Jak przeżyć takie rozstanie? - Netkobiety.pl

Od kilku miesięcy mierzę się z rozstaniem po 5 letnim związku. Raz jest lepiej, raz gorzej. Uciekam głównie w pracę, bo znajomych poza nią praktycznie nie mam, co mocno mi doskwiera Rodzina daleko i też bywa różnie - nie za bardzo się dogadujemy przez ich uzależnienie i toksyczny wpływ, jaki wywierają. Przyczyny rozstania - w sumie ciężko mi powiedzieć, co tak naprawdę chłopak miał w głowie... Był jakiś tam kryzys, miałam problemy właśnie z własną rodziną i było mi ciężko. Ale nie nazwałabym tego, czymś co mogłoby mieć aż taki wpływ na nasz związek, żeby go zakończyć. On zaczął unikać rozmów. Zerwał z dnia na dzień, tłumacząc, że nic już nie czuje, nie wie sam, co czuje... Wszystko i wszyscy są mu obojętni. Byłam (i chyba wciąż jestem) załamana tym wszystkim. Z tego, co wiem, on też ciężko to przeszedł i nadal boryka się z jakimś problemem z samym sobą.

Był czas po rozstaniu, że ja chciałam przegadać, skąd ta decyzja. Nie mogłam tego pojąć. Spotykaliśmy się raz na jakiś czas. Rozmowy przebiegały w miłej atmosferze, jak przyjaciele. Nie było żadnych spin, ale w środku zawsze byłam w potrzasku patrząc na niego, słuchając go. Tyle uczuć jest we mnie. Żal, złość, niepewność.
Prawie 2 mies. temu po takiej rozmowie nie wytrzymałam i postanowiłam to zakończyć, bo te spotkania mnie ranią, to jaki jest niezdecydowany wobec mnie. Nie potrafię być jego koleżanką. Przepraszał, że nie powinien tak postąpić, że idzie na terapię, bo już nie może wytrzymać sam ze sobą i jest wrakiem człowieka.

Raz czy dwa pytał mnie potem czy wszystko ok, bo bardzo się o mnie martwi, ale wie, że jego obecność mnie rani. To prawda, ale i obeczność i nieobecność boli mnie równie mocno. Nie wiem jak sobie z tym poradzić. Zasięgałam porad psychologa. Działało na chwilę, na dłuższą metę nie umiem się oszukiwać, że mogę się poczuć lepiej...

Co mogę o tym myśleć? Boję się, że stracę go zupełnie, odcinając się. Po prostu mi na nim zależy i też się o niego martwię.
Pierwszy raz spotyka mnie coś tak rozrywającego od środka. Raczej jestem silną osobą, a w tej sytuacji naprawdę się pogubiłam.

Shoggies napisał/a:

Ja z kolei mogę powiedzieć, że dla mnie proces regeneracji po rozstaniu zawsze obejmował surowy brak kontaktu z byłym, przebywanie z ludźmi, którzy są mi bliscy i których lubię, robienie rzeczy, które lubię, spędzanie czasu w samotności, jeśli tego potrzebowałam. Próbowałaś może na trochę się odciąć?

Odcięłam się, mimo że tego nie chcę. Mam ten problem, że 90% czasu jestem tylko sama ze sobą, bo nie mam gdzie pójść, nie mam z kim się spotkać.
To bardziej on był inicjatorem spotkań, żeby porozmawiać. Nie wiedziałam jak to odczytywać, a jego niepewność wszystko komplikuje.