Żona mnie zostawiła i zabrała ... pieniądze. - Netkobiety.pl

 
Oj chyba wiesz i to dobrze Jonatanie,Za późno jednak jest na analizy ,obwinianie i żale do siebie,zakończ to z szacunkiem i godnością na pierwszym miejscu do siebie ,zacznij sobie najpierw odpuszczać błędy te urojone i nie ,dałeś się niszczyć .
Ożeniłeś się najprawdopodobniej z osobą zaburzoną,która również z wyrachowania i niby rozsądku wyszła za Ciebie za mąż ,nie kochając Ciebie z powodu zaburzenia i swojej toksyczności ,albo taką która symuluje zaburzenie, co na jedno wychodzi.Parę razy unieważniłeś i zlekceważyłeś sygnały alarmowe,i zacząłeś sam uciekać w pracę oszukując się i ukrywając przed sobą prawdę,z drugiej strony nie jesteś też półbogiem i nie wszystko da się przewidzieć.Inna kobieta być może doceniła by twój wkład i wysiłek w budowanie i utrzymanie rodziny i odciążyłaby Ciebie wspierając w wysiłkach,ale nie ta kobietą z którą jednak trochę na siłę z desperacji,w roli plastra po eks  i z niby rozsądku ,z dużymi jak mniemam, stłumionymi wątpliwościami, się ożeniłeś wymuszając,wzbudzając,podtrzymując, na sobie postawę i uczucia oraz fałszywą wiarę i złudne nadzieje na przyszłość,przez uległość,stałeś się zależny i pozwoliłeś się zniewolić.To nie jest miłość ,choć wiele intensywnych emocji tam było,między wami.Nie wyleczysz nikogo i za nikogo życia nie przeżyjesz,zwłaszcza za kogoś kto nie widzi że ma problem ze sobą.

Nie rób z siebie ofiary,idź do prawnika i do psychologa po wsparcie i pomoc.
Wstań z kolan, wyprostuj się ,weź głęboki oddech i zacznij żyć
przeżyj emocje one wtedy miną staniesz się silniejszy i uspokoisz się, uwolnisz.
Nie siedź i już zacznij coś robić dla siebie,zadbaj i bądź łagodniejszy dla siebie ,
samo nie minie bez Twojego udziału w tym.

Tak. Wtedy sam byłem przerażony. Na terapię nie zdecydowała, by się nigdy. Proponowałem i zawsze mówiła, że możesz iść ty, bo wszystko było przez ciebie. Tłumaczyłem to, że była młodsza i duża zmiana w jej życiu to powoduje. Pomysł może idiotyczny ale wtedy zadziałał. Inną opcją którą brałem pod uwagę było wezwanie pogotowia ale ... nie mogłem jej tego zrobić. Nie wybaczyła, by mi tego nigdy.

Godność straciłem dawno temu tlą się tylko jej resztki. To co napisałeś rozum podpowiada mi TAK TO PRAWDA. Jednak gdyby Ania dziś stanęła w drzwiach. Powiedział, bym: cudownie, że jesteś tęskniłem jak nigdy. Będę jeszcze lepszy.

Liczyłem, że z czasem będzie szło do lepszego. Były wspaniałe chwile. Jednak szło do gorszego. Mój umysł często wypiera to co było złe. Strata 7 lat pracy, planów jest czymś strasznym. Zostałem sam w pięknym domu. Nic mnie nie cieszy. Na szczęście najbliższa rodzina mnie wspiera bardzo.

Wygląda to trochę jak borderline albo jakieś inne zaburzenia. Po toksycznym związku rozstanie jest dość ciężkie ,będzie boleć ale dasz sobie radę ,trzeba tylko przeczekać a wrócisz do normalności
Warto może też skorzystać z fachowej pomocy dla siebie.
Niech zgadnę , ją kochałaś najmocniej ? 
Częste przy toksycznych związkach

Czyli wszystko dobrze się skończyło i jest szansa, że teraz znajdziesz sobie jakąś normalną osobę.

Ale najpierw idź na terapię, bo sam też nie potrafisz kompletnie bronić swoich granic.

Też mi to przyszło do głowy.

Wydaje mi się, że nadal ją kocham. Zawsze starałem się ją chronić. Wszystko co najgorsze na świecie chciałem brać na siebie. Moja żona pracując nie potrafiła nigdy dogadać się ze współpracownikami. Opowiadając mi o tym co dzieje się w jej życiu zawodowym często łapałem się za głowę jak źle trafiała. Doprowadziła nawet do zwolnienia jednej z pracownic przez szefową. Co ciekawe. Trafiła kiedyś na babeczkę z mocnym charakterem i to Ania zostawiła pracę. Ja wierzyłem w to co mówi. Postanowiłem, że zapewnię jej takie warunki, że już wcale nie będzie musiała pracować z tymi "kłamliwymi potworami".

Nidy nie byłem narkomanem ani nie stosowałem innych używek. Jednak wiem chyba co czuje narkoman. Zdaję sprawę, że byłem/jestem od niej całkowicie uzależniony (nie finansowo) ale psychicznie. Z odstawieniem Ani nie radzę.

EDIT: Nie pojmuje jak osoba za którą mogłem oddać życie. Aktualnie robi wszystko, by zadać mi jak najwięcej bólu i cierpienia.

Jeśli to co napisałaś jest prawdą. To... Nie przechodzi mi przez myśl nawet to, że Ania może nigdy mnie nie kochała.

Jeśli chodzi o maluszka to wstaje rano i funkcjonuje wyłącznie dzięki świadomości, że go mam. Sam aktualnie nie odczuwam potrzeb jakikolwiek. Włączając w to potrzeby wyższe jak i zupełnie prozaiczne puste typu nowy Tv/lepsze auto. Najchętniej nie wstawał bym z łóżka. Często cały dzień nie czuję nawet głodu ani chęci ugaszenia pragnienia.

Odnośnie jeszcze maluszka. Ostatnio była sytuacja, że miał mieć prosty zabieg. Wymagał jednak 2dniowego pobytu w szpitalu. Żona była całkowicie nie przygotowana. Chciała wszystko załatwić rano przed szpitalem (zakupy apteka zbiorniczek medyczny itd.). Stawić się miała na godzinę 7.30. Do szpitala jest ponad godzinę drogi. Napisała: "jak chcesz to możesz kupić mam to to i to i pomóc z transportem". Oczywiście rzuciłem wszystko. Kupiłem i przygotowałem co niezbędne jeszcze dzień przed szpitalem. Była już godzina 20. Potem jeszcze pracowałem do 23. Zorganizowałem od A do Z cały wyjazd. I przez te niespełna dwa dni Ania zaczęła zachowywać się "jak dawniej" w miarę ok. Wysyłała nawet fotki siebie i maluszka. Po odwiezieniu Ani u maluszka do domu jej rodziców. Czar prysł od razu. Od tak.

EDIT: dodam, że kilka dni wcześniej pisała: Nic nie chce, sama dam radę. Nie jesteś do niczego potrzebny. Zmiana zdania nastąpiła gdy jej rodzice nie bardzo chcieli kręcić się autem w centrum miasta wojewódzkiego z brakiem parkingów. Z organizacją niezbędnych rzeczy do szpitala też było źle. W zasadzie nic nie przygotowali.

Jonatnie tobie żona łaski nie robi ,że pozwala zajmować się synkiem ,Ty masz święte swoje prawo i prawny obowiązek się nim zajmować,widywać z nim ,brać udział w jego wychowaniu i życiu
utrudnianie Ci tego jest karalne .Ustal dni godziny kontaktu sądownie nic na gębę .

Przestańcie stawiać diagnozę że ona jest chora bo to może stwierdzić tylko fachowiec i to naocznie, można również postawić diagnozę że porwali ją ufoki i eksperymentują.
Autorze znajd 34 kroki i zacznij je stosować, id również do dobrego psychologa bo jesteś strasznie słaby psychicznie  niebezpiecznie uzależniłeś się od wrednej baby która będzie Ciebie jeszcze długo wykorzystywać, jeśli jej na to pozwolisz.
Nie chcesz się rozwodzić to nie ale koniecznie zrób intercyzę bo jeszcze zabierze Ci ten piękny dom - a masz skłonności do ustępowania jej - i zostaniesz z niczym.
Wizyty z dzieckiem musisz zabezpieczyć prawnie tylko czy jesteś w stanie z nią walczyć w sądzie?

Osoba całkowicie zdrowa psychicznie, bez żadnych deficytów i zaburzeń, nie wytrzyma z kimś takim jak żona Autora. I przede wszystkim nie będzie chciała wytrzymywać, bo wie, że to nie jest normalne. I owszem, Autor też postępował źle - nie wyznaczał granic, nie bronił swojej godności itd., nie potrafił tego uciąć. To wygląda jak uzależnienie.

Autorze, nie daj sobie wmówić że Ty nie potrzebujesz pomocy. Potrzebujesz gruntownej psychoterapii.

Nic a nic. Jeśli bawimy się w diagnozowanie przez internet człowieka z opowiadania to ja mówię, że osobowość histrioniczna.

Co wy macie z tymi borderami? Znacie w ogóle kogoś z rzetelną (tzn. Nie testy z internetu albo opinia cioci bo czytała o tym w cosmo) diagnozą bpd?

Wiem że off top i sorry administracjo, ale przypisywanie borderom samych najgorszych cech, skrajna i bezwzględna stygmatyzacja osób które przez całe życie głównie cierpią jest podła i nieuprawniona.

Mi wydawała i wydaję bardzo ładna. Nie należy jednak do kobiet za którymi faceci oglądają się na ulicy. Nie chce pisać o wyglądzie fizycznym jednak biust z tych małych.

Co do tego, że ja mam problem uzależnienia. To tak mam. I zaczynam zdawać dobie z tego sprawę. Nie chce być cynikiem nie jestem idealny. Choć każdego dnia chciałem być lepszy i lepszy. Co doprowadziło mnie do straty dużych pieniędzy (ukradła równowartość nowej Daci). Napewno mam też mocno poturbowaną psychikę.

Przeczytałem twój wątek, chociaż zazwyczaj w takie sprawy nie wchodzę.

W kółko, ciągle i ciągle, popełniasz jeden straszny grzech... Jest nim poświęcanie się. Wyobraź sobie, że małżeństwo to dwa filary podtrzymujące budowlę... i jeden z tych filarów upada... a wtedy ten drugi co robi?

Lepiej aby drugi filar powiedział "nic się nie martw, ja utrzymam całą budowlę, a Ty się pozbieraj".

Ty jesteś filarem, który mówi "cierpię razem z Tobą, patrz jak razem z Tobą upadam, tak bardzo Cię kocham".

Wybacz, że tak ostro... ale mistrz mawiał "mylić się jest rzeczą ludzką, ale popełniać te same błędy, to głupota".

Twoje błędy to nie te, które masz w miłości, czy emocjach... Bo Ty ją kochasz jaka by ona nie była, czegokolwiek by ona nie robiła, i według mnie to jest okej. Może to taka prawdziwa miłość właśnie.

Twoimi błędami są błędy w życiu... To jest niedopuszczalne, aby żona DWA razy Cię okradła. To jest twoja wina. Nie dość, że (1) dajesz jej okazję do kradzieży, to (2) postępujesz niemoralnie, bo dałeś jej pieniądze "wartości samochodu", aby ona mogła z dzieckiem uciec do rodziców, i w komforcie tych pieniędzy mogła Ci robić krzywdę. Czyli jesteś osobą która finansuje terroryzm, a jednocześnie jesteś jego ofiarą. Dzięki twoim pieniądzom ona może odwlekać leczenie... kolejne zło jakie uczyniłeś nie zapobiegając kradzieży.

Inna analogia... jesteś jak hodowca żmii. Żmija nie jest winna, że jest głodna, żmija nie jest winna że kąsa. Ale Ty jako hodowca jesteś winny, gdy żmija Cię ukąsi i umrzesz, bo (1) jesteś winny swojej śmierci (2) jesteś winny śmierci żmii, bo nikt jej nie nakarmi. Czyli takie poświęcenie aby dać się ugryźć, to jest czyste ZŁO z twojej strony. Poświęcenie się jest złem.    Z kolei okiełznanie żmii, którą kochasz może być wyrazem miłości, przy akceptacji natury żmii.

Krzywdzisz siebie, gdy mówisz "ja zrobiłem tak dużo, a ona tak mało". Tak ona robiła mało, będzie robić mało, a nawet będzie robić zło. Za wszystko będziesz krytykowany, oczerniany, atakowany. Ale ona taka jest, być może i jej rodzice te zachowania wzmacniają.

Bardzo dobrze.

To ma sens tyko wtedy, gdy nie musisz chronić siebie przed nią.

To niedobrze. Ona jest dorosła, idzie na pole minowe, Ty mówisz "nie idź tam", ona Cię obrzuci obelgami "ale jesteś głupi", potem wdepnie na minę, i dostanie w tyłek.
Po wybuchu powinieneś ją uratować.

Po co odstawiać... w końcu to twoja żona i dziecko.

Bo dzięki temu ona lepiej się czuje.

Gdybyś stał się mocnym filarem, przestał się poświęcać, to ona wtedy wpadnie w depresję. Dobrym przykładem jest ten zabieg dziecka w szpitalu -- zrobiłeś dużo, zorganizowałeś zakupy wyjazd, ale to nie było poświęcenie, tylko dobre działanie ojca i męża.