Dwa różne światy. Should i stay or should i go? - Netkobiety.pl

Cześć,
Nigdy w życiu nie byłam tak zagubiona jak teraz. Zanim go poznałam nie w głowie mi były związki, skończyłam liceum, po którym miałam konkretne plany, czyli studia, podczas nich praca i jak najszybciej za granicę przez różne programy itp.
Przejdę do konkretów, jesteśmy teraz na różnych etapach w życiu, ja studiuję, on już ma konkretny cel mierzy w lakiernika samochodwego, pracuje w mercedesie i się uczy konkretów, on jest z zamożniejszego domu niż ja, tam jedzą razem posiłki, mają dobre kontakty, swoje tradycje, ja natomiast jestem z biednej rodziny nie mam nawet w domu rodzinnym toalety i nigdy nie miałam własnego pokoju dopóki nie wyjechałam na studia. On namówił mnie żebym nie zrywała kontaktu z rodziną i nie zerwałam.
Poznaliśmy się w pracy w firmie produkcyjnej, ja dorabiałam na studia on jako mechanik też dorabiał. Pochodzimy oboje z województwa mazowieckiego, ja mam 20, on 23 lata (mój pierwszy chłopak, on trzy związki za sobą), ale ja miałam jechać na studia do Katowic, mimo wszystko to on zaproponował związek, a ja posłuchałam serca i się zgodziłam. Tak jesteśmy razem ponad rok. Nie wiedziałam, że tacy chłopacy jeszcze istnieją. Zanim go poznałam byłam bardzo chłodną osobą, zdyscyplinowaną, nieufną (nadal pewnie gdzieś jestem), nie było łatwo mnie "oswoić". On jest bardzo bystry, szybko się uczy, ma cele w życiu do których dąży, uczy się na lakiernika, ja znalazłam mu jeszcze dodatkową pracę i pracuje 16 h, ponieważ ma do dokończenia swoją inwestycję. Oprócz tego jest bardzo otwarty, radosny, rodzinny (nie jest maminsynkiem), ja nie byłam i nie chciałam zakładać rodziny, ale on to zmienił. Zawsze mogę na niego liczyć, nawet jeśli odrzucam jego pomoc to on się denerwuje bo mówi, że on też chcę mieć coś do powiedzenia w tym związku. Czuje się przy nim bezpieczna, on zawsze jak mówi o przyszłości, rodzinie, planach podkreśla "MY". Ja w tym związku odpłynęłam, zawsze byłam wzorową uczennicą a tu nie najlepiej zaczęłam studia, teraz skończyło się na tym, że mam warunek z jednego przedmiotu i boję się że go nie zdam, całe studia dla mnie są bardzo trudne, chociaż bardzo chciałabym zostać tym analitykiem Data Science bo taki był plan, ale mi tak trudno połączyć studia, pracę, pasję i jeszcze związek na odległość, wiem że większość osób jakoś sobie radzi. Ale ja się boję, że naprawdę zawale te studia. Z nim widzę się co dwa tygodnie w weekendy i to ja jeżdżę do Warszawy bo wiem, że on pracuje bo ma cel (będzie tak pracować do marca). On sam powiedział, że jak ma mnie stracić bo tyle pracuje to zrezygnuje z tej drugiej pracy, ale ja się na to nie godzę. Może nie jesteśmy idealną parą: nie mamy wspólnych pasji, czasami nie mamy o czym rozmawiać, też mamy drobne sprzeczki, ale bardzo go kocham, jest pierwszą osobą w moim życiu, którą do niego wpuściłam i zaufałam. Zrywałam z nim 5 razy w przypływach emocji bo wyjaśnialiśmy sobie pewne niedomówienia, ale tylko to miało być rozstanie dla jego szczęścia, mi wtedy włączał się atak paniki, pękało serce, a on powiedział że jak jeszcze raz tak zrobię to już on nie będzie walczył. Od kiedy go poznałam wszystko mi nie wychodzi ( z mojej głupoty), jeszcze te studia o które boję się najbardziej, bo jak mnie wyrzucą to już na pewno z nim zerwę bo wtedy będzie mi za siebie wstyd. To ja się zachowuje jak dziecko (on też tak powiedział, moja mama), nie zasługuję na niego, on powinien znaleźć sobie kogoś na swoim poziomie, a nie mnie która jeszcze nic nie ma, bardzo go kocham na myśl o tym że miałby zniknąć z mojego życia robi mi się niedobrze i nie wiem co bym zrobiła. Ale jak z nim jestem to nic mi się nie udaję, nie mam nikogo kto by mi mógł coś doradzić? Rozstać się czy zostać>