Pytanie do kobiet - Netkobiety.pl

W związku z tym wszystkim, pytanie do Was - jak się na to wszystko zapatrujecie? Czy w związku można "oczekiwać" jakichś zmian drugiej strony w podanych przeze mnie aspektach? Czy nie jest to równoznaczne z tym, że powinno się odejść, jeżeli coś u drugiej połówki Ci nie pasuje? I w jaki sposób to "mierzyć"?

Wybaczcie, może to głupie pytania, ale... trudno mi znaleźć na nie odpowiedzi. A męczy mnie to niebywale. Bo nie wiem, czy byłem egoistą skupionym na swoich potrzebach, czy jednak te potrzeby były czymś normalnym, tylko ja nie pozwoliłem sobie na ich realizację, w imię obrazu związku idealnego w którym wszystko wszystkim pasuje itd.

Witajcie

Chciałem zapytać Was o Wasz stosunek do sugestii mężczyzny odnośnie Waszego wyglądu. Postaram się możliwie czytelnie nakreślić całe zagadnienie, by było nieco jaśniej.

W moim poprzednim związku wiele rzeczy układało się różnie, natomiast gdy patrzę na to z perspektywy czasu myślę, że zaprzeczałem swoim zapatrywaniom/potrzebom (nie mylić z zachciankami), i co za tym idzie nie potrafiłem ich odpowiednio artykułować. A gdy już to zrobiłem, zrobiłem to w taki sposób że... lepiej nie mówić. Ale do rzeczy.

Jedną z bardziej seksownych dla mnie części ciała kobiety jest jej brzuch. Nie chodzi o jakieś wielkie sportowe wyrzeźbienie, ale po prostu - zwykły, w miarę płaski, z grubsza tyle. Niestety, moja dziewczyna nie była posiadaczką takowego, co więcej, był to jej kompleks. Przy czym nie próbowała go w żaden sposób zniwelować, po prostu - narzekała, ale jak był tak był. Ja nigdy nie mówiłem jej o swoich upodobaniach obawiając się, że w ten sposób mogę ją zranić i będzie jej przykro, poza tym moim wiodącym przekonaniem było, iż w związku akceptuje się drugą osobę w całości, bez względu na wszystko - biorąc to pod uwagę, zwrócenie jej uwagi, a nawet przyznanie się przed samym sobą że coś mi się w Niej nie podoba, kompletnie nie wchodziło w grę.

Drugim aspektem była kwestia szeroko pojętej kobiecości, której zdecydowanie mi u Niej brakowało. Wiecie, takie drobiazgi jak malowanie paznokci, chęć ubrania się w jakiś fajny sposób, potrzeba podobania się sobie i światu. Były to kwestie, które nie miały dla Niej niemal żadnego znaczenia, dla mnie na początku związku też nie, choć z czasem to się zmieniło.

Zarówno w pierwszym jak i w drugim temacie nigdy nie próbowałem żadnych sugestii, aluzji, zawoalowań uznając, że brak wyjawienia moich prawdziwych intencji wprost byłby równoznaczny z kłamstwem. W związku z tym wszystkim, pytanie do Was - jak się na to wszystko zapatrujecie? Czy w związku można "oczekiwać" jakichś zmian drugiej strony w podanych przeze mnie aspektach? Czy nie jest to równoznaczne z tym, że powinno się odejść, jeżeli coś u drugiej połówki Ci nie pasuje? I w jaki sposób to "mierzyć"?

Wybaczcie, może to głupie pytania, ale... trudno mi znaleźć na nie odpowiedzi. A męczy mnie to niebywale. Bo nie wiem, czy byłem egoistą skupionym na swoich potrzebach, czy jednak te potrzeby były czymś normalnym, tylko ja nie pozwoliłem sobie na ich realizację, w imię obrazu związku idealnego w którym wszystko wszystkim pasuje itd.

Z góry bardzo proszę o szczere i niewyśmiewające odpowiedzi.

Zjechaliście chłopa, a to przecież bardzo ludzkie jest, żeby dążyć do tego, co dobre. U siebie i u osoby, którą mamy obok siebie na co dzień. Same powiedzcie: jesteście z nowym facetem, a on ma taki dość spory, miękki brzuszek. Niby spoko, bo to nie jest najważniejsze, zakochałyście się przecież w jego oczach, sercu i opiekuńczości, a nie w bębnie, kaloryfer nigdy nie był głównym kryterium. Więc jesteście razem, żyjecie sobie spokojnie i szczęśliwie, ale on zamiast tak zwyczajnie dbać o sylwetkę, wciąga kilogramami słodycze i zapija fantą. Codziennie. Nikt nic nie powie? Żadna nie poprosi, żeby się ogarnął, bo to idzie w kierunku otyłości brzusznej? Żadna nie ma poczucia, że warto się starać nie tylko dla siebie, ale też dla drugiej osoby, żeby być dla niej atrakcyjną? Zapuszczanie się w związkach jest plagą, a potem zdziwienie, że wszystko się rozpada po roku czy dwóch. Dotyczy to i kobiet i mężczyzn. Może nawet bardziej mężczyzn, którzy w związkach tatusieją, wskakują w kapciuszki i piwkują przed netfliksem. Kobiety jednak częściej czują parcie na dobry wygląd i są z tego rozliczane.

Ale niemalowanie paznokci to nie jest wada i mankament. Są faceci co wolą naturalność i byliby zadowoleni że ich dziewczyna się oszczędnie bądź wcale nie maluje i ma styl na luzie zamiast sukienek i szpilek. Także pytanie, czy partner ma prawo wymagać że będziesz zmieniać elementy siebie, z którymi per se nie jest nic nie w porządku, pod jego widzimisię?

gosc127 napisał/a:

W związku z tym wszystkim, pytanie do Was - jak się na to wszystko zapatrujecie? Czy w związku można "oczekiwać" jakichś zmian drugiej strony w podanych przeze mnie aspektach? Czy nie jest to równoznaczne z tym, że powinno się odejść, jeżeli coś u drugiej połówki Ci nie pasuje? I w jaki sposób to "mierzyć"?

Wybaczcie, może to głupie pytania, ale... trudno mi znaleźć na nie odpowiedzi. A męczy mnie to niebywale. Bo nie wiem, czy byłem egoistą skupionym na swoich potrzebach, czy jednak te potrzeby były czymś normalnym, tylko ja nie pozwoliłem sobie na ich realizację, w imię obrazu związku idealnego w którym wszystko wszystkim pasuje itd.

Według mnie nie masz prawa oczekiwać że ktokolwiek podprządkuje się Twojemu gustowi. Widziałeś jaka była, czemu wziąłeś sobie taką, która nie do końca Ci pasuje? Czemu nie szukałeś takiej, która naturalnie wstrzela się w Twóje preferencje?

Troche dziwnie też brzmi "realizacja potrzeb" w kontekście płaskiego brzucha czy pomalowanych paznokci. To nie jest potrzeba, to jest preferencja, którą jak najbradziej masz prawo mieć, ale again nie masz prawa oczekiwać że ktoś się jej podporządkuje - masz za to prawo szukać pod jej kątem.

jjbp napisał/a:

gosc127 napisał/a:

W związku z tym wszystkim, pytanie do Was - jak się na to wszystko zapatrujecie? Czy w związku można "oczekiwać" jakichś zmian drugiej strony w podanych przeze mnie aspektach? Czy nie jest to równoznaczne z tym, że powinno się odejść, jeżeli coś u drugiej połówki Ci nie pasuje? I w jaki sposób to "mierzyć"?

Wybaczcie, może to głupie pytania, ale... trudno mi znaleźć na nie odpowiedzi. A męczy mnie to niebywale. Bo nie wiem, czy byłem egoistą skupionym na swoich potrzebach, czy jednak te potrzeby były czymś normalnym, tylko ja nie pozwoliłem sobie na ich realizację, w imię obrazu związku idealnego w którym wszystko wszystkim pasuje itd.

Według mnie nie masz prawa oczekiwać że ktokolwiek podprządkuje się Twojemu gustowi. Widziałeś jaka była, czemu wziąłeś sobie taką, która nie do końca Ci pasuje? Czemu nie szukałeś takiej, która naturalnie wstrzela się w Twóje preferencje?

Troche dziwnie też brzmi "realizacja potrzeb" w kontekście płaskiego brzucha czy pomalowanych paznokci. To nie jest potrzeba, to jest preferencja, którą jak najbradziej masz prawo mieć, ale again nie masz prawa oczekiwać że ktoś się jej podporządkuje - masz za to prawo szukać pod jej kątem.

Bo to też wynika(Lo) z mojego przekonania, że jeśli miłość się pojawia to nie można z niej pod żadnym pozorem zrezygnować. W moim mniemaniu, stety bądź nie, miłość i kobieta nie są czymś co się wybiera, ale czymś co się niejako pojawia, a gdy już się pojawia to nie można z tego rezygnować. Może głupie, może naiwne, ale tak mam.

Kasssja napisał/a:

Zjechaliście chłopa, a to przecież bardzo ludzkie jest, żeby dążyć do tego, co dobre. U siebie i u osoby, którą mamy obok siebie na co dzień. Same powiedzcie: jesteście z nowym facetem, a on ma taki dość spory, miękki brzuszek. Niby spoko, bo to nie jest najważniejsze, zakochałyście się przecież w jego oczach, sercu i opiekuńczości, a nie w bębnie, kaloryfer nigdy nie był głównym kryterium. Więc jesteście razem, żyjecie sobie spokojnie i szczęśliwie, ale on zamiast tak zwyczajnie dbać o sylwetkę, wciąga kilogramami słodycze i zapija fantą. Codziennie. Nikt nic nie powie? Żadna nie poprosi, żeby się ogarnął, bo to idzie w kierunku otyłości brzusznej? Żadna nie ma poczucia, że warto się starać nie tylko dla siebie, ale też dla drugiej osoby, żeby być dla niej atrakcyjną? Zapuszczanie się w związkach jest plagą, a potem zdziwienie, że wszystko się rozpada po roku czy dwóch. Dotyczy to i kobiet i mężczyzn. Może nawet bardziej mężczyzn, którzy w związkach tatusieją, wskakują w kapciuszki i piwkują przed netfliksem. Kobiety jednak częściej czują parcie na dobry wygląd i są z tego rozliczane.

Ale Autor nie napisał, że się zapuściła, tylko, że od początku nie miała tego, co on chciał
Jak uwielbiam wyrzeźbioną klatę, to na pana z mięśniem piwnym nie zwrócę uwagi.

Lady Loka napisał/a:

Kasssja napisał/a:

Zjechaliście chłopa, a to przecież bardzo ludzkie jest, żeby dążyć do tego, co dobre. U siebie i u osoby, którą mamy obok siebie na co dzień. Same powiedzcie: jesteście z nowym facetem, a on ma taki dość spory, miękki brzuszek. Niby spoko, bo to nie jest najważniejsze, zakochałyście się przecież w jego oczach, sercu i opiekuńczości, a nie w bębnie, kaloryfer nigdy nie był głównym kryterium. Więc jesteście razem, żyjecie sobie spokojnie i szczęśliwie, ale on zamiast tak zwyczajnie dbać o sylwetkę, wciąga kilogramami słodycze i zapija fantą. Codziennie. Nikt nic nie powie? Żadna nie poprosi, żeby się ogarnął, bo to idzie w kierunku otyłości brzusznej? Żadna nie ma poczucia, że warto się starać nie tylko dla siebie, ale też dla drugiej osoby, żeby być dla niej atrakcyjną? Zapuszczanie się w związkach jest plagą, a potem zdziwienie, że wszystko się rozpada po roku czy dwóch. Dotyczy to i kobiet i mężczyzn. Może nawet bardziej mężczyzn, którzy w związkach tatusieją, wskakują w kapciuszki i piwkują przed netfliksem. Kobiety jednak częściej czują parcie na dobry wygląd i są z tego rozliczane.

Ale Autor nie napisał, że się zapuściła, tylko, że od początku nie miała tego, co on chciał
Jak uwielbiam wyrzeźbioną klatę, to na pana z mięśniem piwnym nie zwrócę uwagi.

Tutaj dwie ważne kwestie - na początku tak "źle" z tym brzuchem nie było, podczas związku waga podjechała w górę o jakieś 8 kg, więc...

Lady Loka napisał/a:

Kasssja napisał/a:

Zjechaliście chłopa, a to przecież bardzo ludzkie jest, żeby dążyć do tego, co dobre. U siebie i u osoby, którą mamy obok siebie na co dzień. Same powiedzcie: jesteście z nowym facetem, a on ma taki dość spory, miękki brzuszek. Niby spoko, bo to nie jest najważniejsze, zakochałyście się przecież w jego oczach, sercu i opiekuńczości, a nie w bębnie, kaloryfer nigdy nie był głównym kryterium. Więc jesteście razem, żyjecie sobie spokojnie i szczęśliwie, ale on zamiast tak zwyczajnie dbać o sylwetkę, wciąga kilogramami słodycze i zapija fantą. Codziennie. Nikt nic nie powie? Żadna nie poprosi, żeby się ogarnął, bo to idzie w kierunku otyłości brzusznej? Żadna nie ma poczucia, że warto się starać nie tylko dla siebie, ale też dla drugiej osoby, żeby być dla niej atrakcyjną? Zapuszczanie się w związkach jest plagą, a potem zdziwienie, że wszystko się rozpada po roku czy dwóch. Dotyczy to i kobiet i mężczyzn. Może nawet bardziej mężczyzn, którzy w związkach tatusieją, wskakują w kapciuszki i piwkują przed netfliksem. Kobiety jednak częściej czują parcie na dobry wygląd i są z tego rozliczane.

Ale Autor nie napisał, że się zapuściła, tylko, że od początku nie miała tego, co on chciał
Jak uwielbiam wyrzeźbioną klatę, to na pana z mięśniem piwnym nie zwrócę uwagi.

Tutaj dwie ważne kwestie - na początku tak "źle" z tym brzuchem nie było, podczas związku waga podjechała w górę o jakieś 8 kg, więc...

gosc127 napisał/a:

jjbp napisał/a:

Według mnie nie masz prawa oczekiwać że ktokolwiek podprządkuje się Twojemu gustowi. Widziałeś jaka była, czemu wziąłeś sobie taką, która nie do końca Ci pasuje? Czemu nie szukałeś takiej, która naturalnie wstrzela się w Twóje preferencje?

Troche dziwnie też brzmi "realizacja potrzeb" w kontekście płaskiego brzucha czy pomalowanych paznokci. To nie jest potrzeba, to jest preferencja, którą jak najbradziej masz prawo mieć, ale again nie masz prawa oczekiwać że ktoś się jej podporządkuje - masz za to prawo szukać pod jej kątem.

Bo to też wynika(Lo) z mojego przekonania, że jeśli miłość się pojawia to nie można z niej pod żadnym pozorem zrezygnować. W moim mniemaniu, stety bądź nie, miłość i kobieta nie są czymś co się wybiera, ale czymś co się niejako pojawia, a gdy już się pojawia to nie można z tego rezygnować. Może głupie, może naiwne, ale tak mam.

To może czas to zmienić? Nawet, jak pojawia się potencjalna kandydatka, to nie musisz z nią wchodzić w związek. Możesz mieć swoją listę kryteriów, i jeśli ktoś ich nie spełnia powiedzieć "dzięki, ale nie jestem zainteresowany".

Kasssja napisał/a:

No dobra, macie rację. Ale mimo wszystko - nigdy nie ma się 100%, to prawda stara jak świat. Wybierając dla siebie partnera, nigdy nie znajdziemy takiego, który jest "wszystkomający", po prostu decydujemy się na relację z kimś, kto spełnia te najważniejsze kryteria. Dla wielu z nas to m.in. dobre serce, opiekuńczość, ładny uśmiech, ogarnięcie życiowe, dobre traktowanie innych ludzi itd. No i ok, znajdujecie, zakochujecie się, bierzecie się nawzajem takimi, jacy jesteście. Fajnie, szczęśliwie. Ale oboje macie tez wady, mankamenty, z którymi moglibyście powalczyć - dla siebie, ale i dla partnera, żeby mu się bardziej podobać. A nie zakładać, że jak coś istniało od początku znajomości, to ma się gwarancję, że będzie to partnera pociągać forever. O tym można rozmawiać, to nie musi być tabu. Jeśli komunikacja działa dobrze i oboje czujecie, że się kochacie i tak po ludzku lubicie, to można wypracować razem bardzo dużo.

Tak, ale jak chcemy w sobie coś zmienić, to dla siebie, bo wymuszanie przez partnera przynosi odwrotny skutek. Czasem da się z czymś zgodzić, czyli można zmienić, ale w zgodzie ze sobą.
W tym przypadku powinieneś powiedzieć np., że lubisz, podoba Ci się, płaski brzuch czy pomalowane paznokcie i wystarczy.
Co zrobi z tym partnerka, pozostaw jej, w tej materii, potrzebna jest delikatność.

Jak ktoś nie dba o siebie, to rozmowy na niewiele się zdadzą, a chyba nie chcesz, żeby partnerka robiła coś wbrew sobie, żeby tylko Ciebie zadowolić.

Lady Loka napisał/a:

gosc127 napisał/a:

Tutaj dwie ważne kwestie - na początku tak "źle" z tym brzuchem nie było, podczas związku waga podjechała w górę o jakieś 8 kg, więc...

A co byś zrobił, gdyby na przestrzeni np. 10 lat związku urodziło Wam się w dzieci i brzuch partnerki, nawet jeżeli w formie był wcześniej, to już by do tej formy nie wrócił?

Cieszyłbym się gdyby dostrzegła ten fakt i próbowała coś z nim zrobić. A gdyby nie było takiej możliwości, to pewnie zaakceptowałbym to.

Autor miał szansę dzięki wypowiedziom użytkowniczek, przynajmniej przybliżyć się do swojego Red Pilla. Co do stawiania wymagań, no oczywiście jakże by inaczej facet nie może niczego wymagać od swojej kobiety. Bo od stawiania wymagań jest przecież kobieta. Matrix w pełnej krasie.
Autorze prawda jest jasna i oczywista. Musisz realizować swoje potrzeby. Inaczej życie stanie się męką. Staniesz się wrakiem, który będzie udawał, dbał o kobietę. a sam? Nie boję się tego stwierdzenia - umierał.

Bo to też wynika(Lo) z mojego przekonania, że jeśli miłość się pojawia to nie można z niej pod żadnym pozorem zrezygnować. W moim mniemaniu, stety bądź nie, miłość i kobieta nie są czymś co się wybiera, ale czymś co się niejako pojawia, a gdy już się pojawia to nie można z tego rezygnować. Może głupie, może naiwne, ale tak mam.

Lady Loka napisał/a:

Każdy tu mu napisał, że powinien sobie znaleźć partnerkę odpowiadającą jego wymaganiom.

Nie każdy. Zadam pytanie. Jak to zrobić? Żeby tak od razu znaleźć, bez wywierania najmniejszego wpływu na kogoś z kimś się chce być? Bo to oczywiście łamie kobiece prawa.

Druga sprawa, to dziewczyna o siebie nie dba, albo choruje... żeby prztytyć 8 kg w tak młodym wieku... To co będzie dalej...
Może myśli, że jak znalazła miłość, to już nie musi dbać o siebie.
Z drugiej strony jak nawet dyplomatycznie nie sygnalizujesz, że jej figura  przestaje Ci się podobać, to myśli, że Ci odpowiada.

Jak długo jesteście razem i jakie plany na przyszłość? Myślicie o ślubie i dzieciach?

Legat napisał/a:

Lady Loka napisał/a:

Każdy tu mu napisał, że powinien sobie znaleźć partnerkę odpowiadającą jego wymaganiom.

Nie każdy. Zadam pytanie. Jak to zrobić? Żeby tak od razu znaleźć, bez wywierania najmniejszego wpływu na kogoś z kimś się chce być? Bo to oczywiście łamie kobiece prawa.

Ale to logiczne, że szukasz kogos, kto w ważnych aspektach Ci pasuje, a nie kogoś, kto nie pasuje, a Ty go na siłę zmieniasz. I to działa wobec obu płci.

M!ri słońce jest niszczącym potworem. A czy jego obserwacja to potwierdza? Nie da się wszystkiego przed sprawdzić, poza patologią. Każdy związek to tarcie, dopasowywanie się, wyznaczanie granic, praw i obowiązków. Kłopot jest w tym, że Autor żyje w matrixe, nie potrafi artykułować co mu nie leży, co chciałby, a ma wpojony program, że jako mężczyzna to jednak powinien być szarmancki, opiekuńczy i być ponad swoje potrzeby, no bo facetowi to nie wypada. W czym upewniają go niektóre użytkowniczki. bo te znowu kierują się głównie prawami kobiet. Mówiąc, że nie możesz wywierać presji na tej dziewczynie. To twoja wina, że nie zrobiłeś całego biznes planu, dotyczącego przedsięwzięcia związkowego. A jest przecież cała masa wątków, gdzie konstatują: ona tego nie poczuła.

wieka napisał/a:

Druga sprawa, to dziewczyna o siebie nie dba, albo choruje... żeby prztytyć 8 kg w tak młodym wieku... To co będzie dalej...
Może myśli, że jak znalazła miłość, to już nie musi dbać o siebie.
Z drugiej strony jak nawet dyplomatycznie nie sygnalizujesz, że jej figura  przestaje Ci się podobać, to myśli, że Ci odpowiada.

Jak długo jesteście razem i jakie plany na przyszłość? Myślicie o ślubie i dzieciach?

Już nie jesteśmy, od jakiegoś czasu. Po prostu poczucie winy i wściekłość na siebie wciąż mnie zżera.

Faktycznie, na początku związku na wyprzódki pytała co może w sobie poprawić, co może zrobić lepiej, co mi się podoba, co mnie kreci itp. Nic o tym nie mówiłem, bo raz że nie było wtedy o czym mówić, a dwa, że jak napisałem wyżej - jakiekolwiek sugestie dotyczące jakiejkolwiek wydawały mi się zaprzeczeniem istoty miłości. Tak, wiem że może to paradoks, ale tak właśnie myślałem (i chyba nadal myślę) - że miłość to coś co nas spotyka, przychodzi, i kiedy się zjawia, nie wolno pod żadnym pozorem z tego rezygnować. Niemniej, te potrzeby/preferencje, których jak wspomniałem, nie wolno wyrażać, nie znikały ;/

Lady Loka napisał/a:

Legat napisał/a:

Nie każdy. Zadam pytanie. Jak to zrobić? Żeby tak od razu znaleźć, bez wywierania najmniejszego wpływu na kogoś z kimś się chce być? Bo to oczywiście łamie kobiece prawa.

Ale to logiczne, że szukasz kogos, kto w ważnych aspektach Ci pasuje, a nie kogoś, kto nie pasuje, a Ty go na siłę zmieniasz. I to działa wobec obu płci.

Chyba że nie szukasz, tylko uważasz że miłość jest czymś co się w życiu przydarza i trafia. I jakikolwiek inny sposób widzenia miłości wydaje mi się odrażający. Mówienie o "wyborze" partnera, kojarzy mi się z pójściem do sklepu, i zdjęciem go z wystawy sklepowej. Na zasadzie: o, ten mi pasuje, biorę! I wychodzę z idealną dziewczyną pod pachą. Nie potrafię patrzeć na związki w ten sposób, stety-niestety, ale tak jest.

gosc127 napisał/a:

Lady Loka napisał/a:

Ale to logiczne, że szukasz kogos, kto w ważnych aspektach Ci pasuje, a nie kogoś, kto nie pasuje, a Ty go na siłę zmieniasz. I to działa wobec obu płci.

Chyba że nie szukasz, tylko uważasz że miłość jest czymś co się w życiu przydarza i trafia. I jakikolwiek inny sposób widzenia miłości wydaje mi się odrażający. Mówienie o "wyborze" partnera, kojarzy mi się z pójściem do sklepu, i zdjęciem go z wystawy sklepowej. Na zasadzie: o, ten mi pasuje, biorę! I wychodzę z idealną dziewczyną pod pachą. Nie potrafię patrzeć na związki w ten sposób, stety-niestety, ale tak jest.

A w jaki sposób miłość się "przydarza"? W taki, że kogoś znajdujesz. Nie mówię o kalkulacjach, a o zdrowym rozsądku. Nie dasz rady przeżyć 5 czy 10 lat w imię miłości z kimś, kto do Ciebie zwyczajnie nie pasuje życiowo, bo prędzej czy później wybuchniesz, tak jak w tym przypadku.
Miłość nie pojawia się na pierwszym spotkaniu. Tak, może coś kliknąć, ale po to są początki związku, żeby sprawdzić czy ta osoba spełnia warunki, które są dla Ciebie istotne i czy do siebie pasujecie.

Lady Loka napisał/a:

gosc127 napisał/a:

Chyba że nie szukasz, tylko uważasz że miłość jest czymś co się w życiu przydarza i trafia. I jakikolwiek inny sposób widzenia miłości wydaje mi się odrażający. Mówienie o "wyborze" partnera, kojarzy mi się z pójściem do sklepu, i zdjęciem go z wystawy sklepowej. Na zasadzie: o, ten mi pasuje, biorę! I wychodzę z idealną dziewczyną pod pachą. Nie potrafię patrzeć na związki w ten sposób, stety-niestety, ale tak jest.

A w jaki sposób miłość się "przydarza"? W taki, że kogoś znajdujesz. Nie mówię o kalkulacjach, a o zdrowym rozsądku. Nie dasz rady przeżyć 5 czy 10 lat w imię miłości z kimś, kto do Ciebie zwyczajnie nie pasuje życiowo, bo prędzej czy później wybuchniesz, tak jak w tym przypadku.
Miłość nie pojawia się na pierwszym spotkaniu. Tak, może coś kliknąć, ale po to są początki związku, żeby sprawdzić czy ta osoba spełnia warunki, które są dla Ciebie istotne i czy do siebie pasujecie.

Dla mnie przydarza się w taki, że kogoś spotykasz (na swojej drodze). I jeśli zaczynacie się spotykać, angażować, dbać o siebie itd., to znaczy że to jest to. Koniec kropka. Już samo słowo "warunki" w Twojej wypowiedzi powoduje u mnie zgrzyt. Miłość postrzegam jako coś bezwarunkowego. I wiem, że pewnie dużo jest sprzeczności w tym co piszę. Niemniej, tak właśnie mam.

Nie znam faceta którego pociągałaby otyłość brzuszna, całkowity brak makijażu i dres. Problem tego typu że widziały gały co brały

Kasssja napisał/a:

Zjechaliście chłopa, a to przecież bardzo ludzkie jest, żeby dążyć do tego, co dobre. U siebie i u osoby, którą mamy obok siebie na co dzień. Same powiedzcie: jesteście z nowym facetem, a on ma taki dość spory, miękki brzuszek. Niby spoko, bo to nie jest najważniejsze, zakochałyście się przecież w jego oczach, sercu i opiekuńczości, a nie w bębnie, kaloryfer nigdy nie był głównym kryterium. Więc jesteście razem, żyjecie sobie spokojnie i szczęśliwie, ale on zamiast tak zwyczajnie dbać o sylwetkę, wciąga kilogramami słodycze i zapija fantą. Codziennie. Nikt nic nie powie? Żadna nie poprosi, żeby się ogarnął, bo to idzie w kierunku otyłości brzusznej? Żadna nie ma poczucia, że warto się starać nie tylko dla siebie, ale też dla drugiej osoby, żeby być dla niej atrakcyjną? Zapuszczanie się w związkach jest plagą, a potem zdziwienie, że wszystko się rozpada po roku czy dwóch. Dotyczy to i kobiet i mężczyzn. Może nawet bardziej mężczyzn, którzy w związkach tatusieją, wskakują w kapciuszki i piwkują przed netfliksem. Kobiety jednak częściej czują parcie na dobry wygląd i są z tego rozliczane.

Ale Autor nie napisał, że się zapuściła, tylko, że od początku nie miała tego, co on chciał
Jak uwielbiam wyrzeźbioną klatę, to na pana z mięśniem piwnym nie zwrócę uwagi.