyć się rozpoznawać symptomy zbliżającego się epizodu choroby i dobrze współpracować z lekarzem. leki mogą być w tabletkach do codziennego przyjmowania, ale też są leki w zastrzyku, które się przyjmuje z częstotliwością co 14 dni, nawet co 21 dni, jak chory dobrze funkcjonuje. Takie przyjmowanie leku sprawia, że choroba może być zupełnie nieuciążliwa.
To ciekawe, że o ile jesteśmy oswajani z depresją, która też jest przecież chorobą psychiczną, wciąz pokutuje obraz schizofrenika z "Lotu nad kukułczym gniazdem" (który jest filmem o systemie totalitarnym, nie realiach szpitala psychatrycznego) lub "Psychozy" (gdzie statystyki dowodzą, że schizofrenicy są nie bardziej agresywni niż. tzw osoby zdrowe).
Więcej informacji o tej chorobie w książće Antoniego Kępińskiego "Schizofrenia" (do ściągnięcia w pdf Internetu), Elyn R. Saks "Schizofrenia. Moja droga przez szaleństwo" (nota bene ta druga to autobiografia chorej na schizofrenię profesor prawa).

Takie rzeczy nie są łatwe. Na takim etapie związku pomógłbym na tyle, aby dziewczyna w miarę jako tako stanęła na nogi, ale zdecydowanie bym odszedł. Narzeczona to jednak jeszcze nie żona. Gdyby to już była żona, to zostałbym do końca. Bo po to jest małżeństwo, aby wspierać się i sobą się troszczyć właśnie, a może nawet przede wszystkim w takich trudnych sytuacjach życiowych. ALE właśnie jeszcze nie jesteście zaślubieni.

Jeśli tobie ten temat aż tak bardzo ciąży, to nie ma sensu trwać w cierpieniu. Jeśli nie dajesz rady - nie marnuj się w rozpaczy. Związek z osobą przewlekle chorą czy niepełnosprawną to nie jest takie hop-siup. Związki z osobami, które mają choroby neurologiczne/psychiatryczne/poważniejsze zaburzenia są szczególnie trudne, bo to gdzieś będzie stale wisieć z tyłu głowy 'to ona, czy choroba?'. Jeśli masz ją żałować, popaść w depresje i 'zostanie z nią' traktować jako kartę przetargową w rozterkach moralnych przed lustrem, to odejdź. Bo to nie ma sensu.

Takie decyzje są jednymi z trudniejszych w życiu. Więc niezależnie od tego którą drogę wybierzesz, to musisz czuć się ze swoją decyzją dobrze. Ona nie może ci ciążyć i odbijać się echem przez resztę twojego życia. Bo się zamęczysz.

Noble dobrze pisze, że akurat schizofrenia jest demonizowana w różnego rodzaju filmach i produkcjach, bo to dobrze się sprzedawało kiedyś. Więc zanim cokolwiek zrobisz warto poszerzyć swoją wiedzę o jakieś dobre pozycje traktujące o realiach choroby.

Z tym, że nikt nie napisał, żeby jej nie wspierał, ani się od niej odwracał, sam też nie pisał o tym, wrecz przeciwnie, więc nadinterpretujesz, dla swojego pojęcia "obowiązek".

Kurwa ludzie czytam wasze posty i serdeczne dzięki za nie. Mimo że przedstawiacie dwa obozy.
Szeptuch, całym sobą myślę jak ty. Widziałem ją w roli żony, nigdy nie znałem tak ciepłej dobrej spokojnej i empatycznej osoby, która troszczyła się o mnie, była zaradna i radziła sobie z życiem. Teraz jest jakby odklejona, nie ma do niczego motywacji, brakuje mi jej. Po ludzku mi jej brakuje, naszych rozmów do rana, trudno sklecić z nią rozmowę dłuższą niż pół godziny bo zapomina genezy tematu, leże obok niej i w myślach robie z nią wszystko a patrzę na nią w tym dresie wycofaną i nie wiem co robić.

R_ita2, nikt się mną nie zajął. Nikt na żadną psychoedukację mnie nie wysłał, wiem o tej chorobie tyle co wyczytałem z neta. Rozważam pójście do psychiatry by mi pomógł jak sobie z tym radzić. Net jest pełen stygmatyzacji i stereotypów, historie z for mrożą krew w żyłach a ja nie dowierzam, że moja przyszła żona byłaby zdolna do czegoś złego. Nie znałem lepszej osoby niż ona, mianowałem się totalnym szczęściarzem że chciała ze mną być. Dała mi tyle dobra i ciepła, którego nie dostałem nigdy w domu. A teraz ona go potrzebuje i tak po ludzku nie potrafię odejść, czuje jej się coś winien. Nie mamy psa, zwierząt, do pracy nie ma powrotu będzie musiałą zaczynać od nowa. Mam do Ciebie pytanie, twój mąż widział Cię w stanach psychotycznych i potem mimo to umiał z tobą uprawiać seks? Bo co ja spojrzę na moją narzeczoną i sobie przypomnę ten stan to mi wszystko siada, taka kurwa prawda.

Noble, przeczytam ten temat. Tam pobierznie przeleciałem to widzę, że ona kłamała. Moja narzeczona nie kłamała, po prostu się zdarzyło ot co. Staram się szukać historii o tym, że ze schizfremią da się normalnie żyć, funkcjonować, pracować ale nie widzę w swojej narzeczonej ani kszty zapału do tego by zacząć ogarniać życie. Po ludzku. Póki co topnieją nam oszczędności, z jendej wypłaty i zasiłku ciężko. Jak dowiedziałem się, że to schizofremia nie na żarty się bałem, bo nic o tym nie wiedziałem oprócz stereotypów. A one są mocne w społeczeństwie. Mamy okłamywać cały świat że u nas wszystko w porządku skoro mijamy się jak współlokatorzy? Bo ona tylko leży, śpi i chodzi do psychiatryka?

Heart_of_glass nie chce być chujem który w obliczu problemów rzuca narzeczoną. Przecież miała być mi żoną, najwspanialszą kobietą świata. Może dodam, że ja mam 34 a ona 27 lat. Była ambitna, skończyła dobre studia, łapała się na staże, dostała w końcu posadę. A teraz nie ma nic w niej. Jest marazm.

Czy ma rodzinę, ma ale bardzo daleko. Mieszkamy w Warszawie, ona jest ze Szczecina. Jak ją zostawię to czeka ją powrót do domu rodzinnego, w którym nie układało się najlepiej, bo mieszka u mnie. Gdzieś wyczytałem, że schizofremia to w dużej mierze czynniki biologiczne i społeczne. SPołeczne właśnie. Wzrastanie i tak dalej. Nie wiem dokładnie co było w tym domu nie tak, ale uciekała z niego.

Dzięki za wszystkie komenty.

Przede wszystkim dokształć się w temacie. Nie ma schizofremii, jest schizofrenia. Naprawdę znam ludzi, którzy nie mają renty ze schizofrenią i po ustabilizowaniu normalnie pracują zawodowo na siebie, znam co najmniej cztery takie przypadki w różnym wieku.
Jeśli pracowała, to może należy jej sie jakieś świadczenie rehabilitacyjne. Może porozmawiaj z jej lekarzem prowadzącym o szansach remisji.
A jak czujesz, że to za dużo na Ciebie, skoro już po 3 miesiącach szpitala (zaledwie początku) jesteś wyniszczony , skoro nawet nazwy choroby nie piszesz poprawnie, lepiej dla jej dobra ją zostaw, ona dojdzie do siebie i może jak R_ita tutaj z forum będzie miała szanse na związek oparty między innymi na wsparciu i zrozumieniu w trudnych sytuacjach, nie tylko na pożądaniu.

A co ma do rzeczy wyznanie? Ja znam katolika żyjącego z poganką chorą na schizofrenię.
Nie chodzi o szczegóły dowiedzenia się o chorobie, tylko o dojrzałość osoby do życia z chorym partnerem.

Ale to nie o to chodzi, tylko o mentalność tej nacji.

Tu dochodzi jeszcze tajemnica choroby, więc autor nie miał nawet nikogo się poradzić, został z tym sam, dla niego to był szok i niedowierzanie.
Rita wie jak ciężko żyć z tajemnicą tej choroby... a tu jeszcze trzeba zmierzyć się z reakcją najbliższej rodziny i samemu nie wpaść w depresję.
Bo nikogo nie obchodzi jak jego psychika to zniesie...

Ze schizofrenią idzie żyć razem i osobno, obojętnie jak zdecyduje autor, będzie to dla nich obojga bardzo ciężkie.
Tak czy tak, najpierw sam musi ze sobą dojść do ładu z pomocą specjalisty.

On się od nikogo (jeszcze) nie odwrócił. Ma po prostu gorszy moment z którym chciałby się z kimś podzielić.

A takie podejście jakie Ty masz przyczynia się do wysokiego wskaźnika samobójstw u mężczyzn - mają sobie radzić, mają wytrwać, nie mogą okazać słabości, mają obowiązek wspierać żonę/dzieci bez mrugnięcia okiem, aż do momentu kiedy mają totalnie dość i robią z siebie breloczki.

Należy rozumieć, że nie ma siły na cokolwiek, a nie o robotę.

Pięknie to napisałeś, naprawdę
Potrafiłeś zdobyć się na szczerość i obiektywność, a to bardzo cenne.
Nikt z nas nie powie Ci jaki przebieg będzie miała choroba u Twojej narzeczonej. Jedni w miarę szybko są w stanie sie pozbierać a inni potrzebują sporo czasu. Jedni wracają do swojej dawnej aktywności a innych pokonuje choroba.
Duży wpływ na przebieg ma otoczenie osoby chorej i jej poczucie bezpieczeństwa. To jest jej teraz najbardziej potrzebne.
Piszesz, że ona sama nie wierzy w to co się stało, co sugeruje, że nigdy wcześniej nie miała takiego epizodu. No cóż, zawsze jest ten pierwszy raz, a pierwszy raz jest najtrudniejszy dla wszystkich, zwłaszcza dla niej. Na pewno przyjdzie lepszy czas dla niej i wtedy będziesz mógł się zastanowić co dalej. Jeśli w tym najtrudniejszym momencie zostanie bez Twojej pomocy na pewno będzie to dla niej życiową katastrofą.
Nikt z nas nie wie co przyniesie los bo życie jest kruche a zdrowie niepewne. Wszyscy znamy przypadki, gdy osoba zdrowa nagle wymaga opieki, a potem gdy stanie na nogi opiekuje się tą drugą.
Dzisiaj medycyna poczyniła znaczne postępy w dziedzinie chorób psychicznych i szanse na dobre życie chorych są bardzo duże.
Mam koleżankę, która jest chora na schizofrenię, jej matka też cierpiała na tą chorobę. Miała trudny okres gdy choroba się ujawniła, a teraz po latach funkcjonuje praktycznie normalnie. Jest bardzo dobra, ciepła, inteligentna, pisze wiersze.  Na jej przykładzie wierzę, że ta choroba wcale nie jest najgorszą rzeczą, jaka nas może spotkać ze strony życiowego partnera.

Narzeczona bardzo potrzebuje teraz Twoje wsparcia. Z pewnością w jej głowie kłębią się straszne myśli i obawa o swoją przyszłość. Każdy z nas obawia się porzucenia przez osobą, która kocha, a osoba chora i wymagająca pomocy może być przerażona wizją samotności. To z pewnością jej nie pomaga w powrocie do codzienności.
Leki  mają duży wpływ na jej zachowanie. Trzeba wierzyć, że z czasem zostaną tak ustawione, iż nie będą ją przymulać i pozbawiać chęci do życia.
Może nie zakładaj, że już teraz, zaraz musisz podjęć życiową decyzję, że już na zawsze musisz być jej "właścicielem życia". Daj życiu płynąć i daj sobie prawo do odroczenia decyzji przez kilka miesięcy.
Widać, że bardzo się kochaliście - może z uwagi na to piękne uczucie i jej wspaniałą osobowość postanów sobie, że podarujesz jej jakiś czas bez względu na wszystko co się będzie działo, a decyzję co dalej podejmiesz po tym okresie. W tym czasie wspieraj ją i  daj odczuć, że nie jest pozostawiona sama sobie w chorobie.

Nie napisałeś ile ze sobą jesteście, ale napisałeś na temat narzeczonej dużo ciepłych słów. Powiem nawet, że przebija przez te słowa szczere uczucie.
Pamiętaj przy tym, że masz prawo do chwili słabości, masz prawo być zmęczony, zawiedziony zaistniałą sytuacją, masz też prawo być po prostu przerażony, w końcu nie tak miało być, kiedy planowaliście wspólne życie. Jesteś tylko (i aż) człowiekiem, dlatego i czujesz po ludzku.

Mniej więcej to samo miałam zaproponować. Przecież Ty nie musisz już teraz podejmować żadnych decyzji. Daj Wam obojgu ten czas.

Bądź z nią i przy niej, opiekuj się nią. Miłość potrafi góry przenosić i prawdopodobnie jest jej potrzebna jak nigdy wcześniej. Ale... na ten moment niczego nie zakładaj, nie patrz na tę sytuację, jakby miała Cię wiązać do końca życia. Niech każdy dzień będzie po prostu kolejnym wspólnie przeżytym dniem. Na podejmowanie decyzji masz czas, niech one będą przemyślane i dobre także dla Ciebie. Ponadto, a może przede wszystkim, po drodze wiele się jeszcze może zmienić i kto wie, czy nie będzie to zmiana na lepsze.

Co ważne, daj sobie czas na wytchnienie, co znaczy, że powinieneś mieć choć kawałek własnego życia, który pozwoli Ci oderwać się do problemu, odpocząć, nabrać dystansu. Wyjdź z kolegami, idź na siłownię, zrób cokolwiek, byleby SAMEMU i nigdy nie patrz na to jak na egoizm, a jeśli już, to zdrowy. Pamiętaj, że jeśli Ty będziesz zmęczony, to narzeczonej też nie pomożesz.
Trzymaj się!

To czy się zostawia czy nie w pewien sposób jest poza toba. Są ludzie którzy potrafią być bardzo mocno obciążeni psychicznie w pracy (np ratownicy medyczni) i nie siada im to na głowe, są tacy którzy nie śpią po nocach przed rozmową rekrutacyjną. Dużo zależy od waszego zaplecza finansowego, rodzinnego, towarzyskiego, nawyków, umiejętności wypoczynku i relaksu. Jeśli masz bardzo dobrze płatną prace, nie musisz się bac o zwolnieie w najbliższym czasie, twoja mama wpdanie w weekend wam podrzucić kotlety, a jej starzy są gotowi do dokładani się do waszych rachunków żeby ciebie odciążyć to nie jest tak źle. Jeśli nie masz żadnego wentyla, nikogo kto moze ci odciazyc, sam już powoli jestes na skraju wytrzymałości psychicznej to zwykła silna wola i decyzja, ze w tym trwasz nic ci nie pomoze. Załamanie nerwowe przyjdzie szybciej niż się tego spodziewasz i wtedy oboje będziecie potrzebowac opieki, a może nawet nigdy nie wyjdziecie na prosta.  Warto już teraz się na to przygotować i zaczać prosić o wsparcie. Twoją rodzinę, jej rodzinę, lekarzy, psychiatrów, psychoogów. Może warto zrobić jakąś zbiorke po znajomych, zeby odciążyć się finansowo, albo zorientować się czy jej rodzice lub rodzeństwo w tym przypadku mają wobec niej obowiązek alimentacyjny. Branie wszystkiego na klate i ukrywanie jak ci ciężko nikomu nie pomoze. Możesz się wypalić w tej relacji i z miłości zostanie jedynie niechęć do nadmiaru stresu, obowiązków i w końcu samej partnerki. Polecam skorzystać z bezpłatnej infolini dla osób w kryzysie psychicznym, lub podobnej instytucji, żebyś się nauczył (a najlepiej oboje się nauczcie) jak radzić sobie z długotrwałym stresem, niepokojem, wątpliwościami, przemęczeniem. Doedukuj się jak pomagac jej, ale też jak pomagać sobie.
Tak jak Agnes pisała, nie masz obowiązku podejmować decyzji na już, na teraz. Daj sobie czas. Zycie samo się wydarzy i wkrótce bedziesz mogl lepiej ocenić czy to jest sytuacja w której jesteś w stanie funkcjonować, czy nie.

Zle ci się wydaje. Jak ktoś siedzi w psychiatryku aż 3 miesiące, to oznacza wyłącznie ciężki rzut choroby i fakt, ze w szpitalu zrobili co mogli. Dalszy etap to powrót do zdrowia poza szpitalem. A to zwykle długi proces. Upraszczając: dlugi pobyt w szpitalu oznacza dluga droge do przebycia poza szpitalem. Droge w kierunku odzyskania zdrowia rozumianego jako remisja choroby. Bo choroba nie znika jak bańka mydlana. W przeciwieństwie do miłości w wydaniu autora wątku. Choc na moje oko to z jego strony nie było miłości. Autor wysmarował długi post i ani słowa o miłości. O wdzięczności jedynie. A wdzięczność to nie miłość.

„Kocham cię, ponieważ cię potrzebuje”. Tak wygląda miłość w wydaniu autora.  A to nie miłość. Ktoś, kto kocha, powie: „Potrzebuje cię, ponieważ cię kocham”. To jest miłość.

Autor chce kobiety, z która będzie miał szanse żyć wyłącznie w zdrowiu. Wielu się udaje, może jemu tez się uda…

Już jego nick na forum pokazuje, ze jest egocentrykiem egoista. Wyniszczyć  «pozbawić zdrowia, sił» To jego narzeczona jest wyniszczona.

W jednym masz racje Samba: jeśli autor ewakuuje się teraz z tego związku okaże się… wiadomo kim.

Co innego, gdyby ona się nie leczyła. Osoba chora psychiczne, która się nie leczy, nie nadaje sie nawet do luźnego związku. Ale to nie ten przypadek. Szeptuch ma racje. Oświadczył się jej, wiec chciał ja za żonę. I choć teoretycznie nie ma wobec niej żadnych zobowiązać, bo nie zdążyli się pobrać, to niech ma przynajmniej świadomość, ze jak zerwie zaręczyny z chora narzeczona, to nie jest materiałem na partnera. Bo nie na tym polega partnerstwo i narzeczeństwo, które jest wstępem do malzenstwa.

Ktoś napisał, ze nie ma się co dziwić, ze auror chce się wymiksować z tego związku, bo nie tak miało być. To ja się pytam: jak miało być? Serio ktoś tu uważa, ze związek, malzenstwo, wspólne życie to wyłącznie chodzenie po płatkach róż? Nigdy nie wiadomo, co życie przyniesie. Ale gdy chce się z kimś iść przez życie (a autor do niedawna chciał iść przez życie z ta konkretna kobietą), to trzeba mieć świadomość, ze będzie się szło nie tylko po płatkach róż, ale i przez kłody rzucane pod nogi. „Życie jest jak pudełko czekoladek. Nigdy nie wiadomo, co sie trafi”. Ale żeby wytrwać nie tylko w zdrowiu, lecz także w chorobie, to trzeba kochać. Ja tu miłości nie widzę. Jemu brakuje seksu i rozmów do rana. Ludzie nie maja na to siły przy zwykłym przeziębieniu, a ta dziewczyna sie rozpadła na każdej płaszczyźnie. I rozpadlo sie jej życie, które musi poskładać sobie na nowo. Nigdy nie będzie tak jak przed choroba, ale nie zmienia to faktu, ze może funkcjonować lepiej niż niejedna zdrowa osoba.

Osobna kwestia, ze autor to zapewne troll. Nawet nazwy choroby nie umiał poprawnie napisać. No i zniknął. Wybral zbyt poważny temat i weny zabrakło.

To widać jeszcze nie wiesz, że dla większości facetów seks=miłość, a te wielkie miłości i poświęcenie to głównie w filmach, bo w życiu rzadko się zdarzają i zależy to od wielu czynników.
Ale jak to łatwo oceniać jak się nie jest w podobnej sytuacji.
Teoretyzować to sobie można do woli...

Świetny post :-))

Pod tym postem się podpisuję.
Nie nie mówi, że schizofrenik nie może uprawiać seksu, tym bardziej w remisji.
Nikt też nie powiedział, że autor nie chce mieć dzieci, można się domyślać, że wręcz przeciwnie.
Dlatego takie ocenianie go, jako osobę bez serca, na co nie wskazuje żadne jego zdanie, jest krzywdzące.

A ja tak nie odbieram, bo trzeba pamiętać, że miłość między partnerami nie jest bezwarunkowa i bezgraniczna.. ja widzę nie ślepą, a zdrową miłość do parnerki, rozumiem, jak to może być dla niego trudne, nie potrafi się odnaleźć, bo nie znał tej choroby, dla niego to szok...
Wiele osób wg mnie źle odczytało pierwszy post autora, bez tego co między wierszami...

"Piękniej" nie można było tego ująć

Posluchaj: Jesteście narzeczeństwem, nie małżeństwem. W sytuacji gdy jak piszesz: Siadły emocje, uczucia, pożadanie, seks, nie ma nic. To nawet małżeństwa wam nie wolno zawrzeć, bo będzie ono w świetle prawa kościelnego nieważne.

Pogadaj z księdzem, albo z kimś od prawa cywilnego jeśli jesteś niewierzący.

Ode mnie: Nie zostawia się osoby kochanej samej w potrzebie, ale przede wszystkim powinieneś myśleć o sobie, o swojej przyszlości, o swojej  rodzinie którą chcesz zalożyć. To, że kogoś w jakiejś migawce życia spotakliśmy nie znaczy, że musimy dla tej  osoby cierpieć, umartwiać się i poświęcać do końca swoich dni, jak nawet nie wiadomo, czy zostalibyśmy z nią gdyby jej zdrowie psychiczne bylo bez zarzutu.

Jeśli ten związek cię przerasta, jeśli nie czujesz się na siłach, to im prędzej go zakończysz tym lepiej. Możesz tej dziewczynie pomagać jako przyjaciel, interesować się nią, aby nikt obcy nie zrobił jej krzywdy, ale to tylko i aż tyle. Masz prawo do swojego, normalnego spokojnego życia, pamiętaj o tym.

Powodzenia

Stan roślinny, to stan tej dziewczyny w chwili obecnej. Nazywajcie sobie ten stan jak chcecie, nie jest to jednak funkcjonowaniem nawet na spowolnionych obrotach. Jeśli rzeczywiście dziewczyna znajduje się w takim stanie, to pytam się - kto ją wypuścił ze szpitala. Jak pisałam wyżej - bliska mi osoba, schizofreniczka, po szpitalu wyszła na prawie pełnych obrotach, nie potrzebowała zwolnienia na kolejne nie wiadomo ile miesięcy, nie przesypiała całych dni, czyli wyszła w stanie pozwalającym jej na normalne funkcjonowanie. Normalne dla tej osoby to takie, które wykazywała przed szpitalem.
Chciało jej się żyć. Rozumiem, że ktoś może dłużej dochodzić do siebie, jednak chyba nie będąc w aż tak złej formie. Więc nie wiem skąd sarkazm skierowany w moją stronę.
Należy zadać pytanie, czy ona wyszła na własne życzenie, czy lekarze stwierdzili, że jest już gotowa.

Nie Samba, dziewczyna nie jest w stanie roślinnym skoro sama chodzi na oddział dzienny.
Nie ma jednego schematu dla żadnych chorób, a zwłaszcza psychicznych.
Jedni po wypadku samochodowym wracają do domu pieszo a inni  już zawsze będą przykuci do łóżka  - tak wyglądają wszelkie porównania

HEY

Wyniszczony skoro dziewczyna po przyjściu z pobytu dziennego
kładzie się i leży  - na zasadzie  " a dajcie mi święty spokój "    
to najnormalniej w świecie ma źle dobrane leki
zmień lekarza - najlepiej idźcie prywatnie - na działanie nowych leków trzeba czekać około miesiąca 

pomóż jej teraz    a potem pomyślisz   co dalej     powodzenia

Momencik. Jakiś czas temu depresja została zakwalifikowana jako zaburzenie nastroju, a nie choroba psychiczna. To raz. Dwa że faktycznie są wysokofunkcjonujące - i to w tych zawodach z "wysokiej półki", ktore opisałaś- osoby że schizofrenią (moja partnerka nawet takowego poznała osobiście, bo to mąż jej koleżanki).
Na pewno będzie ciężko i umiarkowanie przejebane to autor ma już teraz. A czy będzie totalnie przejebane, to dopiero się okaże.

Właśnie, nie mogę pojąć tego fenomenu, z tym, że znam bardziej przypadki, gdzie chory jak się pozbiera, zostawia parnera/kę.