Dlaczego czuję się zniszczona po terapii dla par? - Netkobiety.pl

Choć nie znam się na terapiach, to ten przypadek wydaje się wyjątkowo dziwny.

A co poradził na nadużywanie alkoholu?

Może terapeuta ma ten sam problem, co Twój partner

Lepiej jakby tym psychologiem była kobieta.

Dziękuję Wam za odpowiedzi.
Samodzielnie wybrałam terapeutę sugerując się opiniami w internecie. Chciałam aby był to mężczyzna, dlatego, aby partner nie zarzucił mi "wspólnoty macic".
Partner ma zawód powiedzmy "mówcy", aby nie wdawać się w szczegóły (bardzo się boję, że ktoś kogo znamy mógłby przeczytać mój post i mógłby skojarzyć sytuacje). Jest czarujący i elokwentny.
Natomiast ja mam twórczy zawód i głównie opieram się  w przekazywaniu informacji na emocjach, chociaż lubię logiczny ciąg przyczyna-skutek, w rozpatrywaniu problemu. Mogę przez to wydawać się chaotyczna i niestabilna (mówię bez ogródek, definiuję problem w trakcie mówienia o nim itd.)
Faktycznie, terapeuta ewidentnie skupiał uwagę na partnerze, może dlatego, że mnie nosiło aby skomentować to co mówi partner - na bieżąco.
Kiedy popłynęły u mnie łzy, pękłam, przy przytoczeniu jednej z sytuacji, wcale nie poczułam wsparcia (nie chciałam użalania się nade mną, tylko jak ktoś mówi o przemocy, jednorazowej ale jednak, chyba powinno się chociaż na chwilę skupić uwagę na tym temacie, a nie znów powrócić do problemów bieżących).
Nadużywanie alkoholu skomentował dopytywaniem o ilość i częstotliwość, pytał i partnera i mnie, potem powiedział, że wpierw trzeba samemu zobaczyć problem i można np. iść tam i tam sprawdzić czy faktycznie ma się problem.
Partner odpowiedział, ze on nie ma problemu, ponieważ u niego w domu się pije alkohol, a u mnie okazyjnie, więc nie rozumiem... I koniec wątku.
Mamy iść kolejny raz niebawem. Nie wiem co o tym myśleć.
Moje pytanie do partnera czy moglibyśmy równolegle pójść do kogoś innego, aby sprawdzić komfort, zostało obśmiane - nie wpisał się w narracje, więc chcesz znaleźć takiego co się wpisze.
Nie, nie o to chodzi. Sama nie wiem, czuję się przygnębiona.

Nie ma sensu do niego wracać.

Terapia też wszystkiego nie załatwi, tym bardziej, że partner nie widzi potrzeby zmiany  ze swojej strony.

Teraz jestem po dość intensywnej rozmowie z partnerem - on naprawdę uważa, że problem z alkoholem jest moim wymysłem i nie ma żadnego wpływu na ani jego, ani wspólne życie.
Nie wiem. U mnie w rodzinie faktycznie alkohol pija się z umiarem, powiedziałabym, że po prostu "normalnie", okazjonalnie, albo dla przyjemności w małych ilościach. Tak też sama robię.
On od momentu pojawienia się covida i pracy zdalnej wpadł w całkiem "studencki" tryb życia.
Przedtem pił - nocą w piątki po pracy i nocą w soboty. Duże ilości.
Przy pracy zdalnej i nadal to trwa - noc (tak, zarywa całe noce pijąc do telewizora lub gier na tv) potrafi wypić 2 litry wina plus kilka piw, albo pół butelki whisky i kilka piw, albo nieokreśloną ilość piw. Uważa, że dużej postury mężczyzna ze sporą nadwagą musi pić więcej niż przysłowiowa szklaneczka. Jakoś to do mnie nie przemawia. Może jestem dziwna, ale wydaje mi się, że codzienne picie ilości do nieprzytomności to nie jest normalność.
Później śpi za dnia, robi jak to mówi - drzemki. Coś popracuje i śpi.
Swoje życie muszę regulować od tego, czy zechce nie napić się jakiejś nocy - nie mam prawka (panicznie boję się prowadzić samochód), a mieszkamy poza miastem. Wiem, to też moja wina, jestem zależna. Chociaż myślę, że jeślibym mogła prowadzić wtedy wpadłby już w samozachwyt nad piciem przy każdej możliwej okazji.
Rodzicie także piją, rodzeństwo także. Nie widzą problemu. Może ojciec coś czasem powie, ale jego większość czasu nie ma w kraju, nie ma czasu się zajmować dorosłym synem.
Myślicie, że przesadzam? Sama nie wiem.
Raz mnie mocno poturbował po alkoholu. Nie mogłam uwierzyć, że procenty mogą tak odmienić człowieka. Kopał gdzie się dało, a ja leżałam i czekałam. To było kilka lat temu. Jeden incydent, więcej się nie powtórzyło. Wybaczyłam.
Następnego dnia opowiedziałam o tym jego matce, byłam roztrzęsiona, myślałam, że skarci syna - ale ona zwyzywała mnie od patologicznych ścierek od podłóg (jestem z rozbitej rodziny, pełnej przemocy fizycznej i emocjonalnej, nie utrzymuje kontaktu z jednym z rodziców od lat), kazała wy.... z mieszkania itd. itd. itd. można sobie wyobrazić inne miłe słowa. Oczywiście powiedziała, że zmyślam. Wcześniej też na mnie siadała, tak klasycznie - pierz synkowi, karm synka, musiz i pracować i w domu robić, bo on taki zmęczony (pracą 8h tyle co moja praca) itd. itd. Klasyk mamuśkowy.
Mówię wprost, nie znoszę kobiety, ponieważ nigdy mnie nie przeprosiła. Teraz jest chora, nie pije (nigdy przedtem nie widziałam jej bez towarzystwa piwa ) i mamy ją obecnie w mieszkaniu...terapeuta stwierdził, ze muszę "pokochać" teściową...aha...według mnie nie muszę.
Jestem zła, ponieważ nikt mnie nie zapytał, jak będę się czuć w jej towarzystwie przez dłuższy czas. Partner nie zapewnił mi komfortu. Po prostu ją przywiózł. Wciąż słyszę, ze jest chora (nie leżąca nic z tych rzeczy) i muszę być wyrozumiała...muszę kochać i opiekować się...ale ma przecież dzieci...i była dla mnie okropna przed długi czas - według terapeuty to chyba ja jestem okrutną osobą bez sumienia, ale uważam, że...godziłam się na związek z partnerem, nie z jego rodziną, nie jestem Matką Teresą...

Proponuję  szukać nie terapii małżeńskiej ale pomocy dla siebie.
Zrobić wszystko by się wyprowadzić i odciąć od męża. Nie zajmować się jego problemami, odzyskać równowagę.
Myślę  że wtedy cały osąd sytuacji będzie bardziej trzeżwy.

To nawet nie jest twój mąż a ty marnujesz przy nim życie...

Zgadzam się z powyższymi opiniami, jemu już żadna terapia nie pomoże, ale Tobie jak najbardziej da siłę, żeby wyrwać się z tej chorej toksycznej relacji.

Uciekaj jak najdalej od niego.

To po co taka terapia gdy się nie rozumie terapeuty? Autorka powinna rozumieć swoje błędy i  lepiej się poczuć  a  nie czuć się zniszczona. A ten partner  dobrze zrozumiał, ze nie ma problemu alkoholowego tylko ma niedobrą żonę?
Autorka ma tłumić emocje, nic nie mówić, być najlepszą opiekunką dla matki partnera a partner ma pić - tak z tego wynika. To chyba nie jest najlepsza terapia.

Niestety sama w życiu dawałam innym podobne bojownicze rady i zastanowiłam się, dlaczego komplikują i nie działają logicznie samodzielnie - prawda taka, że to nie jest proste w realizacji.
Kiedy sam sobie nie radzisz z problemami, potrzebujesz wsparcia i pomocy. Ktoś musi przy Tobie stanąć i Cię nakierować, wspomóc.
Ludzie nie są robotami, DEL i dalej.

Odniosłam wrażenie, że raczej nie chcesz odejść i znajdujesz powody, żeby pozostać.
Jeśli stracisz jedną pracę, znajdziesz inną.  Ogród możesz znaleźć inny, a zdrowie ma się jedno. Jak się go straci, to i ogród nie będzie cieszył, i praca. Niby banał, a  i tak mało kto się tym kieruje. Jak wpadniesz w depresję i będziesz leżała całymi dniami, to co ci przyjdzie z tego, co już osiągnęłaś?

Czy ten terapeuta miał wykształcenie psychologiczne i miał skończony jakiś sensowny kurs psychoterapii, gdzie musiał przejść własną terapię i czy był to ktoś kto ma superrewizję? W Polsce jest to z tego co wiem zawód nie regulowany, więc niestety może Ci się trafić ktoś niekompetentny bez odpowiedniego przygotowania, po jakichś bieda kursikach + dwie książki na krzyż.

Picie prawie codziennie do nieprzytomności to w żaden sposób nie jest normalne.

Jak masz problem, żeby odejść do skontaktuj się z prawnikiem jak będą wyglądać kwestie finansowe. Najlepiej poradzić się specjalisty i wiedzieć jak działać.

Nie myślałaś o szukaniu pracy, gdzie indziej? Teraz wiele rozmów robi się zdalnie i pracę też można mieć zdalną. Będziesz pracować, gdzie indziej, to już partner nie będzie miał czym szantażować.

Jeśli dobrze rozumiem, to byliście tylko na jednym spotkaniu? Jeśli tak, to nie była to jeszcze żadna terapia, ale spotkanie konsultacyjne. 

W każdym razie terapia nie ma sensu, jeśli którakolwiek ze stron nie ma w sobie gotowości do zmiany, a tym bardziej jeśli w ogóle nie zauważa takiej potrzeby. Zupełnie odrębną kwestię stanowi osoba, do której się udaliście - nie napisałaś zbyt dużo, ale intuicyjnie czuję, że coś jest mocno nie tak. Na przykład terapeuta powinien być bezstronny, co znaczy, że nie ma prawa opowiadać się po żadnej ze stron, nie ocenia, a jedynie podsuwa pewne wnioski, może też zwrócić uwagę na popełniane przez Was błędy, ale nie może niczego nakazywać czy zakazywać.

Terapia oczywiście nie jest procesem lekkim, łatwym i przyjemnym, ale w trakcie sesji musisz czuć się bezpiecznie i musisz mieć do terapeuty zaufanie. Tutaj żaden z tych czynników nie został spełniony, co dla mnie znaczy, że kontynuacja nie ma najmniejszego sensu.

Polis słusznie zwróciła uwagę, że dobry terapeuta sam powinien być po terapii i pracować pod superwizją. Dobrze byłoby, aby jego nazwisko znajdowało się na liście Polskiego Towarzystwa Psychologicznego. Niestety nie każdy, kto samego siebie nazywa tym mianem, jest osobą kompetentną, z kolei wspomniane warunki dają znacznie większą gwarancję, że proces terapeutyczny zostanie przeprowadzony profesjonalnie i będzie przebiegał zgodnie z określonymi przez fachowców w tej dziedzinie standardami.

Moim zdaniem w zamian za terapię par powinnaś pójść na własną, ona jest Ci o niebo bardziej potrzebna niż usilne naprawianie czegoś, czego naprawiać raczej nie ma sensu. Uwierz, że masz ogromnie dużo rzeczy do przepracowania i naprawienia. Dzięki niej znajdziesz między innymi odpowiedź na pytanie dlaczego tkwisz w związku, który Cię zwyczajnie krzywdzi i co możesz zrobić, aby to zmienić.