Czy ja przesadzam? - Netkobiety.pl

Nie jest to wszystko takie czarno białe.

Jeśli dzwonisz w trakcie pracy, to byłoby oczywiste, że sprawy służbowe mogą być ważniejsze.
Ale jeśli poza godzinami pracy, nie powinien odbierać w trakcie rozmowy z Tobą, potem może oddzwonić.
Ale może też tak być, że już go męczy długa rozmowa, bo my kobiety potrzebujemy więcej takiej uwagi, więc bym nie demonizowala jego zachowania. Może więc nie zanudzaj go tym, co pewnie wcale go nie interesuje, skup się na was w rozmowie.
A jak często się widzicie?

Widujemy sie raz na kilka tygodni, przez pandemie, rzadziej.
W czasie pracy zasadniczo nie dzwonimy do siebie, chyba ze naprawdę cos pilnego i na chwilkę. Rozmawiamy natomiast po godzinach pracy, w godzinach popołudniowych. Nie zanudzam, staram sie być rzeczowa i konkretna bo już usłyszałam ze potrafię sie rozwlekać, wiec sie „pilnuje” . Częściej to ja wysłuchuje opowieści. Mnie dotyka to, ze po całym dniu kiedy czekam na te kilka, kilkanaście minut rozmowy, wdzwania sie ktoś i on odbiera. Potem albo wraca albo nie. Zreszta jestem właśnie po ostrej wymianie na ten temat i najpierw usłyszałam ze partner nie chce poważnie rozmawiać po czym rzucił prowokacyjnie/ No tak, nie chce bo przecież „kolejny raz” jestem nie taki.
Próbowałam zapytać dlaczego to go tak denerwuje, kiedy próbuje powiedzieć, ze to zachowanie mnie dotyka. Usłyszałam stek przedziwnych rzeczy, poczynając od tego, ze musze cos wymyslec zeby tu podgrzać atmosferę, ze czepiam sie o to samo co wszystkie byle, ze nie doceniam jak on sie stara, ze go krzywdzę tym, ze pokazuje mu ze nie potrafi sprostać moim oczekiwaniom. Ze nie rozumiem ze on żyje w innym otoczeniu niz ja i - uwaga/ ma więcej znajomych niz ja i oni częściej do niego dzwonią niz moi do mnie- co juz uważam za kpinę ze mnie, bo to żaden argument-  Kiedy zapytałam czemu skoro kolejny raz „ czepiam sie „ o to samo nie próbuje wyjść temu naprzeciw, zrozumieć ze mnie to dotyka- tylko wybucha z tego wojna/ wyśmiał mnie ze nie wie o co mi chodzi. Potem było już ostrzej, bo poszły za tym moje emocje i jego bo powiedziałam ze nasz wiązek wyglada tak, ze jemu nie wolno nic powiedzieć.

Ja tego nie widze dalej. Jaka to relacja jeżeli nie mozesz powiedzieć partnerowi szczerze co Ci sie nie podoba. Jemu się nie chce słuchać i wyciągać wniosków. Na Twoje pytania czy próby wyłożenia kart na stół reaguje atakiem.

No właśnie, co?

A możesz go zapytać: hej, jak mogę Ci zwracać uwage, że coś mi się nie podoba, tak żebyś nie uznał tego za atak?

Ja tam nie mam pomysłu, czemu on uznaje to za atak. Może ma coś na sumieniu, czuje że to jest nie w porządku i dlatego uważa, że go atakujesz. A może masz napastliwy ton głosu, mówisz głosno albo krzyczysz. My tutaj raczej tego nie wymyślimy.

Ja ostatnio jestem w takiej zagwozdce z przyjaciółką. Chcę utrzymać swoje granice, nie zgadzam się, żeby mówiła do mnie jakiegoś typu rzeczy, w złości powiedziałam to dobitnie. Ona teraz jest urażona i zła. I jak to nawigować? Cholera wie. Zapytałam ją - powiedz mi, co Cię uraziło, to postaram się mówić to inaczej. Ale niet. Na razie nie zadziałało.

Koleżance innej powiedziałam wprost: złoszczę się na ciebie, gdy dajesz mi niechciane rady, chcę, żebyś mnie zapytała co o tym myślę, jak się czuję, czy chcę poradę. I ona też się obraziła

Ludzie są trudni

Ja nawet nie poinformowałam jak moim zdaniem powinny wyglądać nasze kontakty tylko jak chciałabym zeby to czasami było inne bo zwyczajnie chciałabym miec poczucie, ze ten czas jest tylko dla nas.
Powinno to słowo zakazane. Oczekiwania zreszta tez, bo przecież wiadomo - niosą za soba jakaś tam niewygodę.
Tak. Wnioski mam bardzo klarowne, tylko boje sie sama przed soba do nich przyznać.

W jakim sensie swojej postawy?
Ze boje sie przyznać do swoich wniosków czy w sensie ze moja postawa wobec partnera jest taka a nie inna?

Dziękuje za te wpisy.

Macie racje. Moja postawa jest krzywdząca dla mnie samej. Wiem ze traci to uzależnieniem bo dzis mam wyobrażenie takie, ze koniec ten relacji to koniec mojego życia w ogóle. Ze strace sens.
Ale jak to ma szanse zafunkcjonować dalej, kiedy nie mam tu miejsca na to, zeby szczerze powiedzieć ze cos mnie w zachowaniu partnera dotyka albo prosze zebysmy sie zastanowili co z tym zrobić - kończy sie wielka obraza, zawieszaniem relacji na włosku, sugerowaniem mi żebym odeszła i to wszystko posypane posypka z poczucia winy bo on myślał, ze jest najlepsza wersja siebie a ja jestem nieusatysfakcjonowana ta jego wersja.
I co- ma być mi przykro?
Co to znaczy- jestem najlepiej jak umiem- wygodne bardzo stwierdzenie bo zamyka furtkę na „widzimisie” partnera.

Racja. Jałowa.
To trwa kilka lat i związek jest w świetnej  kondycji pod warunkiem ze jestem zadowolona i lekka. A bywało tu różnie bo bardzo długo na przykład ciągnęła sie za nami jego ex. Nawet myśle ze do dzis ma z nia kontakt tylko faktycznie- może mniej intensywny. Wtedy tez sie czepiałam i rozwalalam związek swoja wyimaginowana rozdmuchana zazdrością. Bo on przecież ma zasade nie zrywania kontaktu z ludźmi a poza tym był jedynym przyjacielem dla byłej wiec musi ja wspierać. Kiedy pytałam gdzie w tym ja, konczylo sie awantura i oskarżeniami pod moim adresem.

Z ust mi to wyjęłaś, bo czytając kolejne posty coraz bardziej utwierdzałam się, że to może być to i warto na końcu zasugerować, aby Autorka zapoznała się z tym zagadnieniem. Czuję, że z listy zachowań i stwierdzeń osoby, która stosuje tę formę przemocy, sporo będzie dla Ciebie, Bezbarwna, dziwnie znajomych.

Myśle, że on zachowuje się tak, żebyś wreszcie TY wzięła sprawy w swoje ręce i puściła go wolno.... on chyba nie ma jaj, żeby Ci to samemu oznajmić...
Nie wiem, czy Wasza „relacje” nazwałabym związkiem ...?