Jestem toksyczny, koniec związku, jak sobie poradzić - Netkobiety.pl

Psychoterapia ,kolego ,ja miałem 27 lat kiedy sięgnąłem dna ,bo jestem osobą uzależnioną z "wszelkimi szykanami" no może bez skłonności do przemocy fizycznej .
Terapia nie jest karą ,dobrze że coś czytasz tylko to za mało ,bardzo jesteś neurotyczny - niebezpiecznie dla siebie samego,poczucie winy
zaczynasz wplatać w system myślenia o sobie do potencjalnej autodestrukcji,wygodne to ,też zęby nie ruszyć do przodu.
Jeki masz te nawyki ,każdy jeden można opanować tylko to potrwa trochę i wcale nie jest aż takie trudne jak się na początku wydaje,a widzi się trudności himalajskie po to żeby odroczyć przesunąć zmianę w czasie.
Wszystko się da jak chcesz .
A związek tworzą dwie osoby ,żeby był toksyczny jakiś udział mają obydwie w tym niekoniecznie po równo ,teraz widzisz tylko swoją winą i odpowiedzialność będziesz też przechodził fazę deprecjonowania i obrzydzania sobie byłej prawdopodobnie ,wiele uczuć chyba tłumisz niezdrowo w sobie ,skoro przygnębienie i masa niezadowolenia dominuje w nastrojach i samopoczuciu.
Pozdrowienie i nie siedź zacznij działać ,samo nie minie ci ,powiedzenie czas leczy rany jest nie pełne nie zmieni się wiele od patrzenia na zegar ,albo zmieni nie tak jak chcesz.

Kurde, bez przesady. Jak jej coś nie pasowało to powinna mówić zamiast być jak bezwolna laleczka. Piszesz "nie chciała o tym mówić". Skąd miałeś wiedzieć co robisz nie tak, skoro ona zachowywała się jakby było ok? Moim zdaniem za dużo bierzesz na siebie a ją idealizujesz.
Twoja ex z tego opisu mnie wkurza. Męczennica siedząca skulona na poduszce. Egzaltowana mimoza rycząca po spotkaniach i licząca że się wszystkiego domyślisz.
Była z Tobą aż 7 lat! Chciała ślubu! Więc przestań sobie wmawiać, że była tak strasznie udręczona. Może przestała Cię kochać, może spotkała innego. Ludzie się rozstają, zwłaszcza w Waszym wieku. A ona jeszcze wspaniałomyślnie chce utrzymywać kontakt by Ci pomagać No śmiech. Jakoś nie chciała "pomagać" gdy z Tobą była.

W zasadzie trochę jakbym czytał o sobie i swoim związku. Z perspektywy czasu dopiero zauważam jak bardzo słabym partnerem byłem. Jak wiele rzeczy robiłem źle, niedojrzale i egoistycznie. U mnie minęły już prawie 3 lata, ona już po ślubie z nowym facetem. Z jednej strony się wściekam, że to nie ja, z drugiej jednak chce aby była szczęśliwa. U mnie za to z czasem zamiast lepiej to jest coraz gorzej. Choć czasem nachodzi mnie taka myśl jak wspomniała madoja, bo też byliśmy razem prawie 7 lat, więc skoro było tak źle to czemu nic nie mówiła. Przez to mi wydawało się, że wszystko jest ok. Nie pocieszę Cię, bo sam też się kiedyś zastanawiałem czy skoro jestem tak beznadziejny to sprawa przegrana i po prostu nie nadaje się do związku? 3 lata w samotności i szybki ślub ex z innym utwierdzają mnie w przekonaniu, że chyba tak jest.

autorze... nie ta to inna, to byl wasz 1 zwiazek, chyba dobrze ze nie ma slubu, dzieci, dobrze ze uswiadomiles sobie ze to nie tylko jej wina, ze trzeba popracowac nad soba... szkoda ze tak pozno ale lepiej pozno niz wcale... Idealow nie ma, jak pisales ona "narzekala", probowala cos rozmawiac ale wam nie wychodzilo... moze po prostu nie pasowaliscie do siebie...
Popracuj nad tym co juz sam wiesz, fajnie ze chcesz cos z tym zrobic - obys to zrealizowal...

Obawiam się, że ta próba nawrócenia się grzesznika, podyktowana jest wyłącznie  strachem przed samotnością. Zawalił Ci się świat bo nagle zostałeś sam, a była dziewczyna ma koleżanki, odżyła i kogoś poznała.  Zabolało bo razem ze stratą partnerki  straciłeś poczucie władzy i siły. I na koniec najbardziej boisz się, że skończysz ze sobą tylko dlatego, że zobaczysz ją szczęśliwą. Ja tu nie widzę pozytywnej motywacji do pracy nad sobą i zmiany charakteru. Pomimo deklaracji zmiany na lepsze nadal jesteś  egocentryczny. Zmień optykę. Dobre związki tworzą ludzie otwarci i wrażliwi na potrzeby innych.

Związek Autora raczej nie należy do takiej kategorii gdzie była ostra przemoc psychiczna ,fizyczna,seksualna  i ekonomiczna ,piszesz o jednym z rodzajów toksycznej relacji w ekstremalnej patologicznej postaci,
toksycznych związków jest wiele rodzajów ,w sumie ja też napisałem o jednym z takich związków gdzie bywa też tak że często "ofiara" ma pewne korzyści z bycia nią ,tak jak wiele jest modeli i wzorów przywiązywania  ,ale to obszerny temat ,konkretny przykład Autora jest istotny i tak że w tej chwili nie jest w stanie być obiektywny,a zgodę się że jednymi z  bardziej dotkliwych są te cierpienia i bóle neurotyczne i egocentryczne z przewrażliwienia czy nadwrażliwości na swoim punkcie.

Zaczęły się natomiast przytyki odnośnie wyglądu, sposobu mówienia, odkładania rzeczy nie w te miejsce co trzeba. Potrafiłem dowalić się nawet do zbyt wolnego mieszania w garnku. To ja decydowałem jaki film obejrzymy, w sklepie oglądaliśmy ubrania tylko do mnie, to ja jadłem obiad na jedynym fotelu przy biurku, a ona siedziała zgarbiona na poduszce.
Pasławku, dowalanie i przytyki są przemocą psychiczną. O sytuacji ekonomicznej  może świadczyć fakt, że tylko dla niego wybierano ubrania i był zaledwie jeden fotel, który oczywiście on zajmował. Gdyby dziewczyna miała dobrą sytuację ekonomiczną sama by sobie coś oglądała w sklepie. Bardzo możliwe, że dziewczyna liczyła na jakieś korzyści ekonomiczne w przyszłości, co nie może dziwić, bo niemal każdy z partnerów ma nadzieję na poprawę statusu materialnego w związku i wspólny dorobek. Na pewno nie wchodziła w ten układ jako ofiara, potem człowiek ma jakieś marzenia, wizje i nadzieje, dlatego trudno mu wszystko przekreślać gdy zaczynają się jakieś nieporozumienia i  kłopoty. Rzecz w tym, że jest coraz gorzej i w końcu miarka się przebiera. Cena za marzenia staje się zbyt wygórowana i ofiara mówi pas.

Wcale za działania Autora nie mam zamiaru go chwalić i usprawiedliwiać.

W podobnych przypadkach, gdy coś się rozleje albo rozbije, nawet nie musisz pomagać, wystarczy powiedzieć - kochanie, nie przejmuj się, nic się nie stało. Tylko tyle wystarczy by druga osoba poczuła się wspaniale. W galerii wejść do jednego sklepu dla niej i jednego dla siebie, i raz na 7 lat pojechać do Ikei by kupić fotel. Popatrz jakie proste może być życie, gdy pomyślimy o drugiej osobie .

chyba wystarczyłoby by taka osoba jak cos rozleje zareagowała tak, jakby chciała być potratowana gdyby to ona coś np. rozlała... stłukła... zepsuła... policzyc wczesniej do 3, 5, 10 ile trzeba i tyle - to nie koniec swiata przeciez.. takie frustracje gdzies są głębiej schowane i chyba nie chodzi o rozlanie tylko wlasnie te nieprzepracowane emocje, nie wiem... styl wychowania faktycznie? zły wzorzec?? no i jak znalezc dobrego terapeute...

"Ja to wszystko zrozumiałem. Na dzień przed zerwaniem zrobilem sobie rachunek sumienia przechodząc połowę miasta. Zobaczyłem, że ja ją cały czas krzywdzę. Bardzo się wściekam gdy mój ojciec tak dołuje mamę, a ja przecież stałem się taki sam"

A jak rodzice traktowali Ciebie? Tylko o matkę chodzi?

"Gdybym nie zainicjował rozstania, pewnie miałbym chociaz okazję zobaczyć, czy jestem w stanie się w tym związku zmienić. Tego już nigdy się nie dowiem, bo nawet nie spróbowałem. Mam wrażenie, że ten żal będzie się za mną ciągnął już zawsze."

Czemu zamierzasz się dołować tym do końca życia? I tak nie wiadomo, czy dziewczyna chciałaby być w tym związku na zawsze. Potraktuj to jako coś cennego co może Ci pomóc w istotnych dla Ciebie samego zmianach i rozwoju. Dobrze, że szczerze powiedziała (czy też mówiła) jak się czuje, bo się czegoś też o sobie dowiedziałeś. Czasem strata czegoś w życiu jest potrzebna. Jakby trwała przy Tobie dalej, to dalej nie widziałbyś potrzeby zmiany swojego zachowania, a wasza relacja by się psuła.

Autorze, na ten moment przypominasz przemocowca, który kolejny raz przegial i nagle robi wokół siebie dużo szumu, jaki to on biedny, nieszczęśliwy i gdzie on miał rozum, żeby tak postąpić. Osoba, która jest w relacji z przemocowym zapomina o swoich krzywdach i zaczyna litować się nad katem. Ta ponura i naprawdę nieszczęśliwa para na nowo więc zaczyna swój chory taniec, bo ofiara najlepiej czuje się w roli ofiary i oczywiście wraca. Przemocowy chwilowo ma gest i funduje miesiąc miodowy ( określenie umowne, bo w niektórych związkach tego typu miesiąc oznacza np dwa miesiące spokoju, kilka dni, a w skrajnych przypadkach kilka godzin), a potem znowu zaczyna się polka galopka.

Klasyka gatunku.

Osobiście średnio wierzę w to, by przemocowiec zmienił się w miłego i ludzkiego człowieka. Ja takim ludziom nie daje szansy. Dopuszczam jednak jeden wyjątek, a mianowicie wtedy, gdy agresor dostaje mocno po doopie, od życia i od swojej ofiary, gdy traci on wszystko i zostaje sam na placu boju bez żadnej szansy. Tylko wtedy może zadxiac się coś dobrego w zakutym dotąd łbie i osoba taka nagle zaczyna myśleć.
Uważam, że dopóki taki człowiek nie zrozumie, że tak naprawdę nie opłaca mu się być złym, to wszelkie jego wynurzenia i żale nie mają sensu, bo cwaniactwo takiego człowieka prędzej czy później znowu wyjdzie. Prosty rachunek- opłaca mi się, więc zachowuje się tak albo tak.
Dowód? Proszę bardzo. Zazwyczaj przemocowy, agresor zachowuje się we właściwy dla siebie sposób, czyli chamsko, jednak dziwne jest, że ten sam człowiek w momencie, gdy rozmawia z osobą, od której w jakiś sposób zależy, tam potrafi zgiąć się w scyzoryk i jakoś potrafił się zachować. Opłaca mu się po prostu.

Myślę, że powinieneś chodzić na terapię, ale dla osób nieradzących sobie z agresją. Tam bowiem wyucza Cię jak pieska, jak powinieneś odnosić się do innych ludzi, jak zachowywać się w sytuacji konfliktu itd.
Nie idź do biernego słuchacza, bo Tobie ściana płaczu nie jest potrzebna. Tobie potrzebna jest konkretna instrukcja obsługi drugiego człowieka, czyli idź raczej do behawiorysty.
I jeszcze jedno- dla dobra tej dziewczyny i dla własnego dobra także daj jej już święty spokój. Ona też potrzebuje teraz terapii, a nie ma koncentrować się na Twoich problemach. Niby w czym miałaby Ci pomagać? Zawracanie komuś głowy i doopy, tyle Ci powiem.
Wiódł ślepy kulawego i dobrze im się działo? Odpuść 
Sam weź swój problem na klatę i rozpraw się z nim po męsku, a nie żeby holowala Cię udręczona dziewczyna. Niech sobie buduje swoje życie osobiste, a Ty jej w drogę przestań wreszcie wchodzić.
Na ten moment zachowujesz się jak rozkapryszony dzieciak. To Ty jako mężczyzna powinieneś być wsparciem dla kobiety, a nie wieszać się na niej i żerować na jej dobrym sercu.

I jeszcze jedno- łzy przemocowca określa się mianem łez krokodylich i ostrzega się ofiary nie wierzcie w łzy krokodyla.
Ty uzalasz się nad sobą, boisz się jutra, bo faktycznie masz się czego bac. Piszesz cały czas o sobie, a tymczasem problem jest o wiele bardziej złożony. Chodzi mianowicie o te dziewczynę. Ona wyszła z tego związku mocno poraniona i ze złamanym kręgosłupem moralnym. Ciężko jej będzie teraz żyć. Takie kobiety zazwyczaj wpadają z deszczu pod rynnę, czyli w ramiona jeszcze gorszego psychola. Trzeba wielu lat, żeby wyjść z czegoś takiego. Idzie kasa na terapeutów, bo poczucie własnej wartości ofiary sięga podłogi. Jak żyć, panie premierze, no jak dalej żyć? Daj Boże, żeby teraz miała do czynienia z fajnym facetem, ale prawdopodobieństwo takiego cudu jest bardzo nikłe.
Jednak ani Ty jej nie pomożesz, ani ona Tobie. Swoje rany liżcie osobno. Daj jej szansę, by odbiła się od dna. Inaczej zmarnuje sobie resztę życia.

Sądzę, że z tym wspieraniem to tak jej się powiedziało, bo się zżyli ze sobą i są młodzi a wtedy jeszcze są takie pomysly kontynuowania "przyjaźni" po związku. Może jej szybko przejść chęć "przyjaźni" o ile w ogóle wierzyła w to kiedy to mówiła.

"Oboje nie mają chyba jeszcze dość ,ona bo wyraża chęć wspierania (!?)"

Niektórzy ludzie mają taki dziwny odruch pomagania, chyba głównie za sprawą wychowania. Za bardzo przejmują się sprawami innych a za mało swoimi.

Wiadomo że wszyscy jesteśmy inni, ale ulle ma całkowita rację. Jako przemocowiec nie mam siły przebicia bo mieć nie moge ale argumenty prawdziwe lubię dostrzegać.
Ulle doskonale zna mechanizm przemocowców....skąd???. To jej tajemnica. Czy autor zalicza się do tej grupy...myślę że trudno to ocenić ale zadatki ma.

Hm... jesteś toksyczny, wiesz o tym, a jednak uprzykrzyłeś życie kobiecie,
która Cię kochała.
Teraz gdy się skończyło, poczułeś się tragicznie, tylko czy to prawdziwy żal za
grzechy, czy fakt, że dostałeś po dupie za 10 lat udręki dziewczyny i nie możesz
tego pojąć, że śmiała to zrobić - czujesz rozpacz? Zabrakło ofiary?
Teraz nie czas rozpaczać nad rozlanym mlekiem. Ono się już wylało i nie wskoczy
do szklanki, ale Ty młody człowiek zgodnie z radami tu wielu, udaj się na terapię,
bo /chyba/ jesteś uzależniony od złości, a to z tą, czy inną partnerką, będziesz
stosował tę złość, bo tylko tak umiesz funkcjonować.
Wyciągniesz z tego wszystkiego wnioski i masz szanse nauczyć się żyć w
partnerstwie.
Ja swojemu byłemu często mam ochotę zaśpiewać "miałeś chamie złoty róg..."

Hej, minęły prawie 2 tygodnie od kiedy spisałem to wszystko. Rozmawiałem z kilkoma ludźmi (i przyjacielem) o tym wszystkim i wydaje mi się, że uporządkowałem sobie co nieco:

Po prostu osiadłem na laurach. Założyłem że skoro mam już dziewczynę, to nie muszę się starać. Nie widziałem że życie to ciągłe zmiany i niczego nie można być pewien. Skończyły się randki, kwiaty, miłe słowa, komplementy, upominki, zaangażowanie. Stałem się nudny, przewidywalny do tego stopnia, że dziewczyna przestała być mną zainteresowana. Przez ostatni rok siedziałem po 23h w 1 pokoju na wsi, a ona spędzała czas z koleżankami, gdzie odżyła, nabrała pewności siebie. Teraz widzę, że ten pomysł z zamieszkaniem z rodzicami by oszczędzić kasę był idiotyczny.

Nie rozumiem jednak jednego:
Na 2 tygodnie przed rozstaniem na pytanie czy przyjęłaby zaręczyny, powiedziała że tak. Na tydzień przed rozstaniem gdy bolał ją brzuch, w nocy pojechałem 30km by zawieźć jej leki. Na kilka dni przed rozstaniem mówiła że kocha. W dzień przed rozstaniem pojechałem do niej zawieść warzywa z ogrodu i poszliśmy do restauracji. Byliśmy umówieni, że w kolejny piątek po pracy gdzieś wyskoczymy, a w kolejną niedzielę jedziemy zwiedzać Toruń. Nagle ze zwykłej rozmowy przez FB się rozstajemy, tak po prostu? Bez rozmowy prosto w oczy, bez podsumowania związku, bez dania sobie wskazówek? 3 dni po rozstaniu ma już nowego chłopaka, w którym była 10 lat temu zauroczona, a on odezwał się do niej na 3 tygodnie przed rozstaniem. Ona na to wszystko stwierdziła, że od roku nie było miłości w związku. A więc dlaczego nigdy mi o tym nie mówiła? Prosiłem ją o spotkanie, gdzie mogłaby mi to wszystko powiedzieć prosto w oczy, ale za każdym razem odmawiała. Twierdzi, że teraz odżyła, nigdy nie czuła się szczęśliwsza, bo nigdy nie prawiłem tylu komplementów co on. Gdy ja sięgam pamięcią, to widzę siebie, który zatrudnił się w pobliskiej galerii tylko po to, by mieć pretekst by się z nią widzieć (jak jeszcze nie byliśmy razem). Zapisał się na lekcje pianina, by na urodziny zagrać jej ulubioną piosenkę. Teraz ona jednak widzi same moje wady. Twierdzi, że w związku się nie układało, że miło go wspominać nie będzie. No to w takim razie dlaczego chciała tych zaręczyn? Dlaczego zawsze była uśmiechnięta gdy do niej przyjeżdzałem. W życiu się nie spodziewałem, że coś w związku jest nie tak, bo ona nigdy mi o tym nie mówiła. Sama przyznała, że ona nie potrafi mówić takich rzeczy, że woli to w sobie dusić. Nawet, gdy czuła się okropnie po tym co jej powiedziałem, to milczała. Jaki jest w tym sens?

Rozmawiałem z kilkoma znajomymi, to każdy z nich stwierdził, że po prostu pojawił się ktoś lepszy, no i nie chciało się jej już walczyć. Brzmi całkiem logicznie, ale takiej wersji od niej nie przeczytałem. Oficjalny powód rostania to to, że byłem toksyczny, nigdzie jej nie zabierałem, nie mieliśmy wspólnych znajomych. Czuję się oszukany, bo nawet nie miałem okazji pokazać się z lepszej strony. 7 lat związku, bez ani jednej kłótni, bez ani jednego dnia gdzie nie mielibyśmy kontaktu, a tu zrywamy przez fb?

No dobra, była 1 kłótnia, jakieś 5 miesięcy temu. Nie widzieliśmy się rekordowe 3 tygodnie. Ona stwierdziła, że bierze urlop i jedzie z koleżankami na wakacje. Poczułem się wtedy jak idiota, no bo rodzina ciągle się pytała dlaczego tak rzadko się widujemy, to im tłumaczyłem (zgodnie z tym co mówiła mi dziewczyna), że ona ma pracę, studia, specjalizację i nie ma czasu. To jednak nie było najgorsze.. Przed wyjazdem miała jeszcze 3 dni wolnego, więc zaproponowała, że do mnie przyjedzie. Ucieszyłem się, bo w sumie chata wolna. W godzinę o której miała mi przyjechać zapytała, czy może to jednak ja przyjadę, bo u mnie .. uwaga .. NIE MA CO ROBIĆ. Ja nie mogłem przyjechać, bo musiałem zajmować się ogrodem, więc skończyło się to tak, że .. została w domu przed komputerem. Nie widzieliśmy się 3 tygodnie, a ona wolała siedzieć przed komputerem, bo u jej chłopaka nie ma co robić. Wtedy byłem gotowy z nią zerwać, ale jakoś to przegadaliśmy. Stwierdziła, że jak do mnie przyjeżdza to nic nie robimy, więc średnio w ogóle chce się jej mnie widywać. Ja wtedy byłem na nią tak wkurzony za to co zrobiła, że nie widziałem (niestety) winy w sobie. Powinna mi się wtedy zapalić lampka, że faktycznie coś jest nie tak (bo w zasadzie tylko wtedy mi to oznajmiła), ale no jednak to zignorowałem. Gdybym miał więcej takich sytuacji, to może by do mnie dotarło że coś jest nie tak, ale ja serio nie widziałem problemów w tym związku..

Aktualnie sytuacja ma się tak, że ona jest z tym kolesiem i podobno jest bardzo szczęśliwa. Zawsze go dażyła sympatią, on co kilka lat się odzywał do niej licząc na to, że jest wolna no i w końcu wstrzelił się. Ja niestety nadal nie oswoiłem się do tej sytuacji. Zacząłem wyjeżdzać do biura, spędzam czas z nowymi ludźmi, buduję dobre nawyki, czytam o związkach, ale czuję w sobie pomieszanie żalu, bezsilności, gniewu. Za każdym razem jak wychodzę na miasto żałuję, że nie zabierałem jej w te miejsce, albo nie kupowałem drobnych upominków. Nie wiem co mam robić by te uczucie minęło, bo nie potrafię odnajdować przyjemności w tym co robię.

Słabo, nigdy nie usłyszałem od nich kocham, dziękuję, przepraszam. W zasadzie odzywali (i odzywają) się do mnie tylko kiedy coś chcą, albo żeby mnie za coś wyzwać. Nie kojarzę, abym kiedykolwiek z ojcem gadał o "dupie marynie". Z matką to jeszcze czasami zdarzyło się pogadać na zasadzie "co tam", ale z ojcem to nigdy.

Pewnie wyjdzie mi to na dobre, ale bardzo ciężko jest mi się z tym oswoić. W zasadzie oprócz niej nie miałem prawie nikogo. Bardzo mi jej teraz brakuje, ale czuję bezsilność, bo ona jest już z kimś innym.

Nie wydaje mi się, aby był sens reaktywowania związku. Ja raczej w takie coś nie wierzę. To jest niemożliwe z tego względu, że ona sama przyznała, że czuje ulgę po rozstaniu. Teraz jest z kimś, kto bije mnie na głowę.

Bardzo ciekawa opinia. Zdecydowanie zgadzam się z tym, że jestem typem osoby, która potrzebuje upaść na dno, by się ogarnąć. Dopiero po upadku zrozumiałem jak słabym byłem partnerem i człowiekiem. Jedyne co się tutaj nie zgadza to to, że moja była wpadnie zaraz w jakieś złe ręce kolejnego toksyka. Akurat zeszła się ze swoją byłą miłością i jest bardzo szczęśliwa.

Zdecydowanie się nie zgadzam. Napisałem na tym forum w akcie desperacji, bo nie miałem pojęcia co robić. Nie ma mowy o żadnych powrotach, no bo dlaczego miałaby do mnie wrócić, skoro tak bardzo teraz odżyła?

Ja uważam, że ją kochałem. Uważam też, że to normalne, że nie czuję się szczęśliwy widząc ją z innym. Minęło za mało czasu.

Ostatnio rok spędzałem 23 godziny dziennie w pokoju 12m2. Podjęliśmy beznadziejną decyzję, by mieszkać ze swoimi rodzicami na czas kupna mieszkania. To mnie zniszczyło psychicznie. Poza tym, no niestety - osiadłem na laurach. Kiedyś było tych komplementów więcej, a teraz jakoś straciłem cały zapał. Według mnie związek się układał, to też nie widziałem, że gdzieś może być jakiś problem