Cześć,
trzy lata temu poznałam chłopaka, który handluje sprzętem do sportów wodnych i robiłam u niego zakupy. Oboje wywodzimy się z surferskiego, hermetycznego towarzystwa.
On mieszka 400km ode mnie, ale co sezon przyjeżdża nad morze (gdzie mieszkam ja) a nawet wpada w weekendy. Jesteśmy przed trzydziestką, od kilka lat starszy. Wiedziałam, że ma małe dziecko jak go poznałam. Zaczęliśmy ze sobą często pisać i rozmawiać przez telefon, na neutralne tematy, dotyczące naszej wspólnej pasji. Zaproponował spotkanie przy okazji przyjazdu nad morze. Zapytałam o mamę jego rocznego synka, czy są razem. Zaprzeczył, powiedział że ze sobą nie żyją. Zgodziłam się na spotkanie.
I tutaj przyspieszę - przerodziło się to w romans, częste przyjazdy, godziłam się z tym że jest ojcem dla swojego syna i ma codzienny kontakt z jego matką. Oczywiście okazało się, że nie mam kszty intuicji i mnie okłamywał przez kilka miesięcy. Osiedlił się latem ze swoją partnerką i dzieckiem nad morzem. Partnerce wyjawiłam prawdę wraz z dokumentacją fotograficzną, screenshotami rozmów, wskazywałam na ewidentną bolesną zdradę. Partnerka nosi miano złotej dziewczyny, podziękowała za udzielone informacje, nie skonfrontowała się ze swoim partnerem (zgaduję) z uwagi na małe dziecko. Jej partner na długo po naszej babskiej rozmowie staral się wyciągać na spotkanie, mimo że nie widziałam się z nim kilka miesięcy. W koncu wybuchłam, powiedziałam że nas obie okłamywał, że jego dziewczyna już dawno o tym wie. Zablokował mnie na pół roku, po czym odblokował, udał że nic się nie stało. Romans trwał dalej, ja beztrosko stwierdziłam że skoro wszyscy o sobie wiemy i ten związek jest jakby otwarty, to czemu nie. Nasze spotkania to były spacery, kolacje, seks w hotelu (bo ja mieszkam z rodziną, a on nie ma nad morzem mieszkania, a sypia albo u znajomych albo na helu w przyczepie). Oczywiście na następny dzień po tym jak się widzieliśmy to czułam się okropnie skacowana moralnie, generalnie nie było to dobre rozwiązanie i podjęłam się challengu żeby wyjść z uzależnienia jakim była ta relacja która trwała trzy lata, z długimi przerwami i kręceniem się w kółko. Mam jasność tego, że nikt z nas nie jest szczęśliwy i jesteśmy w tzw. kiślu. Odnajduję się przy nowym partnerze i odbudowuję moje własne poczucie szczęścia.
Jednak co mnie do dzisiaj zastanawia to to, jak działa relacja pary ktora ma dziecko i
jedna osoba zdradza regularnie ze świadomością drugiej osoby?
Tak da się żyć?
Jestem zła na siebie i zła na tego faceta że wplątał mnie w taką relację, bycie 24 letnią kochanką to bardzo niewygodna pozycja, a bycie matką z facetem łajdakiem jeszcze gorsza.
Co dalej będzie z ich relacją? Czy takie coś działa latami, czy w koncu jej pęknie żyłka?
Ta relacja zaburzyła mi światopogląd w kontekście przyzwoitości i wierności w relacji…
. Czyli to nie Twoja wina że nadal romansowałaś w najlepsze, lecz partnerki kochanka, że go od Ciebie nie odciągnęła. W zupełności wystarczyłoby nie chcieć być więcej jego kochanką, czyli gdybyś to Ty nie reagowała na jego inicjatywę. Byłaś jego kochanką bo chciałaś, tym bardziej że byłaś nią wtedy kiedy znałaś prawdę.
