Rozstanie, ex, seks i o tym jak skomplikować sobie życie - Netkobiety.pl

Hej wszystkim
Potrzebuję się "wygadać", może jest tu ktoś lub był w podobnej sytuacji i będziemy sobie w stanie pomóc i wesprzeć.
Jestem Ania, mam 32 lata, 7 miesięcy temu odeszłam od mojego partnera. Nazwijmy go "M". Jest w moim wieku. Byliśmy ze sobą 2,5 roku, mieszkaliśmy razem praktycznie od samego początku (ze względu na covid). Ja mam synka z poprzedniego związku, on córkę z poprzedniego małżeństwa. Już na pierwszym spotkaniu "kliknęło", a na drugim już właściwie zdecydowaliśmy, że chcemy w to iść. Szybko się w sobie zakochaliśmy. Planowaliśmy budowę domu, ślub. Po roku zaszłam w ciążę, "wpadliśmy". M był przeszczęśliwy, ja byłam ciut bardziej sceptyczna, ale finalnie bardzo cieszyliśmy się, że zostaniemy rodzicami i nie mogliśmy się doczekać nowego etapu. Niestety w 14 tygodniu poroniłam. Nigdy o tym nie rozmawialiśmy. M był bardzo skrytą osobą. Nie lubił mówić o swoich uczuciach. Argumentował to swoimi ciężkimi doświadczeniami (trudne dzieciństwo - brak uczuć ze strony rodziców, dwa nieudane małżeństwa, choroby). Było mi trudno, ale szanowałam to. M był/jest osobą trochę pogubioną, nie wierzy w siebie, nie do końca się lubi i akceptuje... problemów z komunikacją mieliśmy więcej. Oboje jesteśmy bardzo wrażliwi, emocjonalni, w tzw. gorącej wodzie kąpani. Takie włoskie małżeństwo. Jak się kłóciliśmy, latały talerze. Jak się godziliśmy, sąsiedzi pukali w ścianę. Emocjonalny rollercoaster, który przybierał na sile. Częste kłótnie o głupoty. Potem rzucanie się w ramiona niczym w hollywoodzkich filmach i najlepszy seks w życiu. Kochałam go całym sercem, ale na wiosnę 2022 postanowiłam zakończyć związek. Szczerze, zmęczona tymi emocjami, byłam już pod ścianą i miałam nadzieję, że coś się przez to po prostu zmieni. Szybko wróciliśmy do siebie, zakochani na nowo z wielką wiarą, że już teraz będzie dobrze. Niestety, pół roku później powtórka z rozrywki - odeszłam na dobre. Kochałam, ale uważałam, że tak będzie najlepiej. Stwierdziłam, że widocznie nasze  temperamenty uniemożliwiają stworzenie normalnego, stabilnego związku. Że nie da się żyć na bombie nie wiedząc co będzie jutro. Prosiłam, wręcz błagałam o wspólną terapię, ale nie chciał o tym słuchać. Rozstaliśmy się w kłótni. Spakowałam jego rzeczy i poprosiłam, żeby się wyprowadził. 7 miesięcy poźniej - nie jesteśmy razem, ale nie potrafimy bez siebie żyć. Nasza najdłuższa przerwa w kontakcie to całe 3 dni. Spotykamy się, chodzimy do łóżka. Działamy na siebie tak samo jak miało to miejsce 3 lata temu. Próbowałam wielokrotnie rozmawiać z M na ten temat, ale za dużo nie potrafię z niego wydobyć. Jakieś dwa czy trzy miesiące temu M stwierdził, że wg niego nie jesteśmy w stanie stworzyć niczego więcej. I, że nie jest w stanie nazwać uczuć i emocji jakie mu towarzyszą, że jeszcze tego nie rozumie. Myślę, że mam podobnie. Tęsknimy za sobą, myślimy o sobie. Śnimy się sobie nawzajem. Nie potrafimy zaangażować się w żadne inne relacje. Lubimy się. Nieśmiało wspominamy sobie o tym wszystkim co jakiś czas.
Chodzę na terapię. Na ostatnim spotkaniu terapeutka zasugerowała, żeby zamiast walczyć z rzeczywistością, po prostu ją zaakceptować. Że skoro na ten moment cały czas siebie potrzebujemy, to tak to zostawić. Że przyjdzie taki czas, że w końcu zrozumiemy te emocje i uczucia, będziemy w stanie je nazwać i podjąć jakieś decyzje. Ale nie potrafię wprowadzić tego w życie. Mam synka, mam pracę, mam znajomych, chodzę na randki, ale... nie ma go na co dzień. Jest mi tak po prostu zwyczajnie smutno. Kocham go. M był w minioną zimę u psychiatry, miał też zacząć terapię, ale zrezygnował. Bardzo chciałabym, żebyśmy poukładali swoje głowy i zaczęli na nowo...
Boję się, że będziemy tkwić w takim układzie w nieskończoność... żadne z nas nie ma odwagi na jakikolwiek ruch...
Pomocy