Dezorientujace zachowanie meza - Netkobiety.pl

Wyobraź sobie, że jest mąż i żona, którzy badzo się kochają. Mówią sobie czułe słówka, wysyłają serduszka sms-ikami, mówią rodzinie że są szczęśliwi. Noo... tylko on czasem strzeli sobie wieczorem kielicha, a jako że lubi "mieszane sztuki walki MMA", to bije żonę aż do nieprzytomności, do krwi. Ona sobie tam leży i krwawi, ale rano on znowu jest miłym misiem...

Co byś doradziła tej kobiecie? Ja bym doradził aby odeszła.
Co by ta kobieta powiedziała? Że mąż miał chwilę słabości, ale już jest dobrze... do następnej bitki.

Twój mąż to taki psychol włąśnie.
Twoja bitka:

On mnie nie bije, nigdy reki na mnie nie podniosl. Nie ma zadnych nalogow. Jest tylko jeden duzy problem w nim: nie potrafi otwarcie mowic o tym co mysli, czuje i co  go boli. Mowi o tym tylko gdy ja to na nim wymusze swoja zloscia. Mowi mi ze nie mial we mnie wsparcia, ja kilkukrotnie odchodzilam z pracy bo mnie dorosle zycie przerastalo. Mam 26 lat, on 28. Poznalismy sie jak mialam 21 lat. Ja zrozumialam swoje bledy i sie do nich otwarcie przyznalam jednak on mowi ze mi nie ufa ze znowu bedzie ze mna ok a po kilku miesiacach znowu odejde z pracy i zaszyje sie w domu na pol roku. Teraz gdy zmienilam sie z obawy przed tym ze go strace to on twierdzi ze ja sie zawsze zmieniam jak mam przyslowiowy noz na gardle i to sie jemu we mnie nie podoba. Przez ostatnie dwa tygodnie zmienilam sie jak nie do poznania, porzucilam calkowicie zle nawyki, zadbalam o siebie, dom, intensywnie szukam pracy i juz jedna nawet znalazlam. Mialam problem sama ze soba, on mi mowil ze przeciez nie mam powodow do bycia uzalezniona gdy on mnie dobrze traktowal. Mysle ze wzial to bardzo personalnie. Nie bylam uzalezniona od alkoholu czy uzywek typu papierosy czy narkotyki. Moim uzaleznieniem byl cukier, pochlanialam ogromne ilosci bo nie radzilam sobie z emocjami. Nie bylam otyla nigdy tylko brzuch wiecznie wydety od ilosci tego sztucznego jedzenia. Obecnie jestem zupenie innym czlowiekiem, za tydzien zaczynam moje kursy w college, ide do pracy, zachowuje sie tak jak powinnam ale on i tak caly czas mi nie wierzy. Nie wierzy ze jest mozliwa az tak drastyczna zmiana w przeciagu 2 tygodni. Ja wierze bo poznalam siebie i wiem ze stac mnie na jeszcze wiecej. Albo w to uwierzy albo odejdzie. Trudno, musze sie z tym pogodzic.

Mimo wszystko nie rozumiem jego postepowania, rozumiem ze jest zraniony ale takie teksty w stylu juz cie nie kocham i odtracanie to bardzo szczeniackie i niedojrzale zachowanie moim zdaniem.

Gdy proponowalam mu terapie u psychologa powiedzial ze on sam tego psychologa "naprawi".
Szczera rozmowa z jego strony to tylko wbijanie szpili. Musial sie naprawde ostro wkurzyc ze az tak sie odsuwa.
Moim bledem bylo to ze go nie dowartosciowywalam. Nawet teraz widze, ze gdy ja go nie komentuje to on sam na glos sobie mowi komplementy.
Niby pol-zartem pol-serio. Gdy bylam z nim na zakupach w niedziele i jak widzial ze mu cos doradzam czy pytam o niego to czul sie wazniejszy.
Dzien byl dosyc mile spedzony ale po powrocie do domu znowu zaczal byc oziebly do mnie i widac bylo ze nie chce wiecej rozmawiac.

Rozmawialam na ten temat z jego rodzina, oni twierdza ze mu cos odwalilo. Mowia ze trzeba mu dac czasu ze mu przejdzie.
Dlatego ja sie zdystansowalam ale jak widac on jak dziecko wola o atencje. Czesto widze jak patrzy na mnie gdy ja go ignoruje.
Nie chce byc znowu zbyt mila bo on znowu bedzie sie odsuwal. Straszna dziecinniada. Na razie stwierdzilam ze po prostu skupie sie na sobie i czasem
go pochwale jak wyczuje ze tego potrzebuje. Jak po kilku miesiacach sie nic nie zmieni to wtedy faktycznie ja sama sie wyprowadze.
Nie w glowie mi obcy faceci, potrzebuje skupic sie na swoim prywatnym zyciu. On niech bedzie po prostu obok jak narazie.

Po pierwszym poście pomyślałam co za psychol ten maz ale już po drugim nie...
Bo najważniejsze zostało napisane wlasnie tam. Autorka latami byla skupiona na swoim " nie radzeniu sobie z zyciem" rzucaniu pracy , zaszywania w domu a maz w tym czasie musiał brać na klatę sytuację również ekonomiczną i pewnie obchodzić się z żoną jak z jajkiem bo ona akurat wtedy zajadała po raz enty stres i miała półroczna przerwę na siedzenie w domu na którą on zapewne pozwolić sobie nie mógł a tez mial swoje problemy. Jak mniemam te porzucenia pracy nie były  z nim ustalane a nawet jeśli to był pewnie na nie a Autorka i tak robila swoje. Teraz jest w ciężkim szoku ze maz się od niej emocjonalnie i psychicznie zdystansował heh. Uznała ze zawrzeszczy go to się chłopina odblokuje a tu guzik. No to uznała ze jak przez 2 tygodnie weźmie się do kupy i zacznie dojrzałe odpowiedzalne życie które wiąże się rownie z obowiązkiem utrzymania domu a nie siedzenia i objadania się ( nieważne czy z efektem nadwagi czy nie) to maz juz powinien ja niemalże po stopach całować z wdzięczności ze sie ogarnęła. A tu ponownie zonk. Ja się mu wcale nie dziwię. Skoro już wielokrotnie porzuciłaś pracę to wielce prawdopodobne ze i ta porzucisz. Tak po prawdzie to jej nawet jeszcze nie zaczęłaś a już odtrąbiłas sukces. Po drugie latami znosił Twoje akcje i 2 tygodnie ani nawet 2 miesiące nie wystarcza zeby naprawić szkody które zaistniały. On może naprawdę mieć już dość takiego życia i Ciebie wiecznie skupionej na sobie i szukającej atencji. Bo to Ty jej wiecznie szukałaś. Musiałaś odejść z pracy bo to i tamto a on to musiał rozumieć, musiałaś uzyskać jego reakcje w danym momencie a on musiał tej reakcji udzielić inaczej egzekwowalas to wrzaskiem i rzucaniwm wszystkim. No ma dość chlop i postanowił wkoncu zadbac o siebie i swoje potrzeby emocjonalne. Stąd oczekiwanie ze  jego osoba będzie ważna. A może też testuje na ile naprawdę się ogarnęłaś i można Ci albo zaufać albo naprawdę odejść bez wyrzutów sumienia ze zostawia się bezrobotną i uzależniona od siedzenia w domu  sierotkę.

Idealnie opisalas to wszystko. Zdaje sobie sprawe, ze on tak latwo nie wybaczy bo za duzo zlego sie wydarzylo i nawet tego nie oczekuje. Jednak ja do bledu sie przyznalam i absolutnie biore odpowiedzialnosc za to co sie teraz dzieje. Masz racje z tym siedzeniem w domu. On tez czesto mowil: To ty idz do pracy a ja sobie posiedze. Jako ze bylam w swoim chorym swiecie to kompletnie nie rozumialam tych aluzji. Bardzo ale to bardzo gryzie mnie sumienie, bo gdy sie zorientowalam ile w zyciu namieszalam to po prostu az czulam nienawisc do samej siebie. Ostatnie 2 tygodnie to bardzo silna refleksja nad sama soba. Akceptuje kazda konstruktywna krytyke bo to ona wlasnie mnie wyzwala. Zdalam sobie sprawe ze po prostu koniec robienia z siebie ofiary losu. Zycie jest brutalne i po prostu trzeba sie z tym zmierzyc, w koncu ludzie 100 razy gorsze wydarzenia w zyciu przechodza i zyja. W pierwszym tygodniu mialam tak silny stres ze juz chyba nic mnie bardziej nie zestresuje niz utrata ukochanej osoby.

Podejrzewam rowniez, ze mnie testuje. Nie jest taki calkiem obojetny, pamietam jak jego wujek mi powiedzial: "Nie wiem co sie miedzy wami wydarzylo ale widac ze musialas go naprawde porzadnie wkurzyc. Po prostu daj mu byc mezczyzna, przymknij sie na jakis czas az mu sie emocje uspokoja i bedzie dobrze"

Niestety ja jak to baba nie do konca zrozumialam calego sensu bo dalej bylam rozemocjonowana. Codziennie probuje metoda prob i bledow rozgryzc mojego meza. Dzis jednak pierwszy raz poczulam sie na tyle wyciszona, ze stwierdzialam ze po prostu bede dostosowywac sie pod jego nastroj. Jak on potrzebuje interakcji to ja bede mu ja dawac. Jak jest nie w humorze to po prostu milczec. Mysle ze potrzeba wiele czasu, intensywnej pracy nad soba oraz nad relacja miedzy nami. Nawet jego siostra mi mowila ze on jej wszystko wyjasnil i powiedzial ze daje mi czas na poukladanie sobie wszystkiego w glowie. Jednak gdy on mi powiedzial ze mimo wszystko gdy juz bede stabilna finansowo to on sie wyprowadzi. Pozniej po roku dojdzie do rozwodu... Te slowa tak bola ze szok. Moze on tak mowi teraz bo to jest swieze. Jego rodzina mnie bardzo lubi, wiedza o moich bledach bo im wszystko powiedzialam. Probuja go naklonic do zmiany decyzji, zeby tak latwo wszystkiego ie przekreslal ale ja tak sobie dzisiaj mysle zeby dali mu spokoj na jakis czas az on ochlonie. W przeciwnym razie bedzie sie czul zaszczuty a wiem ze to dobry facet, w sumie to az za dobry i jak widac wrazliwy tez.

Wiesz co,  mężczyznom zwykle imponują kobiety dojrzałe  emocjonalne,  co potrafią zatroszczyć się o stabilność finansową.  On po prostu  ma już dość bycia z dziewczynka  co tupnie  nóżka  i rzuci pracę...  Ale to już wiesz,  wyraźnie to wyraził.  Natomiast  martwię się,  że  Twoja przemiana  jest motywowana możliwością  straty  bliskiej osoby.  Mam tylko nadzieję,  że Twoje refleksje  były przede wszystkim  kierowane  naprawdę  chęcią  zmiany - dla siebie.  Inaczej to nie ma sensu. Co możesz zrobić?  Po prostu  żyć,  zatroszczyć się o siebie a cała reszta się ułoży.  Nawet biorąc pod uwagę rozwód.  Nie ten mężczyzna,  to inny ale wejdziesz  w relacje  już po lekcji  życia,  oby dojrzała.  Natomiast  myślę,  że potrzebujesz sama przede wszystkim terapii,  która  pomoże  Ci dojrzeć,  uporządkować pewne sprawy.  Powodzenia.

A ja Ci średnio wierzę Autorko. Bo motywacja wynikajaca z własnych przemyslen i dojrzenia do pewnych spraw to jedno a motywacja wynikajaca ze strachu ze maz odejdzie to chwilowe paliwo do działania.
Nie zgodzę się również z opinia części piszących ze mąż stosuje przemoc. On poprostu nie wierzy juz, węszy podstęp, manipulację ktora ma go kolejny raz urobic by  został a Ty byś mogła wrócić do swoich starych nawyków Autorko.
Zresztą  jeśli mowa o przemocy to rozpoczęła ja sama Autorka. Bo czym jest rzucanie przedmiotami w szale i robienie awantur? Gdyby to robił facet to byłoby skojarzenie ze za chwilę rzuci o ścianę żoną. Gdy rzuca i awanturuje się zona łatwiej uznać ze no cóż ekspresyjna, nieszkodliwa furiatka. Żeby nie było piszę to będąc kobietą
Także ja akurat męża Autorki rozumiem i również dzielę  przez 4 jej deklaracje. Zresztą brzmią dla mnie jakoś tak malo autentycznie jak cytowane z jakiegos podręcznika. Nie kupuję totalnej przemiany sposobu myślenia w 2 tygodnie. Predzej kupuję wersję ze Autorka zawsze miała świadomość jak powinna postępować ale dopóki udawało się być rozpieszczonym bachorem / pasożytem  a nie żoną to korzystała z tego chętnie. Teraz już się przelało mężowi  wiec trzeba szybko zmienić taktykę i nienadwyrezac dłużej juz i tak prawie nieistniejącej wyrozumiałości.

Rozumiem i doceniam Twoja szczerosc. Dlatego wolalam napisac to tutaj gdyz sie nie znamy i obcy ludzie moga spojrzec na ta sytuacje z dystansu bez stronnosci. Okreslic realia, jak to wyglada z zewnatrz. Oczywiscie nikt nie musi i nie bedzie mi wierzyl przez ten czas bo to faktycznie jest maloprawdopodobne dla ludzi z zewnatrz i ja jestem tego swiadoma.  Wazne jednak abym ja w to wierzyla i dala z siebie wszystko. Pragnienie zmiany nie wynika tylko ze strachu przed utrata meza lecz rowniez mojej wlasnej frustracji. Zawsze chcialam zyc inaczej, moja wlasna glowa mnie blokowala. Kiedy jest sie uzaleznionym w umysle jest mgla i niby cos tam swita ze tak nie powinno byc a mimo wszystko brak silnej woli i wiary w siebie ma wladze. Pewnie dlatego, ze sie nie kontrolowalam, szukanie pracy odkladalam w nieskonczonosc bo przeciez tam sa ludzie i trzeba z nimi rozmawiac albo mysli w stylu: i tak znowu trafie w miejsce gdzie bedzie dobrze przez pol roku a pozniej sie wypale i znowu to rzuce. Mialam problem z podejmowaniem decyzji, wyzwan, wiele rzeczy mnie przerastalo, trzesly mi sie rece i zwyczajnie nie radzilam sobie z wlasnymi emocjami. To mnie wprowadzilo w nalog. Mialam takie momenty w zyciu ze potrafilam przez 5 dni nie wychodzic w domu, bo na mysl ze na ulicy bedzie mnostwo ludzi mnie przerazalo. To sie nasilalo gdy coraz wiecej sie izolowalam i jadlam slodycze. Po odstawieniu calkowitym, nie czuje juz tych lekow, wychodze do ludzi bo teraz z kolei boje sie sama zostawac w domu przez dlugi czas. Obserwuje sama siebie i widze co mi szkodzi a co pomaga. Odkad rozmawiam z ludzmi czy to w internecie czy w realu, zupelnie inaczej sie czuje. Nie dusze juz tych zmartwien w sobie.

Rowniez nie zgodze sie z ta przemoca. Moim zdaniem on jest bardzo zraniony i dlatego mowi te wszystkie przykrosci pewnie z zemsty i to rowniez rozumiem bo sama tak mam. Byc moze mysli, ze to podstep bo tak to z zewnatrz moze wygladac. Dzis mysle, ze ta manipulacja byla nieswiadoma. To znaczy wiedzialam ze cos jest nie tak bylam egoistka. Nie myslalam o tym, ze to przeciez rani tez jego. Masakra

Po co mi nawyki przez ktore wpadam w agresje, placze, spie bardzo zle i jestem lekliwa, wrecz nieznosna? Po co mam do tego wracac skoro teraz jest mi duzo lepiej samej ze soba nawet jesli maz trzyma mnie na dystans?

Masz absolutne prawo mi nie wierzyc. Uwazam, ze czas pokaze.

Przemiana nie trwala w ciagu 2 tygodni, to byl proces ktory trwal intensywnie od 4 miesiecy, szlo mi to bardzo wolno ale zlosc meza to zwyczajnie przyspieszyla i cale szczescie. Stwierdzam przed sama soba, ze to byl strach przed odpowiedzialnoscia jaka spada na doroslego czlowieka. Syndrom Piotrusia Pana.
Szczerze, to ja nawet chcialam zeby na mnie nakrzyczal, dal wieksza presje, tak zeby dosadnie do mnie dotarlo. Nawet jesli nic juz nie da sie naprawic to w przyszlosci nie popelnie juz tych samych bledow w relacjach damsko-meskich.

Jak kolwiek glupio to dla was zabrzmi, nie mialam pojecia czego tak naprawde potrzebuje mezczyzna od kobiety, nigdy wczesniej sie nad tym nie zastanawialam, gdy pytalam meza to mowil, ze powinnam to wiedziec i czuc. Fajnie, tylko ze byloby duzo latwiej gdybysmy oboje usiedli do stolu i otwarcie porozmawiali o swoich oczekiwaniach i potrzebach a nie ze ja mam sie domyslac i on tez. Mysle ze to tez wynika z domu w ktorym sie wychowywalam (i oczywiscie to nie tlumaczy mojego zachowania, bo w koncu jestem dorosla i moge zyc inaczej) jednak moi rodzice tez mieli dziwna relacje. Mama miala caly dom na glowie a ojca trzeba bylo do wszystkiego poganiac. Cale zycie nie dbal o swoje zdrowie, teraz gdy zachorowal na raka nagle przestal palic calkowicie bo tak sie przerazil. To mi rowniez dalo sporo do myslenia, jesli ja tez bede postepowac tak jak on to znaczy zaniedbywac zycie to kiedys moze juz byc za pozno na zmiany. Podobnie jak moj ojciec mialam kochajacego partnera, ktory krytykowal mnie dla mojego dobra ale oczywiscie ja odbieralam to jako atak bo jak widac prawda w oczy kole.

To co opisujesz, może być klasycznym, dość powszechnym "tańcem" przyciągania i odpychania osób o dwóch przeciwstawnych stylach przywiązania - zaabsorbowanym (lękowym) i unikającym. Niestety takie związki są silnie toksyczne ale i jest w nich dużo emocji.

Wszystko wywodzi się od tzw. teorii przywiązania, którą zaczął opisywać Bowlby obserwując typy więzi między dziećmi i matkami. Potem, w latach 80-tych nowoczesna psychologia na zachodzie zaczęła zauważać związki pomiędzy tymi wyuczonymi w dzieciństwie wzorcami na zachowanie w dorosłych relacjach. Od ok. 20 lat na zachodzie teoria przywiązania jest dominującym podejściem w terapii par, u nas w Polsce niestety jest nadal mało znana, co najwyżej w archaicznej teorii przywiązania w dzieciństwie. Czego niestety ja i moja partnerka doświadczyliśmy u kilku psychologów, do czasu aż nie trafiliśmy na panią psycholog, która otworzyła nam oczy.

Generalnie wg badań w USA ludzie dzielą się na mających bezpieczny i pozabezpieczny styl przywiązania. W zasadzie tak po 50% i odpowiada to liczbom rozwodów w USA. Pozabezpieczne style generalnie dzielą się na zaabsorbowano-lękowe i unikające i te dwa style często dobierają się w pary tworząc toksyczne relacje. Polecam poczytać, choć przyda się znajomość angielskiego, bo w Polsce temat jest mało znany, a ewentualne artykuły bardzo płytkie i nie ujmujące sprawy choć w podstawowy sposób. Myślę że potrzeba kilku lat edukacji nowego pokolenia psychologów.