Partnerka tylko na weekendy - czy to możliwe? - Netkobiety.pl

Jeżeli masz takie środki, to na pewno znajdziesz taką, która będzie nimi zainteresowana.

A tak na poważnie - mnie by taka relacja nie zainteresowała z prostego względu. Zabrakło Ci czegoś w życiu, więc wydzielasz miejsce, w które ktoś się ma wpasować. Nie zgodziłabym się na to, żeby być wypełnieniem jakiejś luki, w z góry przewidzianych terminach itd. Tak się szuka pracownika, nie kogoś do relacji. Określenia "partnerka" używasz mocno na wyrost. W partnerstwie obie strony mają tyle samo do powiedzenia. I nie służą do wypełniania pustych chwil w życiu drugiej osoby. Więc, tak właściwie, pierwsze zdanie nie było do końca żartem. Być może tak kogoś kupisz, ale nic więcej.

A ja uważam, że w ten sposób okazywałbym szacunek dla drugiej osoby i jej podmiotowości, a nie traktowałbym jej jak moją własność/utrzymankę/służącą, jak jest w 99% polskich małżeństw. Być może mój model relacji K-M jest bardziej właściwy niż tradycyjne małżeństwo i to właśnie z tym drugim modelem jest coś nie w porządku?

Jak mógłbym wymagać od kobiety, którą kocham, żeby złożyła mi przysięgę posłuszeństwa do śmierci? Przecież to chore! Gdybym miał takie poglądy, to zapuściłbym dużo dłuższą brodę niż mam teraz i osiedlił się w Afganistanie

Ale że jak, masz 38 lat i wcześniej nikogo nie miałeś?

Uważam, że gdybyś miał 28 lat i celował w 20 latki to mogłoby mieć sens. Teraz realnie w zasięgu masz wolne 30-33 latki, a takie są zazwyczaj mega zdesperowane na szybki ślub/dziecko, bo zegar biologiczny już nie tyka, on napierdziela jak dzwon w kościele i ciągle budzi instynkt macierzyński. Z kolei są takie, które w wieku 30-33 lat są wolne i chcą zostać wolne, nie mieć dzieci, ale zazwyczaj to są bardzo zaradne finansowo kobiety, kobiety sukcesu skupione na sobie, a że kobiecie facet zawsze musi imponować - musiałbyś być zwyczajnie bardziej bogatszy. Ale takie wydzielanie czasu dla partnerki to raczej nie przejdzie, raczej żadna się na tym nie skusi.

A czemu małżeństwa się rozpadają? Głównie dlatego, że gdy zbyt szybko ulegniesz "chemii" i uwierzysz w ten zaślepiony, idealny obraz drugiej osoby, to wejdziesz w swój bajkowy świat na 2-3 lata, gdzie widzisz drugą osobę przez różowe okulary, nie jesteś w stanie dostrzec prawdziwych wad. Na początku jest fascynacja fizycznością, seksem no i to zaćmiewa realną ocenę. Po 2-3 latach nawet seks się nudzi i wtedy dostrzegasz, że tak właściwie poza seksem to nie macie o czym rozmawiać. Inną kwestią może być to, że kobiety często wchodzą w związki z rozsądku, bez chemii, na zasadzie zapchaj dziury: "nikt z wyższej ligi się mną nie zainteresował, a lata mi lecą, jestem sama, ten przeciętniak tak się o mnie stara to dam mu szansę". I wchodzą dziewuchy w takie związki byle nie być same, faceta traktują jako środek do celu tj. dopóki nie ma dziecka to jest sielanka, ale jak już ten ślub i dziecko to cel spełniony i facet ma płacić, a seks zaczyna brzydzić, więc facet dostaje narzucony celibat i nie wie czemu, najczęściej słyszy, że za mało się stara, chociaż przeważnie bierze nadgodziny i stara się odciążyć żonę z obowiązków, ale to i tak nie pomaga. Nie wie, że jego wybranka nigdy go szczerze nie pożądała. No a jak nagle jego żona trafi na swój ideał taki na widok którego będą jej miękły kolana i który się nią zainteresuje i będzie chciał z nią być - no to jest w stanie lada moment odejść od "męża z rozsądku" i rzucić się w wir silniejszego uczucia.

Masz wizję małżeństwa jak sprzed 60 lat. Małżeństwo jest takie, jakie chcą mieć strony tego małżeństwa.
Ja się nie czuję jako własność/utrzymanka/służąca mojego męża. Nie uważam, że złożyłam mu przysięgę posłuszeństwa aż do śmierci. To zupełnie nie o to chodzi.

Co do Twojej sprawy - Ty szukasz koleżanki, a nie partnerki. I w tym kierunku na Twoim miejscu bym poszła. Jakaś koleżanka, fwb, na wakacje pojedzie, prześpi się z Tobą, pójdzie do kina.
Bo partnerstwo jest na codzień. Ty partnerstwa nie chcesz. Potwornie ciężko jest zbudować relację i związek z drugim człowiekiem, kiedy się widzi go tylko w weekendy. Tak naprawdę przy takim trybie ciężko jest, żeby pojawiło się uczucie. Zresztą Ty chyba i tak uczucia całkowicie wykluczasz. Bo jak ma się zrodzić przywiązanie i zakochanie, kiedy ludzie nie mają dla siebie czasu.

Przyczyną rozwodów częściej jest właśnie to, że ludzie się rozmijają, praca-dom, nie mają czasu dla siebie, stają się sobie obcy. Nie to, że widzą się w dresach i mają dzieci.
Ta codzienność i proza życia, to wbrew pozorom naprawdę fajna część bycia razem.

Też myślę, że kolejny bajkopisarz (lub bajkopisarka), dyskusja dla dyskusji. Facet koło 40, który nic nie wie o kobietach, świecie, z wielkimi pieniędzmi, który szuka porady na forum ;-) tak, jasne ;-D

Facet ustawiony, bogaty, chętny podzielić się swoim bogactwem (prezenty, wygodny styl życia), na pewno znajdzie chętną kobietę na układ i nie będzie musiał samotnie spędzać weekendów i urlopów. To jest fakt ogólnie znany ;-)
Nie nazwałabym takiego układu partnerstwem.

Mam znajomą,. która jest od ponad 20 lat w takim weekendowym związku.
Mimo, ze mieszkają w jednym nawet niezbyt dużym mieście to spotykają się jedynie w weekendy.
Obydwoje mają swoje biznesy, pracę którą uwielbiają ale trzeba jej poświęcić więcej niż 8 godzin dziennie. Do tego każde ma hobby, które też trochę czasu wymaga.
Ona potrzebuje też czasu na zabiegi upiększające i zdrowotne, na ploty przy kawie z koleżankami.
Jak ona mawia doba jest za krótka aby starczyło jeszcze na domowe życie/w dni powszednie/.
Natomiast w weekendy nadrabiają to.
On przyjeżdża do niej rano w sobotę i albo gdzieś jadą pozwiedzać albo siedzą w domu i coś robią na działce a jedynie wieczorem wypad do lokalu, na dancing, kino.  Na urlop jadą wspólnie na 2-3 tygodnie.
Mieli w planach kiedyś wspólne mieszkanie ale doszli do wniosku, ze tak jest lepiej.
Na razie. Bo planują wspólne mieszkanie jak już będą na emeryturze.

Mhm. Skąd te 99%?

Poza tym to dialog typu:
- Czy zgodziłybyście się na związek, w którym partner by was zdradzał?
- Nie.
- A ja uważam, że to lepsze od związku, w którym facet pije i bije!

No co to ma do rzeczy? Nie chciałabym być w związku, w którym mam z góry (jeszcze zanim do czegokolwiek doszło!) wydzieloną rolę, w którą mam się wpasować, i tak samo nie chciałabym być z kimś, kto szuka służącej. To przecież nie jest wybór albo - albo. Mogę mieć taki związek, jaki chcę, a jeśli nie - mogłabym być sama. Dziwnym trafem mam relację, która dla mnie jest idealna. Nie jestem służącą, nie mam z góry narzuconego miejsca w życiu w partnera itd.

Zresztą czym tak naprawdę się różni poszukiwanie kobiety, która będzie posłusznie zajmować się domem, od poszukiwań takiej, która ma być tylko na weekendy, towarzyszyć w wycieczkach itd.? Niczym. Tobie się wydaje, że proponujesz coś atrakcyjniejszego, bo wycieczki, pieniądze, prezenty, ale to tak naprawdę to samo. W obu wersjach kobieta ma zająć wyznaczone jej przez mężczyznę miejsce, a sama nie ma nic do powiedzenia. Prezenty nie osłodzą tego na tyle, by kobieta nie zauważyła, że musi być tak samo posłuszna, jak ta w roli gosposi.

I jeszcze jedno. Jak Ty to sobie w ogóle wyobrażasz? Spotykacie się, jest miło, zainteresowanie, może jakieś głębsze uczucia zaczynają się pojawiać i...? Wreszcie będziesz musiał poinformować o swojej wizji związku. Myślisz, że ktokolwiek wejdzie w związek, jeśli jego plan zostanie przedstawiony w taki sposób, jak w pierwszym poście? Jak ogłoszenie dot. pracy: lista wymagań, opis stanowiska i zapłata?

Jak widzę, opinie są podzielone, więc jednak to co opisałem jest możliwe. Nawet jeśli mój egoizm jest aż tak oczywisty, że można go wyczytać z moich postów, to czy egoista ma być zawsze i wszędzie sam? Myślę, że niekoniecznie.

Chwila ale dlaczego wypowiadasz się w imieniu wszystkich kobiet? Skąd w tobie pewność ze ZADNA kobieta tego nie chce? To ze większość widzi to inaczej nie oznacza ze wszystkie maja tak samo. Nie każdy musi chcieć żyć w małżeństwie z kredytem na głowie dwójka dzieci  i wakacjami last minute co dwa lata. Nie każdy musi chcieć ze sobą zamieszkać bo tak czyni to większość. Nie ma uniwersalnej recepty na szczęśliwy związek bo dla każdego z nas jest to cos innego.
Co do autora wątku - nie wiem czy jesteś trollem czy nie, ale ty moim zdaniem nie szukasz związku, szukasz miłego spędzenia wolnego czasu. I myślę ze znajdziesz taka osobę ale pamiętaj żebyś był szczery od samego początku i przedstawił partnerce to czego szukasz, oraz uważny bo może ci się to trochę później pomieszać ze sponsoringiem.

Szczerze, mnie by pasowało. Mój obecny związek jest średni. Gdybym go zakończyła, to albo pozostałabym singielka albo weszła w związek jaki odpisujesz. Nie chciałabym ponownie mieć faceta w swoim życiu non stop, mieszkać z nim, ustalać różne rzeczy. Wolałabym spotykać się kiedy chce, a resztę czasu i przestrzeni mieć dla siebie.

Znam taką parę, która żyje wg modelu, ktory proponuje autor. Oboje po przejściach, po rozwodach. Żyją osobno, spotykają się tylko w wolnym czasie.
Mam też koleżankę, którą męczą związki w tradycyjnym słowa znaczeniu a woli spotkać się z kimś od czasu do czasu bez większych zobowiązań i deklaracji.

Jednak taki model związku jakiego oczekuje autor nie jest bardzo popularny. Większość kobiet pragnie stabilizacji i bezpieczeństwa tylko finansowego a także rodziny z dziećmi.
Ale kto nie szuka ten nie znajdzie.

??????
Wykorzystywana do czego? Spędzenia miłego weekendu, dobrego samopoczucia, zwiedzenia czegoś, pójścia do fajnej restauracji a później wraca do domu i nie musi prac jego skarpetek i gaci, obmyślać co na obiad zrobić albo chociażby nie słuchać jego bzyczenia nad uchem bo cos tam mu się nie podoba.
Poza tym większość związków właśnie tak się rozpoczyna - spotykanie się w weekendy i dobra zabawa a w ciągu tygodnia praca i swoje zainteresowania.
Czyli każda z nas była prostytutka na samym początku bo często milo spędzone weekendy kończyły się w lozku.

Włos na głowie mi się jeży czytając jak 'wspaniale' piszesz o innych kobietach.

Jak to nie ma?
Chce takiej relacji albo nie.
Wydaje mi się, że duża ilość kobiety marzy o takim np. Gray'u... tak wiem, że to zgrane ... ale bycie "trophy wife" przystojnego miliardera, do tego na zabój zakochanego, to wiesz... ten tego.
Podejrzewam, że tylko mniejszość by na to nie poszła.

Co do związków LAT. NIe wiem jak to będzie widać, ten obrazek, wiec:
- ciemny niebieski kolor to - single adult without children.

Czyli mieszkają sobie sami ale pewnie nie jak mnisi/szki.

A dlaczego ma na siłę być trudno? Trzeba sobie w życiu robić pod górkę? Lepiej związać się na stałe świętym węzłem małżeńskim i męczyć się przez resztę życia? Bo tak jest przyjęte i 'wszyscy' tak robią? Dawniej małżeństwa zawierano z powodów ekonomicznych, kobiety nie miały wielkiego wyboru, teraz mają.

To nie jest niedojrzałość, wręcz przeciwnie. Niedojrzałym jest się w wieku 20-kilku lat, gdy podejmuje się decyzję o zamążpójściu nie znając samej siebie. Ja już swoje przeżyłam, pewne doświadczenia mam i znam siebie na tyle, by wiedzieć, co mi odpowiada a co nie.

Co ma depresja do tego? Czy ludzie w stałych związkach nie cierpią na depresję?

Nie napisałam o kobietach ,że są prostytutkami. Mówię ,że normalne kobiety nie chcą takiej relacji. Wszystko miło i przyjemnie, gorzej jak trafi się wpadka. Dla mnie relacje oparte na seksie, weekendach i prezentach nie są związkiem tylko sponsoringiem. Uważam,że kobiety które na to pójdą mają coś z głową, ale to jest moje zdanie myślę ,że mam do niego prawo. Ucieczka od obowiązków to najgorsze cechy partnera ever, od takiego należy spadac gdzie pieprz rośnie, bo prezenty i weekendowe uciechy nie dadzą bezpieczeństwa żadnej kobiecie. Z takiego podejścia bierze się samotne macierzyństwo, alimenty itd. Być może i znajdą się takie kobiety, tylko pytanie czy będą szczęśliwe i z kim będą spędzać święta, inne ważne wydarzenia, z weekendowym chłopakiem ? Chyba że to dojrzałe kobiety, które już swoje przeżyły.

kim jest 'normalna' kobieta i czym 'normalna' kobieta rożni się od 'nienormalnej' kobiety ?
Czym dokładnie jest sponsoring według twojego mniemania? Tym ze facet zaprosi na obiad albo gdzieś zabierze na wycieczkę poza miasto?
Dlaczego miałaby być od razu wpadka? Każda kobieta rozumie czym jest antykoncepcja i dlaczego owa jest niezbędna na początkowym etapie związku. znam pary które razem chodziły robić testy na choroby weneryczne przed rozpoczęciem współżycia żeby oboje byli pewnie na 100 procent ze druga osoba jest czysta i nic nie sprzeda. ( ale to inny temat)
Ucieczka od jakich obowiązków? Bo sam sobie w domu musi pozmywać, poprać, poodkurzać, ugotować itp ( no chyba ze opłacana panią to tego). Wiec od jakich obowiązków on ucieka?
Tak prezenty i weekendowe uciechy nigdy nikomu nie dadzą bezpieczeństwa, ale facet który poodkurza w domu a nie przyniesie wypłaty tez niekoniecznie da ci bezpieczeństwo. Wiesz kto kobiecie da największe bezpieczeństwo? Ona sama !
Nie każdej kobiety ideałem jest spędzenie świat z partnerem i rodzina- znam takie co wola razem z tym partnerem wyjechać na wakacje w cieple kraje zamiast spędzać czas w kuchni na klejeniu pierogów.
I na sam koniec - wyjmij w końcu smoczek z budzi i dojrzej. Nie uzależniaj sobie od faceta bo to najgorsze co można zrobić.

Nie chodzi o to, że na siłę musi być trudno. W każdym związku czy jak kto woli relacji po jakimś czasie pojawiają się trudności, różnice zdań i codzienne problemy. Takie traktowanie relacji polegające na braku zainteresowania życiem partnera czy niekiedy ucieczce gdy takowe się pojawiają świadczy o niedojrzałości. Nigdzie nie napisałem, że trzeba na siłe tkwić w nieszczęśliwym związku czy od razu brać ślub. To oczywiste, że trzeba się dobrze poznać przed podjęciem tak poważnej decyzji. Zapewniam Cię, że znam 20-latków bardzo dojrzałych i poważnie myślących o życiu i osoby 50-letnie, które są kompletnie niedojrzałymi osobami także wiek nie ma tu nic do rzeczy. Chyba, że masz na myśli branie ślubu w wieku 20 lat to rzeczywiście jest lekkomyślne zachowanie.
Depresja może pojawić się w takiej relacji jeśli jest niepewność i brak poczucia stabilności związku. Moim zdaniem nic sensownego się nie zbuduje w takiej relacji, ale w sumie skoro niektórym ludziom to pasuje to mnie nic do tego jak ktoś żyje.

Jak dla mnie układ praktycznie idealny
Nie potrzbuję sponsora, ani też prasowania cudzych koszul... ale uważam, że towarzystwo sensownego mężczyzny w rozsądnych dawkach bywa całkiem przyjemne. Wspólnie spedzony co któryś weekend, część urlopu, jakieś święta... to byłaby wystarczająca "porcja" mężczyzny w moim życiu. Problem polega na tym, że Twoje potencjalne partnerki są na innym etapie życia niż ja i najczęściej chcą bliższych emocjonalnie relacji. Szukaj, może znajdziesz.Różni są ludzie na świecie

Są przecież takie związki zalegalizowane i nie gdzie jedno z partnerów ciągle przez wiele lat pracuje daleko poza miejscem zamieszkania i widują się co kilka dni lub nawet rzadziej.
Kierowcy TiRów, piloci wycieczek, pracownicy budów, dróg i wiele innych zawodów o marynarzach nie wspominając.
Da się tak żyć i związki te mogą być trwałe.

W sumie moja teściowa też czegoś takiego szuka żeby się czasami spotkać, seks żeby był, jakiś wyjazd na wakacje, żeby jej lodówkę naprawił jak trzeba, ale żadnych wspólnych zobowiązań, żadnego mieszkania razem i rozmów o wspólnej przyszłości.

Tylko ona też jest już po 40tce, więc może Autor musi jeszcze 10 lat poczekać

Autorze, rok temu albo dwa lata temu dość głośno było o facecie, ze Szwecji bodajże, który ożenił się sam ze sobą.
Przedstawiony przez Ciebie pomysł na związek jest, moim skromnym zdaniem, po prostu idealny, jednak chyba nie dla Ciebie. Mam na myśli Twój wiek i jak domyślam się raczej będziesz celował w kobietę mniej więcej w Twoim przedziale wiekowym, jeśli jeszcze nie w młodszej.
W związku z tym ciężko Ci będzie znaleźć kobietę, ponieważ zdecydowana większość kobiet w tym wieku marzy o dziecku, o założeniu rodziny, w której dziecko powinno mieć ojca na co dzień.
Na Twoją wizje związku pozytywnie mogłaby zareagować kobieta sporo od Ciebie starsza, ponieważ takie kobiety rzeczywiście cenią sobie święty spokój na co dzień, a jeśli brakuje im faceta, to może tylko w wolne dni, święta, jakieś wyjazdy na urlop itd.
Ja mam mniej więcej taki układ, jaki opisałeś, ale mam też swoje lata i uwierz mi, jest mi tak dobrze, że w życiu nie zgodziłabym się na więcej.
Dwie dekady temu albo nawet trzy nie zgodziłabym się na taki układ, jaki mam teraz. Człowiek miał kiedyś więcej sił, więcej cierpliwości i więcej tolerancji na zalety oraz przywary drugiej osoby. Zawsze więc mieszkałam w rodzinie, po prostu miałam rodzinę. 
Coś się jednak zadziało po drodze i skończyłam jako osoba żyjąca sama. Najpierw nie było we mnie zgody na coś takiego, trochę cierpiałam, jednak lata mijały i człowiek przyzwyczaił się do samotności w czterech ścianach. Mało tego, z czasem bardzo to polubiłam.
Dzis nie byłoby takiej opcji, żebym chciała z kimś mieszkać. Nie zniosłabym czego takiego.
Kiedyś, dawno temu nie wyobrażałam sobie życia bez drugiej osoby.
Teraz wystarcza mi znajomi i tzw facet dochodzący. Jemu też taki układ odpowiada, oboje mamy identyczne podejście do tego, co jest między nami i robimy tylko to, na co mamy ochotę. Pełna wolność. Dla mnie ideal związku.

Ze swojej strony życzę Ci, byś znalazł kobietę dla siebie, jednak musisz nastawić się na problemy, bo na wszystko jest zawsze odpowiedni czas albo jest za późno lub za wcześnie.

Pewnie,  że  możliwy jest związek gdzie widzicie się w weekendy.  Trudno o taki ale jest to możliwe.  Trudno  ponieważ większość kobiet dąży do domu z białym płotem.  Natomiast są i takie,  którym raz na tydzień wystarczy a na co dzień  kontakt telefoniczny  czy poprzez wiadomości.

W teorii pewnie tak, nawet pociąga mnie taka wizja partnerstwa na pół gwizdka, bo jak wyobrażam sobie siebie w związku to obawiam się wielu z tych rzeczy o których piszesz - głównie zależności, potrzeby dostosowania się, dogadywania, mniejszej wygody jeśli chodzi o podejmowanie decyzji, czekania na drugą osobę, ale też odpowiedzialności za tę osobę, dbania o nią. Uruchamiają się moje różne schematy - nie chcę być jak matka, nie chcę być niewolnicą, nie chcę dbać o innych kosztem siebie, nie chcę być dla kogoś wypełnieniem itd.

Ale wiem, że raz, to moje obawy i zahamowania wynikające z wychowania i takiej rodziny a nie innej, i moje bariery są tylko w moim mózgu. Dwa - nie da sie mieć partnera czy partnerki bez współzależności. To po prostu nie istnieje. To, do czego dążymy - miłość, bliskość, spełnienie, brak poczucia samotności, bycia tą jedną łódką dryfującą po morzu itd. bierze się właśnie z współzależności. Która jest piękna i potrzebna - to jedna z podstawowych potrzeb człowieka, być w grupie,  wśród ludzi dla których jest się ważnym. Nie ma jednego bez drugiego. Albo jestem ważny i jestem na co dzień, albo sorry, nie jesteś na tyle ważny, żebym swój projekt odłożyła na bok, żeby zawieźć Cię w środę do stomatologa, mój czas dla Ciebie jest w weekend.

Takie sztywne granice w wyobraźni - bardzo wygodne, bezpieczne, trzymające w dystansie, nie pozwalające się zlać, skleić, stracić swojej indywidualności.
W praktyce? To nie ma prawa zadziałać przy tak sztywnych założeniach, że tak ma być i tylko wyłącznie w ten sposób. Bo jesteśmy ludźmi, którzy mają poza planami na życie, potrzeby bliskości, bycia ważną, potrzebą, widzianą, uwzględnianą, docenianą, bycia blisko w takim zakresie, jakiego potrzebuje, który nie jest zależny od arbitralnego systemu tygodniowego, a bardziej od tego co się dzieje w moim życiu...
Ta ładna wizja rozwala się w momencie, gdy wyobrażam sobie, że zdechł mi kotek i chcę w środku nocy przyjechać, przytulić się, ale czuję, że nie mogę, bo nasza umowa zakłada, że nie przeszkadzamy sobie w tygodniu.

Znam parę, gdzie taka relacja się sprawdza, ale oni są po 50-ce. Mieszkają w miastach oddalonych o ok. 150 km, rozwodnicy, każde z nich  ma dzieci, firmy na miejscu, znajomych. Być może na emeryturze zamieszkają razem. Póki co spędzają razem weekendy, wakacje i święta, on bywa w jej mieście czasami służbowo.
Niektóre kobiety też pracują w delegacjach poza domem, jak choćby pani inż., która ostatnio gościła u nas w firmie, pracująca przy budowach dróg. Ciężko będzie znależć z takim kryterium, bo przecież przede wszystkich trzeba się dobrać osobowościowo, ale kto nie próbuje, ten nie pije szampana.

To zależy, kto ma jaką pracę, pół mojej firmy tak pracuje przez większość roku (praca delegacyjna u klientów wykonując różne projekty/zlecenia). Poniedziałek wcześnie rano wyjazd, przyjazd w piątek wieczorem, czasem jak projekt łatwiejszy uda się zjechać w czwartek wieczorem. Ludzie są w małżeństwach, mają rodziny, budują domy, wyjeżdżają na wakacje. Ot, taka praca.

Byłam w takim układzie, trwał całkiem długo.
Ale poznałam kogoś, zakochałam się i relacja się rozleciała, mam dzieci, pracę, jestem niezależna, wiem jedno - gdybym rozstała się z obecnym partnerem, długo dochodziłabym do siebie, potem raczej weszłabym (o ile w ogóle) znowu w tryb spotkań weekendowych.
Żadnych związków.

Ja uważam, że jak najbardziej istnieją kobiety, którym by takie coś odpowiadało.
Byłam w kilku związkach, niektórych na odległość. I powiem szczerze lepiej odnajdowałam się w tych na odległość. Może to brzmi przykro, ale tak jest. moze to kwestia przyzwyczajenia się do swojej rutyny i po prostu uwielbiam niezależność. Ale też nie chciałabym być traktowana jak jakaś dama do towarzystwa co ma wydzielone godziny na spotkania.
Myślę, że mnóstwo jest takich niezależnych kobiet , co cenią sobie wolność ( mam tu na myśli własny plan dnia, czas dla samej siebie itp a nie jakieś otwarte związki) którym pasowałaby taka relacja. Ale też nie ma co się zamykać i z góry zakładać, że tylko i wyłącznie tak ma być. Możliwe, że spotkasz kobietę bez której nie będziesz wyobrażał sobie codziennego życia. Różne życie pisze scenariusze

"Jednocześnie nie wyobrażam sobie mieszkania z kimś na co dzień, posiadania dzieci czy tradycyjnego małżeństwa"

Abstrahując od bogactwa, ja bym się na to pisała, tylko ani stan, ani wiek nie ten

"Jednocześnie nie wyobrażam sobie mieszkania z kimś na co dzień, posiadania dzieci czy tradycyjnego małżeństwa"

Abstrahując od bogactwa, ja bym się na to pisała, tylko ani stan, ani wiek nie ten

"Jednocześnie nie wyobrażam sobie mieszkania z kimś na co dzień, posiadania dzieci czy tradycyjnego małżeństwa"

Abstrahując od bogactwa, ja bym się na to pisała, tylko ani stan, ani wiek nie ten

a zdajesz sobie sprawę, że w czasie nieobecności możesz mieć zastępstwo?