Toksyczni teściowie, psychoterapia i wiele dylematów - Netkobiety.pl

Możesz uciec od obecnego miejsca zamieszkania, od obecnych w Twoim życiu ludzi ale od siebie nie uciekniesz. Wszystko w Twoim życiu jest nie tak, co zatem jest nie tak z Tobą?

Tam gdzie nas nie ma płoty kiełbasami grodzą.

Dlaczego nie chcesz ograniczać kontaktów dziecka z dziadkami? Jak tacy toksyczni to jeszcze dziecku zaszkodzą. Szkoda dziecka.
Najlepiej odizolujcie się od wszystkich i żyjcie w swojej bezpiecznej oazie. Tujami się od wszystkich odgrodzić, żeby nawet nikt nie podglądał. Jeszcze mu się coś nie spodoba i będzie krytykował, albo doradzał jak coś poprawić i kwas gotowy.

Teraz takich terapii jak grzybów po deszczu.

Rodzice mogą komentować wybór drzewek, a wy możecie mieć to gdzieś. Istnieją również komunikaty "nie interesuje mnie wasze zdanie w x temacie". Odnośnie kobiet w Twojej okolicy - przykro czytać jak szufladkujesz. Przebywasz w gronie osób, które na pierwszym miejscu mają w planach założenie rodziny. No i co z tego? Twoje plany mogą być inne. Plus - nie wierzę, że wszystkie kobiety w danej miejscowości mają jeden styl życia. Widocznie widzisz to, co chcesz widzieć. Dodatkowo, sami toksyczni ludzie wokół ciebie - klasyk, którzy mówią równie toksyczni.

Bardzo dziękuję za wasze odpowiedzi. Widzę, że część osób mnie nie zrozumiała. Absolutnie nie neguję kobiet dla których założenie rodziny jest priorytetem, bardziej spotkało mnie coś odwrotnego, że moje koleżanki, które stawiały na pierwszym miejscu rodzinę odwróciły się ode mnie kiedy zaczęłam robić studia magisterskie i niejednokrotnie usłyszałam od nich, że jak w ogóle można myśleć o rozwoju skoro najważniejsze jest posiadanie dziecka. Mimo, że dla mnie studia mgr to zupełnie coś oczywistego, dla nich to było jak całkowity egoizm i brak myślenia o tym, co najważniejsze - rodzinie.
Rzeczywiście muszę nauczyć się większej asertywności, bo na razie mam wrażenie, że gdybym negowała rodziców to nasze relacje będą jeszcze gorsze, dlatego boję się sprzeciwiać i walczyć o swoje.

Ja myślę, że obecnie z tą budową domu to trochę się pchacie na minę. Takie przedsięwzięcie jest bardzo stresujące i wyczerpujące. A w Waszej relacji już teraz nie ma spokoju. Może najpierw warto by było popracować nad tymi kwestiami, które Wam właśnie zakłócają pożycie. Spokojnie się zastanowić i przemyśleć wiele wariantów. Toksyczne relacje się eliminuje z życia. Nie ma znaczenia z kim one są. Nawet z rodzicami. Oni wpieprzaniem się w Wasze życie uzupełniają jakieś swoje deficyty, ale to jest ich problem. Ktoś im wcześniej zjebał życie, potem sami sobie, a teraz próbują Wam. Gdzieś to trzeba zdecydowanie uciąć.

Po latach żałujesz czy uważasz, że dobrze, że wszystko tak się potoczyło?
My akurat nie otrzymaliśmy działki ani żadnego wsparcia finansowego, wszystko robimy sami, nie mamy również zobowiązań. Ogólnie ta sytuacja jest dla nas specyficzna, bo z jednej strony czujemy, że to miejsce jest spokojne, ciche, blisko natury, co jest na duży plus, już wcześniej załatwiliśmy wiele spraw dotyczących tej budowy, działki i kupiliśmy część materiałów, mamy umówioną firmę, tak naprawdę lada chwila zacznie się budowa... mamy tutaj też nasze prace i znajdujemy się w rodzinnej miejscowości, a z drugiej strony dookoła nas są rodzice, którzy chcą się we wszystko wtrącać i układać nam życie po swojemu, środowisko osób (oczywiście nie wszystkich, ale większość), które żyją życiem innych i oceniają, co jest dobre, a co złe. Oczywiście łatwo powiedzieć, żeby się im sprzeciwiać i nie dać wejść na głowę - cały czas tak robimy, ale oni są tak zawzięci i tak przekonani o swoich racjach, że z nami walczą, a zwłaszcza moi teściowie. Dokładnie tak jak ktoś wcześniej wspomniał, jakby chcieli uleczyć swoje deficyty umniejszaniem nam. Od teściów niejednokrotnie już słyszeliśmy, że po co w ogóle my się budujemy, że nie damy rady, że to jest bez sensu - oni dostali dom i nigdy nie musieli się o nic martwić, od teściowej usłyszałam, że nie każdy w życiu ma szczęście (tzn. otrzymał dom), dlatego Ci, którzy tego szczęścia nie mają powinni się z tym pogodzić, siedzieć na tyłku i cieszyć tym, co się ma, ale nie chcieć zmieniać losu, żeby chcieć więcej - widzicie jakie to jest toksyczne i jak można w ogóle tak mówić?