Niepewność życiowa zrozumienie własnych potrzeb a związek. - Netkobiety.pl

Trudno Ci coś poradzić.
Myślę  że powinieneś jak najszybciej zająć się sobą i terapią a nie romansami.
Pewnie jest jakaś pustka której inni nie są w stanie zapełnić. Ta Ukrainka to raczej ułuda.
Masz brak energii i szukasz kogoś energetycznego.
Jeśli nic że sobą nie zrobisz  to ją też "wyssiesz" i wyplujesz.
Po prostu musisz pracować  nad sobą  nad wewnętrznym zródlem energii byś  się z kimś wymieniał bo inaczej wyczerpiesz każdą baterię.

Ja widzę Cię trochę inaczej, nie postrzegam Cię jak Piotrusia Pana, bo to postać która powinna być dojrzała bo ma lata a Ty aż takich lat nie masz a czasy nie mamy wymagające, bo to nie zabory, ani też wojna, Ty masz konflikt wewnętrzny bo i stała partnerka coś Ci w życiu daje i Ukrainka coś obiecuje i kusi, to dobrze że masz skrupuły nie wiadomo tylko czy z powodu żalu nad partnerką czy nad sobą, z życiowego doświadczenia powiem Tobie tak, możesz wyjść z tego zauroczenia ale tylko wtedy jak będziesz bardzo tego chciał i zerwiesz totalnie kontakt, resztę zrobi za Ciebie czas i nie martw się nie osiwiejesz jak ordynat Michorowski w pewnym filmie to że tak zrobisz nie zapewni Ci szczęścia ze swoją dziewczyną bo jeśli ona na Ciebie słabo działa to nie mam pomysłu......możesz też iść na całość, zerwać z partnerką, zaszaleć z Ukrainką i też nie znaczy że to Ci da szczęście, czy tak czy siak musisz to przeprowadzić uczciwie i podjąć decyzję, nie próbuj zdrady bo to całkiem Cię skołuje, bywa czasem tak że każda decyzja jest bolesna i dopiero czas weryfikuje jej słuszność

Myśli o rozstaniu pojawiły się zanim poznałem Ukrainkę. Nie potrafiłem nigdy prowadzić rozmowy o naszym związku zwłaszcza ja wolałem wszystko przemilczeć albo w ogóle nie poruszałem tematu, poznanie było już później i pogłębiło mój kryzys. Nie jeden by po prostu miał w dupie i by jebn*ł drzwiami a ja nie jestem taki bezuczuciowy nie mam serca z kamienia choćbym chciał. Boję się poruszać takich tematów a w związku to powinno normalnie funkcjonować. Za bardzo o tym myślę i przejmuje się tym co pomyśli sobie moja dziewczyna gdy powiem jej, że chcę z nią zerwać, jak sobie poradzi i po prostu nie zniosę tego uczucia, że złamałem jej serce - już wolałbym aby to ona mi powiedziała że mnie zdradziła i bym to jakoś przeżył. O to chodzi, że czy nie za późno obudziłem się ze świadomością o własnym szcześciu i potrzebach - zaczynać wszystko od nowa o ile w ogóle.
Czy będzie błędem to, że chcę zaspokoić ciekawość zanim zgodzę się na kobietę z którą spędzę reszte życia, może wtedy uświadomię sobie w tym zakutym łbie co w życiu jest ważne i majjąc taki bagaż doświadczeń będę umiał podjąć decyzje  ? Nie chcę potem na łożu śmierci powiedzieć, że bałem się spróbować.

To wygląda trochę jakbyś chciał mieć ciastko i zjeść ciastko. Trochę spróbować czegoś nowego, ale trochę mieć też stare w odwodzie, jakby z nowym się nie udało.

Powinno, dojrzały człowiek komunikuje się ze swoim partnerem, nawet jeśli ma do zakomunikowania coś nieprzyjemnego. Na tym polega szacunek do drugiej osoby i odpowiedzialność za relację.

Ona sobie poradzi, natomiast nie do końca wierzę w czystość Twojej intencji. Raczej czuję, że byłoby Ci łatwiej, gdyby to ona zerwała i wyręczyła Cię w tym zadaniu. Troska o jej uczucia i własne raczej polegałaby na uczciwym podejściu do sprawy.

Po prostu chcesz być z kimś innym i próbujesz zracjonalizować sobie tę chęć tak, żeby brzydko o sobie nie myśleć, a przy okazji mieć powrót, gdyby sprawy z nową dziewczyną przybrały niepomyślny obrót. To tak nie działa. Każdy ma prawo żyć w szczęściu, ale warto zachować się przyzwoicie i wziąć odpowiedzialność za siebie i swoje potrzeby. Spróbuj się postawić na miejscu swojej partnerki. Wyobraź sobie, że to ona od Ciebie odpływa, nie porusza istotnych kwestii, milczy w kryzysach, lokuje uczucia w innym miejscu, obojętnieje - wolałbyś, żeby odeszła czy ciągnęła to dopóki nie złapie nowej gałęzi i marnowała Twój czas?

Widocznie decyzje podjąłem, ale strach nie pozwala mi wziąć i tak po prostu to skończyć.  Tak chciałbym zobaczyć jak to by wyszło z tą drugą przy założeniu, że mogę wrócić - wiem że tak się nie da.  I to jest to, że dopuszczam taką myśl, że przecież jak zakochanie by minęło w związku z tamtą ukrainką to przecież będzie rutyna taka jak mam np. teraz i jestem tego świadom, że dzień po dniu będzie taki a nie inny będzie po prostu zwyczajnie.
Gdyby nie pojawiła się ta nowa to bym nadal był z moją, jednak nie zmieniło by to faktu, że byłbym ciekaw tymbardziej że zanim poznałem tą drugą to myśli już takie były, gdy pojawiała się taka  typowa codzienność. Co do seksu z tą nową to dałem radę i tutaj na prawdę nie chodzi o myślenie ch*jem tylko o te zauroczenie które się ciągnie już drugi rok i co raz bardziej doprowadza mnie do szału i takiej beznadziejności w tej sytuacji.
Ze strony mojej kobiety nie mam absolutnie ŻADNEGO powodu aby skończyć związek i to mnie właśnie boli - ta głupia zachcianka, która może być albo gwoździem do trumny albo jakimś odmienieniem życia. Moja kobieta na prawdę jest dobra i to sprawia, że mam ochotę strzelić sobie w łeb za to, że myślę o takich rzeczach. W tych kwestiach nadal jestem niedojrzałym złamasem i szukam na siłę wytłumaczenia.

Ale czemu Ty czekasz na powód od niej? Żeby uciszyć swoje wyrzuty sumienia?
Wystarczającym powodem do odejścia jest to, że chciałbyś bardzo spróbować z inną. Że jej nie szanujesz na tyle, żeby z nią otwarcie rozmawiać. Że zatajasz "przyjaciółkę" i do niej wzdychasz za jej plecami. Gdzie tu miłość? Troska? Chyba tylko o siebie i swoje ego. Kreujesz się na takiego dobrego i wrażliwego, a tak naprawdę masz gdzieś jej uczucia i liczy się tylko to, że Tobie jest wygodnie i nie musisz poruszać trudnych tematów.
Weź odpowiedzialność za swoje uczucia, decyzje, życie. Nie uciekaj, nie chowaj, nie ukrywaj.
Tak jak napisała Wielokropek - wystarczy, że pokażesz jej wątek. Bardzo szybko zdecyduje o rozstaniu, skoro tak bardzo Ty nie chcesz tego zrobić.

mlody jestes, rodziny wsparcie żadne i może chciałeś mieć jakąś stabilizację, stworzyc dom itp itd... ale jeśli to 1 dziewczyna, partnerka.. nie "wyszalałeś się" -pytanie czy to ta może dręczyć az w końcu skrzywdzisz ją i siebie. Jeśli już takie pytania sobie zadajesz to chyba sygnał, że coś się wypaliło, po 6latach to z reguły występuje kryzys - i co z tego że ona taka dobra.. trawa u sąsiada zawsze zieleńsza, w każdym związku wczesniej czy później nadchodzi rutyna, ciekawa sąsiadka czy znajoma z powłoczystym spojrzeniem...  Ale rozmawiać trzeba potrafic o wszystkim, to się będzie mścic.. jesli tu kuleje to z każdą będzie srednio po jakimś czasie... wcześniej już przed poznaniem tej ze wschodu chyba miałeś wątpliwości - może ta dziewczyna to nie ta jednak... chyba nie jesteś najlepszą wersją siebie przy niej? porozmawiaj z nią uczciwie - może da się tu cos naprawić, nie bądź z kims z litosci.. z drugiej strony jesli ukrainka taka inna - przeciewienstwa niby się przyciągają ale na dłuższą metę ciezko tak wytrzymać..

Przyjęta przez Ciebie strategia, biedactwa, dla większości osób nie jest atrakcyjną. Mało kto ma ochotę zaadoptować dorosłego człowieka, chronić go przed okrutnym światem i być dla niego (toksycznym) rodzicem.

Druga opcja: jesteś trollem.

Nie jestem żadnym trollem, co do strategii biedactwa w życiu codziennym nie lituje się nad sobą nad własnym losem, ale udaję pewnego siebie. Ale tak na prawdę wewnątrz siebie zdaję sobie sprawę, że to tylko maska. Obecna kobieta zna moje słabości i akceptuje to. W znajomości z inną kobietą mogę udawać pewnego siebie, ale prędzej czy później wyjdzie to, że jestem jaki jestem a jak wiadomo nikt nie będzie chciał być z kimś takim jak ja ze względu na to, że taki ze mnie biedak.
W ciągu tego roku myślenie o tej drugiej było już natarczywe, tak na prawdę jej nie znam i wydaję mi się, że w mojej głowie powstał jakiś wyidealizowany obraz. Nie chcę nikogo ranić a ranie wszystkich łącznie ze mną paranoja.
Ja nigdy nie miałem żadnej dziewczyny czy tam kochanki - podejrzewam, że gdybym już w wieku nastoletnim posiadał jakieś dziewczyny to takie decyzje łatwiej mi by przypadały a tak jestem przyzwyczajony, że jest mi dobrze ale co z tego skoro jestem nieszczęśliwy i im dalej w tym siedzę to dalej zatracam się.
Jestem wiecznie niepewny a do tego stresuje się każdą pierdołą, nie mówie o swoich uczuciach, zadowalam wszystkich tylko nie siebie, doradzam innym ale nie radzę sobie z własnym życiem i piszę o tym na forum, bo tylko tutaj mam odwagę anonimowo to wyznać. Może najlepiej jak w ogóle zostanę sam, ale zaraz 30 na karku i będę starym kawalerem, bez dzieci a moja wyjazdowa praca też nie pomaga w nawiązywaniu relacji a co dopiero o budowaniu rodziny. Nic oprócz jakiś tam pieniędzy, które zarabiam i kurczowo trzymam na koncie nic innego nie posiadam. Gdybym tylko spotkał moją obecną kobietę później jak bym dowiedział się czego tak na prawdę chcę to by było świetnie, ale to gdyby babcia miała wąsy.

No to zacznij rozwiązywać te problemy o których mówisz. Tak naprawdę to jest realna droga do lepszego życia, a nie wybór między obecną a potencjalną. Wybacz jeśli już pisałeś a ja nie doczytałam, próbowałeś aktywnie brać się za swój rozwój np na terapii?

Niepewność to moje drugie imię i nie wiem co może być powodem, że nie potrafię podjąć takich ważnych decyzji i jest to o tyle przeszkoda, że odbija się w pracy dlatego tak ciężko mi przeskoczyć wyżej - bo papiery już mam mogę śmiało uderzać ale strach mnie blokuje i wiedza jak dużo nie wiem mimo zapewnień kolegów, że oni też mało wiedzą a jednak są wyżej jakoś nie mogę się przekonać do siebie samego - postawiony problem w ich sytuacji zostaje rozwiązany natomiast ja mam jakąś trudność. Co do dziewczyny to czujemy się razem dobrze i nie muszę przed nią nic udawać, natomiaast muszę udawać gdy idziemy do jej znajomych - bo nie chcę aby mówili że jestem nudny to udaję że np. interesują mnie te rzeczy o których oni mówią mimo, że wcale tak nie jest. Raz na sylwestrze kolega podczas jednych z zabaw które po prostu nienawidzę powiedział "niby w żartach" że jestem nudny jak flaki z olejem, trochę mnie to przybiło ale no taki właśnie jest mój obraz. Nie mam za bardzo o czym rozmawiać z ludźmi jak tylko o pracy i pogodzie i takie mają o mnie zdanie. Może powinienem pomyśleć nad jakimś psychologiem, może ma to sens. Te problemy są na tyle złożone, że z jednej strony chcę rozwiązania np. zerwanie z dziewczyną, ale z drugiej strony - przeprowadzka, opłacanie samemu mieszkania zniechęca mnie do tego, aby te kroki stanowcze podjąć. Chcę zmian i nie chcę zmian. Totalnie bez sensu.

Jesteś młody, nie masz ślubu, dzieci, jednak nie skończyłeś w bok.
Musisz tylko uwierzyć w siebie.
Poukładać sobie wszystko.
Zdradą zniszczysz to co masz w tej chwili, nawet jak się nie wyda. Ale czy to co masz teraz jest na tyle ważne i wartościowe, żeby rezygnować z innych dróg życiowych?

Bo nie żyjesz tak, jak chcesz.

Jak brzmi odpowiedź?

A ja Cię nie zjadę. Wiesz co jest najuczciwsze w tej sytuacji? Uwolnić swoją partnerkę, ktora mysli ze jest w dobrym związku.
Nie piszę tego z przekąsem. Naprawde uwazam, ze osoby szukające wrazen na boku nie doceniają swoich partnerów. Trzymają ich w odwodzie jakby z kochanką nie wyszlo. A Twoją dziewczynę ktos moze szczerze pokochac, oszaleć na jej punkcie. I ona na to zasługuje. Ja mam tak teraz. Moj maz mnie zdewaluowal w glowie. A teraz jest ktos kto sie mega zakochał, dużo bardziej niz ja..
Ale nie winie Cie. To pierwsza partnerka. Zycie jest jedno. Skoro już teraz tak sie czujesz - na 100% kiedys ją zdradzisz. Naprawde uwolnij ją. I daj też sobie szansę na nowe zycie.
Nie bądź kolejnym beznadziejnym zdradzaczem.
Jedyne ck mnie mega razi w Twoich postach to automatyczne wchodzenie w role ofiary. To pewnie po śmierci rodziców. Ale popracuj nad tym.

Pain ma rację, skoro masz wątpliwości, nie ciągnij tego, daj szansę i sobie jej na ułożenie sobie życia.

Mysle, ze wiele osob tak czuje czasami jak Ty, ja tez, ale co innego po 20 latach małżeństwa przy dzieciach, kredytach, gdy włącza sie rozsadek i kalkulacja, Ty jestes bez zobowiązań.

Moja partnerka ma tylko matkę - można powiedzieć, że ojca nie zna bo uciekł od rodziny. Matka w innym mieście sama niedługo idzie na emeryture. Można powiedzieć, że moja partnerka też nikogo nie ma i to w jakiś sposób mnie też przeraża zostawić ją ot tak ale z drugiej strony nasze losy są zbliżone, też przez to mam wątpliwości. Ona mi ufa a ja chcę zostawić ją samą, bo zachciało mi się wyszaleć to zwykłe skurwysyństw* niby powinienem myśleć o sobie - żyć tak jak chcę, ale nie potrafię mieć wszystkiego gdzieś i po prostu się nie przejmować.

Gdy wyjeżdżałem na studia powiedziałęm sobie, że się zmienie - nowe towarzystwo, będę bardziej imprezowy i poznam ludzi, wyjdę z własnego cienia. Plan w sumie się udał i żeby było śmieszniej to trafiłem na swoją dziewczynę na 1 imprezie w nowym mieście i od tamtej pory jestem z nią oprócz tego poznałem masę ludzi czy to na studiach czy po prostu poprzez znajomości mojej dziewczyny. Ale po tylu latach wróciłem znowu do punktu wyjścia - studia się skończyły i nagle ludzie powyjeżdżali a jej znajomi pokłóceni i spotykanie ich było zawsze na raty, bo ten nie gada z tamtą itp. I w ostateczności znowu wróciłem do tego stanu beznadziejności można powiedzieć, że pomiędzy wyjazdami na delegacje wegetuję. Kiedy ona idzie do pracy to ja siedze w domu, znalazłem sobie zajęcie robótki ręczne - dekupaż, siłownia, bieganie ale to nie to. Jestem w związku, ale mimo to czuję samotność i z utęsknieniem wracam do rodzinnej miejscowości bo rodzina i dobrzy znajomi. Jestem typem człowieka, który co prawda nie otacza się ludźmi, ale ma kilku na prawdę dobrych przyjaciół i Ci wszyscy są w rodzinnej miejscowości. Jak wyjeżdżałem to strasznie się cieszyłem, bo to wiadomo większe miasto a u mnie w małej mieścinie 10 000 ludzi nie ma jakiś extra sklepów a wtedy to było w jakiś sposób ciekawe dla mnie. Teraz po tylu latach w dużym mieście denerwuje mnie tłok a sklepy już na mnie wrażenia nie robią. Inna sprawa, że przez mój okres przebywania po za moją rodzinna miejscowością sporo ominęło mnie wśród życia znajomych, wspólne spotkania, grile na działkach po prostu minął mnie dobry czas a teraz sporo z nich ma już dzieci a mnie nie było tam, tracę powoli bliskie kontakty z nimi - wiem życie. Z rodziną podobnie - szybkie spotkania bo zaraz powrót a tak to rozmowy przez telefon a wiadomo że to nie to samo.
I teraz sobie myślę, że ukrainka to kolejny powód do powrotu do mojego miasteczka, powrót do ludzi których dobrze znam i odpoczynek od tych tłoków i zgiełków dużego miasta. Swego czasu twierdziłem, że nie powrócę do swojej mieściny, że to za małe jest - ale będąc sam w dużym mieście też nie jest idealnie. Ale czy mój powrót nie byłby krokiem wstecz ? Może przemawia za mną nostalgia wspomnień i po tygodniu zatęsknie do tych tłoków na ulicach ?

Dzisiaj mam myślenie, że zerwanie co najlepsze co mogę zrobić dla siebie i dla niej a jutro będę myślał, że najlepsze jest zostać i po prostu zerwać kontakt ze wszystkimi i próbować żyć w kłamstwie, ale tylko do czasu.

Facet z tego co pisze to:
Nie jestes tak naprawde szczesliwy
Nie kochasz partnerki tylko jestes dla komfortu i kalkulacji oplacalnosci - egoizm w czystej postaci.
Gdyby ona to przeczytala co tu wklepales dowiedziala by sie z kim naprawde jest i niekoniecznie chcaila by to ciagnac.
Ciaganac to meczace zycie we dwoje okradasz ja z szansy na cos lepszego.

Pedejmij sam decyzje i odpowiedzialnosc, konsekwncje wyboru na tym polega doroslosc
Zamiast brac zycie w swoje rece i isc do przodu to wyciskasz tu smuty.
Nie ta to inna nie ukrainka to moze ruda z islandii albo hinduska z indii. Swiat stoi otworem jeszcze bo nie wiadomo kiedy to wulgaryzm
Nie jestes na swoim i dobrze, jestes bardziej mobilny i latwiej ci bedzie wszystkim trzasnac.
Praca to nie wiezienie tez mozna zmienic tym bardziej dzis.
Ciagnie cie do pierdziszewa (korzenie i korzonki) to smigaj.  Trudniej poznac kogos ale to tez nie przewidzisz.

Co przeżyjesz to twoje sprobuj jak najwiecej , wtedy poznasz nowe smaki a to pozwoli ci sie lepiej  ogarnac.

Oprócz tego, czego "nie chcę" w życiu, masz też zdanie "chcę". Łatwo jest mówić "nie chcę tego, tamtego, nie chcę być sam, nie chcę być z nią, nie chcę jej zranić, nie chcę wyjeżdżać, nie chcę żeby było trudno..."
A co chcesz?

I to jest pytanie o tyle podchwytliwe, że wymaga pracy. Bo ty, autorze, nie znasz w ogóle siebie. Nie masz pojęcia czego chcesz, kim jesteś, jakie uczucia Tobą kierują, jakie przekonania dyktują Twoje decyje, które zranienia zatrzymują Twój rozwój, co jest dla Ciebie najważniejsze, jakie masz priorytety, czemu pewne rzeczy budzą Twoje emocje. Sam to nazwałeś "nieznajomość własnych potrzeb" i smutne będzie Twoje życie, gdy ich nie poznasz i nie zrozumiesz. Żyjesz jak dziecko we mgle, tylko reagujesz na świat, rzeczy które Ci się przydarzają, nie do końca wiedząc, czemu się przydarzają i czemu akurat tak reagujesz.
Gdybyś znał siebie, to nie miałbyś takich rozmkin - nie wiem czemu się zakochałem, nie wiem czemu mam gulę w gardle gdy wyjeżdżam, nie wiem czemu reaguję na partnerkę obojętnością, nie wiem dlaczego tak trudno mi mówić o trudnych rzeczach, nie wiem czemu denerwuje mnie teraz moja dziewczyna, nie wiem czemu nagle jest "tą jedyną", nie wiem czego oczekuję od życia... i tak można bez końca.

Nie wiesz.

No to się wreszcie dowiedz. Nie jesteś pierwszy ani jedyny. Nie żyjemy w kraju, gdzie ktokolwiek nam pomaga specjalnie nazywać swoje uczucia, emocje, potrzeby. Ale to nie wymówka - jesteś dorosły, zarządzasz swoim życiem więc możesz zapisać się na kurs nazywania swoich uczuć i potrzeb. Nazywa się on terapią.

I dopiero jak się dowiesz kim jesteś, jakie są Twoje uczucia i jakie masz wartości, przekonania i potrzeby, zacznij budować życie zgodne właśnie z tym.

Jesteś sam na świecie to najtrudniejsze co może spotkać. Rodzina daleko. Z kim masz porozmawiać..,swobodnie pisz tutaj.

Nie piszesz smutów, po prostu tutaj rozmawiamy.

To co czujesz to są normalne wątpliwości, niepewności, rozterki, samotność wśród ludzi.

Dobrze, że piszesz, wiedz że nie jesteś sam, inni również tak mają. Też boksują się z życiem, nie umieją podjać decyzji, błądzą i raz wybierają dobrze, a raz źle. To jest normalne.

Powoli przemyśl swoje pragnienia, wyobraź sobie siebie za rok, gdzie chcesz być, co robić?

Małymi kroczkami podejmuj decyzje. Nic nie jest ostateczne.

Porozmawiaj z dziewczyną, spotkaj się na kawę czy spacer z drugą Panią. Sam idź do parku. Rób na co masz ochotę.

Psycholog pomoze w pracy nad sobą. Pisz co przychodzi do głowy i nie przestawaj myśleć.

Euforia i pewność, że chcę co kolwiek zmienić powoli mija i wspominam stare czasy oraz wspólne chwilę. Gdy tak czasem patrzę na nią z boku to ona jest na prawdę fajna, zabawna świetnie się przy niej czuję wiecie takie swoje specyficzne zachowanie jak np. zabawa z naszymi zwierzakami sprawia jej tyle radości i gdy to widzę to po prostu raduje mnie to i jest na swój sposób urocza i to mnie też blokuje i wracam do tego fundamentalnego pytania czy chcę to zostawić ? Ale ją już zdradziłem a myślami byłem przy innej tyle razy, że nie mogę. Straszne jest to, że wiele rzeczy nakłada się teraz po moim powrocie będziemy mieli 6stą rocznicę..ona wzięła urlop i myślała nad wakacjami w ciepłe kraje.
Wiem, że ludzie poznają się i układają życie grubo po 30stce, ale ja mam nie wiem dlaczego parcie na to, żeby już teraz mieć wszystko. Czuję się trochę jak w wyścigu szczurów, chciałbym mieć dzieci przed 30 rokiem życia, własny kąt i ułożone życie i w ogóle.

Czyli przed uczciwą rozmową najbardziej blokuje Ciebie to, że Twoja dziewczyna uroczo bawi się z psem... Na jak długo wystarczy taka niby miłość?
Bądź choć raz w życiu szczery i z nią i ze sobą.

Po prostu momentami jest urocza i podoba mi się to a z drugiej strony mam dość, gdy narzeka na wszystko a ja mam wrażenie jak bym był w związku z 20letnim stażem - bycie z litości do niej też daję się we znaki, bo jak mówiłem ona i ja nie mamy za bardzo jakieś rodziny - nie wiedziałem, że zerwanie może być takie trudne. NA prawdę ile razy sobie przypomnę, że chciałem to skończyć a jak sobie wyobrażam to zerwanie to łzy same mi się cisną do oczu. Muszę coś do niej czuć albo jestem jakiś popierdolo*y
Powiedzcie mi z Waszego doświadczenia - związki nigdy nie są idealne i nie macie czasami myśli na zasadzie - ale on mnie denerwuje, zaraz nie wytrzymam albo czy wy będąc w wieloletnich związkach nie miałyście w pewnym momencie jakiś wątpliwości ? Domyślam się, że jak już macie kredyt, dom to już jak ktoś wyżej wspomniał jest sporo kalkulacji, ale zanim to wszystko się zdarzyło jak postrzegaliście wasze związki? Planowałyście przyszłość i w pewnym momencie okazała się nagła zmiana planów z powodu rozstania albo dochodziliście do jakiś wniosków ? Czy po x latach małżeństwa potraficie rozróżnić, że jesteście z kimś bo się kochacie czy to po prostu zwykłe przyzwyczajenie ? Jak definiujecie miłość ?
Mój związek w pewnym momencie się zatrzymał - w środku tej stagnacji pojawiła się ukrainka pełna energii, życia, ale nie wiem czy to właśnie nie jest tylko efekt tymczasowy bo patrze na nią przez różowe okulary. Głupio mi to przyznać, ale chyba tak - chciałbym zasmakować życia, ale w moim wieku powinienem już mieć poukładane to wszystko. Za dzieciaka byłem za wstydliwy i dziewczyny nie miałem i zaczcąłem dopiero od studiów i gdzieś tutaj zatarły mi się moje pragnienia z tym, że jestem co raz starszy i że powinienem być już odpowiedzialny i ułożony.  Stwierdzenie, że będę żałował do końca życia nie wykorzystanych szans to broń obusieczna. Mogę żałować, że zostałem i nic nie zmieniłem a do tego tkwiłem dalej w kłamstwie a zdrugiej strony mogę żałować, że wybrałem tą drugą a ta okazała się zupełnie inna i zerwałem dla niej związek i dopiero wtedy uświadomię sobię, że to był prawdziwy związek mimo moich wątpliwości trzeba było zostać i mieć ten wewnętrzny spokój, który jest chyba najważniejszy a ja nie potrafię tego docenić.

Czytam te wątki na forum  zdradach i związkach. Co się dzieje z ludźmi, że nagle rażeni piorunem zmieniają swoje życie z dnia na dzień zwłaszcza, że przesłanki, które nimi kierują są kompletnie pozbawione sensu, są wręcz nielogiczne. Wystarczy, że zakochasz się w innej i nagle twój świat staję na głowie i w ciągu 5 min niszczysz to co budowałeś latami dla chwili zadurzenia się w innej osobie.