Ciąg alkoholowy u męża, jaka pomoc? - Netkobiety.pl

Emma, jest to okrutne co powiem, ale on ma prawo sięgnąć dna. Zazwyczaj jest to też jedyna droga żeby osoba uzależniona mogła zacząć wychodzić na prostą i wdrożyć leczenie.

Jeśli chcesz coś dla niego (i siebie) zrobić to udaj się na spotkanie dla współuzależnionych. Tam profesjonaliści powiedzą Ci jak postępować w takiej sytuacji.

1. Twoja wyprowadzka
2. Rozdzielność majątkowa plus wniosek o separację
3. Twoja terapia

Po pierwsze Twój mąż musi a nie chce a raczej musi chcieć pić tak to wygląda mniej więcej
walczy z Tobą i z sobą o zachowanie i kontrolę nad piciem to obsesyjne jest
jeżeli stracił kontrole i panowanie jest już niemożliwym jej przywrócenie tak żeby pił "normalnie",przynajmniej tak to wygląda z medycznego punktu widzenia i znacznie większa część specjalistów tak uważa.
Czy on nie widzi co się z nim dzieje ?
Widzi, ale bardzo nie chce tego widzieć  ucieka bezustannie,nazywa się to wypieraniem i zaprzeczaniem w stopniu obsesyjnym .
Jak mu pomóc?
Przestać go chronić i przestać pomagać mu łagodzić konsekwencje jego picia, to tak w skrócie,to dorosły facet potrafi zadbać o siebie.
Pranie,sprzątanie, gotowanie to nie jest coś co go przerośnie, najwyżej będzie brudny i głodny jeżeli o siebie nie zadba.
Nie będzie mieć jednak takiego komfortu picia i użalania się nad sobą jak teraz.
Przestań go niańczyć na początek,a najlepiej go zostaw jeżeli on już Ci grozi samobójstwem to blef na ogół jest ale niebezpieczny
czasem alkoholicy spełniają takie groźby - to śmiertelna choroba nigdy nie wiadomo co się stanie.
Jak chcesz mu pomóc zajmij się sobą najlepiej na terapii dla osób współuzależnionych i na samopomocowej grupie wsparcia Al anon
Rozmowy czasem są skuteczne tak, jak rzadko bo rzadko profesjonalna interwencja bywa skuteczna, ale tu też nigdy nic nie wiadomo i nie ma gwarancji na zaprzestanie picia i spowodowanie spiętrzanie kryzysów u alkoholika które motywują do zmiany i leczenia się .

Em-ma1 człowiekiem kierują dwie siły - przyjemność strach.
Mąż ucieka w alkohol, który daje mu przyjemność.
Żeby przestał pić, strach o wynikające z picia  konsekwencje musi być większy niż przyjemność z picia.

Twojego gadania już się nie boi, bo nie idą za nim żadne czyny zagrażające  mu w poważnym stopniu. Pomarudzisz i za chwilę może sobie znowu nalać, bo nadal  ma ciepły dom  i pełną lodówkę, jest do kogo buzię otworzyć, są kochające dzieci itp. Nie ponosi konsekwencji picia. Od samego Twojego narzekania i przekonywania żeby przestał nic się nie zmieni.

Nie wiem czy od razu powinnaś się wyprowadzić. Może wystarczy wprowadzić takie zmiany w codziennym życiu, żeby poczuł co go czeka, gdy nie będzie przy nim kochającej osoby, ciepłego domu i dzieci.

Odpowiadam na pytanie zadane w temacie - wyprowadzić się albo spakować jego. Przy okazji pomożesz sobie.

Jak ci już napisano, twoja postawa nie robi na nim wrażenia, a jak ewentualnie zacznie robić, to będzie tak jak napisał paslawek. Staniesz się niewygodna i może nawet zobaczysz inna twarz męża. Nieprzyjemna.

Zostając z nim, po pierwsze dajesz mu przyzwolenie na picie, a po drugie mu ten komfort picia stwarzasz. To, ze mówisz, ze się na to nie godzisz itp. itd., nie ma żadnego znaczenia, bo to tylko puste słowa, za którymi nie stoją czyny. Bo dopóki z nim jesteś i z nim mieszkasz, to w praktyce godzisz się na to.

Tak, wiem, to twój mąż, kochasz go, ale jego miłość to teraz alkohol. Ratuj siebie, a być może przy okazji pomożesz tez jemu. Nie ma innego sposobu, w jaki mogłabyś mu pomoc. To jedyne wyjście, bo miłością i dobrymi chęciami nie wyleczysz alkoholika z nałogu. To on musi chcieć. A na razie chce pic. Twoja obecność tego nie zmieni, a tylko mu ten komfort picia zapewni.

Chcesz takich świat? Mąż, alkohol, i ty na doczepkę? Może mu jeszcze śledzie zrobisz, żeby miał na zagrychę?

Wiec jednak zagrycha będzie. W mojej opinii to ty teraz musisz wcisnąć hamulec.

Celne spostrzeżenie
To nie jest zły pomysł z tymi świętami. W takich momentach pewne rzeczy bardziej stają się widoczne i mocniej odczuwalne. Ma szansę poczuć, jak to jest być samemu gdy inni są z rodziną.

Z każdej strony tak słyszę, bo rodzina podobnie mówi. Żeby go zostawić, a im prędzej tym lepiej. Czyli zostawić go i niech siedzi sam i robi, na co ma ochotę (co to będzie to nietrudno się domyślić)?

Chcesz go pilnować? Pilnuj,
Chcesz chronić go przed konsekwencjami jego picia? Chroń go.
Chcesz zastępować mu kucharkę, praczkę, sprzątaczkę, akwizytora, it.d.? Zastępuj.

Wiedz jednak, że tak postępują osoby współuzależnione, które wbrew ustnym deklaracjom pomagają alkoholikowi pić dalej.

Zrób to, ale z zaskoczenia - nic nie mów, nie tłumacz, nie szantażuj; po prostu dzień - dwa  przed świętami (lub wcześniej, jak Ci pasuje) spakowana krótko się pożegnaj i wyjdź. Nie odbieraj potem ewentualnych rozpaczliwych telefonów, nie reaguj. Odseparuj się od męża, odpocznij i zbierz siły do walki o siebie. O niego musi zatroszczyć się on sam.

Mam rozumieć, ze przez ostatnie 3 lata chciałaś?

Nie rozumiesz, co ci tu wszyscy piszemy, bo zapewne żaden z piszących nie tolerowałaby w domu alkoholika. I to przez 3 lata! A ty wspierałas go w tym piciu aż tyle czasu. Wiem, nigdy nie było aż tak złe jak przez kilka ostatnich dni, ale sama napisałaś, ze przez około 3 lata w domu zawsze pił alkohol („Od kiedy zaczął pić, to po pracy pierwsze po co sięga to alkohol”).

Przez 3 lata nie znalazłaś powodu, by to przerwać. Teraz powodem, by tego nie robić, jest Boże Narodzenie. Później będą sylwester i Nowy Rok, jeszcze później walentynki. O, jest nadzieja, ze chociaż na Dzień Kobiet zrobisz sobie prezent. Chyba ze uznasz, ze co to za Dzień Kobiet bez męża (niechby i pił, byle był?), tym bardziej ze w kwietniu przecież Wielkanoc.

Nie ma dobrego momentu na odejście od człowieka, którego się kocha. Tobie jest tym trudniej, ze on się stacza i ja to rozumiem, ale ty najwyraźniej nie rozumiesz, ze swoją postawa pomagasz mu pic i się w tym piciu zatracać. Malo tego, on ciągnie ciebie za sobą. Już odbija się to na twojej psychice, już jesteś wspoluzalezniona. Te śledzie to naprawdę będzie dla niego przede wszystkim świetna zagrycha do wódki.

I tak, okres przed świetami to wbrew pozorom dobry czas na rozstanie w jego sytuacji. Na świąteczny cud bym na twoim miejscu nie liczyła, ale może jeśli zrobisz to na dniach, to do świat zrozumie, ze sprawy zaszły za daleko. I ze chcesz z nim żyć w parze, a nie w trojkącie. W trojkącie żyjesz już 3 lata. I jesteś ta druga po wódce. Tego chcesz? Jeśli nie, wciśnij hamulec.

Dlatego to wszystko nie jest tak łatwe, jak się niektórym może wydawać. Świat czarno biały nie jest.

Nie mam na myśli żadnej konkretnej opinii.
Ja chce od meza odejść, bo jak zostaniemy razem, to skończy się to źle.
Ale właśnie gdyby nie to, co nas spotkało, mąż prawdopodobnie w alkohol by nie poszedł. I prowadzilibyśmy inne życie. A idzie ku rozpadowi.

Twój mąż nie chciał być alkoholikiem to pewne,chciał pić normalnie a już nie jest w stanie odkrył że alko przynosi mu ulgę i reguluje emocje nawet na chwilę on chce powtarzać i przedłużać tę chwile jak przestaje wszystko co stłumił wraca i jest jeszcze trudniejsze do zniesienia stracił nad tym panowanie
,problem rozwija się u niego nie tylko dlatego że was coś złego spotkało ale dlatego że nie dał rady z tym bez alkoholu, ucieczka w alkohol to bywa dość częste zjawisko niekoniecznie kończy się takim rozwojem uzależnienia jak u Twojego męża  czasem nawet jest takie działanie spotykane z wyrozumiałością i pobłażaniem
a druga sprawa widocznie miał jakąś predyspozycje jakiś jej rodzaj do uzależnienia, która bywa dziedziczna choć są tez różne jej rodzaje To bardzo skomplikowane jest, nikt tego nie był w stanie przewidzieć w tym wypadku akurat, więc nie ma sensu się obwiniać i szukać winnych .
Teraz za późno na płacz nad rozlanym mlekiem, zachorował i nie chce się leczyć to jest istotne, gdybanie jest nie ważne w niczym już nie pomoże.

Musisz niestety postawić ultimatum i egzekwować granice.
Oboje się męczycie w tej sytuacji.
Czas przerwać ten krąg, bo się oboje wykończycie.
To co było wcześniej już niestety nie wróci, ale możliwe jest zbudowanie czegoś nowego.
To od was zależy, czy chcecie budować, czy zakończyć.
Natomiast tak jak jest obecnie, nie może dalej być.

Gdyby babcia miała wąsy, toby była dziadkiem. Poza tym, o ile dobrze zrozumiałam, ta tragedia dotknęła was oboje, a ty jakoś z mężem nie pijesz, wiec nie jest to takie oczywiste. Zreszta to bez znaczenia. Nie rozumiem, po co pytasz, skoro nie interesują cie odpowiedzi.

Wiesz jak to wyglada? Tak jak mąż nie dotknął jeszcze dna, od którego mógłby sie odbić, tak ty tez go jeszcze nie dotknęłas. Co musi się wydarzyć, żeby tak się stało? Utrata pracy? Akt przemocy? Szpital? Smierć?

Naprawdę nie rozumiesz, ze trwając przy mężu, szkodzisz mu? To dzięki tobie ma komfort picia. Trwając przy mim pomagasz mu pic. Bo tym jest zdejmowanie z barków alkoholika całej prozy życia, byle tylko mógł skupić się na piciu. Tym jest niereagowanie czynami na chlanie męża. Nie można oczekiwać innych rezultatów, robiąc wciąż to samo.

Jak słusznie zauważył Farmer, to co było nie wróci. Możesz zrobić pierwszy krok w długiej i trudnej drodze do zmiany waszego życia na lepsze lub dalej ułatwiać mężowi picie. Trzeciego wyjścia nie ma, bo jeszcze nikt nie wpadł na to, jak cofnąć czas. I ten krok nie musi oznaczać, ze wypniesz się na męża. Możesz mu przecież powiedzieć, ze chcesz z nim być, ale pod warunkiem, ze w waszym życiu nie będzie alkoholu. On musiałby wybrać. Ale ty musiałabyś być konsekwentna, jeśli/dopoki wybierze alkohol. W przeciwnym razie on i tak będzie pil coraz więcej. Z ta różnica, ze na twoich oczach. Skoro tak wolisz, rób tak dalej. Skoro chcesz z nim być bez względu na wszystko. Skoro wolisz być z nim w chorobie (która sam sobie zafundował, nie nie tragedia, on) niż (być może kiedyś) w zdrowiu. Skoro wolisz mu pomagać w piciu niż niepiciu. Ale wiedz, ze nie na tym polega bycie z kimś na dobre i zle, w chorobie i w zdrowiu. Nie wybiera się złego, jeśli jest jakakolwiek szansa na dobre.

Byłam kiedyś świadkiem jak rodzice przyprowadzili na komisariat policji syna, który wrócił do domu pijany. Nie wiem, czy to był pierwszy raz, gdy się upił, czy kolejny, ale to bez znaczenia. Istotne jest to, ze ty zachowujesz się jak taka matka, która nie podejmie żadnego działania, a zamiast tego będzie patrzeć jak człowiek pije. Będzie przezywać, lamentować, matkować, ale nie zrobi nic. Nie podejmie żadnego działania. A czasem trzeba postąpić radykalnie, żeby pomoc. To jest mądra miłość.