Nie radzę sobie - Netkobiety.pl

Wypisz   (1) dlaczego twojemu dziecku będzie lepiej      (2) i dlaczego będzie gorzej             

Słucham...
Tylko szczerze.

nie, nie bedzier mulepiej. przede wszystkim bedzie sieczulo odrzucone przez wlasna matke i przerzuci wine na siebie. jeslic hcesz mu zmarnowac zycie to smialo. poza tym nie wiesz, jak  siepotocza jego losy i czy tak naprawde ktos wogole bedzie sienimprzejmowal. toze sie ma wujkow, ciotki, nawet ojca to nie zawsze musi  cos znaczyc. matka to matka, a ty jego tegopozbawiasz. zycie zawsze znajdzie  jakas droge, wiec zacisnij  zeby iprzetrwaj. chocby wlasnie dla dzieciaka.

Co się stało? Ile masz lat?

Opowiedz ją, być może ktoś z forum zdoła ci pomóc.

Czy nie układa ci się z partnerem?

masz problem z pieniedzmi, do tego pewniedlugi. to mega problem, ale to nie jest sposob na rozwiazanie, tylko jeszcze bardziej sie odbije na dziecku. zamiast tracic czasu na forum,  porozmawiaj z dziadkami. najwazniejsze to jakos przetrwac ten  najtrudniejszy pierwszy okres, potem  jakos sie pomalu ulozy.

a jesli nie masz 90 lat to jeszcze mozesz sie domu dorobic. nawet na spolke z dzieciakiem jak juz podrosnie dopoki sie zyje to roznie sie w zyciu uklada. nie jest latwo lekko i przyjemnie, ale tez zycie zawsze odnajduje jakas droge. nigdy  nie jest tak,  ze musisz sie zabic.

Z rodzicami też możesz mieszkać, póki co..

Wybierz się do psychologa i rozmawiaj o swoim załamaniu...

A czemu ma się już nic nie ułożyć. i kredyty się umarza. Lepiej stracić dom niż stracić dziecko.

Jeśli to wszystko jest prawdą...

Dla swojego dziecka jesteś najważniejszą osobą na świecie, bez względu na to jakim człowiekiem jesteś i jak bardzo skomplikowałaś sobie życie. Jak Cię straci, dla niego już nic nie będzie takie samo i będzie przeżywać ogromny koszmar, którego być może już nigdy nic nie ukoi.

Straciłam rodziców będąc małym dzieckiem. Od tego czasu minęło już prawie 13 lat, ale nie było dnia żebym o tym nie myślała. Dosłownie codziennie wraca do mnie tamten czas, tamten dzień. Razem z nimi umarła część mnie, tego jestem pewna. Gdyby żyli, na pewno wszystko byłoby inne. Najbardziej boli mnie to, że powoli zaczęłam zapominać wiele rzeczy z nimi związanych, niby jakieś zdjęcia, nagrania są, ale nic nie odtworzy np. ich zapachu czy atmosfery w domu gdy z nimi byłam. Każde ważniejsze wydarzenie w moim życiu, święta, urodziny, cokolwiek są związane z tęsknotą i żalem. Oddałabym wszystko żeby móc się do nich chociaż przytulić. 

Zastanów się czy chcesz fundować to dziecku, które na pewno kochasz. 

Wierzę, że nie ma sytuacji bez wyjścia, wyżej są numery telefonów, a tam ludzie, którzy mogą Ci pomóc. Oprócz tego na pewno jest w Twoim mieście jakiś mops, bezpłatna pomoc kogoś kto zna się na długach, psychiatra na fundusz. Rodzice mogą pomóc to wszystko ogarnąć, jak Ty nie masz siły. Spróbuj poprosić ich o pomoc.

Wiem, że łatwo dziś nabrać kredytów, a potem jest problem ze spłatą. Gdyby ludzie wiedzieli, że myślą, że się zapętlili, a życie pokaże potem coś innego, to nie myśleliby, że to koniec. Dopóki się żyje, istnieje nadzieja na zmiany. Zawsze warto dać sobie szansę.

Strata dachu nad głową nie niszczy dziecku życia. Bardziej mu je zuboży strata matki.
Jeśli dziecku będzie na ten moment lepiej z dziadkami to oddaj im dziecko pod opiekę.

Jako osoba samotna możesz zacząć wszystko od początku i pomału osiągać stabilność ekonomiczną, by z czasem dojść do takiego stanu, ze weźmiesz dziecko od rodziców.
Nie Ty jedna straciłaś  dorobek życia. Ludziom wszystko zabiera powódź, trzęsienie ziemi, wybuch wulkanu i masa innych tragicznych zdarzeń. Mimo to pomału podnoszą się z klęski i budują życie od podstaw. Jesteś młoda, dasz radę. Zastanów się jak najszybciej stanąć na nogi, żebyś jak najszybciej mogła ponownie cieszyć się życiem i swoją rodziną. To naprawdę jest osiągalne.