Dzieci z rozsądku? - Netkobiety.pl

Skoro się nie kochają to nie udają że jest inaczej. Więc nie biorą ślubu, nie mieszkają razem i w związku z tym nikt od nikogo nie musi odchodzić. Po prostu mają wspólne dzieci, które oboje chcieli mieć i wspierają się w ich wychowaniu.

Czytając to, od razu przypomniał mi sie mój syn gdy miał 7 lat:
-Tato,tato a możemy mieć pieska,wszyscy koledzy z klasy już maja.
-Nie
Koniec retrospekcji.

O ile może w baaardzo rzadkich przypadkach samo małżeństwo z rozsądku ma jakieś tam nikłe szanse powodzenia, to już "powoływanie" na świat dziecka z czystego wyrachowania czy "rozsądku nie mieści mi się w głowie...

Ej, skoro mówsz, że małżeństwa z rozsądku mają choćby nikłe szanse powodzenia, to raczej też potomstwo bo to raczej z tym wiąże.
Tu jednak facet nic nie mówi o tego typu zobowiązaniach tylko potrzebie posiadania potomka, co jeszcze bardziej dziwaczne wydaje.
Mi się to bardziej kojarzy z zatrudnieniem surogatki i/ lub zapłaceniem za bycie matką.

Nie zgodziłabym się na coś takiego za żadne pieniądze.
A co będzie, jeśli za jakiś czas poznasz jednak fajnego faceta i zechcesz ułożyć sobie z nim życie?
Skąd wiesz, że do akcji nie wkroczy ojciec dziecka i powie, że nie podoba mu się potencjalny ojczym dziecka? Użyje swoich wpływów i pieniędzy i będzie chciał zabrać Ci dziecko. Będziesz tułać się po sądach całymi latami.
Chciałabyś zafundować sobie taką gehennę?
A jeśli zechcesz gdzieś wyjechać, w sensie wyprowadzić się gdzieś daleko od ojca dziecka, a on będzie temu przeciwny?
Masz pewność, że nie będziesz non stop kontrolowana i oceniana pod kątem swoich umiejętności macierzyńskich?
Co Tobie przychodzi do głowy biedna samotna dziewczyno?
Życie chcesz sobie zatruć i zmarnować doszczętnie?
To nie lepiej byłoby, żebyś puściła się z jakimś facetem i zaszła w swoją ciążę albo żebyś przysposobila jakieś dziecko?
Byłabyś przynajmniej panią swojego życia i nikt nie dyktowałby Ci, jak, gdzie i z kim masz żyć.

Znam kilka takich par, które są razem aby zaspokoić swoje pragnienia posiadania potomstwa.
Pierwsza para to mój kuzyn. Nawet nie straszył wyglądem, był kierownikiem domu kultury, elokwentny, bez nałogów. Jednak nie miał szczęścia, kilkakrotnie dostał kosza zanim doszedł do 40 roku życia.
Dał w końcu ogłoszenie do gazety, że pozna kobietę, która tak jak on pragnie potomstwa a nie liczy już na znalezienie miłości.
Zgłosiło się kilka kandydatek, jednak liczyły, że może się zakochają. A, że tak się nie stało to  po pierwszym spotkaniu zrezygnowały.
Została jedna, która najmniej mu się podobała ze wszystkich. Na początku nawet ją odrzucił, przeprosił że jednak się nie decyduje na to co zapowiadał.
Ona jednak była tak zdesperowana zegarem biologicznym, ze udało jej się go namówić na kontynuowanie znajomości.
Poczęli dziecko nie mieszkając nawet razem. Dzieliło ich ponad 100km.
Gdy się urodziło, on oszalał na jego punkcie. Ściągnął matkę z dzieckiem do swojej miejscowości, wynajął mieszkanie.
Przychodził po pracy i zajmował się dzieckiem aż zasnęło na noc.
W tym czasie budował dom i po jego wykończeniu zamieszkali razem.
Udawało im się żyć w zgodzie. Gdy dziecko szło do I komunii to parę tygodni wcześniej wzięli ślub.
Dziś on już jest dziadkiem.

Z jednej strony istnieją kobiety na tyle pochłonięte chęcią posiadania dziecka, że nie ważne z kim, byle mieć.
A drugiej te kobiety niekoniecznie muszą być zainteresowane “aktywnym uczestnictwem” ojca. Bo wymaga to jednak przynajmniej podstawowego porozumienia między rodzicami. A jak okaże się że matka i ojciec mają zupełnie odmienne pomysły na wychowanie potomka to co wtedy?

Zakochać to się raczej nie zakochali. Zaprzyjaźnili najwyżej. Przyświecał im wspólny cel, podobne priorytety, mieli podobne poglądy na wychowywanie dziecka.
I chyba też poczucie wdzięczności wzajemnej, że bez partnera tego dziecka by nie było.
Dla dziecka poszli też na wiele kompromisów. I udało się. Dziecko dobrze wychowane, wszyscy szczęśliwi. zaczyna rosnąć trzecie pokolenie.